Marrowbone (2017)

Prima!

Een mooie film die vooral erg sfeervol is en een goede opbouw weet van zowel spanning als verhaal.
Waarbij je tijdens het kijken het gevoel heb dat het gewoon een redelijk straight forward verhaal is, is dit niet het geval. Dan tegen het laatste half uurtje komt er best een leuke en redelijke goede twist die ik ook zeker niet had verwacht en zag aankomen. Ook is het acteerwerk prima van de cast.
Leuke verassing dit werkje, ik heb er van genoten. Ook wist de speelduur mij niet te storen terwijl het een vrij rustige film is die zeker zijn tijd neemt.
Verwacht gewoon geen horror maar een drama/thriller en je heb een avond goed vermaak.

Kleine 3,5*

Een familiedrama met wat mysterie- en horrorelementen, die subtiel in het verhaal zijn geweven. Een slowburner. De film neemt ruim de tijd om in de psyche van de personages te kruipen en zich daar fijngevoelig te nestelen. Die investering in de personages betaalt zich uit. Als kijker raak je moeiteloos emotioneel betrokken bij hun traumatische verleden en leef je mee in hun strijd om de talrijke problemen die hun bestaan bedreigen, het hoofd te bieden.
El Secreto de Marrowbone is de alternatieve filmtitel. Het huis met de naam Marrowbone herbergt inderdaad een groot geheim. Er zijn momenten in de film die sterk doen denken aan het Haunted House fenomeen. Er zijn wat jumpscares, wat verontrustende geluiden en wat onverklaarbare gebeurtenisjes. De film ontwikkelt zich echter nooit tot een luidruchtige shocker. De griezelmomenten zijn subtiel, zijn terloops, maar maken genoeg indruk om in het geheugen gegrift te blijven staan. Ze zorgen voor een onaangename en onheilspellende sfeer.
Geen explosieve horror dus. De vertelstijl is traag en terughoudend. Mij beviel het tempo wel. Alhoewel er ook momenten in de film voorkomen, waarin het tempo best wat omhoog gegooid had mogen worden.
In de finale gebeurt dat. Daar gaat het tempo tenslotte toch iets omhoog, als regisseur en schrijver Sergio G. Sánchez op de valreep nog met een paar aardige verrassingen komt aanzetten. Verrassingen die het familiedrama opeens in een heel ander perspectief plaatsen. Heel curieus en goed doordacht vond ik het. Misschien voorziet een andere kijker een dergelijke onthullende afloop al van verre en ondergaat hij het geeuwend. Best mogelijk. Voor mij was het einde in ieder geval verrassend.
Marrowbone is een film die op voorhand andere verwachtingen schept. Voor mij dan. Ik verwachtte een fijne haunted house horror te gaan zien. In plaats daarvan kreeg ik een tragisch, boeiend en aandachtig verteld familiedrama gepresenteerd dat zijdelings raakt aan een spookhuisfilm. Geen echte horror maar wel een film met hele aardige surrealistische en horrorwaardige scènes.
Ook fijn.

Een film die sfeervol en verrassend is maar naar mijn zin toch net iets teveel op drama en de twist teert in plaats van meer gebruik te maken van de desolate setting en mij als kijker een gevoel van onbehagen te geven. Op een gegeven moment was ik even de draad kwijt maar natuurlijk blijkt dat die Jack ten gevolge van een trauma, de vader vermoordt zijn broers en zus en Jack sluit de man op in de kelder, een multiple disorder ontwikkelt waarbij hij zich inbeeldt dat zijn siblings nog leven. Door die herinneringen en werkelijkheid met elkaar te verweven wordt je als kijker danig in de war gebracht. Uiteindelijk is het mysterie zoals zo vaker vrij simpel, maar door het op zo een manier te vertellen lijkt het allemaal dieper te zijn. Ik moet toegeven ingenieus is het wel (of althans zo lijkt het wel), maar de conclusie is uiteindelijk toch een ontgoocheling. Het was zoiets van ach was het dat maar of weer zoiets pfff.
En vooral had ik op meer creepy scènes gehoopt. Neem nu bijvoorbeeld The Others of The Innocents die doen dit vele malen beter naar mijn mening in het gebruik van setting, creepy en verontrustende beelden en lieten toch nog steeds de mogelijkheid bestaan van meerdere interpretaties. De meeste shocks bij Marrowbone kwamen uiteindelijk van krantenknipsels.
Marrowbone leek eigenlijk meer op films als [spoilerPsycho en Identity] dan op de films die ik eerder noemde.

Matige film over drie broers en een zus die de dood van hun moeder geheim houden om zo te overleven. Een redelijk sfeervol, maar ook traag mysterie dat met gemak een stuk korter had kunnen zijn. De plot-twist al wel eens eerder gezien. Spannend wil het niet echt worden. Wel goed acteerwerk van de gehele cast. Zeker geen slecht regiedebuut, maar het zakte iets te vaak in allemaal.

ben helaas snel afgehaakt.

Film die goed in elkaar steekt,zonder echt spannend te worden.acteerwerk dik in orde.het plot heb ik al eens in andere films gezien......3.5 stars.

Huisje.. Spookje.. Kindje.. Ook nog op netflix..
Dat je dan toch nog aangenaam verrast mag worden

Wanneer de film is afgelopen, kon ik ook wel een film noemen waar het wat 'trekjes' van had.
Maar eerlijk is eerlijk, zat me tijdens de hele film eigenlijk af te vragen hoe het nu zat.
Werd tijdens de film toch een paar keer goed op het verkeerde been gezet.

Vind dat er ook wel goed wordt geacteerd, voor mij springen de buurvrouw Anya Taylor-Joy en het kleine kind, Matthew Stagg er uit.
Geen irritant klein schreeuw kind, maar een aandoenlijk jochie.

Spelen met iets wat je niet ziet, maar er misschien wel is. Of is het toch gewoon een drama. De suggestie wekken.
Toch ook meegetrokken worden in het drama wat zich afspeelt.
Dan kun je al schrikken van iets simpels.

Dus eigenlijk wel een erg goede film, prima vermaak.

Film is erg lang (dradig)
Er had veel meer tempo in gemogen, meer spanning, gore en/of schrikmomenten.
het was het nu allemaal net niet, en bleef het allemaal te rustig. ( voor die leeftijdskeuring 16jr)

Had er moeite mee mijn aandacht bij te houden tussen al het gekwebbel.
Aan de omgeving had het niet gelegen.

Niet slecht. Het is vooral een sfeervolle film met een vleugje horror. Technisch gezien is het ook geen horror dus dat maakt verder ook weinig uit. Al moet ik wel zeggen dat meer horror toepasselijker was geweest voor deze film. De Spaanse invloeden zijn duidelijk aanwezig.

Er wordt goed geacteerd door de hele cast. Vooral George Mackay bewijst dat hij veel in zijn mars heeft en ik ben benieuwd naar de films die gaan komen met hem erin. Het oude landhuis als locatie is in ieder geval puik in orde en weet makkelijk een naargeestige sfeer mee te geven. De omgeving is absoluut prachtig en wordt goed in beeld gebracht (deed me eerder denken aan Engeland dan Amerika...)

Het verhaal is niet bijzonder complex en betreed onbekend terrein. Wel is er een duidelijk mysterieuze vibe aanwezig die in het begin niet te plaatsen is. Éen of twee jumpscares zijn aanwezig maar daar blijft het bij. De film moet het vooral van het onbekende hebben. Het zoetsappige einde van de film is aan de ene kant jammer maar de andere kant heeft het ook wel zijn charmes. De speelduur had alleen wel een stukje korter gemogen.

3,5*

Een aardige dramatische thriller met een psychologische ondertoon. Het verhaal houd je aandacht redelijk vast. Het is allemaal sfeervol in beeld gebracht, maar het het wordt nooit echt spannend. Er wordt redelijk geacteerd en ik heb mij wel vermaakt met Marrowbone. Een 3.0

Hier moet je van houden... Deed me een beetje denken aan de boekenreeks Flowers in the attick. Mooi, traag verhaal.

Marrowbone komt wat moeizaam op gang en oogt het eerste half uur stuurloos. De introductie van de personages deed me niet zoveel en de film moest moeite doen om zich voor me te winnen.
De tweede akte herpakt de film zich, wordt het mysterie wat beter uitgewerkt en weet de film zich te onderscheiden van de standaard horrorfilms.
Het boet misschien wat in aan spanning, maar doordat het een mix is van drama, horror en thriller krijg je wel een film die meer blijft hangen dan films die de standaard paden volgt. De twist op het einde is wel eerder gedaan, maar ik kan het altijd wel waarderen als er iets gedaan wordt dat je doet verrassen.

3,0*

Ik ook..Na 40 minuten snel doorgezapt. Einde niet goed begrepen maar "I dont give a damn".

Bij deze film had ik het gevoel een puber te zijn en verplicht was een boek van Roald Dahl te lezen. Ik begon te draaien,naar de keuken te gaan, een pasje of vier......kortom het boeide mij niet..Traaaaaag. Snel door gezapt. Twist deels begrepen. Pfff wat een trage een rotfilm ..lol. ( Snel Rabo 4 weer op gezet..... ) O....aandoenlijk jochie van 6 (??).

Mooie film met goede opbouw! Zet je een paar keer op het verkeerde been; eerst dacht ik dat moeder dood op zolder lag in plaats van in de tuin en dat de vader elk moment zou kunnen ontdekken waar ze uithingen; toen dacht ik dat vader dood op zolder lag; maar halverwege de film ontdekte ik hoe het zat. Althans, ik had zo’n vermoeden. Zeker omdat ik me gaandeweg realiseerde dat de hoofdpersoon de enige is die met anderen communiceert (bijv. door naar het dorp te gaan en met de advocaat in de tuin te zitten). Toen de advocaat later alleen langskwam, was hij plots ook de enige aanwezige. Toen de advocaat weg was, kwamen de anderen tevoorschijn en ze wisten direct waarmee de advocaat gedreigd had. Toen wist ik het wel zeker. De eye-opener was misschien wel toen de hoofdpersoon in morsecode de naam van Sam naar Allie knipperde. Het was toen duidelijk voor mij dat zij dacht met Sam te communiceren, maar dat ze dit onmogelijk kon verifiëren en dat het waarschijnlijk de hoofdpersoon was. Achteraf vind ik het interessant om te bedenken dat de hoofdpersoon de dood van zijn broers en zus heeft verdrongen en voor zichzelf doet alsof het niet echt is, terwijl hij voor de buitenwereld doet alsof de dood van zijn moeder niet echt is. De gelaagdheid daarvan vind ik briljant. Zeker ook vanwege de dingen die de film niet expliciet in beeld brengt, zoals dat het de hoofdpersoon zelf is geweest die bijvoorbeeld het huiswerk van Sam maakte en door Allie liet nakijken, of dat hij zelf de handtekening vervalste (terwijl hij in zijn hoofd meende dat hij communiceerde met zijn zus en dat zij de vervalste handtekening plaatste). Al met al een mooie, spannende en ook ontroerende en breekbare film. Het einde vond ik heel smaakvol en goed gekozen. In plaats van hem onder ogen te laten komen wat hij heeft gedaan, laat Allie hem in zijn wereld leven. Nu is het haar beurt om de buitenwereld te laten geloven dat de “echte” Jack terug is en de andere stemmen verdwenen zijn. En dat uit pure liefde voor hem, en omdat de stemmen in het hoofd van Jack dit in een smeekbede aan haar vroegen. Prachtig.

Maar je zag wel genoeg om een laag cijfer te geven?

Dit vind ik echt zo’n film die je eigenlijk 2 keer moet kijken. Eerste keer zonder al te veel informatie, en de 2e keer met de (licht) verwarrende plotwending in je hoofd.
Het genre van de film vind ik het meest passen bij een drama/mysterie. Met een klein beetje horror/thriller/misdaad.

Klopt, waar een ander de film door blijft kijken, was het voor mij echt niet interessant.
Er zijn altijd wel films waar je naar een saai begin toch nog bij een bepaalde scène toch in de film blijft hangen, maar bij deze had ik meer verwacht.

Je hoeft niet een bord leeg te eten als je het niet lekker vindt,...breng daar maar wat tegen in...

Vooruit, daar zit wat in Van de andere kant, een restaurantcriticus die een vijfgangenmenu met een 3 op 10 de grond inboort op grond van enkel het voorgerecht lijkt me ook niet helemaal zuiver...

5 gangen menu, duidt op een Michelin 3/4 ster, restaurant. Daar mag je hoge eisen stellen en moet alles goed zijn...

Klopt. En ook daar beoordeel je het geheel niet op 1 gang. Maar soit, we dwalen af. Laten we maar weer on-topic gaan hier.

Goh ja.. Niet direct een film waar je vrolijk van wordt. Niet dat dit het soort genre is waarbij je dat verwacht natuurlijk, maar de twist vond ik wel echt heel tragisch en duister. Maximaal effect langs die kant. Het soort twist waarin duidelijk wordt dat een personage door trauma mentaal zo volledig gebroken is dat hij zich dingen gaat inbeelden, en zelfs meerdere persoonlijkheden ontwikkelt vind ik op de een of andere manier één van de meest tragische dingen voorstelbaar. Het is niet bepaald nieuw territorium, maar het wordt perfect in beeld gebracht, en dan scoor je punten uiteraard. Het is ook niet iets dat je echt ziet aankomen, maar achteraf volgens mij wel lijkt te passen, dus alleen daarvoor zou ik de film in de toekomst nog wel eens een keer willen zien, met de twist in het achterhoofd.

Maar oké, de plottwist is de hele film niet. De eerste helft heeft namelijk wat last van ongefocustheid. De sfeer was naargeestig genoeg om het boeiend te houden, maar ik heb toch bijna een uur in twijfel gezeten over wat het allemaal ging geven. En sommige clichématige momenten en jump scares worden allesbehalve vermeden, wat ik langs de ene kant vreemd vind, want over het algemeen lijkt Marrowbone hier boven te staan. Wél nog een groot pluspunt zijn de acteerprestaties, en dan met name van George MacKay en Anya Taylor-Joy. Beide zeer veelbelovende talenten wat mij betreft. Vooral van Taylor-Joy ben ik erg grote fan. Voor wie dit sentiment deelt, raad ik de film The VVitch aan, waar ze zelfs nog een stuk sterker speelt dan hier. Zij twee hebben de focus op zich, en weten dit met gemak te dragen. Ik hoop, en verwacht, van hen nog veel meer te zien in de toekomst.

Het grootste deel van de film leek het voor mij gevoelsmatig af te stevenen op een solide 3*, maar de twist wekte een zeer triest gevoel bij mij op, en bereikte dus z'n volle effect. Ik ga het dus houden op een mooie 3.5*.

Mooie visie op de film. Zo had ik het nog niet bekeken. Op mij kwam het vooral over zoals rondh heeft beschreven.

Het is al vaak genoeg benoemd dat de film sfeervol is. Prachtige omgeving, fijne cast. Blij dat ik zonder voorinformatie en verwachtingen de film in ben gestapt. Ik wist dat het als horror genoteerd stond maar heb dat deels naast me neergelegd en heb daardoor meer kunnen genieten van de film. Het genre zou ik eerder als 'suspense drama' beschrijven.

Omdat ik soms de neiging heb om andere dingen te doen tijdens het kijken van een film dacht ik af en toe: "Wat heb ik nu weer gemist?". Maar dat lag aan de opbouw van de film. Daar had ik verder niet zo'n moeite mee, net zoals de traagheid die ik wel vond passen. De opbouw naar het einde toe was tegelijkertijd wel en niet verrassend. Op een gegeven moment dacht ik "Oh nee, gaan we die toer op", en warempel... ja hoor. Het is een beetje een combinatie van dingen die al in andere films zijn voorgekomen. Desondanks vind ik de film wel geslaagd door de uitwerking ervan. Ik ben dan ook gek op films zoals bijvoorbeeld El Orfanato.