God's Own Country (2017)

Vanaf 22 maart 2018 in de bioscoop (September Film)

in UK en Duitsland al uit op blurayprachtige indrukwekkende film.

Eind vorig jaar schreef ik nog over The Levelling (2016). Deze in Nederland jammerlijk ondergewaardeerde film viel onder meer op door de ruwe, ongepolijste setting. Personages komen nader tot elkaar in de modder van het Britse platteland, in kille vertrekken waar de gure wind vrij spel heeft. Ook in God’s Own Country speelt de natuur een sleutelrol. Het lege bestaan van boerenzoon Johnny (Josh O’Connor) krijgt een ingrijpende impuls als een Roemeense arbeidsmigrant (Alec Secareanu) de gelederen van het veebedrijf komt versterken.

Debuterend full feature-regisseur Francis Lee presenteert de homoseksualiteit van Johnny vanaf de eerste minuut als een gegeven. God’s Own Country heeft op dat vlak weinig van doen met films als Brokeback Mountain en (recentelijk) Call me by Your Name, waarin de zoektocht naar een definitieve identiteit botst met een tragisch huwelijk of een onschuldige kalverliefde. Al voor de komst van Gheorge wisselt Johnny zijn dagelijkse werkroutines af met rauwe tussendoortjes als veredelde gigolo. Met drank verdrukt en verdooft hij ieder gevoel, terwijl zijn ouders uiteraard in het ongewisse blijven. De conservatieve waarden die zij in harmonie met de buurtbewoners aanhangen worden vooral gecommuniceerd via alleszeggende blikken.

De rijkdom van God’s Own Country zit hem met name in de manier waarop Francis Lee de psychologische ontwikkeling van zijn personages uitwerkt. Johnny’s dominante instinct wordt genadeloos ontwapend door zijn zelfbewuste tegenspeler. Lee begrijpt dat je de kwetsbaarheid die dat naar boven brengt nauwelijks in woorden kunt uitdrukken. Daarom zit de camera de personages vrijwel altijd dicht op de huid, ook als de beelden daar rauwer en (gevoelsmatig misschien) minder esthetisch van worden.

Het is jammer dat de plot van de film op den duur een wat voorspelbare en gestuurde loop neemt. Algemeen geldt dat de mate van intuïtie in het acteerwerk bepalend is voor de geloofwaardigheid. Alle lof gaat dan naar de momenten waarop O’Connor en Secareanu hun dan nog prille relatie verkennen. Beide acteurs halen het allerbeste uit hun beperkte acteerervaring, en slagen er zo in dit op zichzelf conventionele liefdesdrama naar een hoger niveau te tillen.

Steden zien we in God’s Own Country geen moment. Alle personages zitten vastgeroest in tradities, patronen van eenzaamheid. Familiebanden bepalen waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat. Of toch niet? In het mooiste shot van de film ligt de toekomst heel, héél even open.

web

De plattelandssfeer en onderlinge eenzaamheid worden subliem in beelden weergegeven. De ontwikkeling van het verhaal met name het slot vind ik persoonlijk wat minnetjes, maar het is wel wat het is: De horkerige Johnny krijgt wel een mooi ‘godsgeschenk’ in handen deze liefdevolle Gheorge en mag deze vergevingsgezinde 'Oost-Europeaan' zeer dankbaar zijn. . Het onderling spel is wel zeer mooi,, het landschap, de omgang met de dieren en het is allemaal naturel en realistisch, heel close, dan weer afstandelijk, aftastend, wantrouwend (de blikken vanuit deze familie), van rauw, hard, zacht, vergevend tot aan teder. Muziek met mate en goed gekozen met o.a. ‘A Winged Victory for the Sullen’.

Mwah

Wanneer boer Martin Saxby [Ian Hart] ernstig ziek wordt, is het aan zijn zoon Johnny [Josh O'Connor] en de ingehuurde migrant Gheorghe [Alec Secareanu] om de boerderij overeind te houden. Johnny's worsteling met zijn identiteit neemt een radicale wending wanneer hij zich aangetrokken voelt tot Gheorghe.
Het is vrij snel duidelijk in welke richting het gaat, maar regisseur/scenarist Francis Lee doet er een eeuwigheid over om de (geslachts)daad bij het woord te voegen en heeft vervolgens niet zo gek veel meer toe te voegen. Het is allemaal best aardig geacteerd, maar ik kon mijn aandacht er te vaak niet bijhouden. Een trage film zonder verrassingen die wel een flink aantal prijzen in de wacht sleepte, vooral voor Josh O'Connor en Francis Lee, maar het is nauwelijks door te komen. Voer voor de liberale VPRO-navelstaarder, maar toch niet voor liefhebbers van boeiende verhalen.

Gewoon 'tussendoortjes', niet als (veredelde) gigolo. Hij vraagt er geen geld voor toch?

Zijn vader en oma

Ik heb er enorm van genoten in elk geval. Maar ik hou dan ook van dit soort trage films

aerodynamic jup, dank voor de correctie. Kan ik helaas niet meer wijzigen hier op mm.
Johnny lijkt in die onderonsjes vroeg in de film telkens de dominante partij te zijn, de zekere alfa die de behoeften van meer onzekere jongens uit de omgeving kent. Voor mij insinueerde dat destijds dat Johnny mogelijk wél betaald kreeg, maar als ik het me goed herinner heb je gelijk dat dat nergens direct bevestigd wordt.

Het was de enige manier waarop hij kon communiceren blijkbaar: rauw en zonder emotie (dus als een alfa-mannetje)

Een mooie, ontroerende film. Een beetje de working class tegenhanger van het begin dit jaar verschenen Call me by your name, al vond ik die laatste nog mooier. Desondanks mag deze film er dus zeker zijn, vooral ook door de mooie karakters en de karakterontwikkeling (met name de emotionele ontwikkeling van Johnny, geholpen door Gheorghe), het ruige landschap dat mooi in beeld is gebracht en, zoals eerder genoemd, de omgang van mens met dier. In die zin is er veel te zien in deze film.

Ik zag geen worsteling met zijn identiteit. Wel met zijn emoties, maar dat heeft niks met z'n identiteit te maken. Dat hij op mannen valt is gewoon een gegeven. Er is daarin ook geen radicale wending.

Brokeback mountain was tot nu toe mijn enigste filmervaring binnen de romantiek tussen 2 mannen. God's Own Country deed voor mij bijna niet onder. Het verhaal over de geïsoleerde jonge schapenboer wiens leven drastisch verandert wanneer er een Roemeense werknemer op de boerderij van zijn vader komt werken is een mooi meeslepend verhaal. De kracht van het verhaal zit hem in de ruwheid en tederheid wat mede vorm krijgt door zeer goed acteerwerk.

Prachtige film. Mooie locaties. Koud, grillig en kil, maar toch ook echt een prachtige omgeving. Soms komt er ook nog eens mooie muziek bij kijken. Helaas niet zo vaak. Ik ga de soundtrack nog eens beluisteren. De acteurs spelen allemaal erg goed. Vooral de conversaties tussen zoon, oma en pa zijn geweldig om naar te kijken. Ik vond eigenlijk Gemma Jones het beste spelen. Wat een actrice. Ze speelt de oma. De rest is ook fantastisch. Echt de moeite waard om de te kijken deze film. Wat een klassieker in zijn genre.

Mooi in beeld gebracht, maar ik ben niet verrast. Ik heb (homoseksuele) films gezien met een soortgelijk verhaal en deze kon mij niet erg boeien. Niet dat ik er echt niks mee had. Ik houd van de landschappen, van de lammetjes en de rust, en het acteerwerk vind ik erg goed, maar het verhaal miste voor mij wat kracht en impact. Misschien ook doordat ik dergelijke films al heb gezien. Voldoende. 3*

Met het realisme van het harde boerenleven (knappe schets en sfeerschepping) op de achtergrond, een mooie film over hoe leegheid, onverschilligheid en brutaliteit kan worden omgezet in belangstelling, genegenheid en respect en hoe een aanmoediging meer effect heeft dan barse bevelen.
De mij onbekende hoofdacteurs vullen hun rol op sobere en overtuigende wijze in terwijl regisseur Francis Lee voor dit debuut mag gefeliciteerd.
Knappe cinema en, is er weinig muziek, als ze er is, is het heel mooi.