Mute (2018)

Zoals vaak daalde de film in de waardering naarmate het aantal kijkers steeg. Inmiddels staat hij bij IMDb op 5,9 met 560 stemmen.

Zelf vonden wij de film niet slecht maar ook niet echt opvallend. Het is gewoon een sciencefiction die zich afspeelt in Berlijn en over de zoektocht van een "mute" naar zijn vriendin gaat. Wij hebben ons er in elk geval wel mee vermaakt. En dat is iets wat ik niet vaak kan zeggen over sf-films op aarde. Vaak met vliegende auto's en dat is wat er waarschijnlijk nooit van zal komen. Opvallend vonden wij trouwens wel de oude Mercedes en andere vehikels naast de moderne (vliegende) auto's. Het leek wel op de mode van tegenwoordig, alles kan en mag.

Buh wat een bummer. Niet dat ik hier vooraf wat van af wist, maar duncan jones' Moon wekte interesse, vandaar. De film pruttelt maar wat zonder ergens emoties op te wekken. Deels komt dat door de karige dialogen en alle oninteressante personages, deels door de warrige plot die hoofd- en bijzaak niet van elkaar onderscheid, en deels door de schaamteloze rippoff van bladerunners set design. Extra pijnlijk is dat ik vooral zin kreeg om BR te kijken (of eigenlijk gewoon een andere film). Jones probeert heel veel, maar weinig lukt: het is allemaal bar weinig origineel in design en plot en hoe langer je er over nadenkt, hoe minder logisch alles klinkt. Ook had ik moeite met het onderscheiden van grappige en serieuze zaken: grappen komen niet aan en serieuze scenes zijn soms zo pretentieus dat het grappig wordt. Dit is allemaal al eerder en beter gedaan.

Blade Runner zonder ziel.

Onaangename en futloze personages gemixt met de gebruikelijke freaky personen. Een man die niet kan praten, je zou zeggen dat kan op zich nog interessant zijn of iets toevoegen, maar hier werd er niets bijzonders mee gedaan.

Ik vind het een verhaal van niks, het heeft totaal geen diepgang. Een zoektocht die maar niet spannend wil worden.

De nabije toekomst ziet er niet interessant uit. De decors zien er niet geweldig uit en de belichting is matig. Waarom toch altijd weer met dat achterhaalde neon licht en trashy gebeuren komen. Dat kennen we nu wel.

Paul Rudd die verdwaald is in de verkeerde film. Behoorlijke miscasting.

Ai ai Jones.

Niet dat ik een geweldig groot fan ben van de regisseur, maar mijn verwachtingen lagen dan toch net iets hoger. Vooral omdat het soms wel écht kansloos aanvoelt, daar waar Jones toch meestal conceptueel nog iets interessants voorschotelt.

Probleem is dat de wereld die geschapen wordt absoluut niet weet te boeien. Er wordt vaak gerefereerd naar Blade Runner, ik moest vooral denken aan Dark City. Misschien omdat het ook allemaal een beetje retro aanvoelt. Jones lijkt trouwens ook nog een knipoog te geven aan Ghost in the Shell, waarom anders zo'n random shot waar plots een basset door komt wandelen. Zou nog steeds toeval kunnen zijn, anderzijds toch altijd een beetje vreemd wanneer regisseurs met unieke handtekeningen van andere regisseurs gaat dwepen. Van Woo's duiven blijf je ook gewoon af wat mij betreft.

Soit, Jones probeert wel, maar de wereld die hij voorschotelt pakt niet. Daarvoor is het visueel gewoon écht niet sterk genoeg. En misschien nog wel erger, daarvoor is de soundtrack ook véél te slecht en melig. Wat een droevige collectie aan melodietjes, die absoluut helemaal niks van sfeer weten brengen en vooral onderstrepen dat het allemaal vooral weinig tot niks is.

Verhaaltje is ook redelijk saai, acteerwerk is stroef en er zitten een paar enorme miscasts in (Rudd). Verder duurt het ook nog een dik kwartier te lang, want die hele epiloog is ook absoluut niet interessant. Al zijn dat allemaal zaken die eerder afhankelijk zijn van het falen van de world building en stilering. Al dat goed zit dan is de rest veel makkelijker te vergeven.

Jammere misser van Jones, die ondertussen toch even moet bezinnen denk ik. Was Moon nog een interessante mislukking, wordt het steeds nijpender en is het vooral wel willen maar niet kunnen geworden.

1.5*

Tegenvaller van regisseur Duncan Jones, dit trage en vooral vage SF-drama. Prima cast en technisch steekt alles fraai in elkaar, maar inhoudelijk valt er weinig te beleven. Gelukkig is de tweede helft van de film een stuk beter en werkt één en ander toe naar een redelijk spannende en bevredigende finale, maar hier had zeker meer ingezeten. De connectie met de debuutfilm van Jones, Moon, is zo subtiel dat je 'm mist als je even met je ogen knippert.

Leuk!

Het is inmiddels al acht jaar geleden dat ik Moon heb gezien. Source Code en Warcraft ontgingen mij echter... Maar deze titel sprak me aan. Helaas is dit een Netflix titel die waarschijnlijk geen officiële release gaat krijgen. Ik blijf dat opmerkelijk vinden en dat geval heb ik ook met Annihilation... Miljoenen dollars word erin gestoken, maar wat krijgt het slechts? Een stream-releasje op internet en thats it.

Ook opmerkelijk dat deze film ondergewaardeerd word. Ik vond deze zelfs nog beter dan de nieuwe Blade Runner... Zeker als het gaat om de tempo, creativiteit en spanning. De film vind plaats in een futuristisch Berlijn en we observeren de doofstomme Leo. Alles begint een beetje als een romantische film en draait om zijn verliefdheid voor Naadirah... (volgens mij is de regisseur hierbij geïnspireerd geraakt door de strip Lady in Blue van Bilal) Maar blijkbaar hangen er teveel haken en ogen aan deze vrouw en op een dag is ze verdwenen. Obsessief gaat Leo een zoektocht van start door Berlijn en dat levert toch wel vele onvergetelijke momenten los. Vooral wanneer er een kat en muis spel begint tussen hem en een georganiseerde misdaad... Bijna net zo maf als een cast van Tarantino... Voornamelijk Cactus Bill was zo'n typische stereotype schurk met een opmerkelijk straaltje eigenzinnigheid... Of dan zijn partner Duck, met zijn seksuele obsessie voor kleine meisjes dat steeds verder gaat. Die maffe Rus Akim en zijn forse Duitse bodyguard... Ja, sommige Amerikaanse acteurs zien er hier ook typisch Duits uit met die blonde kapsels. Ook Luba, die genetische nicht was ook zo uit een stripboek weggelopen.

Ja, je leest het. Berlijn in de toekomst. Klaarblijkelijk heeft het zijn eigen identiteit nog steeds niet verloren, want overal kom je nog altijd de figuren tegen met vreemde kapsels, eigenschappen en zelfs nog meer... Echter zou je ook zo zeggen dat Mute erg lonkt naar de SF films uit de jaren 80 en 90. Ook de stad zelf is erg fraai weergeven... de typische volksbuurten, eettentjes, U-bahn logo's, oudheid (die Mercedes Benz) in combinatie met de massale wolkenkrabbers, flitstreinen en wolkenkrabbers en futuristische technoclubs. Erg fraai allemaal. Wel opmerkelijk dat Duncan Jones is vergeten de Fernsehtrum op de achtergrond mee te tellen. En Alexander Skarsgard was gewoon cool.

De overeenkomst met Moon zag ik echter niet. Of zat Leo tijdens die wilde autorit nou daadwerkelijk de hele tijd naar die maan te staren? En waarom? Al is het ook alweer jaren geleden dat ik Moon heb gezien.

Ik heb ervan genoten.

4,0*

Door een enerverend laatste half uurtje lijkt het misschien nog wat, maar alles bij elkaar zeer teleurstellend sciencefiction avontuur. Bij momenten duikt er plotseling een fraai futuristisch decor op welk doet denken aan iets als Blade Runner 2.0, maar als je dan bedenkt dat dit eigenlijk een beeld van Berlijn in de nabije toekomst moet voorstellen besef je hoe ongemotiveerd dit project tot stand is gekomen want eigenlijk lijkt dit in niets op de Duitse hoofdstad. Berlijn is iets meer dan een muur vol graffiti heer Jones! Zelfde desinteresse blijkt uit de slappe vertelling. Zo wazig als je je maar kunt voorstellen over een sympathieke gehandicapte(goede rol van Skarsgard) die zijn verdwenen vriendin probeert terug te vinden. Het spoor leidt naar een tweetal moorlustige chirurgen. Had men voor deze rol twee sterke, lugubere acteurs gecast dan was dat de film zeker ten goede gekomen, maar in plaats daarvan worden we opgezadeld met twee lachwekkende figuren, met wie je eerder medelijden krijgt dan dat ze je ook maar enigszins angst inboezemen. Na Mr. Kidd en Mr. Wint uit Diamonds Are Forever is dit toch wel het meest belachelijke schurken duo uit de filmgeschiedenis, lijkt me. Slecht werk van vooral komiek Paul Rudd die zich beter op Ant- Man 2 t/m 5 kan richten, alvorens hij het onverhoopt waagt nogmaals een booswicht neer te zetten. Erg matig dus, heb genoten van Source Code en Moon van dezelfde regisseur maar dit is zijn eerste serieuze mispeer.

"This kind of thing hurts my reputation."

Als deze titel het zogenaamde magnum opus van Duncan Jones moet voorstellen, dan is hij flink op zijn bek gegaan. Vooral als je bedenkt dat hij hier al meer dan tien jaar mee bezig is geweest.

Het uitgangspunt van een man die sinds jongs af aan niet kan praten en op zoek gaat naar zijn verdwenen vriendin in een futuristisch Berlijn lijkt op zich nog interessant. Ondertussen volg je nog twee chirurgen die zo uit 'MASH' zijn weggelopen. Ogenschijnlijk heeft het weinig met elkaar te maken, maar gaandeweg kruisen beide partijen steeds elkaars paden.

Al gauw ontstaat er een kat-en-muisspel dat nauwelijks indruk kan maken. Daarvoor is het geheel simpelweg te onsamenhangend; als je hoofd- en bijzaak niet van elkaar kan onderscheiden, dan doe je echt iets fout. Met de gimmick van een stomme man wordt verder ook niets gedaan, met name omdat Alexander Skarsgård een matige prestatie aflevert. Met lege dialogen en rare fetisj ploetert men verder, maar het mag allemaal niet baten.

Het film noir sfeertje tegen een futuristisch Berlijn oogt in eerste instantie nog hoopvol, maar in feite is het gewoon kitsch. Het merendeel is een slap aftreksel van 'Blade Runner', gesteund door een nietszeggende score. Op een ironische manier past het wel bij deze film, gezien de tergende saaiheid en onbedoelde komische vormen die 'Mute' soms aanneemt.

Al met al een fikse miskleun die je gerust kan overslaan. Ik ben benieuwd of Jones zich hierna nog kan herpakken.

1,5 Sterren.

Mute

Matig. Je moet van goeden huize komen wil je een film, met een hoofdrolspeler die niet kan praten, interessant houden. Skarsgard doet het uitstekend, maar hij wordt niet geholpen door het script en de andere acteurs. Alleen Seyneb Saleh doet het goed, maar na haar verdwijning gaat het bergafwaarts met de film. Daar kan zelfs de fraaie production design en cinematografie niets aan veranderen.

“Why the hell can't he talk anyway?

It's complicated.

It's his mother's fault.

He needs surgery.

It's against her beliefs.”

Gelukkig dat Alexander Skarsgård van nature niet een stemloos persoon is. Het zou nogal een vreemd zicht zijn geweest als hij in “The Legend of Tarzan” zo zou verschijnen. Al bengelend aan een liaan met zijn mond wijd opengesperd. Maar geen enkel geluid dat door de jungle snijdt zodanig dat iedereen die welbekende oerkreet zou horen. In “Mute” is hij wel zo’n persoon waar geen geluid uit komt. En dat vanwege een pijnlijke confrontatie met de propeller van een motorboot (veronderstel ik toch). Wat rest is dan wel een manspersoon met de gestalte van Tarzan en wiens communicatievermogen gelijkaardig is aan dat van Tarzan. Namelijk redelijk gebrekkig.

Als je de omkadering en de futuristische decors bekijkt dan verwacht je toch een degelijke Science-fiction. Het is dan ook gesitueerd in een fictierijke omgeving, namelijk het toekomstige Berlijn, dat je enorm veel doet terugdenken aan beelden uit “Blade Runner”. Er is enorm veel gebruik gemaakt van neonverlichting, holografische schermen, rondvliegende futuristische voertuigen en een veelvoud aan digitale automaten. Het is een schreeuwerige, luidruchtige grootstad geworden vol duistere figuren en praktijken. In deze stad is Leo (Alexander Skarsgård) barman van één of ander nachtclub waar ook zijn blauwharige vriendin Naadira (Seyneb Saleh) als dienster werkt. Een mysterieuze dame met een tot nu toe onuitgesproken geheim. En het moment dat ze dit geheim openbaar wilt maken, verdwijnt ze ineens. En dat is het moment voor Leo om zijn barman outfit aan de kapstok te hangen en zich als een futuristische, zwijgzame Sherlock op het speurderspad te begeven.

Verwacht je een "Blade Runner"-achtige SF met een op hol geslagen androïde of artificiële intelligente machines die de toekomstige maatschappij willen veroveren, dan zal je toch licht ontgoocheld zijn. Het uiteindelijke verhaal in “Mute” is niet meer dan een soort detectiveverhaal met enkele wel heel bizarre wendingen en kleurrijke figuren. De twee Amerikaanse artsen die Leo telkens tegen komt op zijn speurtocht, zijn wel een vreemd koppel. Zowel hun uiterlijk (zoals de walrussnor van Paul Rudd en zijn jaren 70 hemdjes) als hun roepnamen. Twee artsen die Cactus en Duck heten. Je zou je voor minder in je drinken verslikken. En dan werken deze twee chirurgen ook nog eens in een onhygiënische kelder waar ze leden van de maffia oplappen (om zo een paspoort te verkrijgen om Duitsland te verlaten). Ze lijken zo weggelopen te zijn uit een veldhospitaal tijdens de Vietnam oorlog. En dan wil ik het nog niet eens hebben over Duck’s (Justin Theroux) perverse eigenschap.

Om eerlijk te zijn vond ik de momenten waarin deze twee weirdos opdoken, de meest interessante. Enerzijds voelde het nogal komisch aan. Anderzijds was ook nogal controverse. Dat de verhaallijnen van deze twee geneeskundigen en dat van de op zoek zijnde Leo zich ergens treffen, was vanzelfsprekend. Maar uiteindelijk is dit eigenlijk het minst interessante van de hele film. Het is de omkadering en de manier waarop het in beeld werd gebracht dat het boeiend maakt. De enscenering en personages vormen een kleurrijk geheel. Het toekomstig prostitutienetwerk ziet er wel erg buitenwerelds uit als je de als geisha verkleedde figuur (met een uitgelopen make-up) ziet, in een bizar interieur waar twee robot (voorzien van extreem uitziende seksattributen) in een expliciete houding geëtaleerd zijn op het bed.

Ik vroeg me alleen af of al die verschillende stilistische ingrepen noodzakelijk waren. Waarom moest het hoofdpersonage stemloos zijn? Toch niet om de filmtitel te verantwoorden? En waarom dat futuristische? Toegegeven, als je dat gegeven laat vallen, dan blijft er niet echt veel meer over. En het meest negatieve is toch wel de tijdsduur. Dat zou niet veel uitmaken, als er tenminste veel te beleven viel. Ook al deden er redelijk wat bekenden mee (en geef toe,Tarzan en Ant-man in één film kan alleen maar voor vuurwerk zorgen), vond ik het toch maar een middelmatige film. Misschien probeert Duncan Jones, zoon van de artistiek begaafde David Bowie, koppig aan een eigenzinnig traject als regisseur te werken. En net zoals zijn vader zou dit wel eens in de toekomst vruchten kunnen afwerpen.

2.5*

Bizar filmpje dat een vage opbouw heeft rond allerlei personages wat de samenhang niet ten goede komt. Halverwege wordt het verhaal echter duidelijker en komt er ook shot in het verhaal. Het Amish gegeven is hier belangrijk gezien het ongeluk van Leo en dat hij door dit gegeven zich niet mag laten opereren in het ziekenhuis. Later in zijn leven zal dit in de moderne toekomstige wereld een nadeel voor hem vormen. Ondanks de moderne technieken blijft hij bij zijn visie zoals zijn ouders. De twee chirurgen spelen een naar complot in de hele zaak rond de verdwijning van zijn geliefde Naadirah. Dit komt wel pas later tot uiting in het verhaal. Daarvoor heeft Leo al heel wat mokerslagen moeten uitdelen die hem enige informatie kan geven rond de verdwijning. De nieuwe technische wereld wordt mooi vorm gegeven en er komen heel wat rare snuiters in voor. Maar het zijn vooral de twee chirurgen die door hun sarcastisch spel de focus naar hun brengen. Beide vormen een eng duo waarvan hun verschillende motieven leiden tot catastrofale gevolgen. Vooral het pedofielenmotief is afschrikwekkend. De film houdt je toch in de greep door deze nare personages en dat er geleidelijk aan antwoorden komen. Het slot bij de rivier past bij het verloop van het verhaal en het thema rond Amish, want dan wordt toch duidelijk gemaakt dat een bepaalde visie op een bepaald moment ook kunt neerleggen. 7/10

Vond het eerder thriller dan SCI-Fi. Decors wat futuristisch, al zie je ook gewoon Duitse achtergronden. Zal wel met budget te maken hebben. Verhaal ok maar rollen wat minder en spanning bereikt nergens een echt hoogtepunt. Had wat meer Sci-Fi in mijn verwachting. Verhaal kon evengoed in hedendaagse tijd gefilmd zijn. Toekomstwereld gaf los van het visuele, geen meerwaarde of toevoeging aan verhaal. Film op Netflix niveau. Maar vond het ook geen echte flop...

Mensen die zeggen dat het rommelig is, ben het er totaal mee oneens! Het is een simpel verhaal. Hij is op zoek naar zijn vriendin. Dit zien we van begin tot eind. Vond het wel een oke film, niets mis mee.

Niet helemaal gelukt.

Duncan Jones doet anders wel z'n best om een eigen, futuristisch wereldje te creëren. Berlijn is dan niet de meest originele keuze, maar evenwel een begrijpelijke. De Netflix-info heeft het over een invloeden van Blade Runner, maar die film is in aankleding toch een stukje beter. Het onderwereldje in Mute blijft net te vlak.

Wat ook teleurstelt is dat met het 'mute'-gegeven absoluut niets gedaan wordt. Alexander Skarsgård is ook totaal niet charismatisch genoeg om dit soort stille rollen te dragen. Da's echt gewoon een fletse vent om naar te kijken. Onvergeeflijk voor een film met noir-allures. Andere belangrijke rollen zoals die van Paul Rudd en Justin Theroux zijn misschien ook wat onorthodox gecast, maar brengen toch al iets van leven in de brouwerij.

Dus best goed geprobeerd. Niet alles is slecht, integendeel, maar als geheel toch net niet overtuigend genoeg. Jones heeft het m.i. wel in zich, maar als dit een passieproject was, eentje waar hij lang aan gewerkt heeft, dan ontgoochelt hij. De lat mag hoger.

2,5

Beetje een gekke film. In het begin dacht ik echt: waar zit ik nou naar te kijken? Het is futuristisch maar de acteurs weer ouderwets gekleed. Beetje jaren 70.

Ook wat onnodige personages in het begin, waardoor het wel erg chaotisch overkomt. Maar gaandeweg werd de film beter en zat er meer verhaal in. De tweede helft is beter en komt er wat aktie in.