Les Dames du Bois de Boulogne (1945)

De grote naam van de regisseur en de een van de scenarioschrijvers (Bresson en Cocteau) zal (hopelijk) niet op deze film gebaseerd zijn.
Ik vond dit namelijk toch wel een tegenvaller. Een vrij doorsnee wraakzuchtige-femme-fatale verhaal, in die tijd wellicht wat omstreden door het verleden van het personage Agnès. De dialogen zijn af en toe wel leuk en het geheel is best kijkbaar, maar verre van bijzonder of echt interessant. Geen hint van genialiteit in deze film.

2.5*

Schijnt ook nog geen typische Bresson-film te zijn, volgens verschillende bronnen. Zie onder andere recensie van zetes op IMDb.

Die link staat er vanzelf toch al,schat.Hoe dan ook:ik heb eveneens wanhopig geprobeerd om Bressoniaanse elementen in deze film op te sporen,maar veel verder dan dat hij ergens begint en ook weer ophoudt, kom ik niet.
Nog sterker:LDDBDB is een typisch voorbeeld van de klassieke cinema waar Bresson later zo van gruwde.De dialogen zijn overvloedig,de acteurs professioneel en niet autistisch overkomend,de decors en kostuums tot in de puntjes verzorgd,de intrige glashelder,de montage vloeiend.
Overigens daag ik iedere beunhaas uit om uiteen te zetten waarom Diderot,die een verhaaltje uit de roman schreef waarop de film is gebaseerd,en Cocteau niet meer zouden zijn dan simpele verhalenvertellertjes.En wat dan wel een goed verhaal is.
Verder kudoi voor überbitch Casarès die ook goed op dreef zou zijn even later in Orpheus van Cocteau,terwijl haar tegenspeelster me aan Madeline Zima deed denken,oordeelt u zelf.
Opgemerkt dient te worden dat alles er voor een film die tijdens de oorlog is opgenomen erg somptueus uitziet,al zullen de betrokkenen ongetwijfeld achteraf hebben gejammerd over de omstandigheden .Waarbij ik toegeef dat een 18-eeuwse setting beter bij de libertijnse thematiek,vergelijkbaar met Les liaisons dangereuses(waarschijnlijk ook een doorsnee k*t verhaaltje dan) had gepast en dat een beperkt budget dit toch onmogelijk maakte.

Niet opzienbarend misschien, ik vond dit toch wel een aardige vroege film van Bresson, maar ik houd dan ook best van klassieke cinema. De "wraak" is dan wel vergezocht -sterker nog, doe mij ook maar zo'n wraakzuchtige ex, als haar idee van wraak tenminste is je te koppelen aan een knappere, jongere en leukere vrouw, misschien met een minder fraai verleden -al wordt ze dan eufemistisch danseuse genoemd ipv prostituee- maar Elina Labourdette is toch niet te versmaden- en het eind melodramatisch als de arme Agnès van alle emotie bijna te overlijden komt, de uitvoering is meer dan prima. Goed spel, af en toe leuke observaties ("er bestaat niet zoiets als liefde, alleen tekenen van liefde" toegegeven, in het Franse klinkt het beter) en toch ook wel wat aardige shots (de brief die losraakt van de auto) maken dit best genietbaar.

Naar een novelle van de 18de-eeuwse filosoof Denis Diderot en met dialogen van Jean Cocteau en dit laatste valt wel op met enkele snedige gezegden over liefde, tot wat een gekwetste vrouw in staat is,...
Waande mij in de aanvangsfase in een Amerikaanse film met de weelderige kledij, smoking...en gelet op de verrassende wederzijdse bekentenissen van afnemende liefde - wat toch een vleug humor inhield - eerder in een luchtiger genre, maar al gauw vallen we in een typische, klassieke Franse film voor die tijd, met verwijzingen naar armoede en gedwongen toestanden, en naar het einde toe meer en meer melodramatiek (met de door het publiek graag geziene edelmoedigheid er boven op)).
Maria Casares is de ster van de film met een heel knappe vertolking, indrukmakend in de sterke, beslissende momenten van de film.
Tevreden over deze vroegere Bresson.