Working Girl (1988)

Toen in de openingsscène zowel de belachelijke coiffure van Melanie Griffith en Joan Cusack als Griffith's irritante stem de toon aangaven, was ik niet echt verwachtingsvol voor deze film, maar gaandeweg valt er toch toe te geven dat de film een zekere charme heeft, hij vlot wegkijkt, toch een portie humor inhoudt, het intrige amusant is en aanvaardbaar opgebouwd en uiteindelijk de drie hoofdacteurs de film toch flink ondersteunen. Ook goede aangepaste muziek.
Een contradictie is inderdaad dat de film een Oscar wegkaapte, weliswaar "maar" voor de muziek, maar dat ook de acteurs fameus werden gelauwerd, minstens genomineerd, en dat anderzijds de waarderingsscores, ook bij IMDB, redelijk laag zijn.

“Tess, you don't get ahead in this world by calling your boss a pimp.”
“Well, he is.”

Aardige film. Alleen al die jaren 80 kapsels en kleding zijn geweldig, en ook het verhaal over een jonge vrouw die zich wil opwerken binnen een bedrijf op Wall Street zit sterk in elkaar. Griffith is geen geweldige actrice, maar ze heeft een screen presence waar je u tegen zegt.

Ford, Weaver en Cusack acteren een stuk beter en hebben alle drie hun sterke momenten. Het verhaal over een vrouw die zich wil opwerken binnen een mannenwereld had een scherpe satire kunnen opleveren, maar regisseur Nichols houdt het vooral luchtig en plezierig. Met uitstekende acteurs die ervoor zorgen dat het wat taaie verhaal boeiend blijft. Geholpen door een sfeervolle en zeer overheersende soundtrack.

Half puntje extra voor Melanie Griffith in haar lingerie.

Goeie film waarin een ambitieuze secretaresse de zaken van haar baas waarneemt als die een gebroken been heeft. Een goed uitgewerkt verhaal waarin een vrouw het wil maken in de grote stad. Qua aankleding typisch een product van zijn tijd (alhoewel het waarschijnlijk voor die tijd ook al wat overdreven was). De drie hoofdrolspelers doen het leuk en in de bijrollen stiekem aardig wat bekende namen. Absoluut vermakelijk, maar mijn initiële 4.0 sterren zijn wat te hoog gegrepen.

Kevin Spacey in een bijrol. Uitermate charmante film, vind ik. En ik deel volledig de mening van lieve scorcese.

De veerboot over de Hudson brengt Tess van Staten Island naar Manhattan, van een volkswijk naar het financiële centrum van New York. Op de achtergrond zijn afwisselend wolkenkrabbers, het Vrijheidsbeeld en een Amerikaanse vlag te zien, symbolen voor welvaart en de Amerikaanse Droom.

Met haar kattige stemmetje speelt Melanie Griffith, de dochter van Tippi Hedren, een vrouw die het glazen plafond wil doorbreken. Om ernstig genomen te worden moet ze haar kleding, haar kapsel en haar dictie aanpassen, zonder haar vrouwelijkheid op te geven. Onderweg schudt ze enkele stereotiepe macho's van zich af, gespeeld door Alec Baldwin en Kevin Spacey in een grappig bijrolletje. De grootste bedrieger blijkt echter zelf een vrouw te zijn. Harrison Ford vertelt een fictieve anekdote over het echte litteken op z'n kin. Het is een werkvloerkomedie, al is de toon vaak ernstig. De secretaresse die de plaats van haar baas inneemt, is een variant op een klassiek gegeven. Joan Cusack levert enkele puur komische momenten.

Kapitalisme is de nieuwe religie. New York is het nieuwe Jeruzalem, zoals Carly Simon zingt in het themaliedje Let the River Run. Je moet niet langer werken om een plaats in de hemel te verwerven, maar om op te klimmen op de economische ladder. De vergadering kort voor het einde lijkt op het Laatste Avondmaal: er zijn dertien aanwezigen waaronder één verrader.

De camera beweegt veel. Hij omcirkelt de dansers en er zijn lange tracking shots met aandacht voor de omgeving en reacties op de achtergrond, verschuivend van gezichtsstandpunt. Spiegels worden benut in de liftdeur en in de badkamer. De kijker ziet Tess op de gang in Katherines huis terwijl Jack zelf in het ongewisse blijft. Deze oude favoriet heeft de herkijkbeurt met glans doorstaan.