Ci Ke Nie Yin Niang (2015)

Hsiao-Hsien Hou goes Zhuangzhuang Tian ?

Beter dan verwacht ! De film ziet er prachtig uit en de editing ( pacing & rhythm ) is geniaal ; alles is op een meesterlijk wijze gecomprimeerd en vormgegeven . Elk shot en de framing ( composities ) ervan zijn op een doeltreffende wijze tot uiting gebracht . De hand van de meester is duidelijk voelbaar , puur vakmanschap ! Echter , Hsiao-Hsien Hou neemt hier toch echt een stapje terug in vergelijking met diens voorafgaand werk , zoals Le voyage du ballon rouge (2007) of Qian xi man po (2001) . Deze film is dan ook minder vooruitstrevend .

Desondanks toch nog een klein meesterwerkje , en dat vooral omdat ik Nie yin niang (2015) inhoudelijk erg sterk vind .


***** / ***** , doet me denken aan films van Zhuangzhuang Tian , al vind ik de ' historische ' films van Zhuangzhuang Tian beter ...

Ik wist het vooraf niet met deze film. Ik heb nauwelijks Wuxia gezien. Maar wat ik zag vond ik kitscherige onzin (Hero) of gewoon niet zo goed als zijn reputatie (Crouching Tiger). Die ervaringen hielden mij een beetje tegen dieper in het genre te duiken geloof ik. En omdat zowel Zhang Yimou als Ang lee voor mij veel betere films hebben vreesde ik een beetje voor deze film. Hoe hoog ik Hou ook heb zitten (bij elke film die ik zie hoger en het is zeker een van mijn favoriete regisseurs), ik vreesde voor een mindere film. Hoe mis had ik het. Want wat was dit een geweldig mooie film.

Eerst even toekomstige kijkers waarschuwen. Deze film is traag en bevat ongeveer even veel actie in de hele film als een film als Hero in tien minuten.

Ik las her en der dat de film niet te volgen zou zijn. Vind ik best onbegrijpelijk. Wat het basisverhaal is eigenlijk erg eenvoudig. Ook zonder dat je de in en outs van de Chinese geschiedenis kent.

Maar deze film is vooral van zo'n intense, adembenemende en heel zorgvuldige schoonheid. Een film die zijn emoties meer uit beelden haalt dan uit plot. En de actiescènes die er toch zijn voelen als een verstoring van het evenwicht, zoals geweld dat ook echt is. Spanning zit in wat er niet gezegd wordt en niet in wat er wel uitgesproken wordt. Een film die begint met zwart-wit beelden en je bijna overvalt van schoonheid als het ineens kleur wordt en van aspect ratio veranderd.

Gaat dit zien op een zo groot mogelijk doek.

4.5*

Teleurgesteld.

Ik had m'n verwachtingen al niet te hoog gelegd, toch duikt Hou daar nog royaal onder. Het is altijd een beetje tricky wanneer twee weinig met elkaar te maken hebbende werelden elkaar kruisen, jammer genoeg is het voor The Assassin the worst of both worlds geworden.

Verwacht zeker geen klassieke wuxia, in welke zin van het woord ook. Er zit amper actie in deze film en wat er van actie inzit is secundair. Hou bewijst geen talent te hebben voor actiescenes en doet niet eens de moeite om er wat van te maken. Het gaat hem blijkbaar meer om het verhaal en de emotie ... maar we spreken hier over een wuxia gebeuren. Niet bepaald een genre dat bekend staat om geweldig verhalende uithalen. Dat blijkt ook wel.

Maar mijn teleurstelling is toch vooral visueel. Niet dat er af en toe geen mooi plaatje inzit, maar het weet nooit volledig te overtuigen. De buitenopnames zijn wat druilerig, de binnenopnames érg kleurrijk, maar die kleuren lijken af en toe wat met elkaar te vloeken. En als dan toch eens alles mooi samenkomt is er die belachelijke aspect ratio die alles een zeer benauwd en opgesloten gevoel meegeeft. Zwart/wit segment in het begin voegt ook weinig toe en die paar frames die dan wel schermvullend zijn, zijn érg korrelig zonder dat het ook maar iets toevoegt. Camerawerk is ook wat braaf en zoutloos, om van de editing nog maar te zwijgen. Mnee, Hou krijgt het visueel nooit op de rails.

Qua plot is het erg bare bones allemaal, maar wat verwacht je dan? Hou lijkt meer op emoties te mikken, maar het acteerwerk is erg dik aangezet, schijnbaar om te compenseren voor een gebrek aan dialoog. Vreemd want Chen en Qi zijn toch in staat om dat tot een goed einde te brengen. Blijkbaar ligt dat wat anders in de context van een wuxia verfilming. Slecht zijn ze niet, maar hun personages zijn doods en missen charisma.

Blijft over een gefaald experiment. Het aspect ratio geklooi is onnodig en onvergeeflijk, de combinatie van Hou's stijl en het wuxia gebeuren een slechte mix van de verkeerde ingrediënten. Een gebrek aan basiskwaliteit kan je de film niet verwijten, maar da's dan ook alles. Teleurstellend.

2.5*

ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Het is fijn om all hofcultuur in de film te aanschouwen. Veel detaillering in de gebruiken, voorwerpen en aankleding. en er zijn ook veel mooie plaatjes te zien. Dit geldt niet voor alles overigens, enkele shots waren dusdanig korrelig dat ze me aan een exploitationfilm deden denken.Door de lange shots is alles ook wel erg traag. Hierbij opgeteld dat verschillende scenes niet coherent lijken te zijn met het overkoepelende verhaal, door de lange duur raakte ik de draad kwijt. op het begin vond ik het mooi dat er bijna geen muziek te horen was, en de achtergrondgeluiden voor zich spraken. Echter begon ik later wel iets te missen, door die lang durende scenes. Overigens wordt er later wel een flinke stijlbreuk gemaakt door ineens elektrische muziek onder een gevecht te plaatsen. Beetje raar. Ook opvallend dat in de realistisch neergezette film geen enkel druppeltje bloed te bespeuren is. Ik hoor graag de reden waarom deze film dan zo groots is, en hoe het kan dat deze zo succesvol was in Cannes.

Oef, wat duurde dit lang. De mooie plaatjes soms ten spijt, dit was me allemaal iets te kabbelend, vooral omdat er voor mij niets interessants gebeurde. Een film als Café Lumière is net zo traag, maar wel boeiend (en fantastisch). Misschien is dit Chinese hofleven uit die tijd toch net te ondoorgrondelijk is, zonder enige emoties en veel stille blikken. Halverwege als de film naar buiten gaat krijgt het geheel een opleving, met mooie natuur die wordt getoond (voelt ook allemaal erg authentiek aan, vooral dat dorp in de ochtendmist) of een fraaie scène bij die witte bomen. Maar dat en de mooie slotscène kunnen het geheel niet naar een voldoende slepen, daarvoor is het kijkplezier te laag. Zelfs de normaal prima spelende en gevoelige Qi Shu kon me niet bereiken. 2,0*.

Een mooie film, waar dan ook alles mee gezegd is. De film kent weinig verhaal (wat niet altijd moet), maar kan ook niet echt sfeer opbouwen. Het is vooral... mooi om te zien. Het is wel raar om Shu Qi hier te zien die ik eerder alleen kende van The Transporter. Een hele andere rol, en hier past ze wel beter.

De film blijft vooral braaf en ook al is het mooi, kan de film weinig bieden. Daardoor zal het snel in de vergeethoek geraken. Wat meer sfeer, actief of een origineel verhaal zou al veel doen.

Ethiek geeft de wereld kleur – van het pad des verderfs zwerft Yinniang naar een bestaan als mens – geëngageerd, trouw, een moreel wezen.
Tegenover feodale intriges plaatst Hsiao-Hsien Hou de mystieke kracht en de etherische schoonheid van de natuur. In fenomenaal gecomponeerde tableaux schildert hij mensen van vlees en bloed, in mistige landschappen toont zich de ongrijpbare ziel van de film, met kleurfilters worden heden en verleden subtiel van elkaar gescheiden, enzovoort, etcetera.

Ah, genoeg bekijks in ‘The assassin’, maar de verhaallijn is te moeilijk doordringbaar. Wie is nu precies verwant aan wie (?), wie wil wie nu precies om het leven brengen (?) en waarom staat de een de ander naar het leven (?) – het is misschien bijzaak, context allicht, wie weet zelfs ballast, maar de toeschouwer moet er zich voor kunnen interesseren om ruim anderhalf uur geboeid te blijven kijken.

Kortweg: veelbelovend, weinigvervullend.

2,5*

Uitstekend geregisseerd, schitterende beelden en verfijnd camerawerk. The Assassin kijkt bij vlagen weg als een verstillende natuurdocumentaire. Juist in dat verband valt de abrupte montage rondom de weinig overtuigende actiescènes wat uit de toon. Daarnaast doet het gebrek aan uitdieping van de belangrijkste personages zich voelen. De film blijft hierdoor te oppervlakkig op het narratieve vlak. Jammer, want de zweem van mysterie die met name the Assassin zelf (Qi Shu) omhulde deed hopen op meer. Een gemiste kans tenslotte, dat versmalde beeld/die kleinere aspect rate was niet nodig.

2.5*

Andermaal kan ik niet erg enthousiast worden over een Hsiao-hsien Hou film. Vanwege een gebrek aan actiescènes is de film de genreaanduiding martial arts nauwelijks waard. Dat vind ik op zich geen ramp, maar dat het in plaats daarvan veeleer een verzameling stil levens is geworden in harde, soms onnatuurlijke kleuren maakt de film er niet beter op. Welk doel het afwijkende beeldformaat dient, is mij bovendien een raadsel. Omdat er tenslotte amper verhaal zit in deze saaie, trage film kan ik het geheel maar matig waarderen.

Valt dit even tegen. Ik vond het allerminst betoverend en visueel knap gebracht. Het afwijkende beeldformaat biedt voor mij geen meerwaarde. Sommige beelden zijn niet scherp en zelfs korrelig. Het mooie kleurenpalet is vaag aanwezig. Ook op gebied van de mooie locaties valt het ook wat tegen. Ik heb al heel wat betere in dit genre gezien die verbluffend overkwamen. Hier had ik dat niet. Soms zelfs de indruk dat bepaalde scènes echt te gemaakt eruit zien. Ook op gebied van actiescènes blijf je hier op je honger zitten. Heel wat meer spektakel verwacht. Niet dat dit nu een ramp is, maar qua verhaal stelt de film ook teleur. Heel vaag allemaal en vooral heel saai aan de kijker gebracht. Het was soms zelfs een worsteling om er door te komen. Een onvoldoende wat ik helemaal niet had verwacht. 4/10

Door de poster en de film-titel ontstaat het vermoeden dat het hier om een martial arts film gaat. Echter hoe misleidend kan dit zijn? Nu zijn actievolle scenes geen must voor een goede film. En al past de film op zich wel in de Wuxia -traditie, valt de film op meerdere vlakken helaas ook tegen.

Regisseur Hou Hsiao-Hsien zijn opnames van deze film konden zo aan een museummuur hangen, waren het niet dat veel van de visuele schoonheid teniet gedaan werd door een rare keuze om op een afwijkende beeldformaat te filmen. Daarnaast lig de nadruk meer op schoonheid van de natuur en een soort Freud-geneuzel over de zinloosheid van menselijke conflicten. Dynastieën komen en dynastieën gaan, maar Moeder Natuur blijf bestaan. Vermoedelijk de reden dat veel critici over deze film jubelend zijn maar het maakt de film voor veel andere gewoon saai.

Andere kwestie is het verhaal. China van de negende eeuw, Nie Yinniang (Shu Qi) is een moordenaar die erop uitgestuurd wordt om sleutelfiguren van de Tang-dynastie uit te schakelen.Uiteindelijk krijgt ze de taak om Tian Ji'an (Chang Chen), haar vroegere geliefde, die nu de gouverneur van de provincie Weibo is, te elimineren. Alhoewel er dus een koelbloedige moordenaar aanwezig is, heb ik nog nooit zo weinig bloed zien vloeien. Oké, er zijn hier en daar korte uitbarstingen van actie, vaak komen ze uit het niets, en verdwijnen net zo snel. Om steeds maar plaats te maken voor emoties, de werking van de overheid en de rust van de natuur.

Zoals het gezegde luid: "hebben stille waters, diepe gronden" maar hier kwam ik niet verder dan een glanzende oppervlakte.

Wat Hou’s beweegredenen ook geweest mogen zijn, mijn indruk is - zeker na nadere beschouwing - dat het smalle kader zeer functioneel is.

Bij de buitenopnamen draagt het effectief bij aan de ‘diepte’ van het beeld, waarbij de kleinste details op de grootste afstand messcherp te onderscheiden blijven; en bij de binnenopnamen is het niet alleen een meerwaarde voor het scheppen van een intieme sfeer (bijvoorbeeld in de scène in de boerenhoeve waarin Nie Yinniang haar gewonde vader te drinken geeft), maar is er bovendien nog wat belangrijkers aan de hand.

Opvallend bij deze film is dat er qua narratief nogal wat ‘buiten beeld’ valt: veel is impliciet; of wordt als bekend voorondersteld.

Ik behoor tot degenen die daar bij de eerste kijkbeurt over struikelden: prima dat er zaken niet vermeld worden, maar ik wil wel graag ongeveer weten, of kunnen vermoeden, wát er dan weggelaten is.

De hele film ademt sowieso een bepaalde zorgvuldigheid uit, waarin als het ware geen blad van een boom valt zonder reden.

Tegen mijn gewoonte in ben ik daarom toch maar eens ‘buiten de film om’ mijn licht op gaan steken, en dat loonde in ieder geval de moeite voor wat betreft een aantal basisgegevens (de identiteit van de gemaskerde opponent van Nie Yinniang bijvoorbeeld).

Maar ik stuitte ook ergens op een opmerking over Hou’s gebruik van long takes en long shots waarmee hij de ‘omgeving’ van een locatie, dus wat buiten het kader valt, in aanmerking probeert te nemen, door de acteurs in één take afwisselend in en uit het beeld te laten bewegen, aldus de ervaring oproepend dat de camera - én daarmee de kijker - onderdeel zijn van die omgeving.

Ik heb niet alleen de indruk dat het beeldformaat dit effect versterkt (bijvoorbeeld in de sublieme scène waarin Nie Yinniang van achter de door de wind bewegende gordijnen Tian Ji’an en zijn concubine Huji gadeslaat), maar dat in deze film dit procedé niet alleen een kwestie van ‘cinematic style’ is. Ook de ‘inhoud’, de vertelling, is ‘not limited by the camera’s frame’.

“Huji is zwanger”.

In deze woorden (de enige in de hele film die Nie Yinniang tot Tian Ji’an richt), worden nogal wat politieke en persoonlijke implicaties samengebald.

Het is tekenend voor de introverte vertelstijl van deze film, die zich afspeelt in een ‘omgeving’ die de meeste westerlingen vreemd zal zijn, die zowel de heroïsche actie van het genre, als de politieke, persoonlijke en filosofische achtergronden daarvan, grotendeels in stilte naar binnen keert, laat verdwijnen achter (of juist tot uitdrukking poogt te brengen met ) een schitterende facade.