Pixels (2015)

Deze viel uiteindelijk toch nog beter mee dan gedacht. Toch wel een leuk en origineel gevonden verhaal. Visueel was het wel tof gemaakt en er zaten wel leuke personages in. De cast zelf vond ik wel wat minder. Ook de humor was wisselend.

Leuk om eens mee te pikken als hij op tv passeert.

Stond op Netflix, toch maar eens kijken want ik ben opgegroeid met die games. Maar Adam Sandler hield me tegen bij deze film want er is denk geen acteur waar ik een grotere schurfthekel aan heb.

Hij was gelukkig niet erg irritant in deze film. Eigenlijk vond ik het allemaal best vermakelijk. Natuurlijk oerdomme film met een aantal van die usual suspects acteurs die altijd mee komen draven met Sandler maar het hele 80's game gebeuren redt de boel. Pure nostalgie dus en daarom toch vermakelijk.

Ja, wat moet ik hiermee?

Kijken als een kind, het blijkt al snel de enige optie. Want hoewel het er visueel soms niet verkeerd uitziet, kan je niet alleen het verhaal, maar ook de invulling niet serieus nemen.

Niet doen dus, serieus nemen. Niet ergeren aan de president van de VS, die voor een intergalactische aanval zijn buddies van vroeger inschakelt. Of aan de wisselvallige personages, die handelen en praten als karakters uit een slecht vervolg op een Disney-animatie.

Ik had steun aan Dinklage, die erg geslaagd annoying in zijn rol zat en de film nog wat geinige humor gaf. Voor de rest veel acteerwerk dat wat onwennig overkomt. Misschien omdat er zo veel post-production is toegevoegd, dat men op de set veel tussen green screens staat, maar erg naturel komt het allemaal niet over. Daardoor ook maar weinig aanstekelijk.

Af en toe is er wat schwung, maar de vonk sloeg niet over. Niet grappig, geen pakkend spektakel en in vele opzichten simplistisch en flauw, waar ik maar niet op kon invoegen. 1,5*

De regisseur heeft drie goeie scènes gemaakt en daaromheen nog een uur aan totaal inspiratieloze bagger. In dat uur is het verhaal flut, de humor is bizar slecht. De drie scènes zijn daarinteger wel goed en grappig.

Drie heren in de leeftijd van 10, 12 en 14 jaar hebben dit "pareltje" bekeken.

Die van 10 en 12 vinden 'm wel leuk, een zeven, die van 14 kwam al niet aan een voldoende, ik heb er met plaatsvervangende schaamte naar zitten kijken, de verhaallijn is niks, maar dat hoeft ook niet, net als bij porno, maar hier geen sex dus.

Het slechte acteerwerk en de waardeloze dialogen leveren tenenkrommende scenes op, en als de grappen er nou nog een beetje mee door konden, maar da's ook helemaal niks, veel te vaak gewoon echt niet grappig. De SFX en CGI krijgen een krappe voldoende, maar redden de film niet.

Janken dit.

Voor de challenge wist ik niet goed welke film te kiezen met als thema videogames of board games. De videogames waar ze later films van hebben gemaakt zijn meestal niet om over naar huis te schrijven. Ik zag het echt niet zitten om zoiets als de film van de Mario Brothers te kijken. Maar dan kwam ik bij Pixels, met de videogames die voor een 80s kid als ik erg herkenbaar zijn. Pac-Man, Donkey Kong, Centipede dat zijn de games die een vooraanstaande rol hebben gekregen in deze film. Voorts zien we ook figuren als Q*bert, Frogger, de aliens van Galaga, Breakout/Arkanoid etc passeren. Ik miste enkel nog de Space Invaders.

Het verhaal stelt weinig voor maar het concept is wel leuk. De film had misschien wel een kwartiertje korter gemogen, maar ik heb me er toch wel mee vermaakt. Ik denk wel dat de nostalgie naar die oude classics wel heeft meegeholpen.

Heel erg druk, heel erg vol en de FX lijken meer op LEGO, maar als kid uit de eighties, ja dit zijn natuurlijk de games die ik vroeger gespeeld heb: Pac-Man en Donkey Kong vooral. Galaxian en Space Invaders hebben we niet voorbij zien komen. Mooiste ten opzichte van de huidige games, wij hadden geen reset-knop! Game Over was over en uit! Oh ja de film, die is best aardig als je iets met de spelletjes hebt, qua verhaal stelt het allemaal niet zoveel voor verder. De eerste 10 minuten zijn het leukst, maar de rest is voor een keertje best grappig.

Een herziening die ietsjes vermakelijker was dan de eerste keer.

Op wat teenkrommende humor na heb ik best wat afgegrinnikt en het tempo blijft er redelijk goed inzitten.

Sandler heeft wat hitters en missers, Dinklage krijgt een nipte voldoende door het plezier en Gad is er vooral om de trommelvliezen te testen. James als president is dan weer geinig.

Gooi daar wat bekende koppen doorheen en, helaas, wat romatisch geneuzel en je hebt een cast die net goed genoeg presteert.

Voeg zeer acceptabele special effects aan toe en voila, een nikszeggend tussendoortje.

Matige film met soms een paar hilarische scènes.

Dat maakt het verhaal en het acteerwerk echter niet goed.

Met een paar referenties naar retro video games hier en daar zal dit wel sommige kijkers kunnen bekoren.

Voor mij is dit de definitie van een niet geslaagde film.

In 1982 won Sam Brenner [Adam Sandler] bijna alles wat er te winnen viel op de World Wide Video Arcade Championship. Ruim 30 jaar later leidt hij een kleurloos bestaan als audio/video-installateur en voelt hij zich een loser. Maar zijn unieke vaardigheden van weleer komen zeer goed van pas wanneer Washington wordt aangevallen door buitenaardse wezens die voor hun invasie de vorm hebben aangenomen van Arcade Games uit de vroege jaren 80. President (en jeugdvriend) Will Cooper [Kevin James] vraagt Sam en “the wonder kid” Ludlow [Josh Gad] om de Amerikaanse troepen inzicht te geven in hoe ze de buitenaardse computerwezens kunnen verslaan. Natuurlijk, het is je reinste flauwekul, maar dit klassieke underdogverhaal werkt dankzij het sterke ensemblespel, de uitstekende visuele effecten en een heerlijke dosis nostalgie. De vulgaire humor blijft achterwege en Sandlers ingetogen spel biedt de ondersteunende cast de ruimte om scènes te stelen. Monaghan blijkt een komische openbaring als de love interest, Gads geïmproviseerde toespraak voor een groep commando’s is een komisch hoogtepunt en Peter Dinklage is hilarisch als de zelfingenomen kampioen Donkey Kong van weleer. De ontknoping met tientallen Arcadefiguren is een festival der herkenning en de cameo van Toru Iwatani, de man achter Pacman, is een opzichzelfstaand juweeltje. Dikke pret, maar wel genomineerd voor 6 Razzies en door filmcritici in Houston verkozen tot slechtste film van het jaar! Ik zou zeggen: bekijk het maar!

Ik heb veel negatieve recensies gelezen over Pixels dus ik had geen hoge verwachtingen toen ik de film samen met mijn vriend ging kijken. Maar eigenlijk vonden wij de film best wel leuk en snap ik niet helemaal waarom iedereen zo negatief is. De humor is erg leuk en het concept best origineel. Nee, je moet de film niet serieus nemen, maar dat lijkt me logisch met een film over aliens en video games uit de jaren 80. Er zijn zeker ook nog wel wat op of aanmerkingen te maken, maar al met al hebben we met Pixels een leuke avond gehad en veel gelachen. Het is jammer dat het zoveel negatieve recensies heeft gehad, want dat verdiend de film nou ook weer niet. O, en als je net zo’n grote fan bent van Mini Coopers als dat ik ben, dan word je sowieso vrolijk van Pixels.