Big Eyes (2014)

Onderhoudende en luchtige film die ook nog fijn wegkijkt. Dat Burton deze heeft geregisseerd valt nergens aan af te zien, maar dat wil niet zeggen dat het een slechte film is, al stelt het zijn fans wellicht teleur. Het is een zeer vermakelijke film geworden, alleen echtgenoot Walter wordt nogal over de top neergezet en hoort eigenlijk meer in een komedie thuis, verder heb ik er weinig op aan te merken. 3*

Onderhoudend is een van de weinige positieve opmerkingen die ik kan maken. Tim Burton maakte met Ed Wood eerder al een biopic en die keuze viel in elk geval te begrijpen. Big Eyes voelt in de eerste plaats totaal niet aan als een film van Burton en eigenlijk vraag ik me nog steeds af of dit verhaal het echt waard is om verfilmd te worden? Waarom Burton het toch doet? Ik durf mijn handen er voor in het vuur te steken dat hij het doet, omdat hij de kunst van de hoofdpersone, Margaret Keane, mooi vindt. Meer niet.

Veel meer is er ook niet eigenlijk. Natuurlijk gaat de film er om dat Margaret's man de credits opeist en dat dit uiteraard niet fair is, maar is dit echt zo bijzonder? Gaat het zo slecht met Tim Burton dat hij geen budget meer krijgt voor films die passen bij zijn stijl? Big Eyes blinkt nergens in uit. Christoph Waltz is ook niet erg sterk in deze film (vind hem sowieso wat overschat) en naarmate het einde dichterbij komt, verliest deze prent alle degelijkheid en is het slot zelfs echt corny. Past voor geen meter en ik kreeg vooral de indruk naar een matige kinderfilm te kijken. Flauw gedoe allemaal.

Aardig en kleurrijk schildersdrama, welke gebaseerd is op ware gebeurtenissen en waar ik eerlijk gezegd nooit van heb gehoord en hetzelfde geldt voor de kunstwerken die Margaret Keane heeft gemaakt (ik ben dan ook een beetje een cultuurbarbaar, hoewel ik schilderijen van Salvador Dalí wel mooi vindt).

In deze film draait het om de bescheiden schilderes Margaret Keane (goed gespeeld door de mooie Amy Adams) en haar echtgenoot Walter Keane (goed en overtuigend gespeeld door Christoph Waltz die wederom een leuk en irritant typetje neerzit), waarbij de laatste op een zeer commerciële manier schilderen/posters/kaarten verkoopt waarop kinderen te zien zijn met grote ogen. Margaret Keane maakt ze en Walter Keane verkoopt ze en eist ook alle krediet op voor het artistieke proces (hij ondertekent ze alleen en verkoopt ze dan alsof hij ze heeft gemaakt). Zo wilt hij o.a. erkenning krijgen in de kunstwereld die het echter geen kunst vindt, maar eerder kitsch. Margaret Keane vindt het in eerste instantie niet erg dat haar man haar schilderen verkoopt (wordt namelijk aardig wat geld mee verdient) onder zijn naam en houdt zich ook netjes op de achtergrond. Maar op een gegeven moment begint het op haar geweten te werken en wilt ze zelf erkenning hebben, welke zelfs leidt tot een rechtszaak en daar draait het dan allemaal om in deze film.

Het verhaal is opzicht wel interessant en vermakelijke en ook met de uitvoering van het verhaal zit het wel goed. Dat komt sowieso door de vele kleurrijke beelden (iets waarin regisseur Tim Burton natuurlijk goed in is), fraaie landschappen en omgevingen, decors en de aankleding, maar ook door beide hoofdrolspelers Amy Adams en Christoph Waltz die gewoon goed en leuk acteren. Het is jammer dat Krysten Ritter maar een kleine rol heeft in deze film, want ik vind haar altijd een fraaie verschijning om te zien. Het einde van de film vond ik goed en leuk (was zelfs komisch) en het was ool mooi om na het einde nog een beetje te weten te komen wat er met Margaret Keane en Walter Keane (hield tot zijn dood vol dat hij de schilderijen met de kinderen met de grote ogen heeft gemaakt) is gebeurt.

Hier en daar is de film misschien wat saai en langdradig, maar al met al was dit een aardige en vooral een vermakelijke Drama film om eens gezien te hebben.

Een redelijk drama/biopic/misdaad/romantiek film...

Goed verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Ouderwetse opname auto...

Margaret Keane heeft wat te verduren gehad. Haar schilderijen waren razend populair, maar ze werden bespuwd door kunstcritici en het auteurschap werd opgeëist door haar echtgenoot. De echte Margaret Keane (°1927) heeft een cameo als vrouw op een bankje, na een kleine twaalf minuten.

Die schilderijen met grote, waterige ogen hebben een kitscherig, sentimenteel kantje, maar ze spreken wel aan. In ogen kun je gevoelens lezen, die hier worden uitvergroot. Amy Adams is ideaal voor deze rol, deels omdat ze zelf wijde ogen heeft. Make-up en camera's zijn soms aangewend om ogen groter te doen lijken, ook bij het dochtertje. Margarets waanvoorstelling in de supermarkt, waarbij iedereen haar aankijkt met Keane-ogen, werkt goed.

Dit is een van de beste rollen van Amy Adams. Ze speelt een individuele kunstenares die weinig van doen heeft met het kunstwereldje. Het is een getalenteerde vrouw die eerst op haar kop laat zitten, maar dan voor zichzelf op leert te komen. Krysten Ritter als de vriendin en de twee actrices die de dochter op verschillende leeftijden spelen, zijn ook oké.

Iets minder geslaagd is de uitwerking van Walter Keane. In het begin komt hij charmant over. Het begint met een klein leugentje en groeit uit tot iets ergers. Dit lijkt aannemelijk, totdat we te weten komen dat z'n Parijse schilderijen ook niet van hem zijn. Hij was dus al een bedreven oplichter, wat in tegenspraak is met hoe z'n personage in het begin neergezet wordt. Op het einde legt Christoph Waltz het er wat te dik op, zoals wanneer hij het huis in brand wil steken. De scène waarin hij een recensent aanvalt met een vork is fictief..

Fans van Tim Burton zijn hier niet enthousiast over, maar het kan wel een ander publiek aanspreken. Kort na het verschijnen van dit atypische werk scheidde de regisseur van z'n vrouw Helena Bonham Carter. Zou het kunnen dat zij...? Ach, nee.

Dit biografisch drama was in goede handen met Tim Burton als regisseur en was vooral boeiend, fris en leuk om naar te kijken. Het dromerige karakter van Margaret en het gebruik van kleuren ligt deze regisseur nou eenmaal goed. Ook het vormgeven van een decor wat ruim een halve eeuw oud is komt bijzonder fraai en sfeervol tot uiting. De cast zorgt ook voor uitstekende prestaties met name Christoph Waltz als zijnde de charlatan.

Fijne Burton.

Begrijp de kritiek niet dat zijn hand niet herkenbaar zou zijn in deze film. Het duistere is misschien wat wég, maar da's nooit echt de sterkste kant geweest van Burton. Wel het sprookjesachtige, en dat is hier nog volop aanwezig, ondanks dat het een biopic betreft.

Meteen ook het meest positieve aan de film. Biopics zijn vaak oersaaie films, grijze muisjes met een veel te rigide structuur en véél te serieus gebracht. Daar laat deze film zich niet aan vangen. Burton voelt zich goed in de 60s, schildert alles in felle, mooie kleuren en geeft de film een fanasierijke finish.

Personages zijn larger than life, ondanks dat wordt het verhaal achter de film geen pure kolder. Waltz is leuk, Adams oké (al heeft ze niet al te veel werk). Terence Stamp vond ik nog de meest opvallende figuur. Meestal kleine rolletjes, maar toch vaak een meerwaarde. Muziek van Elfman was een beetje onopvallend, die van Del Rey wat underused, al dragen beiden wel bij tot het sprookjesachtige sfeertje.

Vond het een fijne film. Mooie manier om een apart verhaal te vertellen, mét stempel van de regisseur. Het gebeurt zelden dat je dat kan zeggen over een biopic.

3.5*

Als iemand die weleens werk van Margaret Keane heeft gezien, maar niet bekend was met haar achtergrondverhaal was dit een hele interessante film om gezien te hebben. Het is fijn om de naam Tim Burton, die voornamelijk wisselvallige fantasiefilms heeft gedaan, weer terug te zien in een realistische dramafilm.

Op het eerste gezicht oogt Big Eyes als een “onontdekte artiest / volg je droom om groot te worden” verhaal, maar al vroeg slaat het een richting uit die ik niet eerder heb gezien in het genre. Het vertelt een opmerkelijk waargebeurd verhaal over hoe iemand met een passie voor schilderen omgaat met haar relatie, waarvan haar man liegt over de rechten van de schilderijen. Er wordt veel tijd besteed aan het onderbouwen van de relatie tussen Margaret en Walter, waardoor de keuzes die ze later maken in het verhaal logisch aanvoelen. Samen met Margaret begon ik stapsgewijs meer te twijfelen over Walter, totdat deze twijfel oversloeg in haat. Andere aspecten van Margarets leven worden redelijk op de achtergrond gezet zoals haar vriendschappen of de relatie met haar dochter, maar de film weet voldoende over deze onderwerpen te zeggen om een duidelijk beeld te krijgen hoe het ongeveer in elkaar zat. Het wist waar de focus te zetten zodat het tempo van het verhaal goed in elkaar zat, zonder afleidingen.

Persoonlijk vond ik de film qua cinematografie tegenvallen. Bij Ed Woods, een andere levensverhaal film van Burton, wist hij een filmstijl te gebruiken die ode bracht aan de artiest waar het op gebaseerd is. Big Eyes lijkt dit op sommige momenten te willen doen, maar omdat de rest van de film zo standaard is gefilmd vormen deze scenes een ongepast contrast. Er heerste een licht-geromantiseerde toon door de film heen waardoor het niet een ruwe en realistische feel had, terwijl de film wel een hyperrealistisch verhaal probeert te vertellen. Ook dit was een sfeerkeuze die ik niet geheel gepast vond voor het onderwerp. Neemt niet weg dat ik het verhaal en de acteerprestaties goed vond, maar de stijl die ze kozen om het te vertellen had anders gekund.

Een aangename verrassing die mij aanzette om me meer te verdiepen in de artiest. Een interessant levensverhaal die anders is dan andere levensverhaalfilms die ik heb gezien. De filmstijl is ietwat standaard en ik had het beter gevonden als de sfeer hyperrealistisch was, of het een artistieke ode aan de schilderes was.

4*

Prima film over een creatieve maar stilte vrouw die door haar man ondergesneeuwd wordt. Men spreelt erg goed (vooral richting het einde) vrouw speelt wat suf. Mooi in beeld gebracht met mooi kleurgebruik.

Ben het eigenlijk tot op de punt komma eens met onderhond. Ook wel eens leuk

Leuke film. Een echte Burton film toch wel. Vond vooral de toon fijn. Het is behoorlijk fragmentarisch en veel dingen gaan wel erg snel, maar das vaak in een biopic met behoorlijke tijdspanne. Maar het is een kleurrijke Burton film met humor, niet te veel drama en zelfs thrillerelementen. Heb me prima vermaakt.

Ik heb deze film vooral bekeken omdat de kunst van Margaret Keane mij erg aanspreekt, en ik vind Tim Burton een goede regisseur. Ik verwachtte niet dat ik deze film geweldig zou vinden, maar wel leuk om eens te zien, en dat was inderdaad het geval. Amy Adams vind ik erg fijn acteren, maar Christoph Waltz vind ik nogal overdreven en daar stoorde ik me aan. Ik kon hem niet echt serieus nemen in deze film. Het verhaal vind ik redelijk interessant. Kijkt makkelijk weg. 3*.

De archetypische filmstijl van Tim Burton zit deze biopic over Margaret Keane wat in de weg. Begrijp me niet verkeerd: het ziet er spic en span uit, en hij tovert de jaren vijftig, jaren zestig op het scherm als een prettige, nostalgische droomwereld. Maar juist voor dit verhaal - over een vrouw die cru geconfronteerd wordt met haar eigen ondergeschikte positie - voelt het allemaal te luchtig en te vrijblijvend. Christoph Waltz is fijn om naar te kijken als de louche zakenman, waar je zowel een biertje mee wil drinken als dat je hem op zijn smoelwerk wil rammen. Amy Adams speelt een fijne, ingetogen rol als de kunstenares. Aardig thema ook: heeft de kunst waarde omdat de timide Margaret het met hart en ziel maakt, of omdat Walter het met zijn charisma aan de man brengt?

Een mooi verfilmd verhaal. Tim Burton heeft films gemaakt die flink ''over-the-top" zijn met onrustige cameravoering (die overigens wel functioneel waren voor die films). Maar hier vertelt hij dit verhaal zonder veel opsmuk, zij het dat de kleur van de film kunstmatig aandoet. Maar dat werkt hier allerminst negatief. Goede vertolkingen waarbij je geïrriteerd raakt door de louche Mr. Keane en de zichzelf zo erg wegcijferende Mrs. Keane. Maar dat werkt toch wel goed in deze film. Weinig of niets op aan te merken dus, wat mij betreft. Vandaar mijn hoge waardering.

Deze was op tv en ook eens meegepikt. Een prima verhaal die me eigenlijk wist te boeien van begin tot einde. Ook de cast deed het prima en verder zag de film er prima uit. Ik had geen verwachtingen bij deze film, maar heb me er prima mee vermaakt, vond hem wel het bekijken waard.

Big Eyes is naar verluidt een vrij accurate verfilming van het leven en het werk van Margaret Keane en haar slinkse echtgenoot Walter. Ik was niet zozeer bekend met het werk van Keane, althans niet van de hype en impact die het had in de jaren 60. Of je deze schilderijen nu kitscherig, lelijk of mooi vindt, is eigenlijk ondergeschikt aan het verhaal.

Burton, toch vooral bekend om zijn fantasyfilms, brengt hier een mooie creatie van de romantische jaren 60. Hij stopt alles misschien een beetje te veel in een fleurig jasje, want ik kan me best voorstellen dat dit in werkelijkheid voor Margaret een pak minder was. Wegens financiële problemen rolt ze in het gewiekste strategische plan van Walter om in zijn naam verder te schilderen. Walter, een eersteklas oplichter met een enorm ego en uitstraling bezit de kunst om zijn producten aan de man te brengen. Niet alleen de verkoop van producten is zijn handelsmerk, ook de manier waarop hij mensen manipuleert en laat doen wat hij wil (in het bijzonder zijn stiefdochter en Margaret), behoort tot zijn talenten. Het gaat zelfs verder wanneer blijkt dat hij even goed kan schilderen als mezelf met dat verschil dat hij mensen kan overtuigen dat hij het écht kan. Waltz zet hier een charismatische aangename vertolking neer van Walter. Een plezier om bezig te zien. Ook Amy Adams overtuigt me in elke film die ik van haar zie.

Het toon ook nog maar eens aan hoe manipulatief iemand kan zijn wanneer je jezelf dient weg te cijferen ten koste van je eigen leven en toekomst. Margaret wordt zo geketend door haar man dat ze zelfs de opvoeding van haar dochter op het spel zet, dat ze zich laat vernederen op de vernissage, dat ze niet of nauwelijks vrienden heeft en dat ze steeds weer haar eigen geheimpje moet meezeulen en de grootheidswaanzin van haar man moet aanhoren. En toch weet ze dat het dankzij haar man is dat ze zoveel succes heeft. Zonder hem was de marketing van haar schilderijen nooit van de grond gekomen. Interessant om even bij stil te staan. Het enige wat me wat stoort is of we Margaret wel moeten zien als de onderdanige vrouw passend in het heersende filosofie van die tijd?

De rechtbankscène vond ik iets minder. Iets te veel kolder en weinig overtuigend. Voor de rest een erg fijne film, prima, maar niet geweldig. Een dikke 3,5*!

Niet geheel geslaagde, maar wel heel genietbare poging van Burton om inzicht te geven in de frictie tussen kunstenaarsschap en commercie.

Het jaren 60 tijdsbeeld is in de film prachtig vorm gegeven en 'n lust voor het oog.

Amy Adams doet het geweldig, maar Waltz neigt, zeker naar het einde, net iets teveel naar 'n karikatuur om de film geloofwaardig te doen overkomen.

Een film die boeiend begint maar de premisse toch niet geheel in kan lossen. Van Burton heb je toch bepaalde verwachtingen maar het feit dat de film gebaseerd is op waargebeurde feiten maakt het er ook niet eenvoudiger op.

De aankleding is indrukwekkend; de straatbeelden, kleding en vooral prachtige auto's in mooie volle kleuren zijn een lust voor het oog.

Waltz is goed maar natuurlijk ongeloofwaardig, de rechtszaak spant de kroon wat dat betreft.

Op het moment dat het slappe gedrag van de echte schilderes begon te irriteren kwam de verlossing (pun intended) in de vorm van Jehova's Getuigen die haar de kracht gaven om zichzelf te hervinden en zelfs een rechtszaak te beginnen. Verfrissend om Jehova's een keer positief te zien, ze staan haar zelfs bij tijdens de rechtszaak.

Het blijft allemaal erg luchtig, echt dramatisch noch komisch wordt het nergens en dat is toch wel een gemiste kans. De supermarkt scene is eigenlijk het enige typisch Burton, voor de rest was 'ie waarschijnlijk toch te gebonden voor wat betreft waargebeurd en een veer in Margaret's kont steken.

Al met al een redelijke film.

Best mooi.

Ik tegenstelling tot een aantal anderen vind ik het wel duidelijk soms dat dit van Burton is. Het is alleen niet meteen het verhaal dat je van Burton zou verwachtten, maar de creativiteit in de omgeving en sets zijn duidelijk wel een beetje Burton waardig.

Voor de rest is dit een heel luchtig filmpje met een mooie omgeving en fraai kleurengebruik. Het verhaal pakt je gelijk eigenlijk, en in dit soort filmpjes is dat ook meer dan nodig. Het is allemaal luchtig en boeiend gebracht en verveelt absoluut nergens.

Goed, sterk acteerwerk van vooral Waltz. Wat een grappenmaker is het ook soms, kon wel om hem lachen, vooral richting het einde. Maar ook Adams mag best genoemd worden, ze zet een misschien wat overdreven, maar boeiend onzeker personage neer.

Kleurrijk, creatief en fris. Dat zijn de woorden die bij me naar boven schieten na het bekijken van dit vlotte filmpje. De 106 minuten waren vrij snel om. Ik hou wel van dit soort dingen, Burton kan dus wel degelijk iets naast zijn fantasie filmpjes.

Toch een buitenbeentje in het Burton oeuvre. Geen overdadige visual effects en geen gothic universum; Wat wel vintage Burton is : het naïeve hoofdpersonage dat goed wil doen maar botst op onbegrip en sociale code. De film raakt verschillende thema's aan : kunst vs kitsch, populaire kunst vs kwaliteit, interpretatie van kunst is dubieus, commerciële kunst vs auteurschap. Maar toch focust de film op de spanning tussen man en vrouw en heft zich daardoor niet boven de middelmaat uit. Het was een mooie kans geweest, vind ik, om een visie te creëren op die tegenstellingen ipv (luchtige) gezinskroniek te schetsen. De film is conventioneel; klassiek alhoewel Burton zich lekker voelt in de fifties (die opening met die pastel kleuren). Weliswaar een zeer mooie poster, dit vat mooi visueel samen waarover de film gaat. Wat mij opvalt is dat zijn twee laatste films heel wat minder bekeken worden dan zijn vorige werken (Big eyes heeft slechts 376 stemmen). Burton was al een tijdje artistiek aan het uitdoven maar nu lijkt het erop dat ook zijn publiek afhaakt. Maar voor een man die het geniale Ed Wood op zijn palmares staan heeft, blijf ik trouw zijn parcours volgen.

Burton die mij weer veel te Burton is.

Kitscherig, maar helaas ook onnozel. Vooral bordkartonnen figuren met als dieptepunt Christoph Waltz die zich helemaal tot aan het einde van de film grijnst, en weinig meer doet. Adams probeert nog, maar verzuipt uiteindelijk alleen maar in dit ongeloofwaardig gebrachte waargebeurde verhaal. Heel veel sympathie voor iemand die dit soort troep maakt, kon ik trouwens niet opbrengen. De kolder in de rechtszaal kelderde de film finaal voor mij.

Voor de liefhebbers, zullen we maar zeggen?

Amy Adams speelt knap als het goedgelovig vrouwtje en redt voor een stuk dit biografisch drama dat niet bepaald een sterke indruk achterliet. Van Tim Burton al wel wat beter gezien.

Het proces trok ook al op niet veel en Christoph Waltz bezondigde zich er ruim aan overacting.

Doodzonde dat dit op waarheid beruste verhaal in de karikaturale hoek belandt. Dit "drama" had door een serieus filmmaker tot een parel kunnen uitgroeien, maar helaas bakte Tim Burton er niks van. Het leek wel een creatie van tante Til met wat kloddertjes verf hier en daar. Met alleen uitgesproken kleuren en af en toe wat grote ogen werd deze prent samengeknepen als bilspieren op weg naar het toilet om de balast aldaar snel door te spoelen.

Prima wegkijker. Althans, tot de film hopeloos uit de bocht vliegt tijdens de rechtbankscenes. Of eigenlijk eerder al, als het personage dat Waltz vertolkt, volledig ontspoord. . Onbegrijpelijk dat er voor gekozen is om zijn rol zo over the top en infantiel in te vullen. Dat doet de film geen goed. Adams blinkt daarentegen wel uit, maar het verhaal reikt te weinig handvatten om haar waarlijk te laten vliegen.


Mooi kleurrijk verder, zoals je van Burton kunt verwachten, maar uiteindelijk had er zomaar een signatuur van een andere regisseur onder deze film kunnen staan.

3*

Nadat ik de laatste tijd enkele films van Tim Burton heb gezien en herzien, moet ik concluderen dat Big Eyes misschien wel het minst weg heeft van een Burton film. Ik ben zo te lezen niet de enige die dat geconstateerd heeft. Toch past de kunst van Margaret Keane wel bij de stijl van de regisseur en onder meer door het felle kleurgebruik in de film komt ook hier af en toe het typische sprookjesachtige element naar voren.

Deze biopic wist mijn aandacht gemakkelijk vast te houden, ondanks dat bepaalde zaken wel wat voorspelbaar zijn. Zo voel je natuurlijk aankomen dat er een moment komt dat Margaret gerechtigheid gaat eisen en ook de uiteindelijke 'schilderswedstrijd' kwam op een gegeven moment niet meer als een complete verrassing. Toch geeft dat uiteindelijk niet zo veel, want de film heeft naast de fijne regie van Burton nog meer te bieden. Amy Adams speelt de hoofdrol erg aangenaam, waardoor het gemakkelijk was om met haar mee te leven. Christoph Waltz schuurt - zoals wel vaker - tegen het karikaturale aan, maar hij slaagt er wel in om je als kijker een fikse hekel te laten krijgen aan zijn personage. Bovendien is dit op waarheden gebaseerde verhaal dermate bizar dat ik als kijker geïnteresseerd bleef welke richting het zou opgaan. Dat die richting deels door mij juist werd ingevuld is dan niet zo erg, want - laten we eerlijk zijn - de film eindigt precies zoals het merendeel van ons gehoopt had.

Ondanks de gewaardeerde aanwezigheid van vaste filmcomponist Danny Elfman, valt dit wellicht valt het nog het best te omschrijven als een film waar Burton zich wat bescheiden opstelt. De film valt daardoor wel aan te bevelen aan mensen die normaal niet zo veel met de regisseur ophebben. Big Eyes is verre van baanbrekend, maar ik vond dit een zeer onderhoudende biopic. Het verhaal verdient het om verteld te worden en dit gebeurt op een degelijke manier.

3,5*

Goeie film.

Hoewel echt hoge scores veelal uitblijven, ben ik toch wel een liefhebber van Tim Burton's werk. Met Big Eyes zet hij deze keer niet in op een wat bombastische, gotische sfeer, maar houdt hij het frisser en frivoler, met in het oog springende kleuren en een fijne aankleding van de sixties. Het zorgt m.i. voor een wat aparte biopic, eentje die niet saai geworden is terwijl daar wel risico op was. Burton houdt het eigenlijk de hele speelduur lang vermakend.

De karikaturen die er gemaakt zijn van de personages staan dat ook helemaal niet in de weg. Het is misschien zelfs goed geweest om bv. een Christoph Waltz zijn gekend rolletje weer te laten spelen. Dat vliegt enkel op het einde wat uit de bocht. Maar ik heb ook kunnen genieten van Amy Adams, ook niet meteen mijn favoriete actrice, in haar rol als kneusje.

Ook het muzikaal werk van Danny Elfman is eerder onopvallend en ingetogen, daar waar hij toch al eens wat bombastisch werk aflevert. Het past in ieder geval wel in deze vrij bescheiden Burton-film.

Na deze zou ik nog eens Dumbo moeten zien om weer mee te zijn met Burton's oeuvre. Benieuwd welke kant hij daar weer mee opgaat.

3,5

Het ongelofelijke verhaal van Margaret Keane. Voor mij één van Burtons beste films in een biopic die je meesleept. Meelevend met Margaret, kwaad op Walter. En vol verbazing van het hele verhaal. De schilderijen zijn herkenbaar, voor mij is de schilderes minder bekend. Toch wel een teken dat een bekende naam niet altijd volstaat voor een biopic, maar dat je ook wat te vertellen hebt. Big Eyes is geen klassieke rise en fall. Burton is er in geslaagd om een mooi evenwicht te vinden tussen de werkelijkheid (die al bijzonder is op zichzelf) en het sprookjesachtige. Ik zat op het puntje van mijn stoel met momenten.

Waltz is nooit mijn favoriete acteur. Hier valt hij nog best wel mee. Al is hij over het algemeen eerder een parodie van zichzelf. Amy Adams doet het wel goed. De acteurs mogen hun best nog doen, het is Burton die zoals gewoonlijk het gezicht van de film bepaald. Zijn grootste concurrent is het verhaal zelf, dat zonder twijfel het vertellen waard is.

erg slecht en dubbel zo slecht omdat Tim Burton hem gemaakt heeft..slechste rol van Waltz ooit.