Persian Lessons is een film die zich afspeelt tijdens WO II. Het gaat over Gilles, een jonge Belgische man die gevangen wordt genomen en op wonderbaarlijke wijze aan de dood ontsnapt omdat hij beweert dat hij geen Jood is maar een Pers. Hij belandt in een concentratiekamp waar hij een hoge Duitse pief het Perzisch moet gaan leren.
Wat volgt is een verhaal over overleving en het aanleren van een taal die hij zelf niet kent.
Het plot klonk alleraardigst dus ik had best hoge verwachtingen, mits goed uitgewerkt. En ik moet zeggen dat deze film van begin tot eind vermaakt. Nahuel Pérez Biscayart en Lars Eidinger hebben een prima chemie met elkaar en als kijker ben je toch benieuwd hoe dit nou af zou lopen.
Wel is het soms behoorlijk ongeloofwaardig te noemen hoe naïef de Duitse officier te werk gaat. Het is binnen no-time te achterhalen of iemand echt een taal kent of niet.
Verder vond ik het concentratiekamp waar het zich allemaal afspeelt niet echt realistisch overkomen. Te vaak te leeg en daardoor wat minder overtuigend allemaal.
Toch is dit zeker een voldoende waard en zal elke WO-II filmliefhebber zich prima kunnen vermaken.
3*
Een oorlogsfilm over de Holocaust zoals je eigenlijk zelden tot nooit ziet.
Ik snap het als mensen deze film niet kunnen waarderen. Hieronder las ik ook een aantal redenen waarom de film hen niet raakte en vooral erg leeg aanvoelde.
Ik kan me daar gelukkig niet in vinden en leefde me vanaf minuut 1 volledig in. Nu is het wel bijna een vereiste om je vooraf in te lezen over Auschwitz, Höss en de werkwijze die de nazi's hanteerden. Als je zonder enige kennis de film in gaat ga je je kapot vervelen en verlaat je binnen een kwartier de zaal. (zoals ook mensen bij ons in de zaal deden.)
Maar dan nog moet deze film je wel liggen. Misschien heeft het geholpen dat ik een tijdje geleden de documentaire 'Ordinary Men' heb gezien, een documentaire waarin is onderzocht hoe en waarom duizenden gewone Duitsers op grote schaal wreedheden begingen tijdens de Holocaust. Mensen zijn bijzonder goed in staat om hun brein in afzonderlijke kamertjes op te splitsen. Van sommige kamertjes blijft de deur hermetisch gesloten tot voorbij het graf. Dat gebeurde toen, maar helaas vandaag de dag ook nog steeds. Met die insteek ben ik de film gaan zien en valt veel van het gedrag van Höss ook te verklaren.
Het alledaagse en het onbevattelijke komen in deze film op bijna perfecte wijze samen. Veel alledaagse tafereeltjes met op de achtergrond het verschrikkelijkste vernietigingskamp wat er ooit heeft bestaan. Als kijker moet je het doen met geluiden die bijna constant op de achtergrond aanwezig zijn en daar invulling aan geven. Dat werkt verrassend goed, zeker wanneer je constant geconfronteerd wordt met de grootste contrasten die er te bedenken zijn.
Tel daarbij op dat het camerawerk verbluffend sterk is, het acteerwerk erg goed en de film precies de juiste speelduur heeft om te blijven boeien.
Voor nu een dikke 4*, maar wellicht in de toekomst na herziening nog een verhoging.
Nu spreekt het thema WO II me sowieso al erg snel aan, maar deze film komt verrassend goed uit de verf in bijna alle facetten. Sterk punt aan deze film is dat er bijna geen spetterende spektakelscènes nodig zijn, maar vooral de sfeer en het camerawerk zijn hier leidend. Dit zorgt voor een prachtig geschoten film die dé perfecte sfeer weet neer te zetten.
Het acteerwerk is erg goed, al worden de Duitsers wel te karikaturaal neergezet. Stef Aerts als hoofdpersoon komt sterk over, ook de bijrollen zijn verder uitstekend ingevuld met nogal wat bekende namen.
Het verhaal wordt misschien net iets te snel neergezet, misschien had een extra speelduur van een minuut of twintig het helemaal afgemaakt.
Maar dat dit een ontzettend goede film is staat buiten kijf.
Vier dikke sterren.