Van Part One was ik best wel onder de indruk, maar Dune: Part Two is een stapje terug. De film is constant episch en bombastisch en daarmee over-the-top. Het ontbreekt aan momenten van verstilling. De fase waarin Paul alleen de woestijn zou moeten doorkruisen is een mooi voorbeeld: het wordt aangekondigd maar eigenlijk laat Villeneuve vervolgens helemaal weg hoe dit verloopt, omdat er geen actie aan vast te knopen valt. Sommigen vinden de film traag, maar ik vind eigenlijk dat er teveel gebeurt. De montage is ook te snel, en die combinatie maakt het rommelig. In deel één kon je een paar lange sequenties onderscheiden met hun eigen spanningsboog. Bijvoorbeeld Paul die van zijn moeder 'The voice' moet leren, of de hand in the box, dat soort momenten. In deel twee zag ik dat niet echt terug. Misschien alleen het moment van het berijden van de zandworm door Paul en de eindaanval, maar dat is te weinig en te laat. Verder ben ik ook niet te spreken over de score, die nu echt overheersend is en veel te zwaar aangezet.
Toch nog een goede beoordeling (3,5*), omdat Villeneuve er met het duinepos wel glorieus in slaagt om deze wereld helemaal op te roepen. Het production design is om van te smullen. Lekker veel shots door een zoeker ook, helaas telkens wat te haastig, maar toch. De zandworm-scenes zijn fantastisch. Chalamet en Zendaya ook goed op dreef, in de ondersteunende cast zitten mijns inziens teveel bekende gezichten (Seydoux en Pugh bijvoorbeeld, waarom niet een onbekend iemand voor zulke simpele rolletjes, beter voor de world-building).
Hopelijk komen er vervolgdelen en hopelijk neemt Villeneuve hierin gas terug, stuurt hij Zimmer de laan uit en krijgen we meer sfeerbeelden, want dan is de filmwereld Dune op zijn best.
Je leest her en der dat er weinig 'te zien' zou zijn van Auschwitz in deze film. De gruwel zou zitten in de geluidsband. Ik ben het daarmee niet eens. Ten eerste omdat het niet een film is over Auschwitz, maar juist over de anderen: zij die een gewoon en zelfs gelukkig leven leiden net buiten de kampmuur. De gruwel is hier het verbijsterende, kwaadaardige egoïsme, culminerend in Hedwig Höss (Rudolf zelf zegt gedurende de film geen onvertogen woord, zijn kwaadaardigheid is ideologisch). Ten tweede omdat Glazer in heel veel shots de aanwezigheid van Auschwitz toont. Van wachttorens en aankomende treinen tot rookpluimen, as in de rivier en zelfs laaiende vuren. Maar ook de bedienden die als schimmen door het huis zweven benadrukken constant wat er speelt. Op de manier waarop Glazer het verhaal vertelt en vormgeeft valt weinig af te dingen. The zone of interest is hierdoor ongemeen beklemmend. Voeg daarbij een paar opvallende stijlkeuzes, zoals een rood scherm halverwege, alsof de stoppen van de film even doorslaan, maar ook de intermezzo's met de warmtecamera en tenslotte die met het Auschwitz-museum. Grotendeels zijn deze zaken geslaagd, om monotonie te voorkomen. Anderzijds ligt het er misschien ietwat dik bovenop. Dat geldt ook voor de muziek die aan het begin en aan het slot klinkt, ik had daaraan geen behoefte. Maar dit zijn slechts kleine kanttekeningen, bij een verder zeer sterke film. Een verhaal dat nog verteld moest worden en Glazer heeft dat heel knap gedaan.
Of het aan de suboptimale kijkomstandigheden heeft gelegen (met één oor dicht zittend) weet ik niet, maar ik zie hierin niet de ferme stap vooruit van Lanthimos die sommigen zien. De personagedynamiek van The favourite en Killing of a sacred deer is in mijn ogen interessanter en daarmee komen die films meer binnen. Visueel vind ik The favourite ook zeker niet onderdoen voor Poor things. Lanthimos kan als geen ander groothoekshots en normale beelden door elkaar mengen tot een vloeiend geheel. Ook de telkens in het horizontale vlak roterende camera geeft veel visueel elan. Het verhaal draait eigenlijk om de volwassenwording vanuit vrouwelijk perspectief, waarbij het Frankenstein gebeuren vooral dient als sfeerschepping (Godwin is trouwens de meisjesnaam van de schrijfster Mary Shelley). Poor things is een eigenzinnige film in een heerlijke stijl, maar niet het meesterwerk waarop ik hoopte.