Logboek

Rustig verteld verhaal over de verpleegkundige Asli die verzeild raakt in een ingesneeuwd bergdorp en daar om moet zien te gaan met de vooroordelen en achterklap van de bevolking. Mooie (drone) beelden van het besneeuwde landschap. De kou en de armoede worden mede door het goede geluid bijna tastbaar. Je zou kunnen zeggen dat er niet zoveel gebeurt, maar toch heb ik me geen seconde verveeld met dit ietwat grimmige regiedebuut van Selcen Ergun.

Gisteren voor de tweede maal gezien. Blijft een indrukwekkend verhaal, steengoed geacteerd. Hier en daar wat vet aangezet, maar dat past op de een of andere manier wel bij dit epos.

Oei! Een half uur lang had ik het idee dat ik naar een slechte kinderfilmzat te kijken. Daarna maar afgezet.

Onderhoudende oorlogs/spionagefilm (whatever) die een interessant kijkje geeft in de verwikkelingen rond Sudeten land en het gestook van de Nazi's in Europa. De film volgt in grote lijnen de historisch gebeurtenissen aan de vooravond van WOII. Je zou een parallel kunnen trekken met het huidige tijdsgewricht, maar laten we niet teveel op de politieke toer gaan. Alhoewel de grote lijnen kloppen en het interessant is ditmaal het perspectief te kiezen van Neville Chamberlain, de premier van Engeland, had ik wel moeite met het gefingeerde verhaal van de twee vrienden, de Britse ambtenaar Hugh Legat en de Duitse diplomaat Paul von Hartmann. Alhoewel goed gespeeld komt het toch wat klungelig over als ze in een volle kroeg naast een Nazi-officier de aanslag op Hitler voor zitten te bereiden. De acteur die Hitler speelde is ook even wennen, maar Jeremy Irons als een zelfingenomen Neville Chamberlain is geweldig.

Een film van een Griekse regisseur op Netflix, dat maken we niet vaak mee. The green sea speelt zich grotendeels af in een kale Taverna in een kustplaatsje ergens aan het Griekse vasteland (of op een eiland, dat blijft in het ongewisse). Anna komt op een dag verdwaasd aanwaaien en kan meteen in de keuken van Raula, een dominante man, beginnen. Daar blijkt ze tot bloei te komen in de keuken, maar lijkt totaal niet te weten wie ze is en waar ze vandaan komt. Dat leidt tot botsingen met Raula die liever zit te roken aan een tafeltje dan zijn handen uit de mouwen te steken. Een herkenbaar beeld voor wie wel eens Griekenland heeft bezocht. Regisseur Angeliki Antoniou geeft niet veel weg en vertelt in en aangenaam rustig tempo het verhaal van Anna dat zich langzaam ontvouwt. Verwacht geen vuurwerk of grote verhalen, maar toch boeit The green sea.

De roman de 'acht bergen' van Paolo Cognetti was een jaar of zes geleden een fikse bestseller. Dus dan hou je je hart vast wanneer er een boekverfliming aankomt. Ik kan hier een hele lijst met mislukkingen opsommen, maar daar gaat het nu niet om.
Gisteren de acht bergen in de bios gezien en dat was een mooie ervaring. De film weet de sfeer van het boek heel knap te vangen en de omgeving, voornamelijk de Aostavallei, wordt majestueus in beeld gebracht door het Vlaamse filmersechtpaar Felix van Groeningen (van De helaasheid der dingen) en Charlotte Vandermeersch. Het vierkante beeldformaat is wel even wennen, maar het voordeel daarvan is dat je niet het idee hebt dat je naar National Geographic zit te kijken. Enig minpuntje vond ik de uitwerking van de relatie tussen Bruno en zijn vader. Tussen hen vindt een abrupte verwijdering plaats zonder dat helemaal duidelijk wordt wat er tussen hen tweeën speelt. Maar daar staat tegenover dat de vriendschap tussen de stadsjongen Pietro en de in de bergen gewortelde Bruno wel goed wordt verbeeld en verdiept. Let ook op het verhaal dat Pietro vertelt over de wijze waarop de bergbewoners van Nepal hun doden een laatste rustplaats geven. Daar zit een verwijzing in naar het einde van de film.

Er zijn best veel films met Nostalgia in de titel en dit is best een interessante. Het verhaal is wat aan de trage kant, maar dat is niet onaangenaam. Het is duidelijk dat regisseur Mario Marone goed bekend is in Napels, de stad waar Nostalgia zich afspeelt. Duistere smalle steegjes, oude huizen, bouwmaterialen en andere rommel domineren het ietwat grimmige straatbeeld. Geen stad uit een reclamefolder, zeker niet als je de dreigende aanwezigheid van de Gomorra daarbij optelt. Hoofdpersoon Felice Lasco, uitstekend gespeeld door Peirfrancesco Favino, is al veertig jaar weg uit Napels. Waarom wordt pas laat duidelijk. Maar hij is terug voor zijn oude moeder en blijft hangen in de stad die hem steeds meer bevalt. In de scene waarin hij zijn achtergebleven vrouw in Cairo belt zegt hij: 'er is hier in veertig jaar niets veranderd'. En zo oogt het ook; alsof je teruggaat naar de jaren 70. Mooiste scene is de badscène, die is goud waard. Maar toch blijft voor mij een beetje vaag wat Marone nou eigenlijk wil met deze film. Desalniettemin het kijken zeker waard. Hij draait nog in de betere filmhuizen.

Bijna tweeënhalf uur puur kijkplezier. Het is lang geleden dat we zo gelachen hebben in de bioscoop. Natuurlijk, het is soms plat vermaak zoals in de nu al beroemde kots scene; lachen om de superrijken die hun trekken thuis krijgen. Toch weet Ruben Ostland (The Square, The Tourist) er op zijn pesterige manier nog een laag onder te krijgen. Die van de sociale verhoudingen. wie zijn we als we op onszelf aangewezen zijn? Prachtige cast ook; met Woody Harrelson als de cynische, dronken kapitein, Zlatko 'I sell shit' Buric als bezopen Rus en Sunnyi Melles als superverwend takkewijf die de bemanning helemaal gek maakt. En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat doe ik niet, want ik vind dat er in de plot hierboven al teveel wordt weggegeven. Gewoon gaan kijken, hij draait nog in een aantal filmhuizen.