Band of Brothers (2001)

Er zijn vast niet veel mensen die Band of Brothers willen zien en dat nog niet gedaan hebben, maar voor de uitzonderingen: Vanaf maandag elke dag op EEN te zien.

Band of Brothers is de beste serie over WOII punt. Je volgt de belevenissen van de Easy-Compagnie van de Airborne Paratroopers vanaf het moment dat ze getraind worden tot de verovering van het Adelaarsnest waar Hitler zich schuil hield. De casting is top. Damian Lewis dient als ankerpunt in de rol van Dick Winters, de leider van Easycompagnie. Verder zijn er goede rollen van o.a. Scott Grimes, Neal McDonough en ook Donnie Wahlberg die hier aantoont dat hij een veel betere acteur dan broertje Marky Mark is.

Maar weer eens gekeken laatst, om een goede vergelijking met The Pacific te kunnen maken. Blijft een fantastische miniserie. De schrijvers hebben duidelijk groot respect en bewondering voor de mannen van Easy Company, maar de toon van de serie is slechts mild sentimenteel en nooit patriottistisch. Men weet wanneer men stil moet zijn in plaats van de muziek te laten aanzwellen.

Het blijft wel de hele serie ploeteren om te onthouden wie wie is. Dat ze allemaal altijd in uniform zijn helpt daarbij niet echt. Veel blijven individueel wel hangen (Winters, Nixon, Guarnere, Perconte, Compton, Randleman, Luz, Malarkey, Lipton, Toye, Popeye, Liebgott, Speirs, Welsh) omdat ze stuk zoveel karakter hebben en er is sommige gevallen wijselijk ook een aflevering vooral door de ogen van een specifiek personage wordt bekeken, maar in iedere scène altijd precies aanwijzen wie wie is zou ik nog steeds niet kunnen.

Er is ook erg veel aandacht voor de camaraderie en het onderlinge gekloot (ook de rivaliteit met First Company), waardoor je ze allemaal ook echt leuk gaat vinden. We volgen een aantal van hen vanaf het trainingskamp in Toccoa, en vooral na Bastenaken voelen de gezichten van het eerste uur echt als de oude rotten. Het is daarbij ook een grote troef van de serie dat je op Winters en Nixon na nooit het idee hebt dat iedereen het wel zal overleven, tenzij je het boek hebt gelezen.

Op een of andere manier is Currahee de minst gewaardeerde aflevering op IMDB, maar voor mij is het een van mijn favorieten. De aflevering bouwt dat groepsgevoel gelijk goed op, en er is ook een uitstekende antagonist in de vorm van Sobel. Winters is een fantastische protagonist en weet je met Nixon al direct in de eerste scène voor je te winnen.

Een andere favoriet is Day of Days, de invasieaflevering. De special effects zijn inmiddels wel echt gedateerd, maar dat doet niet zo heel veel aan de ervaring af. Het gevoel van spanning en avontuur is in deze aflevering misschien nog wel op zijn hoogst. Dat avontuurlijke miste ik echt in The Pacific (en het zou ook misplaatst zijn geweest).

Als in Day of Days het avontuur centraal staat dan is het in Carentan vooral de angst. De eerste echt brute aflevering, ook al vind ik het een van de mindere. De verhaallijn van Blithe zit wel echt op het randje, ook omdat hij een nieuw gezicht is en niet al te sterk wordt vertolkt.

Replacements is alleen al de moeite waard omdat het om Operatie Market Garden draait. Desondanks is deze aflevering niet zo enorm veel beter dan de vorige. Idem voor Crossroads. Het niveau ligt niet in iedere aflevering zo hoog als in mijn herinnering. Er zijn er toch wel een paar die er echt duidelijk bovenuit steken.

Een van die afleveringen is uiteraard Bastogne, het eerste deel van het tweeluik dat zich focust op de Slag om de Ardennen. De bruutheid van Carentan is niets in vergelijking met zich allemaal in Bastenaken afspeelt, maar wat de aflevering vooral zo bijzonder maakt zijn het schrijfwerk en de ongelofelijke sfeer.

Een gouden zet om Doc Roe hier te volgen, pendelend tussen schuttersputten in dat apart geïmproviseerde wereldje van een besneeuwd en belegerd Bastenaken. Niemand had de ontberingen en zware verliezen van Easy Company zo duidelijk kunnen maken. De aflevering bevat ook vrij weinig takes volgens mij, en weinig actie.

Het is vooral een prachtig gevoelige en haast poëtische aflevering, waarin de vindingrijkheid en veerkracht van sommige mannen onder die extreem barre omstandigheden weten te ontroeren. Beeldschoon surreële momentjes ook, zoals de zingende Duitsers op kerstavond.

The Breaking Point is nog grimmiger (en met de eerste echt bekende gezichten die sneuvelen), maar kan kwalitatief niet tippen aan Bastogne. Desalniettemin een ijzersterke aflevering vol hoogtepunten. De verwondingen van Toye, Guarnere, de onverwachte dood van Muck en Penkala, Speirs die midden in een gevecht het commando van Dike overneemt, Lipton die het moraal hoog probeert te houden, die scène in het klooster met het koortje op het einde, echt een aflevering die veel te bieden heeft.

The Last Patrol is dan beduidend minder. De hele aflevering is een ietwat geforceerde poging te laten zien hoezeer iedereen is veranderd door Bastenaken. Iedereen is zo vijandig. Lt. Jones is ook niet zo boeiend als een nieuw gezicht. Wel weer een fraai staaltje leiderschap van Winters als hij zijn mannen lekker laat uitslapen in plaats van op een zinloze missie te sturen.

Why We Fight is monumentaal. Niet zozeer vanwege de vondst van het concentratiekamp dat centraal staat, maar vooral om de manier waarop het verteld wordt. Het is allemaal extra aangrijpend omdat de mannen van Easy Company voor die ontdekking relatief ontspannen zijn en meer grappen maken dan ooit, maar intussen ook het idee hebben voor niets te hebben gevochten.

De aflevering voelt ook nooit manipulatief. Beelden als van de ellenlange rijen marcherende soldaten die zich hebben overgegeven, de arme burgers en de Fransen die krijgsgevangen executeren maken ook erg veel indruk.

Points is effectief als een melancholische en wat vervreemdende afsluiter. Niet de beste aflevering van het stel, maar een waardig einde van de serie. Nog altijd veel momenten die indruk maken, zoals de Amerikaanse en Duitse soldaten die nu vriendelijk met elkaar kunnen omgaan, de ontmoeting met de Duitse kolonel en de speech van de generaal aan zijn mannen.

De serie eindigt op een sterke noot met de onthulling van de namen achter de gezichten van de geïnterviewde veteranen. Iedere keer raakt het me weer als Winters het even te kwaad krijgt op het einde. Die 4.5* mag wel blijven staan. Weliswaar steken Currahee, Day of Days, Bastogne, The Breaking Point en Why We Fight boven de rest uit, de overige afleveringen zijn over het algemeen ook gewoon goed.

Waarom staat band of brothers niet in de serie top 100. En chernobyl?

Waarschijnlijk omdat het een miniserie is. En daar hebben ze volgens mij tijdens de samenvoeging niet echt over nagedacht.

Eindelijk eens volledig gezien. Die eindelijk slaat op het feit dat ik bij de eerste afleveringen steeds ben afgehaakt. Ook deze keer vond ik deze het minste. Te eentonig vooral. Naarmate de serie vordert gebeuren er ook wat andere dingen dan heel de tijd over en weer schieten. Je begint meer de menselijke kant te zien, hoe mensen hebben afgezien, wat ze na de oorlog gaan doen, hoe het hun verandert heeft. Band of Brothers ziet er zeker realistisch uit maar zeker in de eerste afleveringen is het té herhalend. Het hoogetepunt voor mij was zeker aflevering 9. Zeer sterk hoe mensonterend die werkkampen waren.

Veel mensen vinden dit de beste show/film dat ze over de oorlog hebben gezien, voor mij komt het totaal niet in de buurt van films als Schindler's List, The Pianist, Hacksaw Ridge, A Bag of Marbles, As far as my feet will carry me, ... Over een tijdje The Pacific ook maar eens bekijken.

Hij kon cognac van Hitler bemachtigen en werd vertolkt in 'Band of brothers', oorlogsveteraan Edward Shames overleden | VRT NWS: nieuws

Vroeger eens gezien,wat me van toen bijstaat,geef ik nu 4 sterren,vond 'm toen echt indrukwekkend!!

De allerbeste WO 2 serie. Nu pas gezien dankzij de HBOmax aanbieding.

Script, regie, cameravoering, decors, acteurs en noem maar op waren top.

Je wordt de serie ingezogen.

Wat een respect voor al die jongens die hun leven inzetten en gaven voor onze vrijheid.

Je krijgt sympathie en leeft mee met de jongens. Knap gedaan. Hoewel soms wat te sentimenteel, stoort het mij niet.

De echte "brothers" aan het begin van een aflevering maken duidelijk dat deze jongens helden zijn zonder dat zij dat pretenderen.

Ook een vette 5 sterren. Lang geleden deze serie gezien. Even een fragmentje van afl 1 kijken. Ik kon maar moeilijk stoppen. Ik vind de sentimaliteit juist een van de sterke kanten van de serie. Nooit overdone.

Schitterende gefilmd. Zeer sterk acteren.

De inbreng van de oude veteranen die de echte spelers destijds waren, vond ik zo prachtig!

Gewone mannen met angst,moed maar vooral bescheidenheid. Diep respect!

De serie laat je toch wel beseffen dat er van de betrokkenen. zelfs de dood als offer gevraagd werd.

De leiders van weleer moesten besluiten nemen met duivelse dillema's.

Maar als ze het niet hadden gedaan?

De serie is wel 6 stemmen waard

In de afgelopen weken er door heen gedraaid voor een comment en cijfer hier. Niet dat een herziening perse nodig was want hoe vaak zou ik de serie inmiddels al hebben gezien? Ik denk dat dit al snel naar iedere jaar een keer gaat sinds uitkomst, de keren dat we Bastogne en The Breaking Point rond kerst tussendoor zagen buiten beschouwing gelaten. In principe kan ik de serie praktisch dromen met al zijn karakters, de boekenkast is tevens rijkelijk bedeeld met Band of Brothers zelf, en boeken over Winters, Malarky en Guarnere en Babe Heffron. Sterker, Bastogne en omgeving Bois Jacques is ook geen onbekend terrein en wat was het een vreemde gewaarwording te lopen in dat bos met de vage contouren van de foxholes nog altijd zichtbaar. Net als het Duitse kerkhof in Foy.

En wat waren de verwachtingen hooggespannen in 2001 toen de serie voor het eerst uitgezonden werd. En wat viel het tegen ondanks de medewerking van Steven Spielberg die met Saving Private Ryan een nieuwe weg was ingeslagen qua geweld en realisme. Terwijl de VHS overuren draaide vroeg ik me iedere aflevering weer af wanneer we nu eens wat actie gingen krijgen. Noot; grappig dat Saving Private Ryan zijn oorsprong kent in Band of Brothers want Malarky en Muck hadden een gezamenlijke kennis die naar huis gestuurd werd omdat zijn drie broers reeds gesneuveld waren. Een verhaal dat Spielberg ter oren kwam en daarna uitgroeide tot de betreffende film. Om terug te komen op de actie die schaars bleek, wist ik veel dat dit simpelweg niet hetgeen was waar men op wilde focussen. Maar dat is iets wat ik later ontdekte. Inzicht komt met de jaren.

Waar te beginnen eigenlijk...? De uitstekende acteerprestaties van bijna de hele cast? Acteurs die we daarna zelden weer in een hele bekende of grote rol zagen? Voor sommigen bleek BofB there greatest hour. Voor anderen slechts het begin met een kleine rolletje, namen die er nu toe doen in het geval van Fassbender, Hardy en McAvoy. De soundtrack van Michael Kamen is praktisch iconisch te noemen. De montage en de gritty kleurenfilters zijn passend, de decors met zorg gemaakt, het materiaal zoals in de aflevering Carentan top en dan zijn er nog de afleveringen die ik persoonlijk het beste vind. Bastogne en The Breaking Point steken er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit qua sfeer en intensiteit. Bovendien ben ik zelf in die omgeving geweest, liep door Bastogne, zag de gaten in de grond in het Bois Jacques en stond voor het monument van René Lemaire. Trouwens, niet ver van haar gedenkteken ligt op de Avenue de la Gare een fantastisch museum genaamd het 101ste Airborne museum. Om toch ook nog even de aflevering Why We Fight aan te halen die km verschillende redenen ook inslaat als een bom.

Band of Brothers, band van broeders, van Curahee tot Normandië en daar voorbij tot aan de poorten van de hel. Oorlogsactie? Nee, niet zo zeer. Ga dan lekker Saving Private Ryan kijken. BofB gaat met nadruk over de mannen, de band die ze door de jaren heen op opbouwden, lief en leef deelden, voor elkaar klaar stonden, omgingen met verlies van kameraden, hoe ze elkaar er doorheen trokken en hoe hun kijk op het leven er naar voorgoed veranderde. Is er dan niets aan te merken op BofB...? Mwoah...bijna allemaal hebben toch op- en aanmerkingen over het beeld rond Sobel die ze toch allemaal omschrijven als hard, streng en veeleisend, maar waar ze ook allemaal veel respect voor hadden en hem als degene zien die Easy-company gevormd heeft in die zin. Treurig zijn toch de verhalen rond de teloorgang van Sobel, het wegblijven van reünies, zijn poging tot zelfmoord en dood aan ondervoeding. Het schijnt dat zijn zus het totaal niet eens was met het geschetste beeld van haar broer en naar ik meen een kritische open brief in de krant heeft laten plaatsen. Wat Sobel betreft zal het een geval van interpretatie zijn, de fout die echter rond Albert Blythe gemaakt wordt is bizar. Het dromerige en wazige beeld dat rond Blythe geschapen wordt in de aflevering Carentan daargelaten, is het naschrift wel erg bijzonder in de zin dat er gerept wordt over een slecht herstel van zijn verwondingen en dood in '47. De waarheid kon niet veel anders zijn rond deze beroepsmilitair die door Winters omschreven werd als één van zijn betere soldaten, tot zover dat dromerige beeld. Maar er is meer, Blythe wist het tot Master Sergeant te schoppen, maakte meer dan 600 sprongen, vocht in Korea en verzamelde maar liefst drie Purple Hearts, drie Bronze Stars en een Zilver Star en overleed in '67 in Wiesbaden. Ik lees net dat de Easy veteranen in de veronderstelling waren dat hij overleden was en hem totaal uit het oog verloren waren. Toch wel een erg opmerkelijk verhaal en slecht uitgezocht door de productie.

Hoe vaak zou ik de serie inmiddels gezien hebben? Veel doet het we niet toe want een feestje is het iedere keer weer. Beste serie ooit? Buitencategorie, laten we het daar op houden. Een ontzettend goed uitgebalanceerd geheel met een topsoundtrack en goede acteerprestaties is Band Of Brothers zeker.

Ein-de-lijk nu ik 'HBO Max' heb, heb ik deze serie eens helemaal afgezien dan een paar delen. Aflevering negen is een aflevering die voor altijd in mijn geheugen gaat blijven, en waar ik met pure afschuw naar heb gekeken, zo onwijs goed gedaan. Waanzinnige serie overigens, die van begin tot einde weet te boeien. Hier en daar wat gehaast naar mijn idee, om zoveel mogelijke informatie in een relatief kleine serie te drukken. Toch pakte het verhaal me gewoon goed en was ik niet weg te slaan.

Overigens las ik van de week dat de laatste overlevende van de Easy Compagnie is overleden (in het echt). 'Bradford Freeman' met een onbekende rol in deze serie (hij was één van de mortier soldaten) is van de week overleden op 97-jarige leeftijd. Mooie leeftijd, en niks minder dan héél veel respect voor zowel deze man, als de hele bataljon die onwijs gestreden heeft voor onze vrijheid .