'Laatste Ronde': uitzicht op de eindigheid | Recensie

Hoe jong of oud je ook bent, dromen heb en houd je. Zelfs wanneer je de zestig bent gepasseerd - of misschien juist dan - is het bijvoorbeeld absoluut nog niet te laat om een hele nieuwe zaak te beginnen. Je hebt immers zeeën van tijd! Waar nieuwe plannen zorgen voor verse ontwikkelingen, zullen sommige dingen echter altijd hetzelfde blijven. Zoals vriendschap. Toch...?

De vier vrienden met een passie voor wielrennen die centraal stonden in Ventoux (2015) hebben tien jaar geleden al uitgebreid gereflecteerd op hun jeugd. In dit nieuwe avontuur blikken ze juist vooruit. Joost (Leopold Witte) heeft in België een oud pand gekocht waarvan hij een bistro wil maken. Zijn drie kameraden David (Wim Opbrouck), André (Wilfried de Jong) en Bart (Reinout Bussemaker) komen langs om getuige te zijn van de complete chaos waarin de toekomstige trekpleiser zich verkeert. Ze besluiten de handen uit de mouwen te steken om Joost te helpen, bijgestaan door Barts dochter Anne (Rosa Kreulen). Het wederzien en de samenwerking lijkt de perfecte manier om de broederband tussen de mannen te onderhouden en te versterken. Maar toch steken ego's, oud zeer en het einde van de rit de kop op. Want wat als de lijm die de vriendschap tussen het viertal altijd in stand heeft gehouden langzaam maar zeker begint los te laten?

Lees ook: Kijkers compleet van de leg door snijdende oorlogsfilm 'First They Killed My Father' op Netflix: 'Hoe kon dit gebeuren?'

(Geen) land voor oude mannen

Qua thematiek is Laatste Ronde het perfecte vervolg op Ventoux. Met de jeugd werd in de eerste film al afgerekend, nu is het pas echt tijd om met ouder worden geconfronteerd te worden. Wat heb je al gedaan, wat wil je nog doen en waarom zou je het laten? Ook belangrijk: hoeveel tijd heb je er nog voor? Zeker de toevoeging van de jeugdige en optimistische Anne geeft de ouwe jongens wat om naar uit te kijken. Het voorkomt echter niet dat compleet tegengestelde persoonlijkheden met elkaar botsen. Vooral de koppigheid van Joost zorgt voor veel frictie, waar met name André allergisch voor is. Dit maakt de bouwvallige constructie die de mannen proberen te verbouwen symbolisch voor hun vriendschap: van buiten ziet alles er prachtig uit, maar van binnen is het maar de vraag of al het verval dat reeds is ingezet wel ongedaan gemaakt kan worden. De mannen worden met hun neuzen bovendien keihard op de feiten gedrukt dat hun individuele én gezamenlijke levens eindig zijn. Waar kijken ze op terug en kunnen ze wel samen verder? Is de bistro de inleiding van een nieuw hoofdstuk of de doffe klap waarmee het boek genadeloos wordt dichtgeslagen?

Geoliede ketting

Tussen alle bedrijven door proberen de vier vrienden er wat van te maken door te doen waar ze in uitblinken: fietsen, drinken en slap lullen. En die chemie voelt heel natuurlijk aan omdat de cast zo goed op elkaar is ingespeeld. Daar moet wel bij gezegd worden dat Kasper van Kooten de rol van Bart overdroeg aan Reinout Bussemaker. Maar dat is eenvoudig te vergeten, zelfs voor wie Ventoux heeft gezien. Sterker nog, ook al is Laatste Ronde een vervolg, voorkennis is absoluut niet nodig; af en toe wordt er wel gerefereerd aan zaken die in de voorgaande film uitgebreider aan bod kwamen, maar het verhaal is voor nieuwkomers gemakkelijk te volgen. Dit komt in grote mate door de herkenbaarheid van zowel de kameraadschap als de spanningen tussen de hoofdpersonages, evenals de mentale én fysieke kwalen die horen bij het ouder worden. Verder mag je je als kijker vergapen aan de schitterend in beeld gebrachte en tot de verbeelding sprekende Belgische landschappen. Nimmer een straf!

Naast Van Kooten heeft er nog een grotere wisseling van de wacht plaatsgevonden. Ventoux maakster Nicole van Kilsdonk bleef bij het scenario van Laatste Ronde betrokken, maar droeg wel de regiestoel over aan Boris Paval Conen. Beide cineasten gebruikten een compleet andere crew, maar audiovisueel blijft de kwaliteit even hoog. De twee films baseren zich ieder op een roman van Bert Wagendorp, die telkens bijdroeg aan het script. Op dat gebied blijkt Laatste Ronde het meest solide deel: Ventoux is tot het einde toe onderhoudend, maar de centrale kwestie van die film heeft een conclusie die als een jammerlijke anticlimax omschreven kan worden. Daarvan is in zijn opvolger absoluut geen sprake. Dit is wellicht te danken aan meer herkenbare en algemene thema's in tegenstelling tot de pijnlijke en specifieke manier waarop de vrienden in Ventoux met een pijnlijk verlies geconfronteerd werden. Dergelijke dramatische gebeurtenissen vallen niet iedereen ten deel, terwijl we wel allemaal vriendschappen onderhouden. Bovendien zal iedereen uiteindelijk ouderdom en de onvermijdelijke slotfase van zijn of haar leven tegemoet gaan. Hiervan is Laatste Ronde een schitterend portret: een viering van vriendschap en de boodschap om altijd het onderste uit de kan te blijven halen.

Laatste Ronde

Dankzij het script, de regie en zeker de chemie tussen de hoofdrolspelers mag Laatste Ronde een grote ode aan het leven genoemd worden. Wie Ventoux heeft gezien pikt de draad gemakkelijk op, maar nieuwkomers zijn evengoed van harte welkom in de op komst zijnde bistro van Joost en mogen een kijkje nemen in de hartelijke maar complexe vriendschapsband die hij onderhoudt. Een mens is altijd vrij om te dromen, maar hoe gelukkig mag je je prijzen wanneer je kameraden als steunpilaren dienen voor het uit laten komen van je vurigste wens? De film herinnert je eraan de eindigheid van het leven te erkennen, maar wel alle geneugten die het biedt met open armen te ontvangen. Laatste Ronde is een 4,5/5 dan ook dubbel en dwars waard.

Gezien in Slieker Film te Leeuwarden. De film is nu daar en in theaters door het hele land te zien. Bekijk de trailer hieronder.