Lost Highway (1997)

Bedankt voor de uitleg(gen) vdc. Ik snap het niet helemaal in detail, maar daar ga ik ook niet echt over nadenken. Het is leuker die zelf te ontdekken. Ik was alleen het spoor helemaal bijster en wilde wel even de grote lijn (beter gezegd: een grote lijn) even snappen.

P.S. Voor een film die je zoveel kijkt en zo graag wilt begrijpen, is een 3,5* dan niet wat laag?

Tja, ik ben van nature uit een "laagstemmer". 5 sterren zal ik wellicht nooit toekennen (omdat de absolute perfectie niet bestaat), en 4,5 en 4 geef ik uiterst zelden zodat ik dié films die ik ongelooflijk sterk vind, als een select kransje van de rest kan blijven onderscheiden. Voor mezelf is 3,5 nog steeds een erg hoge score.

5,0* staat voor mij niet als perfectie. Zoals je zelf aan aangeeft, bestaat dat niet. Een 5,0* kan ook een 4,9* of 4,8* zijn. Soit, iedereen heeft een ander stemmenpatroon.

Voor mij had dit wel zin.

Ik bedoel maar : respect voor diegenen die een verklaring niet nodig vinden, maar je mag niet veralgemenen.

Uiteraard heb ik daar respect voor. Wat ik alleen wil aangeven is dat er tussen professionele filmcritici geen enkele consensus over de bedoeling van deze film bestaat.

Hier ben ik het wel een beetje met vdc eens. Hoewel je natuurlijkj zelf mag bepalen of je wel/niet erover nadenkt. Zeker in het licht van de kunst/cultuurbezuinigingen is het handiger om te interpreteren. Consensus bestaat er over meer dingen wel niet, echter wellicht niet verstandig dat ómdat er geen consensus is, dat je er dan niet meer over na hoeft te denken.

Ook met een schijnbaar cirkelvormig verhaal - het 'begint' en 'eindigt' min of meer met dezelfde scène ('Dick Laurent is dead') - moet je, in een poging om er greep op te krijgen, ergens beginnen. De cirkel bestaat duidelijk uit twee helften, die opgebouwd zijn uit dezelfde elementen. Dit zijn vier 'personages' die in een bepaalde verhouding tot elkaar staan. Die verhoudingen zijn in de twee helften wel verschillend - oppervlakkig gezien lijken het twee verschillende verhalen - maar volgens mij komt de totaalstructuur van die twee helften op hetzelfde neer: een persoon in conflict met zijn diepste verlangens, die in het najagen daarvan ten onder gaat. In beide verhalen is er een persoon - Madison/Dayton - met een object van verlangen, een vrouw (Renée/Alice) waarmee hij als het ware tot een eenheid wil komen, die hij wil bezitten en domineren. Die wil tot totale dominantie wordt verpersoonlijkt door de figuur van Laurent, een gevaarlijke gangster die de vrouw vollledig in zijn macht lijkt te hebben. Het vierde element wordt vertegenwoordigd door Andy, een tweederangsfiguur die een soort hulpje is van Laurent, en de vrouw in contact heeft gebracht met Laurent.

Al deze personen staan op één of andere manier in contact met, en weten van het bestaan van de 'mystery man', een demonische figuur die volgens mij staat voor de 'verkeerde' machtswil, het godgelijk willen zijn, van Madison/Dayton. Het gezicht van Renée verandert op zeker moment in dat van de Mystery Man; Andy herkent hem als Madison hem aanwijst op het feestje als 'een vriend van Dick Laurent', voor Alice is het 'de heler'; hij is de man naast/achter Laurent bij diens laatste telefoongesprek met Dayton, en Laurent ziet hem vlak voor zijn dood in de woestijn met Madison ('What do you guys want?') Dat deze mystery man alleen tot leven komt door het verborgen machtsstreven van Madison wordt duidelijk uit zijn verklaring dat hij alleen komt op plaatsen waar hij uitgenodigd is.

Dit alles sterkt mij in het idee dat al deze figuren aspecten zijn van één en dezelfde persoonlijkheidsstructuur, en misschien niet eens van één en dezelfde persoon, die op verschillende manieren hetzelfde beeld schetsen. Dat de beide helften een conflict tussen 'realiteit' en 'wensdroom' vertegenwoordigen, waarbij de 'realiteit' tenslotte overwint, vind ik dus niet overtuigend in die zin, dat volgens mij de 'wensdroom' van Madison hetzelfde heilloze pad volgt als in de 'realiteit'. Die gevolgtrekking meen ik ook te kunnen doen uit het feit dat de twee verhalen op verschillende plaatsen elkaar raken, met elkaar in verbinding staan, en dat er dus een cirkel is die beide verhalen omsluit. Madison/Dayton wil de positie van Laurent, dát is de wensdroom.

Het fraaie van deze film is voor mij dat die viervoudige structuur in het geheel zit, in de twee 'helften', en ook op scène-niveau herhaaldelijk terugkomt. Dayton met zijn ouders en zijn vriendinnetje, Dayton met zijn vriendinnetje in de auto, gadegeslagen door twee politiemannen in een auto even verderop, Dayton met Laurent en twee lijfwachten in de auto, de foto in het huis van Andy etc.

De figuur van Dayton lijkt mij ook niet bepaald een ideaal-type. Hij komt op mij over als een smalltown slome duikelaar, wonend bij zijn sukkelige ouders, vrijblijvend donderjagend met zijn buurmeisje. Dat brengt mij op de dubbelzinnige rol van het Arquette-personage. Door haar verschijning schopt zij dit lamlendige leventje overhoop; daarmee, ook in het vervolg, de klassieke rol van de jungiaanse anima-figuur vervullend, de anima die de man tot daden kan aanzetten die hem daadwerkelijk tot een man maken, maar hem ook in het verderf kunnen storten. Het komt dan aan op de 'goede' verhouding tot die anima, die de man hoe dan ook nooit kan 'bezitten' ('You'll never have me'). Integendeel, dat streven leidt tot 'bezetenheid'.

Je kan je afvragen of Lynch in deze film die dubbelzinnigheid (met name de positieve kant) van de anima ten volle heeft uitgespeeld. Nu hangt er inderdaad een zeker fatalisme, een onontkoombaarheid van verdoeming over het geheel, van een persoon die onvermijdelijk in het verderf wordt gestort, in een niet te doorbreken cirkel van verlangen, verdringing en (zelf-)vernietiging. Het is een wat merkwaardige vermenging van Freud en Jung geworden. Ik heb een voorkeur voor Jung, al is het zeker zo dat in de verhouding tot die twee Jung de dwerg is die op de schouders van de reus Freud staat.

Ik wil met dit alles niet suggeren dat Lynch deze film gemaakt heeft met de ideeën van Freud en/of Jung in gedachten. Die benadering zou waarschijnlijk een veel zwakkere film hebben opgeleverd. Ik geloof Lynch wel als hij zegt dat hij werkt met invallen of ideeën, en dan intuïtief associërend en combinerend naar een min of meer samenhangend geheel toewerkt. Maar het feit dat de structuur van deze film volgens mij opvallende raakvlakken vertoont met die ideeën van Freud en/of Jung, bewijst dan alleen maar dat die ideeën hoe dan ook raken aan enkele wezenstrekken van de menselijke psyche.

Ik ben hier natuurlijk ook maar een beetje aan het associëren. Ik heb absoluut niet de pretentie om iets definitiefs te willen zeggen over deze film. En iedereen die dit alles anders ziet, of dit gelul vindt, heeft vanuit zijn standpunt - wat dat dan ook is - daar het volste recht toe. Maar een goede film is natuurlijk een subjectieve beleving, waar je uit kan halen wat je er zelf instopt, voorzover de film daar aanleiding toe kan geven.

Er blijven natuurlijk zaken over waar ik absoluut geen chocola van kan maken, en voor mij alleen bijdragen aan de raadselachtige droom-sfeer van deze film, bijvoorbeeld het telefoongesprek dat Arnie (het Pryor-personage) voert. Het is een scène met een zekere nadrukkelijkheid, maar wat zégt hij daar in hemelsnaam? Iets als: er werken hier negen personen; aan zeven daarvan mag je het vragen, en als iemand je de juiste prijs noemt, mag je het ook aan de andere twee vragen'.

Wacht eens even: die negen personen zijn: Madison, Dayton, Renée, Alice, Andy (2x), Dick Laurent, Eddy Laurent en de Mystery Man. Maar wat is de vraag, wat de prijs, en wie zijn die andere twee?

Jouw benadering van de film (Fred in conflict met zijn verlangens, hunkeren naar een machtspositie als die van Laurent) doet tot op zekere hoogte geen afbreuk aan mijn “verklaring” (sorry als je dit woord niet graag hoort ).

Dat Fred zijn “wensdroom” niet ten volle in de gewenste richting weet te sturen, is wellicht omdat er flarden van realiteit dreigen in te sluipen (deze benadering houdt steek, vind ik, vooral omdat duidelijk iets gelijkaardigs gebeurt in Mulholland Drive - typisch Lynch dus). Constant is er die dreiging (“You’ll never have me”), en dan stuurt Fred zijn droom bij (focus op vermoorden van Laurent, met het geloof dat hij de geschiedenis kan herschrijven (deurbel).)

Net als jij wil ik ook benadrukken dat mijn versie met het nodige voorbehoud moet gelezen worden. Lynch doet ons raden en gissen, en misschien is dat nu net het boeiendste wat de man ons biedt.

Wat dat telefoongesprek over die negen personen betreft, daar herinner ik me niets meer van.

Interessante analyse ferdydurke, je stukjes zijn sowieso boeiend om te lezen doorgaans

Schitterende stukjes Ferdyduke en Vdc !

Ik kon de film niet verklaren, het was een schitterende ervaring, maar ik kon er geen verklaring achter vinden. Hoewel ik wist dat er ergens een verklaring in de film verborgen zit.

Het zinnetje dat voor mij alle puzzelstukjes in elkaar liet vallen is :

''I like to remember things my own way, how I remember them, not exactly how they happened''

ps; hoe goed Mulholland Drive en Blue Velvet ook mogen zijn, voor mij is dit het beste dat Lynch ooit heeft gemaakt.

Ik weet niet of het hier al gepost is, maar deze site geeft een uitgebreide analyse van het verhaal. Ik ben zelf nog niet helemaal bekomen van de film (heb hem deze namiddag gezien), de komende dagen zal hij nog wat moeten bezinken. In ieder geval is Lost Highway de grootste mindfuck die ik al gezien heb, véél extremer dan films als Following, Memento en Shutter Island.

Ik heb de film zojuist weer eens gezien en nu eindelijk kan ik het volgen. Ik vond de film eerst niks (na 3 keer kijken in de afgelopen paar jaar), maar nu ik 'm eindelijk vat vind ik 'm briljant.

Ik heb al veel ideeen en verklaringen gelezen en ook op deze thread staan interessante ideeen. Ik wil geen complete verklaring geven, maar nu enkel even de plotstruktuur weergeven zoals ik 'm zie. Want ik zie er wel degelijk een plot in, a la Mulholland Drive.

Mij is duidelijk dat de HELE film zich afspeelt in het brein van Fred, behalve het gedeelte in de gevangenis: dat is realiteit.

De film begint met het zinnetje "Dick Laurent is dead." Dit komt Fred onbekend voor en hij checkt wie dit ingesproken heeft. Hij heeft dus geen benul wie Dick Laurent is en dit betekent dat we van begin af aan al in de droom zitten. Het feit dat Fred dit zinnetje ZELF heeft ingesproken, althans in zijn gedachtegang later, betekent, dat zelfs de feitelijke realiteit niet doordringt in het begin van zijn (eerste) fantasie, maar een (wel realistische) bekentenis van hem uit een andere gedachtegang. De realiteit komt later pas.

Om eerlijk te zijn, nu ik er nog over nadenk, denk ik dat dat eerste hele shot kan worden gezien als de overgang van realiteit naar fantasie. In het begin zie je Fred een sigaret opsteken, hij oogt erg nerveus. We horen een deur dichtslaan en het klinkt als een gevangenis. Mijn visie is nu dat Fred hier al in de gevangenis zit (wellicht wachtend op verhoor) en dat binnen die scene zijn fantasie begint. Dat zinnetje dat hij blijkbaar heeft gezegd, kan idd uit de realiteit komen (dat hij dat ingesproken heeft tegenover Renee, die avond of nacht dat hij haar vermoordde). Het is natuurlijk opvallend dat hij checkt wie dat was en niemand ziet. Hij kan zichzelf natuurlijk niet zien, toch? Toch hoeft dit zinnetje niet door hem uitgesproken te zijn, want alles in zijn fantasie heeft hij op z'n kop gezet. Aan het einde lijkt het min of meer op een bekentenis en vlak daarna vlucht hij ook van de politie. Maar wat heeft nou het besef bij hem getrickerd? Deze uitspraak of de komst van de politie? Ik ben geneigd te zeggen zijn uitspraak, want dat vind ik poetischer. Een andere optie zou kunnen zijn, dat hij dit zinnetje gehoord heeft van de politie (tijdens verhoor of wat ook) en dat wanneer hij dit zelf uitspreekt hij idd bekent. Ach, het blijft gissen

Okee, Fred wordt gearresteerd, maar hij ontkent, omdat hij de herinnering heeft verdrongen en het zich werkelijk niet kan herinneren. Hij krijgt medicijnen toegediend en wellicht hebben deze invloed op de krachtigere, tweede fantasie van Fred. Wat ook kan is, dat de toediening van medicijnen al het begin van de fantasie is. Zodoende denkt Fred een krachtiger middel te kunnen ontwikkelen om zijn herinnering aan de daad te onderdrukken. Bovendien zit hij nu in een cel en wordt hij helemaal geconfronteerd met wat hij heeft gedaan En de electrische stoel.

Hij fantaseert dat hij iemand anders is: een jonge, knappe knul die populair is, goed seks kan bedrijven zonder vroegtijdig klaar te komen (leuk is dat later in de fantasie de realiteit binnensluipt in de vorm dat hij weer moeite krijgt met seks Dit gebeurt na de donderslag boven het ouderlijk huis van Pete en gelijk daarna krijgt hij bericht van Alice dat ze hem niet meer kan zien, omdat Mr Eddy hen verdenkt van een relatie)). Deze fantasie is echt geweldig: hier zijn de rollen compleet omgedraaid. Nu is hij diegene waarmee Alice / Renee vreemdgaat, hoewel hij (Pete) wel erg twijfelt (want Pete is het ideaal van Fred). En nu is het Eddy / Dick die hem verdenkt en is hij zijn leven niet zeker. Alice gaat nu ook vreemd met HEM en niet met Mr Eddy / Dick Laurent .De realiteit moet natuurlijk zoveel mogelijk geweld aan worden gedaan. Echter, deze fantasie wordt ook steeds meer verstoort tot tenslotte Fred niet meer kan vluchten van de realiteit en in de "auto" wordt geelektrokuteerd. Dit laatste kan zowel letterlijk zijn (de achtervolging van de politie kan de begeleiding naar de stoel zijn) als figuurlijk (Fred realiseert eindelijk wat hij heeft gedaan, want voor het eerst in de film vlucht hij van de politie, en zijn fantasie kan de gedachte aan de elektrische stoel niet meer onderdrukken).

Er valt natuurlijk nog zoveel meer te vertellen: de subtiele manieren waarop de realiteit de fantasieën binnendringt en de manieren waarop de plot, het gebeuren, uit de doeken wordt gedaan. Het begin is het meest verwarrend, want je weet niet wat er aan de hand is. Het is mij duidelijk geworden, dat Fred voor de aanvang van het verhaal in de film Dick en zijn vrouw Renee heeft vermoord. De videobanden (waarschijnlijk de manier waarop hij ontdekte dat zijn vrouw vreemdging en in pornofilms werkte) zijn in feite al stukjes realiteit: niet zoals het gebeurde, maar zoals Fred het zich herinnert of WIL herinneren. Aan het eind zien we Mystery Man met een camera en zien we een shot van Fred in de auto die wegrijdt. De beelden komen precies overeen met die van de beelden op de videobanden in de eerste fantasie. De innerlijke demon (de slechte kant van Fred) heeft deze opnamen dus gemaakt in die fantasie. Maar de videobanden zelf staan natuurlijk symbool voor de videobanden met pornomateriaal met zijn vrouw, Renee, in de realiteit (voorafgaand aan de aanvang van de film).

Mystery Man lijkt mij duidelijk: het is de innerlijke demon van Brad, die hem ertoe heeft aangezet de moorden te plegen. Het was Fred zelf, die Mystery Man had uitgenodigd, toen hij met innerlijke razernij naar zijn huis ging en zijn vrouw vermoordde.

Het brandende huisje is heel interessant. Fred ziet dat huisje voor het eerst wanneer hij veroordeeld is en in de gevangenis zit. Het lijkt mij dat dit staat voor de aankomende hel (de electrische stoel). Maar omdat dat nog niet heeft plaatsgevonden, spoelt het terug. De verschillende shots van dit beeld duren achtereenvolgens steeds langer en hebben een tragere snelheid: Fred heeft het steeds moeilijker de wetenschap van dit komend onheil te onderdrukken. Wat opvallend is, is dat hij in zijn fantasie Laurent op het strand vermoordt (met hulp van zijn innerlijke demon). Het is mij niet duidelijk of dit ook in werkelijkheid zo is gebeurd. Als dit idd zo is, dan krijgt het huisje een andere betekenis, denk ik. Dan staat het voor het begin van zijn afdaling in hel, want daar heeft hij de eerste moord gepleegd. Maar of dat ook zo is, wordt mij niet duidelijk.

Er valt nog zoveel uit deze film te halen en menig zullen hier andere gedachten over hebben. Mij is in elk geval duidelijk dat deze film een duidelijke structuur en plot heeft a la MD. Ik ben benieuwd naar wat andere mensen voor structuur en symbolen zien.

Okee, ik heb er nog eens grondig over nagedacht en ik ben benieuwd wat andere gebruikers hiervan vinden. Ik heb een aantal scenes in mijn gedachten geanalyseerd en ik ben voor mezelf met bevredigende interpretaties gekomen. Hieronder zal ik een drietal scenes in chronologische volgorde doornemen. In een post hierna zal ik een vierde doornemen. Die neemt echter veel ruimte in beslag, dus voor de overzichtelijkheid, bespreek ik die even apart.

1. De toediening van het medicijn.

Er wordt veel aandacht geschonken aan de toediening van het medicijn. Ik weet niet precies wat het is, maar de arts zegt, dat het Fred helpt om te slapen. Ik neem aan dat het rustgevende medicijnen zijn en niet perse slaapmedicatie, want we zien Fred hierna niet specifiek slapen. Dat doet er niet zoveel toe, feit is, het is rustgevend. Bovendien wordt het nadrukkelijk in beeld gebracht, dus Lynch moet hier een bedoeling mee hebben. Ik ben overigens van mening, in tegenstelling tot een eerdere post van mij, dat het complete gedeelte in de gevangenis de realiteit is, tot aan het moment dat Fred zich opmaakt voor de fysieke transformatie in zijn fantasie.

De scene waarin Fred vraagt om een aspirine kon ik eerst niet goed plaatsen. Zeker, hoofdpijn speelt een belangrijke rol, dat was mij niet ontgaan, maar deze scene? Goed, hier mijn interpretatie. Nadat Fred de rustgevende medicatie heeft gekregen, heeft hij meer rust in zijn hoofd. Hierdoor moet hij harder werken om een fantasie tot leven te wekken en draaiende te houden. Dit zorgt voor hoofdpijn. Pete heeft ook doorgaans hoofdpijn en dit duid ik als de hoofdpijn van Fred, waarbij het brein op volle toeren moet draaien.

Heel interessant is dat wanneer Fred de medicatie heeft gehad EN ter dood is veroordeeld, hij voor het eerst het beeld van het brandende huisje krijgt. Hierin zie ik twee dingen. 1. De plek waar hij zijn eerste moord heeft gepleegd. Let wel: Fred heeft zeer waarschijnlijk Laurent met een pistool neergeschoten, hoewel we dit niet zeker weten. In de strandscene wordt er wel nadruk gelegd op het pistool in de auto en Laurent wordt idd neergeschoten. Niet door Fred zelf, maar door de Mystery Man hetgeen nog steeds duidt op een gedeeltelijke onderdrukking van de herinnering.

Naar mijn mening is de brand dus ongerelateerd aan de moord zelf en daarom denk ik, dat dat vuur symbool staat voor de hel. Bij het huis waar Fred zijn eerste moord heeft gepleegd, begint zijn afdaling in de hel. Echter, dit beeld komt NADAT Fred ter dood is veroordeeld en is daardoor direct gelinkt aan de doodstraf of specifieker, aan elektriciteit. De voltrekking van de doodstraf voor Fred is in de toekomst en nog relatief ver weg. Vandaar dat het achterstevoren is uitgebeeld: het heeft (in werkelijkheid) nog niet plaatsgevonden. Naarmate de voltrekking van de straf nadert, des te langer duren de shots van dit brandende huisje en des te langzamer voltrekt de terugspoeling van de beelden. Het wordt voor Fred steeds moeilijker om de gedachte aan de straf (en zijn schuld) te onderdrukken.

Nu Fred de rust van de medicatie heeft en ter dood is veroordeeld, heeft hij een extra sterke fantasie nodig om zijn herinnering en zijn besef van de veroordeling te onderdrukken. Hij creeert het personage Pete. De verwonding aan het hoofd van Pete, herinnerd Fred eraan dat de transformatie heeft plaatsgevonden. Het staat natuurlijk ook symbool voor de hoofdpijn van pete. De scene met Pete en de spiegel is subliem. Op dat moment ziet hij namelijk dat zijn wond is genezen. Bovendien ziet hij EN Fred dat het spiegelbeeld van Pete is. Fred is zijn fysieke verbinding met Pete kwijt en een deel van de realiteit is wederom de fantasie binnengeslopen. Briljant!

2. De striptease scene.

Deze scene is zo bijzonder en herbergt meerdere lagen. Bovendien is de scene zelf, ondersteund door de muziek, geweldig.

Alicia vertelt Pete over haar kennismaking met Mr Eddy via Andy. We zien haar relaas ervan in flashback. We zien dat er een pistool op haar wordt gericht en dat zij heel verlegen en bang haar kleren uitdoet. Vervolgens zien we de overgang met haar hand over de wang van Mr Eddy naar de wang van Pete. Het is een overgang van angstig en onzeker, naar teder en liefdevol.

Pete vraagt haar waarom ze niet wegging. Hij concludeert dat ze het waarschijnlijk fijn vond. Alicia reageert hier niet op. Hmmm, wat is hier aan de hand? Had Pete haar niet horen vertellen dat er een pistool op haar was gericht? Zoniet, dan kon Alicia hem dit toch alsnog duidelijk maken? In de flashback van Alicia heeft Fred, het brein waarin alles zich afspeelt, zitten rommelen. Omdat hijzelf Alicia nog excuses wilt geven voor haar werk in de pornowereld, heeft hij haar extra angstig en onschuldig gemaakt EN dat pistool toegevoegd. Als je goed kijkt zie je, dat Alicia geen moment opzij kijkt en dus het pistool niet ziet. Zij kan Pete dus niet over dat pistool hebben verteld. Alleen Fred en de toeschouwer zien dit tafereel, terwijl de personages Pete en Alicia hier niet van afweten.

Fred kan dan idd dat pistool in de flashback hebben geplaatst om zodoende een excuus voor Alicia te hebben, zijn fantasie begint toch scheuren te vertonen op andere plaatsen in de scene: Pete wordt steeds meer als Fred en daarom beschuldigd hij Alicia ervan dat ze het voor haar plezier deed, net zoals Fred Renee hiervan beschuldigde. Fred kan op bepaalde plaatsen in zijn fantasie trucjes toepassen, maar raakt daarmee het overzicht en controle kwijt op andere plaatsen.

3. "Together we could beat them sons of bitches."

Deze uitspraak vond ik ook erg curieus. Op het eind, wanneer Mr Eddy / Dick Laurent op de mobiel van de Mystery Man een porno party te zien krijgt, uit hij deze bovenstaande woorden. Ik ben er niet helemaal uit, maar ik ben geneigd te geloven het volgende:

Het pornofeestje is uitbundig en Mr Eddy zelf komt erg gelikt en vunzig over. Dan wordt een pornomodel, Marilyn Manson, op wrede wijze vermoord. Dit is natuurlijk de referentie naar de werkelijke moord van Renee. Het gebruik van Marilyn Manson duidt erop, dat het gegeven refereert naar zowel de moord op Renee alswel die op Dick Laurent. De moord op Renee wordt nagebootst, want de moord op Dick Laurent wordt al uitgebeeld in de "tegenwoordige tijd" van de fantasie. De uitspraak van Mr Eddy / Dick Laurent refereert naar zijn eigen problemen met de politie en de probelem die Fred nu krijgt / heeft met de (eerste) moord op Dick Laurent. "Together"konden ze de politie idd aan, maar afzonderlijk niet. Als ze samen, together, zouden zijn, dan zou dit betekenen dat de moord helemaal niet heeft plaatsgevonden en Fred idd niet geconfronteerd zou worden met de politie. En Dick Laurent kon samen met Fred de politie aan, als Fred niet in de gevangenis zou zitten, hetgeen betekent dat Dick nog had geleefd.En Dick werd wel verdacht door de politie, maar ze hadden niets om hem op te pakken, getuige de scene waarin de detectives Dick Laurent herkennen in Mr Eddy.

Zo, op naar het volgende punt.

Schitterend om zien hoe deze film jou blijkbaar niet meer loslaat, erniesam !

Was bij mij ook zo (zal je wel gezien hebben aan mijn eerdere berichten in dit topic).

Ik zou de film eigenlijk nog wel eens moeten herzien, om te toetsen aan jouw verklaringen, want ik herinner me er alleen nog de grote lijnen uit.

Ik kan je alvast volgen, dat Fred het eerste deel van de film vanuit de gevangenis reconstrueert (maar dan vanuit zijn eigen zieke invalshoek). Maar ik dacht niet dat Fred (behalve zijn vrouw) nog moorden had gepleegd. Voor zover ik mijn interpretatie nog herinner, lijkt het tweede deel van de film een soort afrekening met zijn (zieke) frustraties, door middel van "wishful thinking".

Het zinnetje "Dick Laurent is dead" heeft mij toch lang bezig gehouden. Hoe kun je dit plaatsen binnen de constructie van de film? Wat is de functie ervan? Ik moet bekennen dat ik best content ben met wat ik nu bedacht heb, hoewel ik ook moet bekennen dat het zeker niet waterdicht is en dat er wellicht andere en betere interpretaties voorhanden zijn.

Ik zie de eerste scene, zoals ik eerder had gemeld in een eerdere post, als een overgang van realiteit naar fantasie. We zien Fred angstig en met een bezweet gezicht een sigaret roken, terwijl we een, naar mijn mening, gevangenisdeur horen dichtslaan en enkele andere geluiden van mensen om hem heen. Hij zit naar mijn mening in zijn cel, wachtend op een eerste of wellicht volgend verhoor door de rechercheurs. Hier wil ik op dit moment niet te diep op ingaan, want dat is niet praktisch, maar ik heb hier ook nog bepaalde gedachten over. Anyway, na een flits van een bepaalde ruimte, blijkt de kamer waarin Fred zit te zijn veranderd in een ruimte in zijn huis. Hier begint de eerste fantasie van Fred.

Het zinnetje "Dick Laurent is dead" is naar mijn mening een weergave van de realiteit. We hebben hier geen bewijs voor en zeker geen directe aanleiding, maar ik ben geneigd dit aan te nemen, mede doordat dit zoveel, welhaast alles verklaart. Na de moord op Dick Laurent spreekt Fred deze woorden in de intercom in. We weten niet precies of dit direct na de moord is, maar dat is wel waarschijnlijk, aangezien Fred nog steeds in die roes zat. Waarom zou hij dit doen? Daar is zeker geen definitief antwoord op te geven. Ik denk echter dat Fred dit bewust zei om Renee extra pijn te doen. Naar mijn mening strookt dit ook met de manier waarop hij de woorden uitspreekt.

Goed, als we aannemen dat dit in werkelijkheid is gebeurd, dan betekent dat, dat dat zinnetje een stukje werkelijkheid is in de fantasie. Het is niet alleen werkelijkheid, het is ook een bekentenis, want alleen Fred wist op dat moment dat Dick Laurent dood was. Dit is het meest cruciale bewijs voor zijn schuld, dus Fred moet dit eigenlijk als eerste onderdompelen in zijn fantasie. Niet alleen dat, hij moet het zover van zichzelf verwijderen als mogelijk is. Dus...wat is beter dan een identiteitswisseling van dader naar slachtoffer? Fred neemt in die eerste scene de plaats in van Renee en hij hoort zichzelf dit zinnetje zeggen. Hij herkent (uiteraard) zijn eigen stem niet en loopt verwonderlijk naar het raam om te zien wie dat was. Er is natuurlijk niemand buiten, want in werkelijkheid was hij het zelf, die die woorden sprak. Het meest belastende bewijs heeft Fred dus aan het begin meteen verdrongen: hij neemt de plaats in van Renee en hij herkent de stem en het bericht niet en schenkt er verder geen aandacht aan.

Als we aannemen dat Fred dit zinnetje idd in de werkelijkheid heeft ingesproken, hebben we meteen een verklaring voor zijn curieuze gedrag op het feestje wanneer Andy de naam Dick Laurent ter sprake brengt. Aarzelend zegt Fred: "Maar...Dick Laurent is toch dood?" waarop Andy heel verbaasd reageert. Op dat moment begint het Fred te tollen voor de ogen en voelt hij dat er iets verkeerd is. Hij had toch gehoord dat Dick Laurent dood is? Nu blijkt dat Dick Laurent op DAT moment in de fantasie nog niet dood was. Hoe kan Fred dan verklaren dat hij dit had gehoord? Dit zinnetje, dit stukje werkelijkheid binnen de fantasie, doet bij Fred het besef groeien dat er "iets"mis is: de fantasie blijkt niet goed te werken en begint scheuren te vertonen. Daarnaast is dit een van de zeldzame momenten, waarbij realiteit en fantasie direct met elkaar in contact komen: dit stukje realiteit komt niet overeen met het narratief van de fantasie, de chronologie loopt scheef. Het meest directe bewijs van de schuld van Fred (voor zijn eigen geweten) bijt hem in de staart.

Deze interpretatie van het zinnetje, geeft voor mij ook een perfecte verklaring voor het einde van de film. Nog steeds heeft Fred nog niet het complete besef dat hij schuldig is. Wanneer hij op het eind bij zijn huis komt en de intercom inspreekt, aarzelt hij. Zou hij op dat moment al beseffen, dat hetgeen dat hij gaat zeggen het ultieme bewijs voor zijn beschuldiging is? Misschien WIL ik die aarzeling er wel in zien, maar voor de betekenis van het zinnetje zelf maakt het geen verschil. Zodra hij die woorden dan uitspreekt beseft hij het. Dit is namelijk het enige werkelijke element in beide fantasieën: een zinnetje die werkelijk door de juiste persoon en op de juiste wijze is uitgesproken. Deze confrontatie met de ECHTE werkelijkheid doen eindelijk het lichtje bij Fred branden.

Wat hierop volgt is natuurlijk magnifiek. Ik ben geneigd te geloven dat Fred niet door de politie is opgejaagd, maar dat ze hem praktisch konden aanhouden, wellicht bij hem thuis. De aanwijzing die ik hiervoor in acht neem is de video, waarop is te zien dat Fred aan het huilen is bij het verminkte lichaam van zijn vrouw. Dit betekent dat Fred niet koel en berekenend was, maar zeer aangeslagen. Hoewel je dit beeld niet letterlijk kunt nemen, want zoals we weten herinnerd Fred de dingen zoals hij ze wilt herinneren. Maar doordat Fred de neiging heeft heel het gebeuren te onderdrukken (we weten niet wanneer deze onderdrukking begint), kan het best zijn dat dit al vrij snel na de moord op zijn vrouw plaats vind. Het is zelfs goed mogelijk dat Fred zelf de politie heeft gebeld, omdat hij werkelijk dacht dat iemand anders het gedaan moest hebben. Dit is idd vergezocht, maar mogelijk. We weten het niet.

De reden waarom ik dit opper, is dat de vlucht van Fred van de politie dan in een heel ander daglicht komt te staan. Het besef van Fred dat hij schuldig is heeft uiteraard uitwerking op zijn handelen. Ik vind het poetisch gerechtvaardigd om de vlucht van de politie als symbolisch te beschouwen. Het feit is, dat de fantasie geen nut meer heeft voor wat betreft het onderdrukken van de schuld. Hij WEET dat hij het heeft gedaan en alles wat hem rest is vluchten van zijn lot. Dat is idd de politie, maar meer dan dat, het vluchten van de elektrische stoel, de hel. En dat, zoals we weten, lukt hem niet, want de gedachte aan die straf kan hij ook niet meer onderdrukken. Dan rest ons nog de vraag: is er een remedie voor zijn lijden? Een verzachting van de wonden? Zou het kunnen zijn dat juist doordat hij krankzinnig is geworden aan het eind van de film, hij ALSNOG een manier heeft gevonden om zijn besef van zijn schuld te onderdrukken? Wie weet...

Ik ben met deze verklaring behoorlijk tevreden, maar er zullen ongetwijfeld andere zijn.

Dank je, Vdc.

Ja, net zoals bij Mulholland Drive, ben ik ook met deze film druk in de weer. Het kan mij idd niet loslaten; ik wil er gewoon chocola van maken. En net als bij MD denk ik, dat er wel degelijk een heel intrigerend plot in zit. We moeten alleen moeite doen deze te construeren voor ons zelf.

Nu je het zo zegt, Vdc, denk ik dat je een heel goed punt hebt. Ik denk idd, ondanks de post hieronder, dat Fred Laurent helemaal niet heeft vermoord. Er is in ieder geval geen directe aanwijzing in de film. Verdraaid! Je hebt gelijk! Dit verklaart ook waarom Fred het zinnetje: "Dick Laurent is dead" zo kalm kon inspreken. Het was idd bedoeld om Renee pijn te doen. Bovendien zegt de Mystery Man niet: "You've invited me to Dick's house," nee, hij zegt: "You've invited me to YOUR house." Dat is dus waar ze elkaar voor het eerst hebben ontmoet. En dat zinnetje duidt dan niet op Dick Laurent, maar op Renee. Ik geloof nog steeds dat Fred dit letterlijk zo in de werkelijkheid heeft gezegd, maar dat het in de fantasie voor Renee staat, want hij wisselt ze hierin om. Echter, doordat het zinnetje realiteit is, beseft hij uiteindelijk dat het Renee is, die hij heeft omgebracht en niet Laurent.

Bovendien verklaart dit ook veel beter de scene op het strand. Mr Eddy moet Renee voorstellen, maar zover is Fred nog niet. Marilyn Manson staat dan voor Mr Eddy en Renee, waarmee wordt gezegd dat Mr Eddy op dat moment eigenlijk Renee is. En Mr Eddy praat als Renee direct tot Fred. "Together we could have beaten those bastards." Inderdaad, als Renee nog leefde en samen was met Fred, waren ze niet in contact gekomen met de politie.

Natuurlijk is ook het feit dat Mr Eddy uit de auto springt nog steeds een onderdrukking van de herinnering. Fred wenst te denken, dat hij Mr Eddy / Renee uit zelfverdediging heeft gedood. Heel symbolisch dat het mes natuurlijk door Mystery Man wordt aangereikt. De "slechte" kant van Fred heeft het gedaan, dus nog steeds geen werkelijk besef.

Vdc, ik dank je voor deze ingeving. Het voelt aan alsof het kwartje is gevallen bij mij.

Okee, Vdc, ik ben je eeuwig dankbaar. Het zat in mijn hoofd gebeiteld dat Fred Laurent ook heeft vermoord, maar door jouw suggestie is het bij mij gaan dagen dat dit niet zo is. En voila, hebben we meteen een verklaring voor het brandende huisje.

Dit huisje representeert gewoon de hel. Het vuur van de hel dat eruit wil, maar door het brein van Fred nog onderdrukt wordt. We weten dat dit idd hel is (in de fantasie van Fred), omdat dit het huis blijkt te zijn van de Mystery Man. Met behulp en onder toeziend oog van zijn innerlijke demon / de duivel vermoord Fred Mr Eddy / Renee. Hij kan dit nog steeds niet op de juiste locatie plaatsen en ook niet het juiste slachtoffer. Hij zit als het ware nog bij de "buren" en niet in zijn eigen huis.

Toch nog even een ingeving. Ik ben er, dankzij Vdc, van overtuigd dat Dick Laurent NIET dood is. Het zinnetje: "Dick Laurent is dood" heeft Fred in werkelijkheid gezegd. Dit is natuurlijk fantastisch, want alles in zijn fantasie is omgedraaid. Dus...in zijn fantasie MOET Fred dit zinnetje ook omdraaien: niet Dick maar Renee is dood. DIT is wat hij beseft, wanneer hij dit zinnetje aan het eind inspreekt.

Bovendien verklaart dit ook in zijn geheel zijn reactie op het feestje. Hij reageert zo beduusd, omdat dat zinnetje dat hij in zijn fantasie heeft gehoord blijkbaar niet klopt. Dick leeft nog. Maar WIE is er dan dood? Dit is dus een moment waarin realiteit (het zinnetje) direct de fantasie inkruipt en dat maakt Fred zo misselijk.

Vdc: weet jij hier misschien raad mee? Ik zit te puzzelen met de betekenis van het bellen naar huis op het feestje. Ik heb hier mijn gedachten over, maar ik kan geen relevante betekenis erop plakken. Weet jij hier raad mee?

Tijdens het eerste deel van de film, zie je Fred naast zijn vrouw Renée in bed liggen. Wanneer hij haar bekijkt, wordt haar aangezicht plots totaal vervormd, en herken je er het gezicht van de mystery man in. Volgens mij een kantelmoment in Freds schizofrene hoofd : zijn ‘goede’ helft probeert hem te overtuigen om op het rechte pad te blijven, en haar als zijn geliefde te blijven zien. Zijn ‘slechte’ helft dwingt hem om in haar een monster te zien (en dat Renée een porno-verleden heeft, en nog steeds vreemd gaat).

Op de één of andere manier is die mystery man gelinkt aan die ‘slechte’ helft.

Dat is waarom die mysterie man hem zegt : ‘We met before at your house’ (want je zag me naast je liggen in bed). Als hij Fred laat bellen naar huis, neemt de mystery man op : staat symbool voor : 'je slechte helft heerst, bij je thuis'. Het is uiteraard één grote hallucinatie, dat gesprek met die mysterie man (zich afspelend op Andy’s feest, dat wel reëel is).

Hmm, ik denk dat we toch fundamenteel verschillende visies van de film hebben. Ben jij ervan overtuigd dat het eerste deel een zwakke fantasie is en dat na de gevangenis scene Fred een tweede, krachtiger fantasie creeert?

Los hiervan, vind ik jouw opmerking m.b.t. het telefoongesprek interessant. Het kan symbool staan voor het feit, dat de mystery man in WERKELIJKHEID op dat moment bij Fred thuis is. Hiermee bedoel ik, dat mystery man, oftewel de innerlijke demon van Fred, die zich manifesteerde tijdens de moord op zijn vrouw, Fred in zijn fantasie eraan herinnerd, dat hij, de mystery man / de moord op zijn vrouw waargebeurd is. Mysteryman refereert hiermee naar de werkelijkheid buiten de fantasie, alwaar hij idd bij Fred in huis is.

Zoals jjizelf aangeeft, kun je er ook een referentie binnen de fantasie zelf in zien. Fred heeft mysteryman idd in zijn huis gezien in de fantasie. Wait a minute! Ik bedenk me plotseling wat: kan het zijn dat Mystery Man helemaal niet de innerlijke demon van Fred representeert, maar dat hij puur symbool staat voor de moord op zijn vrouw? Ik geloof hier nu heel sterk in. In de laatste scene zie je Alicia / Renee, na de seksscene met Pete op het strand naakt het strandhuisje inlopen. Daarna zien we haar niet meer. Daarvoor in de plaats zien we wel Mystery Man en dit blijkt zijn huis te zijn. Alicia / Renee is dus versmolten met Mystery Man.

AHA! Mystery Man staat symbool voor de moord op Renee. Daarom ziet Fred het gezicht van Mystery Man geprojecteerd op het gezicht van Renee. Dit is het eerste stukje realiteit dat doordringt in de fantasie van Fred: de eerste herinnering aan de daad (waar Mystery Man symbool voor staat). Let op dat pas na deze scene de bezorging van de videobanden begint. Fred heeft in zijn fantasie Mystery Man uitgenodigd en deze begint de opnamen van te maken en de banden te bezorgen. Dit weten we, omdat hij aan het eind van de film de camera hanteert (die precies dezelfde kwaliteit beelden maakt als we op de videobanden hebben gezien.

Naar mijn mening staat Mystery Man dus symbool voor de daad zelf. Fred had hem in werkelijkheid uitgenodigd, toen hij zijn vrouw vermoordde. Deze "uitnodiging" wordt in zijn fantasie gepresenteerd als de projectering van Mystery Man op het gezicht van Renee.

Dit doet me trouwens denken aan heteegn Fred aan Andy vraagt op het feestje: "Who invited him?" In werkelijkheid was het Fred zelf die hem uitnodigde.

Ik ben je wederom zeer dankbaar voor deze ingeving, Vdc.Ik ben benieuwd hoe jij de structuur van de film ziet, want je schrijft dat het feestje van Andy reeel is. Jij gaat er dus vanuit dat het eerste gedeelte van de film werkelijkheid is?

Ja, het eerste deel van de film is volgens mij waargebeurd, maar gereconstrueerd door Fred die zichzelf verplicht onschuldig te zijn (inderdaad, misschien zit Fred dan al in de cel). Dus filtert hij er de minder fraaie scenes uit : we zien bijv. niet dat hij de opnames maakt (de vaste camera’s in huis monteert), dat hij de videobanden aan de voordeur komt leggen, en dus ook niet dat hij zijn vrouw daadwerkelijk vermoordt. Hij verplicht zichzelf als het ware om uit de lucht te vallen.

Daar slaagt hij gedeeltelijk in, maar zijn slechte helft (zijn demonen zeg maar) komt ongewild en onvermijdelijk toch regelmatig binnensijpelen in dit eerste deel.

Aha, onze visies verschillen dus niet veel van elkaar, alleen beschouw jij het als een subjectieve realiteit van Fred, terwijl ik het wel degelijk geheel als een fantasie beschouw: de eerste poging van Fred om de herinnering aan en het besef van de daad te onderdrukken.

Voor mij staan die opnames juist voor de doorsijpeling van de realiteit in de fantasie. De videobanden staan symbool voor het pornomateriaal van Renee, die Fred waarschijnlijk gevonden had en zodoende ontdekte dat zij vreemdging. Een aanwijzing hiervoor vind je bij de behandeling van die videobanden. Het is telkens Renee die de banden ophaalt en aan Fred geeft. Let ook op het gegeven dat Fred heel geinteresseerd is in de inhoud van die banden en juist Renee hier heel nonchalant over doet. Het kan haar niet veel schelen. En vervolgens draait Lynch heel gehaaid de rollen om: zodra Renee en Fred de beelden zien waar zij in bed liggen, is Renee hevig geschokt en is het juist Fred die vrij nonchalant en koeltjes is. De inhoud van de videobanden draait niet meer om het pornomateriaal van Renee, waar zij niet in is geinteresseerd (want het staat symbool voor haar ontrouw), maar om de daad van Fred, die hier weer niet in is geinteresseerd, omdat dit hetgene is dat hij juist wilt onderdrukken. ook hier weer een steeds groter wordende realiteit die de fantasie van Fred binnendringt. Het is ook Renee die de politie belt en niet Fred. Het was ook de schuld van Renee (tenminste in de ogen van Fred) dat hijzelf in aanraking kwam met de politie.

In dit opzicht hanteert Lynch exact dezelfde methodiek als in Mulholland Drive, maar dan in exact de omgekeerde volgorde. Als jij ook geinteresseerd bent in MD, Vdc, dan wil ik je aanraden om mijn posts bij de spoilertopics hierover te checken. Ik wil nog een post doen en de boel een beetje afronden, maar ik heb nog enkele scenes uit die film, die ik niet helemaal goed kan duiden. Ik ben echter helemaal in de wolken dat ik er nu van overtuigd ben dat ik die film nu helemaal snap. Dit is enkel mijn persoonlijke overtuiging uiteraard. De overeenkomsten met Lost Highway zijn helder en opvallend, hoewel ik Mulholland Drive als een vele malen meer complexe film beschouw dan LH. Ik hoop dat jij ook jouw gedachten over MD kunt laten gaan (zoals je eerder op die thread al uitstekend hebt gedaan).

Haha, onwaarschijnlijk hoe blijkbaar ook MD jou bij de strot grijpt

Wat een gigantische hoeveelheid tekst je er aan wijdt !

Ik heb er momenteel de tijd niet voor om dit allemaal uit te pluizen, maar als ik het zowat diagonaal overloop, merk ik toch wel dat je er wat dezelfde visie op nahoudt als ik (en nog anderen).

Het siert je ook dat je niet overkomt alsof je de waarheid in pacht hebt, maar de nodige reserves inbouwt. Mooi !

En inderdaad : er zijn opvallend veel overeenkomsten in beide films. Ze bestaan beiden duidelijk uit twee delen, en overal is er die doorsijpeling van de realiteit in de fantasie (wat voor de hoofdpersoon als ongemakkelijk overkomt).

Prachtig toch, hoe films zo'n impact kunnen hebben op de kijker !

Dank voor je compliment, Vdc. Zeker, films kunnen een enorme impact op mensen hebben en kunnen ook garant staan voor heel verschillende interpretaties.

Zoals ik je heb verteld, ben ik door het zien van Lost Highway tot een geheel andere benadering van en visie op Mulholland Drive gekomen. Het nadeel is wel dat ik enthousiast begon te typen, zonder eerst de visie te hebben uitgewerkt. Hierdoor staan er dingen in eerdere posts, die ik naderhand afgewezen heb. Deze heb ik gecorrigeerd in latere posts, maar het leest zo niet makkelijk weg. Het stoort een beetje, vind ik.

Ik heb geprobeerd om idd de nodige reserves in te bouwen en eerlijk gezegd viel me dat in mijn enthousiasme niet mee. Aan de andere kant heb ik van deze posts en de graduele ontwikkeling van mijn visie op MD geleerd, dat je idd niet met zekerheid kunt stellen dat jouw visie de juiste is. Het blijft toch altijd een proces, waarbij je enkel kunt proberen jouw visie zo goed mogelijk te onderbouwen. Ik ben heel erg content met mijn huidige visie, maar het zou me niet verbazen, dat sommige of misschien wel veel mensen het er helemaal niet mee eens zijn. Mensen bekijken een film of ander kunstwerk toch met hun eigen ogen, hun eigen ervaringen en kleuren deze ook zodanig in. Het hoogst haalbare bij de beoordeling of interpretatie van een film is, dat je er zelf van overtuigd bent en er vrede mee hebt.

Het zou me niet verbazen als menigeen op dit forum mijn posts overslaat, omdat ze gewoonweg te lang zijn. Het vraagt om interesse in het onderwerp, de film en niet iedereen kan genieten van MD. Smaken verschillen nu eenmaal. Ik hoop echter dat er werkelijke liefhebbers van de film (en Lynch) in het algemeen op dit forum zijn, die hun passie voor de film en het werk van de regisseur in het algemeen willen delen. Volgens mij ben jij wel zo iemand die werkelijk geinteresseerd is in analyse en debat, afgaande op de posts die ik van jou heb gelezen. Zoals met alles is het "better to keep an open mind" wat betreft een visie op een film. En de posts die ik van jouw gelezen heb op dit forum, getuigen van een open mind en reserves. Dat is mooi.

ik moet zeggen dat ik Lost Highway misschien een tikkeltje minder beheerst en afgelijnd vond dan Mulholland Drive, maar er gebeurt zoveel interessants in dat het een onvergetelijke filmervaring blijft.

ik ga akkoord met onder andere de visies van erniesam en anderen hierboven maar wou misschien nog iets kleins toevoegen. In tegenstelling tot wat sommigen denken, ben ik van mening dat de film zich helemaal afspeelt in het hoofd van Fred en dat werkelijk niets van wat we zien echt is gebeurd. Fred zinnetje "i like to remember things my own way" is cruciaal me dunkt. Hij gebruikt beelden en acties van de realiteit die hij vervormt in zijn verwerkingsproces. De film speelt zich werkelijk in de schedelpan van Fred af en toont zijn intern verwerkingsproces van die moord dat Lynch heeft gevisualiseerd. Voor de film begint heeft hij eigenlijk zijn vrouw al vermoord, in het begin ontkent hij dit of wilt hij het niet inzien ( zo herkent hij zijn eigen stem aan de intercom niet, of zijn eigen moordinstinct dat gepersonifieerd is in die mystery man).

Ook toont hij mij nogal een impotente, zwakke figuur die blijkbaar incapabel is tot seks met zijn vrouw; daarom fantaseert hij een ander iemand te zijn die jong en sportief is en wel zijn vrouw kan bevredigen. Hieraan zien we dat hij jaloers en paranoia is op mogelijke minnaars van zijn vrouw.

De mystery man verdwijnt dan op het einde, omdat hij eindelijk met deze persoon (donkere kant van zichzelf) vergroeit en zijn daad inziet.

Ik geef toe dat ik er niet zo ampel over kan redeneren als de anderen hierboven, maar dit schetst wel in grote lijnen hoe ik de film na een keer of 4 heb proberen te begrijpen. Als je het spel met associaties en verwisselingen van namen en personages in dromen en gedachten eenmaal door hebt, dan kun je volgens mij Mulholland Drive ook beter begrijpen.

Zeker geen slechte invalshoek, lynchie. Dat Fred alles al van bij aanvang van de film reconstrueert. Maar is er dan niet nog minder houvast aan het verhaal ?

In mijn interpretatie zijn er nog enkele vaste gegevens (beelden die gefilmd en gepost worden, de gruwelijke moord, Fred in de cel) waarrond je als kijker de vagere stukken moet plaatsen. Bij jou zouden ook die vaste gegevens verzonnen zijn door Fred ?

Maar OK, het kan natuurlijk.

Ik kan een hel eind met Lynchie2 meegaan in zijn interpretatie, maar ik vind ook dat vdc cruciale punten aanhaalt. Mijn opvatting is als volgt:

1. We zien Fred in zijn huis zitten, terwijl we op de achtergrond geroezemoes en dichtslaande deuren horen. Mijn opvatting is dat Fred hier al in de gevangenis zit en de moord dus al is gepleegd (door hem!). In zijn cel creeert Fred de gehele fantasie.

2. Het middenstuk in de gevangenis is de realiteit, welke eindigt wanneer Fred onder toedoen van de medicatie een krachtiger fantasie creeert.

3. Deze krachtiger fantasie met een identiteitswisseling werkt uiteindelijk ook niet, waardoor Fred uiteindelijk wordt geconfronteerd met de afschuwelijke realiteit: het besef van zijn schuld.

Ik heb het begin even herbekeken/herbeluisterd.

Inderdaad : het geluid van die dichtslaande deur of poort hoort niet thuis bij de daaropvolgende beelden. En misschien hoort zelfs het geluid van die deurbel (ook al zo'n industrieel geluid) nog niet helemaal thuis bij wat daarna volgt. Een geleidelijke overgang van "Fred in de cel" naar "Fred start zijn fantasie" ?

Jouw opvatting houdt steek, erniesam ! Bedankt !

Leuk dat je de deurbel noemt. Hier heb ik nooit zo bij stilgestaan en gedacht dat dit gewoon binnen de fanasie van Fred valt. Zoals je zegt kan dit best een grensgeval zijn.

In de gevangenis hoor je vaak een soort van bel of sirene wanneer de deuren open en/ of dicht gaan. Wellicht hoort Fred dit ook en markeert dit het begin van zijn fantasie. Terwijl in werkelijkheid de deur bij hem dichtgaat, maakt hij er in zijn fantasie van dat de deur juist opengaat. Niet letterlijk, want hij doet niet open, maar een deurbel veronderstelt toch altijd het openen van een deur. Persoonlijk vind ik dit wel een leuke en relevante metafoor binnen de film.

Gisteren heb ik de film bekeken, daarna dit forum gelezen en vandaag de film opnieuw bekeken. Veel uit dit forum herkend in de film. Wat ik alleen mis in de berichten is dat Fred letterlijk gek wordt van jaloezie en wantrouwen. Hij kan de waarheid niet meer aan, gaat hallucineren en kan niet meer onderscheiden wat echt is en wat niet.

In mijn ogen is het eerste deel van de film een flashback uit de gevangenis hoe hij zich de gebeurtenissen herinnert. Deels is realiteit, deels is ingebeeld, o.a. de Mystery Man. Door de slaapmedicatie komt hij in een heftige hallucinatie terecht en verandert hij in Pete, de man die hij eigenlijk had willen zijn. Deze hallucinatie is als de wensdroom waarin hij Renee wel kan bezitten, totdat de realiteit zich steeds meer gaat opdringen. Als Alice hem zegt dat hij haar nooit zal hebben, eindigt de grote hallucinatie, verandert hij terug in Fred en komen zijn herinneringen terug, deels realistisch, deels ingebeeld. De moorden blijft hij verdringen. Daarvoor heeft hij zijn alter ego Mystery Man nodig, de man met de camera.

Allerlei details zijn al uitvoerig door anderen beschreven.

Edit: Heeft hij Andy nou ook vermoord, of was dat ingebeeld? (Ik denk ingebeeld, want de rechercheurs verdenken Pete Dayton)

Leuk om hier de berichten te lezen van deze geniale film. Ik ben al een tijdje bezig met een theorie voor de film maar het blijft pittig om alles te verklaren. Toen bedacht ik vannacht opeens een hele vernieuwende theorie, althans heb dit nog niet eerder gelezen.

Hier komt ie: Fred Madison is "Mr. Eddie's son".

Hiermee kan je een aantal dingen verklaren maar andere dingen worden juist weer onduidelijker. Het blijft interessant.