Spun (2002)

Echt een hele wazige film heb me echt kapot gelachen.

Heerlijk om naar te kijken.

Alleen jammer dat die trippende beelden steeds minder worden.

Ze hadden het beter andersom kunnen doen.

De film is op zich wel vermakelijk. Inhoudelijk stelt het allemaal niet veel voor en dat hoeft ook niet. De bizarre persoonlijkheden en het drugsgebruik gaan goed samen.

Ik had alleen andere humor verwacht: zwarte, droge, misschien zelfs absurde humor. De humor die echter in deze film aanwezig is zou ik zelf eerder als flauw, plat en simpel typeren. Voorbeelden: de gast met pukkels, het groene hondje en de twee kassieres.

Vervelende film die nergens op slaat. Normaal kan ik me wel bekoren met zulke films, maar deze probeerde echt bedoeld grappig te zijn waardoor de zg. grappen bijna allemaal in het water vielen.

Door het matige acteerwerk werd alle spontaniteit uit de scenes gehaald, vooral Mena Suvari zat totaal niet op d'r plek en acteerde alsof het een theaterstuk betrof. Alleen Mickey Rourke gaf er nog een toffe twist aan.

Het verhaal (hoewel op zich ondergeschikt aan de rest) ging nergens over, de humor was ver te zoeken (te flauw, te simpel), het acteerwerk dus niet lekker, de tekenfilm stukjes en versnelde stukjes pasten totaal niet in de film en maakte van alles één grote gimmick.

Dan heb ik liever het gedramatiseerde en surrealistisch van Trainspotting, al mag je deze film daar in wezen absoluut niet meer vergelijken, dat zou een grove belediging zijn.

Voor de paar keertjes dat de film toch nog iets goeds vertoonde 2 sterren.

Heerlijk trippy filmpje.

Camerawerk en montage staan goed in lijn van het onderwerp en helpen mee met de vlotheid. Fijn uitgewerkt, een wat vreemd, maar fijn groeps-sfeertje en bij vlagen, wat zeg ik bijna de hele tijd vrij komisch.

Cast volstaat zeker, vooral Brittany Murphy was een geweldige actrice, en bewees dat in deze film ook.

helemaal mee eens. en wat een lichaam ook he

Dat ook inderdaad

Ik hou wel van dit soort films beetje drugs gebruiken en totaal geen verhaal:P! alleen ik vond hem snel saai worden, begin was leuk daarna werd het snel minder

Hmmz beetje vaag zooitje allemaal.. Na Requiem (nog steeds met de vraag hoe je dat uitspreekt: rie of rek-ium) for a Dream is alles wat ik gezien heb qua genre middelmaat;) Die Jason is wel zo'n iemand die in eerste instantie niet opvalt, maar best 'n mooie man eigenlijk is. Murphy is de enige wiens leven de goede kant op gaat in de film dan.. She died hard. and datte is f'kin life. AARGh

drugy filmpje ...met als drugs speed!

moet ook niet altijd heroine of coke zijn maakt de film dan ook direct pak 'zwaarder'...

het paranoïde worden van die gast was echt grappig

verhaal filterdun maar dat hoeft ook niet in dit soort films.

enja..dan doet Brittany Murphy nog eens mee, in een uitstekende rol !

ideaal drugs filmpje ... als je er voor open staat

Nogmaals, als je Eric Roberts een vertrouwde figuur vindt aan het eind, dan ben je pas een ziek individu. Wat een geniale rol en hoe kort.. laat zich vergelijken met de rol van Pitt in True Romance of in 12 Monkeys.

Een vreemde dosis aan opvallende karakters die je niet al te sirieus mag nemen. De flitsende montage in combinatie met terugkomende animaties zorgen ervoor dat je betrokken blijft in een racebaan terwijl de cocaïne je strak genoeg houd om alle zorgen te vergeten en jezelf een opperbaas te voelen. Rourke is een geschikte kandidaat om de rol van Cook te vertolken en zijn vrouw is een bijzonder type met al haar heftige emoties. Er komen vooral situaties voorbij die niet direct noodzakelijk zijn maar welke je in zekere zin niet elke dag tegenkomt. Maar omdat het zo nonchalant blijft zonder diepe betekenis kon ik de muziekkeuze niet altijd begrijpen, dit was op bepaalde momenten iets te sirieus en dramatisch en waarschijnlijk wilde ze met de relatie van Ross een soort van bekende band met de kijker creeëren om wat meer indruk te kunnen maken met alle gebeurtenissen. Toch is dit nou eenmaal geen tragische verslaving, eerder juist een geslaagde vakantie met wat obstakels.

Een te actieve zwarte komedie (over de top) over enkele dagen uit het leven van junks, drugdealers en producenten van drugs. Echter het verhaal is vederlicht en oppervlakkig, er is nauwelijks sprake van een plot en de dialogen zijn nietszeggend. De regisseur mikt op de visuele kant: de filmshots zijn kort, heftig en gemixed met animatie en de, door de cast slecht gespeelde, stereoptype personages moeten een menselijk gezicht krijgen. Een uitzondering is Mickey Rourke: getekend door eigen gebruik, speelt hij uitermate sterk (door hem is de film het aanzien waard). De productie lijkt qua stijl op "Requiem for a Dream", (alleen deze laatste is krachtiger en veel beter) alhoewel "Spun" meer op de lach mikt.

Klopt, behalve als je zegt "te actief".. heb je enig idee waar deze film over ging?

zeer lege , irritant cynische film zonder een duidelijk plot of inhoudelijke bedoeling.

Ook maar eens opzetten.

Drugsfantasietje van muziekvideoregisseur Akerlund. Afgaand op deze film kan hij het ook beter bij clips houden. De film valt samen te vatten als luidruchtige, wereldvreemde nonsens met een aantal leuke audiovisuele ideeën.

Het is altijd goed om favorieten Mickey Rourke en Eric Roberts in hun element te zien maar knuffelbeer-met-bolle-wangetjes Schwartzman is een joekel van een miscast als meth-junkie - en hij is 3/4 van de film in beeld.

Lekkere chaotische drugsfilm waar jij als kijker maar een touw aan moet zien vast te knopen. Ik had echter wel een roadmovie verwacht maar dat was het toch echter niet. Het is eigenlijk gewoon een kijk in het leven van een paar gasten in de drugscircuit, waar we weer krijgen te zien dat het niet van een lijen dakje is, maar dat wisten we ondertussen wel. Wat de film wel erg goed maakt is het eindeloze aanbod aan creativiteit, waaronder die lekkere zieke cartoonstukjes als er weer eens iemand aan het trippen is, geklooi met montage, en hey... zie ik daar Lost Highway niet voorbij komen? Het indie-gehalte zit er ook sterk in, en is ook zoals ik het wil zien; de broeierige, maar toch sfeervolle shots van in en rondom de kraakpandwijken van LA, waarbij de luchten ook weer ruim aandacht krijgen om de goedkope maar stijlloze sfeer aan te sterken.

De rollenverdeling is ook prima verdeeld onder bekende en minder bekende acteurs waar Mickey Rourke de uitschieter van is. Verder is die Spider ook hillarisch met zijn borderline vriendin Cookie, Schwarzman heeft met Ross ook een lekker luchtig rolletje en Brittany Murphy, die hier weer lekker ADHD-erig bezig mag zijn, zullen we ook altijd nog gaan missen. Die twee agenten zijn ook weer lekker lomp en die werken je nog het meest op je lachspieren. Typische rol voor Peter Stormare ook. En dan ook nog die domme autistische gamer, en dan vooral wanneer hij een dienst moet bewijzen voor de twee agenten... hillarisch! Ohja, de film wil ook hier en daar nog explosief worden en actiescenes mogen we ook nog meetellen.

Die scene's in die drankwinkel met die macho, die sexlijn-scene en waarbij de escort-girl telefonisch getuige mag zijn van een misdrijf waren ook schitterend.

Heerlijke veelzijdige film weer, dat ook nog wordt aangedikt door de uitstekende soundtrack, waarin we ook voornamelijk Billy Corban te horen krijgen.

En...bij deze film hoef je zelf geen drugs te gebruiken.

4,5* bij nader inzien.

Redelijke drugsfilm, maar haalt zeker de kwaliteit van films als Trainspotting, Fear and Loating in Las Vegas en Requiem For a Dreams niet.

Toch maar eens kijken deze.

Ach.

Ik ken Åkerlund als regisseur voorzichtig steeds beter en zijn films zijn vrijwel altijd dingetjes die me normaal gesproken erg interesseren maar er gewoon niet komen. Hij doet altijd wel iets met zijn films dat het onderscheidt van soortgelijke concurrenten, en Spun is daar niet echt anders in. Mijn cijfer spreekt dan ook boekdelen.

Åkerlund leek geïnspireerd te zijn door Aronofsky waardoor deze film vooral druk en ADHD is. Je wordt dan ook meteen in het verhaal gesmeten, en doormiddel van constant versnellende editing worden we ook niet echt meer losgelaten. Toch kwam het vooral over als het opblazen van een film die helemaal niet zoveel interessants te vertellen heeft. Dat deed Aronofsky een jaar terug bijvoorbeeld veel beter.

De personages zelf zijn vooral de elementen die de film achteruit helpen, want ze zijn eigenlijk te sullig om het intense tempo van de film bij te benen. Daarnaast is de film ook gewoon lelijk. Vanuit de regie wordt er heel wat ondernomen om het wat naar boven te helpen, maar de setting zelf blijft lelijk en saai. Daar doet al die poespas niet veel meer aan.

Ik kan het nog waarderen voor de creativiteit van Åkerlund op het vlak van invulling en het enorm hoge tempo. De acteurs doen het redelijk en zijn allemaal op hun eigen manier gek, maar ik kwam toch gewoon niet langs de film. Een film die vooral tegen zichzelf op lijkt te botsen, maar ach. Misschien dat ik ooit nog een Åkerlund zie die me wel echt kan bekoren.

Eerste Akerlund. Ik lees net pas dat hij de regisseur was van bekende videoclips als Smack My Bitch Up en My Favorite Game, een beetje uit de nadagen al van MTV. Spun voelt soms ook wel als een lange clip, verhalend is het behoorlijk zwak, maar er zitten genoeg leuke stukjes in zodat het niet gaat vervelen. Schwartzman vond ik niet erg overtuigend, Leguizamo en vooral de betreurde Brittany Murphy doen het beter. Opvallend rolletje van 'American Beauty' Mena Suvari als junk met moeilijke stoelgang. Chloe Hunter, wiens buik figureert op de bekende poster van datzelfde American Beauty (kleine inside joke van Akerlund?) is ook wel een leuke verschijning.