Deadline - U.S.A. (1952)

De plotomschrijving hierboven is op zijn best miserabel.

Leuke film dit, lekker tempo, mooi die nadruk wat een machtig vrij westen we gaan krijgen als de pers onafhankelijk is. Charmant in zijn naïviteit, net als deze film.

Een moreel en spannend portret van een krantenredacteur (uit de tijd dat Edgar Hoover het voor het zeggen had) die moest zien te overleven en daarbij zijn huwelijk en familie op het spel zette. Een verhaal rond corruptie en kartelvorming, waarbij vrijheid van meningsuiting en onafhankelijke rechtspraak op het spel stonden. Een energieke Humphrey Bogart droeg de film.

Goed tempo en een interessant verhaal over een man die zijn krant wil redden. Bogart speelt goed terwijl hij op zoek gaat naar verhalen. Het einde is wel abrupt.

Humphrey Bogart : Geef hem "the best lines" en is hij enig en onnavolgbaar, zeker als hij staat voor een goede zaak, zoals het redden van een ernstig, eerlijk en instructief dagblad. Dat zoiets door het ontmaskeren van een crimineel gebeurt lijkt mij wel een beetje absurd maar dan wel weer passend in de glorie die in dergelijke films aan de pers wordt toebedeeld. Hoeveel films hebben we al niet gezien waarbij een reporter een moordzaak oplost ?

Naast Bogart, straalt ook Ethel Barrymore klasse uit in deze licht boven de middenmoot uitkomende misdaadfilm uit de vijftiger jaren.

Bogart is perfect gecast als de ervaren en geslepen hoofdredacteur van 'The Day', een dagblad dat de familie van de recent overleden oprichter van de krant wenst te verkopen. Bogart en zijn staf voorzien echter dat de krant dan in handen komt van gangsterbaas Tomas Rienzi [Martin Gabel] die de krant - en daarmee 1500 banen - zonder pardon om zeep helpt. Ethel Barrymore verleent de film extra statuur als de weduwe die twijfelt aan besluit en Kim Hunter is hier te zien in aan eerste filmrol sinds 'A Streetcar Named Desire' waarvoor ze een Oscar won. Dit had een spannend, zelfs opwindende combinatie van journalistiek, actie en misdaad kunnen zijn, maar de cameraregie van Richard Brooks - die later zulke klassiekers als 'Elmer Gantry en Cat On A Hot Tin Roof zou regisseren - is statisch en fantasieloos, waardoor de film de sterke punten van het scenario onvoldoende weet te verzilveren.

Helaas is de pers tegenwoordig het tegenovergestelde van hoe het hier word neergezet .

Verder kon het verhaal me maar matig boeien .