Milou en Mai (1990)

Mooi portret van een familie die samenkomt om een erfenis te regelen tijdens mei '68.

Schitterende rol van Piccoli.

Een aardige film die sterk begint, maar op het einde een beetje inzakt (het wordt dan allemaal wel èrg kolderiek!).

Leuk zijn de scenes waarin de erfenis verdeeld wordt en de scenes vlak daarna.

Geinig is ook de vrachtwagenchauffeur en womenizer Grimaldi (Die tegen de onthutste Milou over Milou's duidelijk nog minderjarige kleindochtertje zegt: 'hmm, dat ziet er veelbelovend uit! Daar moet ik over zes jaar nog maar eens voor terugkomen!')

Ook grappig is de scene waarin men fantaseert over het landgoed als een soort communistische mini-heilstaat:

'Niemand hoeft meer te doen waar hij of zij geen zin in heeft!' (terwijl men langs de zwoegende hoogbejaarde knecht loopt die de hele dag in zijn eentje het graf voor de grootmoeder moet graven!)

Visueel is er veel moois te zien en er wordt de tijd genomen om de karakters mooi uit te bouwen. Viel niet tegen, dus 3,5*!

Mooie Franse komedie. Ik zie graag komische Franse films. De mooiste komische scène : het danspartijtje in de rouwkamer, heel origineel.

Qua acteerprestaties valt er weinig te klagen, maar voor de rest is het toch wel een beetje een soufflé. Graag had ik meer van Michel Piccoli willen zien, maar de film draait meer om oninteressante bijzaken dan om de oude man zelf.

3,0*

Ben het wel eens met al het bovenstaande. Het begon als een ontzettend fijn en sfeervol filmpje. Enorm relaxed vooral, met (vanzelfsprekend) een geniale Michel Piccoli. Geen enkele acteur heeft zo'n aanstekelijke lach. .

Veel leuke personages en leuke scenes ook. Maar... halverwege, of liever, op zo'n driekwart begon het allemaal met dat revolutiegedoe en het bos in vluchten wel erg overdreven te worden en ook niet zo leuk meer. Jammer.

Inderdaad daar in dat bos en in die grot is echt een ware schandvlek op de film.
Hij was echt een heerlijke film, in die prachtige tuin, joints roken, polonaise lopen.
Maar dan slaan ze om iets belachelijks dom op de vlucht.
Had 'm dan maar na die polonaise rond moeder gestopt.

Grappige komedie met een flink aantal bizarre scènes, die op de lachspieren werken. Tegen het einde zakt de film toch een beetje weg. Ik ben van Louis Malle eigenlijk beter gewend en ik vraag me af of komedies wel zijn ding zijn.

Leuke, gekke terugblik op mei '68 vanuit het gezichtspunt van een rijke familie, waarvan de mater familias gestorven. Verschiet nogal eens van kleur en toon, maar de originele invalshoek en de mooie cast zorgen dat het blijft werken. Hoewel Malle hier niet echt oud was. (Hij stierf al op zijn 63e) , is dit wel heel duidelijk een film die qua toon veel meer hoort bij de latere fase van zijn carrière. In zijn oeuvre een middenmoter. Hij heeft beter gemaakt, maar het is een behoorlijk mooie film.