Trespassing Bergman (2013)

Het blijft Bergman, en ik heb gelijk zin om enkele favorieten te herzien of enkele die ik nog niet zag eindelijk eens te kijken, maar verder is dit helaas wel weer zo'n standaard, simpel, pratende hoofden, laten we de bekendste werken weer eens doornemen ding dat maar weinig toevoegt. Geen echte film. Von Trier levert de meest stomme én de meest persoonlijke bijdrage in de zin dat je er weinig aan hebt maar wél de echte passie voelt. Veel anderen vertellen over hun eerste ervaring met Bergman (opvallend dat de meeste gelijk ook zeggen dat ze eigenlijk niet begrepen waar de film over ging... klopt ook wel als je op jonge leeftijd voor het eerst iets ziet dat uitstijgt boven genre of formule) en waarom Bergman zo bijzonder was. De leukste bijdrages komen van John Landis. Is bijna altijd het geval als hij in docu's over film zit, maar het verbaasd me toch altijd ook wel. Die man is én altijd heel positief en enthousiast én weet altijd nog een aantal observaties over cinema te maken die erg hout snijden. Misschien zijn ze hier niet van de meest scherpe kant, maar dat is de hele docu dus ook niet bepaald...

Wat zwalkende documentaire, waarbij de rode draad – het bezoek van enkele bewonderaars aan het huis op Farö – veel te dun blijkt om de indruk van een willekeurige verzameling bewonderende statements, van zo’n beetje over de hele linie idolate vakgenoten, weg te nemen.

Natuurlijk worden er incidenteel wel interessante dingen gezegd door deze of gene, maar haast nergens ontstijgt dit werkje de oppervlakkige hero-worship, zoals je dat doorgaans kunt vinden bij de extra’s van om het even welke dvd ,van wie dan ook.

Het leukst is misschien nog wel beroepsprovocateur Von Trier, die gedetailleerd het beeld schetst van Bergman als gigant van de hedendaagse Zweedse cultuur, die zich op latere leeftijd op zijn eilandje zo’n beetje de hele dag zit af te trekken. Overigens weet Von Trier op zijn eigen wijze zeer duidelijk te maken dat ook hij een groot bewonderaar is.

Maar wat iemand als Robert de Niro, die het werk van Bergman niet of nauwelijks blijkt te kennen, in deze documentaire te zoeken heeft, is mij een compleet raadsel.

Heb het maar voor de helft gezien maar kan altijd wel genieten van regisseurs die over film praten en na twee mislukte pogingen om de films van Bergman te zien heb ik er nu wel weer zin in.

Vond Von Trier wel echt grappig hoor met zijn brieven aan Bergman die nooit beantwoord werden en dat hij al zijn films, reclames en weet ik veel wat heeft gezien en dan boos op Vinterberg zijn omdat hij Bergman een keer aan de telefoon heeft gehad terwijl hij alleen Fanny en Alexander, zijn meest commerciele film heeft gezien. En dan op het einde als hij zijn ogen sluit van frustratie

Wie was eigenlijk die vrouw die buiten op dat bankje ging zitten omdat ze het allemaal te intiem vond?

Claire Denis

Dank je beavis. Ik vond haar een beetje aanstellerig.

ik zou persoonlijk ook zeker niet zo emotioneel gaan doen, maar aan de andere kant begreep ik wel waarom ze eigenlijk helemaal niet in dat huis wou zijn toen ze er eenmaal was. tegelijkertijd is het allemaal heel banaal (een beetje op zijn meubeltjes zitten en kijken wat voor video's hij in de kast heeft staan) en veel te intiem; als het toch een persoon is waar je achting voor hebt. Voor zover ik het begreep hield Bergman dit huis nogal verborgen en nodigde hij er niemand uit... dan voelt het toch alsof je een beetje inbreekt. Denis is zeker een gevoelsmens, maar ik heb haar nog nooit op échte aanstellerigheid kunnen betrappen.

Het voelt denk ik een beetje als inbreken ja. Dat stukje met Michael Haneke en die videocassette van zijn eigen La Pianiste vond ik wel erg geestig. Toch 4 sterren gekregen van Bergman

Ik heb niet zoveel moeite met pratende hoofden als ze hun passie maar goed duidelijk kunnen maken, en dat deden de meesten hier toch wel, waarbij ik het wel opvallend vond dat vooral de niet-Europeanen interessante dingen te berde brengen (Allen, Scorsese, Landis, maar in ieder geval níét De Niro). En Von Trier is inderdaad tegelijkertijd irritant en sympathiek-want-openhartig. Nu gauw weer eens Het zevende zegel en Wilde aardbeien bekijken, en dan misschien eens kijken of ik ergens aan de trilogie kan komen.

Voegt weinig toe, al blijven documentaires over zulke regisseurs als Fellini, Bergman of Tarkovsky altijd wel interessant. Maar voor mij persoonlijk is dat meer vanwege de grote interesse in deze personen en hun films, dan vanwege de inhoudelijke kwaliteit van de documentaires zelf die inderdaad niet echt iets toevoegen, buiten dan dat ze - bij mij althans - wel weer het gevoel oproepen dat ik snel maar weer eens wat films van de beste man - in dit geval Bergman dus - moet gaan zien. Toch ook wel weer positief.

Die Landis kende ik geeneens, blijkt hij een Hollywood/blockbuster-regisseur te zijn in tegenstelling tot de andere (filmhuis)regisseurs. Hij had echter wel een paar van de interessantste bijdragen. Claire Denis voegde weinig tot niets toe aan deze docu en Von Trier is gewoon zichzelf.

Wat ik me afvraag, is in hoeverre dit soort documentaires nu mensen die nog nooit van in dit geval Bergman hadden gehoord, hiermee nu geinteresseerd raken in zijn werk. Ik vrees van niet; dit soort docu's blijven denk ik voornamelijk werk voor de insider (liefhebber).

Al met al toch wel vermaakt en heb gelijk zin om heel snel weer Wild Strawberries (mijn favoriete Bergman) en The Virgin Spring (stom eigenlijk, nog maar een of twee keer gezien, te weinig) te gaan bekijken. Heel vorig jaar geen enkele Bergman gezien (zo en zo geen enkele klassieker) dus het zal weer eens tijd worden.

Ach, doe Tystnaden en Persona dan ook maar, die heb ik toch op DVD (yeahhh).

Vanaf gisteren (en nog vaker herhaald deze week) in 3 delen te zien bij Npo2 extra.