The Diary of Anne Frank (1959)

Je bent nog aardig mild in je beoordeling. Ik had het na de 10de fout echt helemaal gehad met deze film.

Ja, best slaapverwekkend die hele opsomming als je puur naar de film kijkt en je niet hoeft te storen aan de werkelijke geschiedenis.

De film had best prachtig kunnen zijn, als ik me niet zo had geïrriteerd. Jij zou dat ook zijn als je favoriete (lees:dierbare) verhaal compleet verkracht werd.

En hiern zijn nog de laatste, haha!

De 4de augustus, de dag van de arrestatie, komt er toevallig niemand op kantoor werken. Dan rinkelt de telefoon, omdat de helpers de onderduikers willen waarschuwen dat de Grüne Polizei hen komt arresteren. Ten eerste: hoe konden de helpers in vredesnaam weten dat iemand hen verraden heeft en dat de Grüne er aankomt? En ten tweede: wat zouden ze moeten doen als ze wisten dat ze opgepakt gingen worden? Vluchten? Komaan, zeg.

In de film wordt enkel gesproken over Miep Gies en Victor Kugler, terwijl Johannes Kleiman en Bep Voskuijl hen toch even goed hebben meegeholpen onder te duiken! Zij worden zelfs nog niet getoond.

Anne en Peter kusten helemaal niet op de dag van de arrestatie, maar oké, deze zien we nog door de vingers omdat ze dat waarschijnlijk verandert hebben om de film beter te laten overkomen.

Zeer ongeloofwaardig dat de onderduikers buiten hun schuilplaats gaan als de Duitsers aanbellen. Alsof ze dat in het echt zouden doen.

Alsof die Duitsers 10 minuten aan een stuk ‘aufmachen!’ zouden blijven roepen aan de voordeur, tot de onderduikers zullen opendoen! In het echt zouden ze gewoon die deur opengetrapt hebben, ja.

Die Duitsers zitten dan ook onafgebroken met dat idiote fluitje te fluiten, om gek van te worden.

En ten slotte schrijft Anne in haar dagboek: ‘En nu zit ons verblijf hier er dus op, we hebben nu even tijd gekregen van de Duitsers om wat spullen te pakken.’ BOEHOEE!

Bericht verplaatst naar De Site > Algemeen > Het grote opmerkingen / feedback topic

Een zeer aangrijpende film. Ik ben ooit begonnen aan het boek, maar na volgens mij een bladzijde of 40 weer afgehaakt. Er schuilt helaas geen lezer in mij. Gelukkig ben ik wel een zeer fanatieke filmkijker. Een film van 180 minuten is dan ook geen probleem. De drie uur gingen zo voorbij, iets wat ik eerlijk gezegd niet verwacht had. De film verspilt geen kostbare minuten aan de aanleiding, maar springt gewoon midden in het verhaal. Je wordt meteen meegesleurd (als het je interesseert tenminste).

Hoewel Millie Perkins niet echt lijkt op Anne Frank (overigens heeft ze wel óntzettend veel weg van Audrey Hepburn), weet ze wel Anne te worden. Ik had niet het gevoel dat ik naar Millie Perkins zat te kijken, maar ik geloofde echt dat het Anne was. Iedereen acteerde bovenmaats, maar ik snap niet waarom Winters de enige acteur was om er met een Oscar vandoor te gaan. Ze was ook erg goed, daar niet van, maar werd wel door het merendeel overschaduwd.

Maar een meesterwerk vind ik het niet. Ik had niet echt het gevoel dat er een Oorlog plaatsvond. En dat is natuurlijk een grote misser, want dat is toch waar de film uiteindelijk om draait. Ik had ook gelezen dat het publiek de film zo optimistisch mogelijk wilde en er daarom enkele aanpassingen zijn gedaan, wat een enorme domper is. Ik heb natuurlijk de Oorlog zelf niet meegemaakt, maar ik ga er vanuit dat ze wel wat meer leden dan dat ze in de film deden. Ja, ze klaagden wel over een gebrek aan voedsel, maar echt te merken was dat niet. En natuurlijk is het jammer dat we niets van het leven in de concentratiekampen te zien krijgen. De film eindigt zo abrupt, maar de eindscène blijft erg sterk.

(edit:) Ben het overigens eens met gotti's korte maar krachtige bericht. Wat een gezeik, dat kleine foutjes een film kan verkrachten. Het is overigens een film, geen documentaire. Onderschat niet het verschil tussen die twee.

Dat mijn meest onderbouwde commentaar ooit op MovieMeter wordt ontracht met een *yawn* en ¨wat een gezeik´ is tot daar aan toe, maar dat zulk commentaar komt terwijl het niet eens goed wordt gelezen vind ik wel erg jammer.

Hoe kunnen fouten dan in je voordeel werken als het je irriteert?

In het voordeel van de film. En als ze dat goed hadden gedaan had het me ook niet zo geïrriteerd.

Je kan deze film op meerdere manieren bekijken zoals Hannibal en Matthijs_013 demonstreren. Ik ben het met Hannibal eens dat film en dagboek elkaar op veel punten ontlopen. Dat stoort Hannibal. Ik ben het met Matthijs eens dat de film zeer aangrijpend is. Voor mij is deze film een tijdsdocument en in eerste instantie voor de Amerikaanse markt gemaakt. De scenarist heeft (waarschijnlijk) om reden van een vlotter verloop de werkelijkheid van het boek aangepast. Dat heeft voor mij de boodschap niet ontkracht. Ik heb letterlijk ademloos zitten kijken en had daarna compleet een blikken kont.

Ook deze film heb ik na heeeel lang niet gezien, toch maar weer eens bekeken.

Anne frank.. Daar ben ik van jongs af aan al geinteresseerd in geweest.

Zoals hier al heel veel aan word gegeven, sommige dingen kloppen absoluut niet in de film vergeleken met zoals het echt gegaan is. Maar dan nog, het hoofdidee klopt wel, en het verhaal er om heen mag dan wat minder zijn.. toch is deze film een pareltje!

Wat ik wel ontzettend jammer vind is dat je niets te zien krijgt van de concentratiekampen. Het einde van de film is heel plotseling, en je verwacht meer te zien krijgen, maar helaas is dat niet het geval. Niet dat ik het een slecht einde vind.. sterker nog, vind hem heel sterk. Maar toch had ik zelf liever wat meer willen zien van de concentratiekampen.

Ook dit jaar ben ik van plan om naar Auschwitz te gaan.. Vorig jaar ben ik naar Vught geweest, en ik loop al zolang met het idee Auschwitz een keer met eigen ogen te zien..

Ja, dit is een film (wel een hele lange trouwens) die ik zeker vaker op kan zetten en die je niet zomaar vergeet.

4*

Lang geleden dat ik deze heb gezien en vond hem toen best OK. Zoals Hannibal al heel duidelijk heeft gemaakt zit deze vol met onjuistheden. Dat de film in 1959 is gefilmd lijkt me geen excuus omdat ze zich toen al op het dagboek en de getuigenissen van Otto Frank hadden kunnen baseren. Deze zal ik niet meer opnieuw bekijken, de BBC mini serie uit de jaren 80 daarentegen wel.

Ik kon mij er ook erg aan storen dat het verhaal niet klopt. Al met al nog wel een interessante film, waarvan ik op mijn leeftijd de omstandigheden helemaal niet kan begrijpen. Film kijkt lekker weg, ondanks de lange speelduur.

Aangrijpende weergave van de ontberingen en angsten die deze ondergedoken joden, in een kleine ruimte, gedurende 2 jaar meemaakten.

Knap is ook wel het accent op hoe jongeren deze bittere belevenissen anders ervaarden dan de ouderen.

Exact zoals het dagboek het verhaal brengt of niet, de film is toch duidelijk en overtuigend genoeg in hoe deze mensen, met hoop en twijfels, naar het fatale einde toeleefden.

Goede karaktertekeningen, zeer behoorlijk acteerprestaties en niet te vergeten de mooie muziek, al waren precies de momenten van doodse stilte het meest impressionant.

Degelijke kwaliteitsproductie, al is het wel aan de lange kant. Deze film kiest niet voor een nauwkeurige en feitelijke weergave van het beroemde dagboek maar gaat voor een meer geromantiseerde variant ervan. Het dagboek voelt daarom meer aan als inspiratiebron dan dat het letterlijk wordt gevolgd. De personage die van Anne hier wordt neergezet lijkt me vrij secuur, al is het volgens mij wel wat bewerkt zodat de film aantrekkelijker wordt (in de ogen van de makers). Als vrije interpretatie van Anne Frank is het wel een geslaagd kwaliteitswerkje geworden. Minpunt vond ik wel de lange duur, iets wat ik niet had bij Anne Frank: The Whole Story (2001) (4,5*), die net zo lang is, en de feitelijkheden uit het dagboek wel meer trouw blijft. Bovendien gaat die film, in tegenstelling tot deze, verder daar waar het dagboek stopt. Dat is wat mij betreft wel de betere van de twee, al is deze versie uit 1959 kwalitatief zeker niet onaardig. 3,5*

4 mei, de Dag van de Dodenherdenking, leek mij een geschikte aanleiding om deze Hollywood-klassieker uit 1959 nog eens te herzien. Maar jongens, ben ik vooraf geschrokken van de negatieve commentaren in dit forum.

Voor de goede orde: het is nooit de bedoeling van 20th Century Fox geweest om een docudrama te maken over “Het dagboek van Anne Frank”. Dit is de verfilming van een succesvolle Broadway-show uit de jaren 50, die op zijn beurt geïnspireerd is door het dagboek. Een-op-een vergelijkingen met het originele dagboek hebben dus weinig zin. Dan kun je beter de miniserie Anne Frank: The Whole Story (2001) bekijken.

Deze film van George Stevens is op zichzelf een pakkend oorlogsdrama met veel aandacht voor de onderlinge relaties en spanningen van angstige mensen, die zich amper konden verroeren en twee jaar lang onder erbarmelijke omstandigheden op elkaars lip zaten. Met niet meer dan zes, zeven weken “corona-ervaring” kan ik mij geen voorstelling maken hoe dat inwerkt op de menselijke psyche.

De film werd destijds overladen met prijzen en lovende kritieken. Terecht naar mijn mening, want het is een mooie, aansprekende film, geschoten in somber zwart-wit wat erg passend is gezien de context.

Prima interpretatie van het dagboek. Het geheel had wel iets ingekort kunnen worden, tot pakweg twee uur dunkt me. Dat geldt met name voor de romantische scènes, die sowieso al net iets te Hollywood zijn.

De feitelijke onjuistheden in de verfilming vind ik van ondergeschikt belang voor het verhaal en de boodschap, en stoorden mij dus absoluut niet.

film waar je even voor moet gaan zitten. Misschien voor sommigen een opgave, maar aan de andere kant waarom zou je haast hebben bij het kijken naar een film ? Ik heb het boek in het verleden gelezen en alhoewel ik niet alles exact kan herinneren gaat het niet om een 100% correcte verfilming van het boek in mijn optiek. Waar het om gaat is de positie van 8 mensen (kinderen, jong volwassene, ouders, later een alleenstaande erbij) die 25 maanden in een zeer beperkte ruimte opgesloten zaten, in angst en onzekerheid en die overdag muisstil moesten zijn. De film stopt bij de inval van de SD in het Achterhuis. Dat zorgt voor een zeer beperkte setting in een film van bijna 3 uur. Een bijzondere opgave en een zeer geslaagde film in mijn ogen.

Ik had onlangs het boek Audrey & Anne van Jolien Janzing. Een gefictionaliseerde weergave van echte gebeurtenissen, waarbij Otto Frank persoonlijk op bezoek gaat bij Audrey Hepburn om haar te vragen om in een verfilming de rol van Anne Frank te spelen. In het boek wordt terug geblikt naar de jeugd van Audrey & Anne die wat gelijk liep. Wel onder andere familiale omstandigheden en met een andere afloop. Maar beiden waren tiener, geboren met een maand verschil, geen geboren Nederlanders maar tijdens WO II wel woonachtig daar. Audrey weigerde omdat de herinneringen te zwaar waren en ze zich ook te oude voelde voor de rol.

Na de oorlog kwam het dagboek van Anne Frank uit en al in 1955 verscheen een Broadway voorstelling, 10 jaar na het overlijden van Anne. Het won Tony Awards en een Pulitzer en Hollywood zag er een verfilming in. Iets geromantiseerd misschien, al valt het naar Hollywood normen nog mee. Met Otto Frank zelf als adviseur. Ook al is het soms een Amerikaanse blik, blijven de feiten wat ze zijn en ook die zeldzame mooie momenten werden zo beschreven in Anne's dagboek. Met het einde als een indrukwekkende scène. Critici waren lovend, de film won 3 van de 8 Oscarnominaties, maar aan de kassa deed de film wat minder. Rond die tijd waren oorlogsfilms vooral die van de helden en de Amerikanen die Europa kwamen redden, amper of niet over de slachtoffers en de gruwel die vooral joden ondergingen. Maar ook als film zelf is dit een aanrader.

Ik zie liever de film dat ik een heel boek moet lezen, maar aan deze film is geen doorkomen aan. Oersaai. Ja ik weet dat het een belangrijke historische gebeurtenis is, maar had het dan is korter gebracht. Otto Frank leek trouwens heel erg op de echte.

Anne Goes to Hollywood.

Anne Frank was dol op Hollywood. Een van haar hobby's was het verzamelen van foto's van filmsterren. Toen het dagboek in 1952 in Engelse vertaling verscheen en zeer succesvol werd kwam er al snel een toneelstuk en dat werd het uitgangspunt voor deze film. Niet de door Otto Frank gevraagde Audrey Hepburn speelde Anne (Hepburn zei nee na lang twijfelen. Ze was even oud als Anne, dus werd 30 in het jaar dat deze film uitkwam en dat vond ze te oud). Debutante Perkins kreeg de rol en het werd sowieso een film zonder sterren. Veel toneelacteurs. Shelly Winters als mevrouw van Daan was de enige min of meer ster. Het verhaal krijgt een Hollywoodbehandeling, waardoor er op bepaalde dagen ineens heel veel gebeurd, gebeurtenissen worden gecombineerd en een deel van de dagboekfragmenten zijn niet letterlijk (waaronder het einde) maar omschrijven gebeurtenissen die zo samengevat worden.

De film is sterker dan verwacht in sfeerschepping en cinematografie. Regelmatig ogen met name de shots waarin alle acht onderduikers in een beeld hadden gevangen worden zijn erg aangrijpend. In die samengevatte scenes komen ook de ergernissen en conflicten naar globaal naar voren. Zeker in de eerste helft een aantal sterke stille momenten. In de tweede helft meer sentiment en violen, maar het blijft aardig binnen de perken.

De film slaagt er nauwelijks in de personen anders dan Anne en misschien nog net Otto uit te werken. De rest zijn props. Margot komt er het bekaaidst vanaf,

Wat wel een goede keuze is dat het meteen al aan het begin duidelijk is dat Anne niet meer in leven is. Anders zou de film daar nog spanning uit kunnen halen, want hoewel het boek een succes was (de film was trouwens geen grote hit) wist in de VS vast niet elke kijker dat. Dat was best misplaatst geweest.

Uiteindelijk is deze film onderdeel van wat Anne werd: Een wereldwijd (tot in Noord Korea aan toe, echt waar) symbool van de holocaust en de onderdrukking. De mensheid heeft een Anne nodig omdat de duizelingwekkende cijfers cijfers zijn en Anne één mens is.