Stupeur et Tremblements (2003)

Ik had eigenlijk een drama verwacht (vraag me niet waarom), maar deze film is juist een leuke zwarte komedie die de verschillen tussen Oost en West op het gebied van arbeidsetos weergeeft.

Het is allemaal iets te karikaturaal om echt indruk te maken, maar de verstikkende hierarchie, de nederigheid, het (misplaatste) superioriteitsgevoel t.o.v. het westen en de veroordeling van creativiteit en eigen initiatief in de Japanse arbeidsmoraal komen goed over. 3,5*

Ik vind het net niet karikaturaal. ik denk dat het een trouwe schets is van het japans bedrijfsleven begin jaren '90. als fan van Amélie Nothomb vreesde ik een beetje voor de verfilming, maar ik was erg aangenaam verrast.

Na het zien van de film, wil ik het boek ook wel lezen.

Aangenaam kijkstuk, mooi in de verf gezet hoe culturen kunnen verschillen.

Niet alles zal zo extreem zijn, maar verschillen zullen er altijd zijn.

Een zeer goede film waarmee erg goed duidelijk gemaakt wordt dat een directie in een groot bedrijf geacht wordt de macht te hebben, maar dat in werkelijkheid niet altijd heeft. Ook denk ik dat de handelswijzen onder de oppervlakte weinig verschillen met het bedrijfsleven in Europa of Amerika.

Voor mij vijf sterren waard!

Klinkt interessant, maar zit er niet een grote spoiler in het plot hierboven?

Ja en nee, de boodschap van de film is dat de taal kennen alleen niet voldoende is om in een vreemde cultuur te integreren. Jezelf blijven is belangrijk doch je moet weten wanneer dat niet al te geprononcieerd uit te drukken. Prachtige film om die boodschap over te brengen. Ik heb zelf al met Japanse bedrijven te maken gehad en veel aspecten komen mij erg bekend voor. Er schuilt een kern van waarheid in elke val die de protagoniste tegenkomt.

Zeer verrassende film over een buitenlands meisje Amélie welke zich op de Japanse arbeidsmarkt stort. Schitterend om te zien hoe ze totaal vernedert wordt en gedegradeerd wordt tot toiletjuffrouw. Iedereen anders zo zoiets nooit geaccepteerd hebben en uiteindelijk zelf maar ontslag genomen hebben maar Amélie niet. Behalve een drama valt er ook regelmatig om te lachen. Prima gespeeld door Sylvie Testud. De baas van het bedrijf was ook geweldig.

Mooie film over eer en doorzettingsvermogen met een hele goeie Testud, die er terecht de César voor beste actrice mee won.

Dramatisch slechte film. Het lijkt een beetje op een poging om Dogville na te doen. Maar dan de saaie versie.

Prachtige verfilming van het gelijknamige boek van Amelie Nothomb. Is echt een pareltje. Zo mogen ze er van mij nog veel maken. Geweldige vertolking van Sylvie Testud. Geeft heel knap de onverzoenbaarheid weer tussen de oosterse en de westerse manier om de dingen te ervaren.... Wie zei ook alweer ..... "East is East, and West is West, and never the twain shall meet"

In 'Stupeur et Treblements', de verfilming van de roman van Amélie Nothomb zie je hoe een jong Belgisch meisje in een Japans bedrijf aan de slag gaat als tolk, zich helaas niet kon plooien naar de strakke Japanse bedrijfscultuur, en haar carrière twaalf absurde maanden later eindigde als "Madame Pipi".

De kantoorscènes zijn af en toe onwaarschijnlijk grappig, maar de "voice over" (die voortdurend flarden uit het boek weergeeft) is een belediging voor het inlevingsvermogen van de kijker ...

Hoofdactrice Sylvie Testud is magnifiek. Testud draagt de film niet, ze ís de film !

Toch wel een bijzondere film. In ieder geval een bijzondere benadering van de tegenstellingen tussen het Japans bedrijfsleven en deze van West-Europa.

Sylvie Testud is weergaloos goed in haar act van moreel vernederd medewerkster in een Japans kantoor waar een onmeedogend hiërarchische discipline en aanpak heerst. De dialogen zijn scherp en hoe pijnlijk en eigenlijk dramatisch ook, het scenario is zodanig dat het geheel een komisch accent heeft. Het moet evenwel nog eens onderstreept dat het Sylvie Testud is die de film op een behoorlijk niveau tilt.

Blijft een heerlijk film. Nadat ik de titel de afgelopen dagen zag voorbijkomen hier heb ik hem nog eens bekeken. Ik moet zeggen dat de film me nog zelfs beter is bevallen dan de laatste keer. Het verhaal is gewoon heel leuk en goed verfilmd en de komische momenten (best vaak inkt zwart ) zijn eigenlijk continue aanwezig. Ook het einde is ijzersterk waarbij Amélie aan haar bazen gaat vertellen dat ze tot haar spijt haar contract niet meer kan laten verlengen. De verschillende reacties van de bazen zijn gewoon geweldig.

Dat de film zo goed is ligt natuurlijk vooral aan de cast. Sylvie Testud schittert als Amélie maar ook de fraaie Kaori Tsuji als Fubuki welke door Amélie wordt bewondert maar tevens haar grootse vijand is en ook haar ondergang betekent speelt ijzer sterk. Niet meer meer normaal welke ondankbare taken Amélie onder haar maar ook onder Monsieur Saito (ook prima gespeeld door Tarô Suwa) moest uitvoeren. Hoewel de zwaarlijvige Bison Katayama niet echt een grote rol heeft speelt hij wel geweldig de rol van Monsieur Omochi (zeer irritante baas). Geweldig toen hij zich zat te bescheuren om de opmerking van Amélie m.b.t. de chocolade. Ook de scene "no paper no paper" met hem was geweldig maar wel super vernederend (was best triest en zielig).

Omdat de film me weer zo goed is bevallen en ik eigenlijk ook bepaalde situaties herkende in het echte leven geef ik de film een vol punt erbij. Dit is gewoon een prima zwarte komedie.

Prachtige film. Sterk verhaal. Perfect gespeeld.

Heel opvallend door de schitterende rol van Sylvie Testud - die ik wel eens eerder had gezien, maar nooit zo had zien spelen. Overtuigen als vloeiend Japans sprekende expat in Japan, da's niet zo makkelijk. En dan daarbij er nog voor zorgen dat de taal- en cultuurbarrieres doorbroken worden door haar mimiek en uitdrukking. Heel indrukwekkend. Dan zijn de Japanners in de cast toch een beetje in haar schaduw terecht gekomen - terwijl ze toch zonder uitzondering erg goed spelen.

Waar het verhaal echt sterk in is is in de ontwapenende eerlijkheid. Want, zonder daar nou al te oordelend over te zijn, een deel van de situaties waar Amelie - zeker in het begin - in verzeild raakt heeft ze toch wel grotendeels aan haar eigen naïviteit te danken. De Japanners hadden haar wat meer kunnen helpen - ze weten tenslotte ook dat ze uit een andere cultuur komt - maar, aan de andere kant had ze zelf daar toch ook net iets bijdehanter mee kunnen zijn. Japans leer je niet op een dag, en inzicht in de cultuur van het land hoort daar toch echt wel een beetje bij. Of dat nou alle situaties voorkomen zou hebben is natuurlijk evengoed wat twijfelachtig - een beetje geluk moet je daar toch ook wel bij hebben.

Als je overigens door de letterlijke uitingen van de Japanse cultuur en de precieze invulling van de wraak en vernederingen heenkijkt en het geheel meer bekijkt als een allegorie, dan kan je best makkelijk een vertaling naar de Europese - en ook Nederlandse - bedrijfscultuur maken. Ook bij ons is het niet zomaar vanzelfsprekend om je baas te passeren, of om iemand anders' werk over te nemen. Ook bij ons wordt de - in woord beleden - loyaliteit erg op waarde geschat - misschien meer dan daadwerkelijke prestaties. Ook bij ons tellen dienstjaren vaak zwaarder dan herkenbare toegevoegde waarde - vooral als het tijd voor promoties of posities wordt. En ook bij ons heeft het als regel consequenties als je tegen de regels in denkt te gaan. Misschien niet zo bot als we hier te zien krijgen, maar heel ver ligt het er nou ook weer niet vandaan. Japan is dichterbij dan je denkt. Lees er zonodig een paar jaargangen Dilbert op na...

Gewoon prachtig.

Een film met een verhaal waar veel kan over geschreven/gebabbeld/gediscussieerd worden. Desalniettemin ga ik 't zo kort mogelijk houden - het zou ten eerste leuker zijn om daar met verschillende mensen op in te gaan, en ten tweede is mijn typtempo van een te laag niveau om hier veel te schrijven.

Zo zitten er verschillende thema's in het verhaal; het is me niet duidelijk welk daarvan voor de schrijfster het belangrijkste was: er is de 'clash' oost >< west; er is de strakke hiërarchie in het Japanse bedrijfsleven; er is de positie van de vrouw in dat bedrijfsleven; en meer zaken in die stijl.

Het is een bijna perfecte mix van drama en humor (een combinatie waar veel regisseurs de bal misslaan), maar het is zeker het drama dat overheerst. Als dit een correcte weergave is van hoe de situatie ginder in een bedrijf is, dan vind ik dat best wel ontgoochelend, bijna beangstigend. Ook in het westen kan je nog niet spreken van 'iedereen is gelijkwaardig'; maar er wordt aan gewerkt, dat is een evolutie die bezig is.

Als in Japan (geldt dat alleen op de werkvloer, of is dat ook in het dagelijkse leven het geval ?) de hiërarchie zo belangrijk is, dan lijkt me dat gewoonweg een misdaad tegen de mensenrechten., en is daar nog heel veel werk aan de winkel. Er hoeft niks mis te zijn met structuur en met regels, en elk land of elke regio heeft zijn normen en waarden. Maar een sleutelwoord is 'respect', respect voor het/elk individu; en dat lijkt me hier in de verste verten niet aanwezig.

Stupeur et Tremblements oogt heel sober geheel, speelt zich voor pakweg 98% op één verdieping van een bedrijf - en misschien had dat wel iets meer mogen zijn: niet zozeer visueel, maar voor wat betreft de achtergrond van de personages: je weet er eigenlijk bijna niets van, je beleeft alleen wat zich daar ter plaatse afspeelt. Maar: misschien sluit dat wel aan bij het feit dat een groot deel van ons leven zich op de werkvloer afspeelt; dat je werkplezier voor groot deel ook je geluk bepaalt. Dat maakt de situatie voor Amélie des te ernstiger en droeviger.

Zo sober en gestructureerd als het verhaal is, zo veelzijdig is het acteerwerk van Sylvie Testud.Tweede keer dat ik haar zie (na Dédales (2003) in twee maanden, en ze is echt indrukwekkend. Zelden acteurs of actrices gezien die zo sterk in hun rol kunnen opgaan, die op zo'n manier emoties kunnen tonen, die zo echt overkomen.

Ik vraag me hoe de Japannees-met-de pet naar zo'n film kijkt...??

Van "Boenga" heb ik een deel overgenomen, omdat hij verwijst naar de film 'Dedales' uit 2003 en als je op zijn link tikte kreeg je te zien dat de pagina niet gevonden kon worden.

Nu is dat in bovenstaand stukje wel mogelijk.

Gelijk vanavond deze film bekeken en ik moet zeggen: GEEN SPIJT van deze beslissing te hebben!

Een prachtige film met zelf nog humor erin, iets wat ik niet had verwacht.

Het verhaal is grotendeels op dezelfde afdeling geschoten voor de film maar dat op zich is geen probleem. Het voelt heel natuurlijk allemaal en een van de mooiste en natuurlijkste scenes was toen juffrouw Amélie zich als balletdanseres gymde in de nachtelijke uren op kantoor, swingend over de bureaus. Prachtig.

Voor toekomstige kijkers, je moet niet rekenen op een film vol actie, het is en blijft drama met vleugjes komische scenes. Een 8!

Speciaal filmpje qua humor, niet slecht, doch goed voor één keer.

Sylvie Testud bracht haar rol zeer goed.

Als scholier moesten wij het boek van Amélie Nothomb lezen voor en in het Frans. Een huzarenstukje was dit toch wel. We spreken al van 25 jaar geleden en hoewel de hiërarchische kille Japanse bedrijfscultuur me steeds is bijgebleven, kan ik moeilijk zeggen of de film het boek al dan niet gevolgd heeft. De grote lijnen lijken wel te kloppen.

Toch wel een intrigerende kijk op de Japanse bedrijfswereld. Een bijzonder volk waarbij je soms in de ene verbazing in de andere valt. Opmerkelijk ook Amélie soms de bal helemaal misslaat. Het is niet omdat je de taal beheerst, dat je ook de cultuur en de waarden kent. Vreemd wel dat ze deze niet of nauwelijks lijkt te kennen, behoudens dan het feit dat ze nooit mag opgeven.

Toch een film die veel weg heeft van pesten en discriminatie, gestoeld op een eigen superioriteitsgevoel ten aanzien van Westerlingen. Emoties tonen, zeker waarbij een zwakte naar boven komt, wordt niet in het openbaar getolereerd. Bij momenten erg interessante scènes, maar eveneens tegelijkertijd erg oncomfortabel.

Prima acteerwerk van Testud die mooi gestalte geeft aan haar personage. Ook de humoristische insteek is knap zonder te overheersen.

In de serie 'Girls' kwam ik ook al zo'n stukje tegen dat iets lijkt op deze plot, ik vond het wel interessant. En nu blijkt de regisseur ook nog eens die van het bescheiden pareltje Série Noire (Film, 1979) te zijn!

Even gekeken, maar op Bolletjepuntkom kan ik slechts kiezen uit: 1 dvd voor 37 euro of 1 dvd voor 50.

Ja precies, dit lijkt mij ook interessant om te weten. Van de podcastaflevering The Satire Paradox heb ik begrepen dat een programma als 'The Colbert Report', door velen gezien als een satire op conservatieve talking points in de VS, door een Republikeins publiek ook goed gewaardeerd werd: ze zagen er geen satire in. Met mijn westerse bril op vind ik Stupeur et tremblements uitgesproken negatief over de Japanse bedrijfscultuur (ondanks de twee goedwillende personages die er ook zijn), maar het zou mij helemaal niet verbazen als Japanners het vooral als een film zien over een domme westerling.

De film zelf dan, ik moest er even inkomen, maar na ongeveer een halfuur wisten Stupeur et tremblements en met name Sylvie Testud me voor zich te winnen. Dat stukje met die rekeningen die gecontroleerd moeten worden is erg grappig. Al voor de naam van de hoofdpersoon valt, zie je dat regisseur Corneau zich laat inspireren door de film 'Amélie'. De toon van de voice-over bijvoorbeeld en sommige gedragingen van de hoofdpersoon eveneens. Het is nog best lastig om er helemaal de vinger op te leggen, maar tijdens het kijken is het overduidelijk. (Iemand anders suggereert hierboven Dogville, geen idee waar dat vandaan komt, film heeft er werkelijk in geen enkel opzicht verwantschap mee). De score, die bestaat uit Goldberg-variaties op clavecimbel, is een merkwaardige en ongeïnspireerde keuze trouwens. Maar verder dus een prima filmpje.

Variatie op een thema: Tokyo Fiancée (Film, 2014) - MovieMeter.nl

Die lijkt een fractie beter te scoren, maar heeft wat minder stemmen.