Speaking Parts (1989)

Egoyan slaagt erin een compleet eigen universum te scheppen. Een zeer koele afstandelijke sfeer waarin je wordt meegezogen.

Het heeft iets weg van Lynch of Cronenberg, het is pure kunst !

Mooie film weer van Egoyan. Ook in deze vroege film laat hij zien talent te hebben voor het vertellen van bijzondere verhalen op een fraaie dromerige wijze.

Dit is een bleek en kil portret van drie mensen die zoeken naar een verlossing van de eenzaamheid en de pijn. Net als in Egoyan's latere films zijn ook hier al de bekende thema's van deze regisseur aanwezig: eenzaamheid, intermenselijk contact, (on)werkelijkheid en het concept van zien en gezien worden (via televisie en beeldscherm).

Erg mooie dromerige ambientachtige muziek van Mychael Danna (die ook voor latere films van Egoyan erg mooie score's verzorgde) en een fraaie benauwende sfeer die inderdaad wel iets wegheeft van Cronenberg of Lynch (denk aan Crash).

Verhaaltechnisch de moeite waard, visueel nog niet zo mooi als later werk en al met al net niet zo sterk als Exotica, The Sweet Hereafter en Ararat maar zeker wel een prima film die benieuwd maakt naar Calendar en Family Viewing.

Is "Ararat" te huur/te koop op DVD ?

Ja. Te koop bij bv Play (niet zo duur!) en te huur bij de betere cultvideotheek/ cinematheek (kleine distributie).

Ararat is de meest complexe en ambitieuze film van Egoyan, zeker wel een aanrader.

Ben zeer benieuwd naar deze film, hopelijk kan ik hem snel ergens vinden. Samen met "Calendar " de twee films die ik nog moet zien van Egoyan.

Kijk ook uit naar nieuw werk "Where the Truth Lies" met Kevin Bacon en Colin Firth.

Zo simpel als het gegeven lijkt, zo ingenieus heeft Egoyan de verhaallijn verwerkt in zijn film. De rechtlijnige verhaallijnen worden uiteengetrokken. Zo krijgen scenes, die in de verschillende verhaallijnen volgens hetzelfde stramien verlopen een compleet andere uitwerking en impact. Egoyan manipuleert de kijker nog meer door ook het verhaal van de film (in de film) overeen te laten komen met de film waarnaar je zelf kijkt ‘Speaking Parts’, zodat je ondanks de rechtlijnigheid van het verhaal veel meer achter de film gaat zoeken dan er eigenlijk aan de hand is. Een fascinerende film waarin contact tussen mensen, de rol van film en televisie, manipulatie en vervreemding de boventoon voeren. Dit alles gedompeld in vervreemdende groen-roze kleuren begeleid door de prachtige muziek van Michael Danna.

Een film van Atom Egoyan, toen hij nog écht goede films maakte. Zijn latere werk blijft mooi en heeft dezelfde mysterieuze sfeer vaak nog wel, maar essentiële vragen worden er niet meer opgeworpen (laat staan beantwoord). Naast Speaking Parts is Family Viewing en in mindere mate Exotica aan te raden. Deze laatste is, hoewel fraai, meer rechtlijnig.

Vind zijn latere werk zeker niet slechter

Zeker niet slecht, maar wel minder. Het onvermogen tot communiceren, de moeilijke intermenselijke- en familie relaties zijn toch in het begin van zijn carriere beter uit gewerkt.

En wat misschien ook wel meespeelt: na vier keer heb je dat trucje wel gezien en wil je wat anders. Hij is met The Sweet Hereafter en Where the Truth Lies meer op verhalende wijze ware gebeurtenissen gaan verfilmen. Minder indirect, minder associatief.

Maar Egoyan blijft wel boven de middenmoot uitsteken. En Mychael Danna maakt nog altijd prachtige scores.

Weinig aan toe te voegen. Alleen over de fotografie kan ik geen oordeel geven. Deze film had ik namelijk meer dan 10 jaar geleden op video opgenomen, vanmorgen weer eens bekeken en gebleken is dat de video de 10 jaar niet doorstaan heeft. De kwaliteit was namelijk erbarmelijk.

Terug naar de film. Die vond ik niet makkelijk, ook nu bij herzien niet. Verhaal vond ik daarentegen wel zeer interessant.

Atom Egoyan is voor mij nog altijd de beste Canadese filmregisseur met een heel eigen stijl. Zijn films zijn niet voor iedereen weggelegd, zeker niet die films die hij in het begin maakte.

Minpuntje in deze film vond ik Arsinée Khanjian. Ik vond dat ze een verschrikkelijk zeurderige stem had.

Waardering; ook na herziening 3,5*

Prachtige en vooral (wederom) verwarrende film. De duistere sfeer neemt je mee naar de donkere krochten van de film(maker) zelf? Om er helemaal chocola van te kunnen maken, zal ik hem nog een aantal keren moeten zien. En juist dit gegeven: een kunstwerk stapje voor stapje te leren kennen (begrijpen of bevredigend kunnen interpreteren), vind ik een enorme meerwaarde hebben. Wat mij betreft belandt Egoyan dan ook in dezelfde hoek als Lynch: Liefde voor de film als kunst-uiting.

Goeie film over een jongeman die in een hotel werkt, maar eigenlijk acteur wil worden. De onderlinge verhoudingen tussen de personages zijn intregigerend genoeg uitgewerkt. De twee verhaallijnen die door elkaar heen lopen, maken de film onderhoudend. Een aangenaam tempo en mooie muziek, maken het ook vrij sfeervol.