Une Affaire de Femmes (1988)

Moeilijk je te identificeren met één van de personen; ze zijn allemaal vervelend, onaantrekkelijk of kwaadaardig. Het verhaal speelt zich op afstand af zonder je te raken. Gekeken omdat het één van de beste van Chabrol zou zijn. Kijk later nog wel een keer.

Magnifieke film over hypocrisie, als je deze film vergelijkt met al die z/w Nederlandse films waarin iedereen in het verzet heeft gezeten, dan zie je hoe het wel kan. Er wordt geen schot gelost en deze film bevat zelfkritiek over de eigen natie. Een aangrijpend meesterwerk.

Indrukwekkende film met Isabelle Huppert in een geweldige rol als een overspelige getrouwde vrouw die tegen grof geld illegale abortussen uitvoert ten tijde van het Vichy regime in Frankrijk. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en behandelt hetzelfde thema als "Vera Drake", maar is qua verhaal en uitwerking nog veel dramatischer.

Een beresterke Huppert wint met deze film de prijs voor beste actrice op het filmfestival van Venetië. Persoonlijk mijn eerste Chabrol, maar dit smaakt naar meer ! Aangrijpend, soms cynisch, en knap geacteerd drama over een van de laatste guillotine-executies in Frankrijk. Op het eind valt de film wel iets of wat stil. 4*

Een tegenvaller. Huppert is wel goed, maar film weet niet bijzonder te boeien.

Mooie mise en scène. Sterk spel van Huppert.

Wat een film. Ik was hier zeer van onder de indruk. Met een fantastisch spelende Isabelle Huppert, die toen al op haar hoogtepunt was en alleen nog maar beter zou worden. Ze speelt natuurlijk iedereen van het doek. Film ook boordevol dramatiek, en nergens over de top. Je weet dat het mis gaat lopen, maar je kunt niet bevroeden hoe. Fenomenaal ook hoe Chabrol deze film opbouwt en vorm geeft. Alle aspecten krijgen hun eigen invulling: de relatie met de buurvrouwen en vriendinnen, de relatie met de kindertjes, de relatie met haar man, met haar minnaar. Overal zijn de nuances ingebouwd. Eindelijk lijkt ze ontsnapt aan de armoede en de middelmatigheid. En dan valt het doek. Ik kan er lyrisch over worden. En prachtig ook hoe dat Frankrijk (Dieppe) onder Petain kaal en minimalistisch is vormgegeven, bijna als in zwartwit. En zie je nu wel dat films uit de jaren tachtig helemaal niet traag hoeven te zijn, maar wel een eigen speciale dynamiek kunnen hebben. Wat een prachtfilm.

.

Huppert is inderdaad erg goed in deze film; vooral de toenemende kilheid van Marie en de daar spaarzaam doorheen brekende emoties maken indruk. Het verhaal is gebaseerd op het leven van Marie-Louise Giraud. Chabrol neemt erg veel tijd om te laten zien hoe Marie in de oorlogsjaren moreel steeds onverschilliger wordt. De problemen waarmee vrouwen te kampen hebben in tijden van oorlog is het hoofdthema. Dat blijft ook zo naar het einde toe, alleen wisselt Marie van rol; van profiteur wordt ze slachtoffer. Omdat voor deze laatste fase veel minder tijd wordt ingeruimd blijft dit deel van Une affaire de femmes toch een beetje los staan van de rest, en maakt het minder indruk dan je wellicht zou verwachten (het bitter omgevormde Ave Maria als uitzondering, weer dankzij een ijzersterke Huppert).

Erg boeiende film, niet om het minst omwille van het toch niet alledaags gebeuren tijdens WO II.

Sober deze film met knappe, eenvoudige dialogen en een doordringend acteren van isabelle Huppert. Ook François Cluzet en Marie Trintignant in één van haar eerste rollen, maar ondertussen reeds lang overleden, overtuigen

Een verrassend, extreem en erg dramatisch slot is wel iets wat Chabrol ligt.

Chabrol heeft een kwantitatief groot oeuvre, maar het verbaast me toch een beetje dat zijn werk nauwelijks wordt bekeken. L'Enfer (Film, 1994) vond ik zijn sterkste prent en heeft met deze film gemeen dat er op zijn hoofdpersonages moeilijk een label te kleven valt. Je kan voor of tegen zijn, medelijden tonen of het verwerpelijk vinden.

Ook hier dus met Marie die zich verrijkt met illegale abortussen en het verhuren van een bovenkamer aan een vriendin-prostituée. De setting van de Tweede Wereldoorlog is louter decoratief. Het kon evengoed een andere tijdsperiode zijn.

Dan heb je Paul - die was het tegenovergestelde van de Paul in L´Enfer - die erg mak alles ondergaat. Hij laat zich vernederen en heeft niet de kracht om in te gaan tegen zijn vrouw. Tot die ene (en dus ook laatste keer).

Pakkend was toch wel die scène met die tante en de overgebleven kinderen van de overleden moeder toen die verhaal kwamen halen. Erg sterke prestatie van Huppert, maar ook van Cluzet die ik graag bezig zie.