Ekspeditionen til Verdens Ende (2013)

Vanaf 17 juli in de bioscoop (Cinema Delicatessen)

Best aardige documentaire, als je het zo kunt noemen.

Vind het namelijk niet écht een pure documentaire, omdat de film of wat dit ook is niet echt iets wil vertellen of duidelijk wil maken en een verhaallijn eigenlijk ontbreekt. Ik miste dan ook een beetje een punch, of rode draad. Laat ik het daarom maar een soort sfeerimpressie noemen, of een registratie.

Wat je ziet, en dat is dan misschien nog op te vatten als rode draad, is een registratie van de twijfels bij de wetenschappers en kunstenaars. Twijfel over de wereld en over zichzelf, het ontstaan van beide en de rol van beide (Ik twijfel, dus ik besta?).
Grappig vond ik wel dat de wetenschappers de natuur en leefwereld observeerden, en dat de kunstenaars op den duur de wetenschappers een beetje gingen observeren die de natuur en leefwereld observeerden.

In het begin wordt je wat op het verkeerde been gezet mijns inziens. De eerste beelden zijn prachtig: de driemaster die zich onder dreigende luchten en door dichte mist een weg baant richting verloren land, Groenland dus.
Dat zag er echt een beetje uit als een duistere piratenfilm, of een beetje als een Herzog-film uit de jaren zeventig (toeval dat ik hier juist Herzog noem?). Al snel komt echter het gepraat, en dan verandert de stijl en toon toch wat.
Wel zijn er later nog steeds mooie beelden te zien van Groenland, maar dat is niet echt moeilijk denk ik, als de natuur zo overweldigend is als daar.

De mannen en vrouw zie je verder vooral denken, twijfelen, mijmeren, associëren. Wat ik al zei, over ons bestaan, rol en toekomst. Over de natuur, de moderne samenleving, geldbelustheid en materiële zaken. En over de klimaatveranderingen, uiteraard; dat hoort er altijd bij.
Een van die mannen zei wel iets grappigs trouwens, maar ook ergens best wel waar. Waarom jagen we toch van alles na, dure auto, mooi huis, een tweede auto zelfs, als we straks beter een raft kunnen gebruiken.
De helft van de wereld ligt straks misschien wel voor grote delen onder water als Groenland en Antarctica smelten. Simpel toch?

Op het eind wordt het ook nog even interessant, als ze in een kleine, klaarblijkelijk verlaten fjord opeens een ander schip ontwaren. Jawel, ook hier steekt de oliekoorts al op. Noordoost Groenland, geen kip te bekennen. Maar er ligt misschien wel olie, dus toch maar op zoek dan. Kan ons het schelen.
Spitsbergen, de Noordpool, Antarctica, Groenland. Winnen, die olie.

Zo kun je als kijker toch zelf mijmeren en nadenken over de toekomst en onze rol daarin. Echte oplossingen worden niet voorgesteld, er worden je enkel wat vragen voorgelegd. Denk er maar over na.

Ikzelf open misschien alvast een raftwinkel, of toch maar dat mooie huisje hoog in de Alpen. Zit ik in ieder geval droog en veilig.

Deed me sterk denken aan Encounters at the End of the World van, inderdaad, Werner Herzog.

That makes two of us, Bruno_6
Wat mij stoorde waren de soms wel heel erg korte interventies van de passagiers. Zoals hierboven gezegd ligt de nadruk in deze film op de twijfels en bedenkingen van de reizigers maar het leken wel politieke soundbytes, terwijl een lange documentaire als deze zich perfect leent voor wat langere ontboezemingen. Het bleef helaas beperkt tot bits and pieces. Dat doet Herzog dan toch beter.