Escobar: Paradise Lost (2014)

Benicio Del Toro was en is geknipt voor de rol van Pablo Escobar maar de overige acteurs en het rommelige verhaal helpen niet echt mee.

De duistere ondertoon vond ik wel geslaagd en ook was de film best boeiend maar toch had er met dit materiaal wel meer gedaan kunnen worden.

Wel een ruime voldoende dankzij de al eerder genoemde Del Toro.

Prima film, jammer van de eerste 40 minuten, die waren aan de saaie kant maar daarna wordt de film steeds spannender.

Onderhoudende film met een excellente Del Toro als El Patron. Je voelt de dreiging en macht die hij over alles en iedereen heeft.

Ook hoofdpersoon Nick was met zijn enigszins onozele sullige uitstraling prima gecast als doodgewone jongen die toevaliig verliefd wordt op het nichtje van El Patron en zich daarmee onbedoeld in het wespennest van de organisatie begeeft. Dilemma's en overlevingsdrang zijn dan de hoofdthema's van de film geworden.

Spannend.

Ik had toch meer verwacht van deze film die oa over Escobar zou moeten, gaan. Het verhaal is zeker niet slecht, maar wordt in mijn ogen nergens echt spannend of meepakkend. Del Toro is altijd wel uitermate geschikt voor deze rollen, wat kan die man eng en zuur kijken.

Waar ik de verhalen over de grote drugsbaronnen menigmaal erg interessant vind, blijft deze in sterkte aardig achter op andere uitvoeringen. Voor is het geheel duidelijk dat Josh Hutcherson een miscast voor mij is, Del Toro is gewoon weer heerlijk op dreef.

Het verhaal gaat eigenlijk meer over Nick dan Escobar zelf. Nick komt in aanraking met de drugsproducent wanneer hij Escobar's nichtje leert kennen en er vervolgens mee trouwt. Echter wordt al snel duidelijk dat druglord niet degene is die Nick denkt te kennen. Problemen komen redelijk snel ten tonele, het is vluchten om te overleven.

De prent laat goed zien hoe onberekenbaar en keihard Escobar is geweest tijdens zijn periode waarin hij de touwtjes aardig in de hand had. Maar toch ben ik ergens ietwat teleurgesteld in deze vertolking van het levensverhaal van de sadist. Dit omdat ik verwacht had om meer te kunnen genieten van Del Toro als Escobar i.p.v. naar een saaie Hutcherson te kijken om het verhaal van Nick op beeld gedrukt te gaan krijgen. Traurig!

Daarom 3**, een 6,5/10. Slecht is de prent zeker niet maar zoals eerder vermeld zijn er betere uitvoeringen.

In "Escobar: Paradise Lost" wordt een fictief romantisch verhaaltje verweven met het leven van de Colombiaanse drugsbaron Pablo Escobar.

De Canadese surferboy Nick (Josh Hutcherson) wordt smoorverliefd op de jonge Maria (Claudia Traisac) en ontdekt dan tot zijn schrik dat haar pappie de beruchte Pablo Escobar (Benicio Del Toro) is. Al snel zit Nick tot over zijn oren in het criminele circuit.

Het levert een ruige Romantiek / Thriller film op, met veel beelden van het landschap van Colombia en een knappe rol van Benicio Del Toro, die veel dreiging aan zijn personage weet mee te geven.

Wederom maar eens een film over Pablo Escobar bekeken. Onlangs de versie gezien met Javier Bardem als Escobar en een tijd geleden de Netflix-serie Narcos. Laatstgenoemde is onovertroffen en zet deze speelfilms volledig in zijn schaduw.

Toch is dit best een vermakelijke film, zeker het laatste uur is uitstekend.

We zien een Canadese surfer die verliefd wordt op het nichtje van Pablo, wat natuurlijk uitmondt in een gruwelijke finale waarin je als kijker getoond wordt hoe gruwelijk Escobar te werk ging.

Voordat die finale begint ben je als kijker getuige van een uitermate saai eerste uur, daarna wordt het pas boeiend en is het echt de moeite waard om de film af te zien.

Benicio Del Toro is een uitstekend vertolker van Escobar, wederom laat hij weer zien een acteur van wereldklasse te zijn. Josh Hutcherson ben ik normaal gesproken geen fan van, maar hier presteert hij prima.

De film eindigt erg goed, daarom gewoon een prima voldoende. 3*

(schoon) familie heb je niet voor het uitkiezen

Recentelijk zag ik Loving Pablo, die mij behoorlijk tegenviel omdat de film geen eigen smoel had en hierdoor overbodig was. Escobar: Paradise Lost voelt minder overbodig, omdat er gekozen wordt niet opnieuw hetzelfde verhaal te vertellen. Ditmaal wordt er gekozen om de focus te leggen op de relatie die de hoofdrolspeler heeft met Escobar, op het moment dat hij een relatie krijgt met diens nichtje. Loving Pablo probeerde de focus ook te weerleggen door het verhaal te vertellen vanuit de relatie die Pablo zelf met verslaggeefster Virginia Vallejo had, waarbij de fout al snel gemaakt werd dat in grote lijnen alle gebeurtenissen zoals ze in de Netflix serie ook al voorbij kwamen, opnieuw de revue passeerde. Dat dit ditmaal vanuit het standpunt van Virginia Vallejo gebeurde, voegde daar weinig aan toe omdat de hele film nog steeds alleen draaide om Escobar en de bekende gebeurtenissen om hem heen.

Je zou dan kunnen zeggen dat Loving Pablo beter beoordeeld zou worden door mensen die Narcos niet gezien hebben, maar dit is slechts hooguit half waar. Narcos werd niet voor niks een serie, simpelweg omdat de gebeurtenissen die zich voltrokken rondom de val van Escobar, bijna niet in een film te verwerken zijn, zonder dat ze afgeraffeld aanvoelen. Dit was precies wat er gebeurde in Loving Pablo.

Paradise Lost gooit het over een hele andere boeg door in te zoomen op de relatie tussen Pablo, Nick en diens geliefde, en de gebeurtenissen die er om Escobar heen afspelen, meer naar de achtergrond te verplaatsen. Nick is de focus. Dit is een goede zet, want hoe Pablo aan zijn einde komt en de gebeurtenissen die zich hiervoor voltrokken, kennen we onderhand wel. Met de opzet zit het dus wel goed, al kon het met de uitwerking beter. Een ding die Loving Pablo bijv. wel beter deed, was een geloofwaardigere Pablo neerzetten -buiten het feit dat hij bijna heel de film Engels praatte-, terwijl deze Pablo juist al zijn geloofwaardigheid verloor op het moment dat hij overging op de Engelse taal. Ook vond ik zijn hele voorkomen een stuk minder sterk ten opzichte van Bardem en Moura.

Een ander probleem was de speelduur, waar gemakkelijk een half uur van had afgekund. Sommige scènes worden te lang uitgesponnen waardoor de film soms onnodig saai wordt. Het slot, -Spolier alert: het loopt niet goed voor Nick af- die duidelijk twee gezichten van Escobar lieten zien vond ik sterk, maar de rest van dit verhaal had vlotter verteld kunnen worden en had daarnaast te weinig om het lijf om echt te blijven hangen nadat de credits over je scherm rollen.


3,0*

Je moet even door het eerste uur heen maar dan is het een vermakelijke film met een heftige Del Toro.

Tsja het kon me allemaal niet echt boeien en Nick kwam niet geloofwaardig over. Wellicht ook vanwege de vele escobar series en films eerder.

Hele verhaal hangt met losse deeltjes aan elkaar.

Beetje een kinderfilm voor kinderen die nog kind zijn

Piep piep !

Benicio del Toro draagt deze film, het personage van Nick is wat slapjes als onnozele hals die verstrikt raakt in het web dat zijn schoonfamilie is. Vertrouwen is een belangrijk punt voor Escobar, en dat vertrouwen is maar moeilijk te winnen en moet worden bewezen. De dreiging die Escobar om zich heen heeft hangen is goed gecreëerd en voelbaar in deze film. Vond deze beter dan Loving Pablo, hoewel daaruit eveneens blijkt wat een onaangenaam heerschap het eigenlijk was.

Sicario is ook zo'n film waarin Benicio del Toro uitblinkt en ook zo'n broeierig drugscircuit sfeertje heeft. Deel twee daarvan was rommelig, maar kan niet wachten op deel 3.

Bij tijd en wijlen redelijk film, waar naast de altijd geweldige Del Toro, vooral scriptmatig veel aan valt op te merken met betrekking tot Nick.

Om meteen bij het goede te beginnen, na de aanloop problemen krijgt de film toch wel een heel aardig sfeertje en doet de soundtrack het goed met een Hans Zimmer aandoende tonen. Del Toro is in zijn gebruikelijke doen altijd een genot om naar te kijken en zet de controlerende en overheersende baas prima neer. En eigenlijk vind ik het jammer dat er niet meer momenten in zitten zoals de ontmoeting tussen Nick en Drago. Las dat Escobar verantwoordelijk werd geacht voor achtduizend moorden. Van mij hadden er ten behoeve van de dreiging en sfeer nog meer van zulke momenten in gemogen. Zijn beruchte kreet 'zilver of lood' heb ik niet opgemerkt, de auto vol kogelgaten die hij steevast aan zijn bezoek presenteerde als die van Bonnie en Clyde wel dan wel weer, en dat klopt dus.

Het slechte van de film en/of script is toch gewoon de aanwezigheid van Nick en de gang van zaken. Behalve dat de start-up met Maria amechtig aanvoelt, kan ik me daarnaast niet voorstellen hoe iemand die alle kenmerken van een minimalistische surferdude heeft, zo gemakkelijk meegaat in het materialistische en puissante leventje. 'Pablo handelt in cocaïne, een exportproduct.' No suprises there...als het geregisseerde huwelijksaanzoek je al niet gillende weg laat rennen van een dergelijke gek als Escobar dan zou je toch zekere stevig achter het oor krabben over het daarvoor genoemde. Toch duurt wel heel lang voor Nicky eens oppert dat ze wellicht andere oorden op moeten zoeken, iets dat niet alleen slapjes overkomt, maar qua realisme veel eerder naar voren had mogen komen vooral als westerling zijnde. Nick komt in die zin over als een plichtmatig, naïef, ongeloofwaardig en ruggengraatloos karakter, en dient slechts als kijkbuis voor de kijker en onnodig moreel kompas.

Lost Paradise drijft dan ook vooral voor het grootste deel op de aanwezigheid van Del Toro. Daarnaast is Traisac nog wel de moeite waard van het aanzien, en is het einde aardig. Een film met zo nu en dan redelijk momenten maar vooral ook niet meer dan dat.

Onze menig mooi verwoord, we gaan er geheel in mee!

Een iets lagere waardering, een 7+..

Uitstekende film over het leven van Escobar.

Een beetje zoals Titanic: de laatste jaren van Pablo Escobar zijn historisch gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar het liefdesverhaal tussen Nick en Maria is verzonnen. Toch geeft het een mooi beeld van hoe deze familie met elkaar omging, de koelbloedigheid, hoe je erin verstrikt raakt en er ook niet meer uitkomt. Maar ook hoe geliefd hij was onder de armen in Columbia. Prima opbouw van de spanning met een zenuwslopend hoogtepunt aan het einde. Iedereen is uitstekend gecast en acteert prima. Eigenlijk niet veel op aan te merken. Af en toe verspringt de film op en neer in de tijd wat niet direct helder is. In het begin acteert Traisac wel heel erg één-dimensionaal, maar later verdwijnt dat gelukkig volledig. Erg solide. 3,5 ster.