Effie Gray (2014)

Dit rustige, voortploeterende, nauwgezette, droge, maar ook melancholieke kostuumdrama over een huwelijk zonder seks, waar een Victoriaanse driehoeksverhouding uit voortkwam, was gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen. Het accent leek vooral te liggen op informatie en de dialogen kwamen op mij behoorlijk literair over. Door de cast werd werkelijk uitstekend gespeeld, maar ik miste bovenal de emotie.

Eenzaam echt gebeurt verhaal. Mooi decors, prachtig camera werk. Dakato Fanning speel zeer goed.

"The cinematic equivalent of a Brazilian wax, the movie omits much of the story’s most interesting material to create something that’s been smoothly denatured." Review New York Times.

Mooie plaatjes een prima cast en een schitterende soundtrack doen de rest in dit meer dan aardig liefdes drama.

Net bekeken en vond dit een zeer mooie film met uitstekende acteerprestaties van zowel Dakota Fanning, Emma Thompson en Greg Wise als de norse en wereldvreemde John Ruskin. Een film voor iedereen die houdt van kostuumdrama's met een emotionele inslag.

Het waargebeurde verhaal sleept je goed mee. Je voelt de frustratie, onmacht en verdriet dwars door het scherm. En laat ik het zo zeggen: als je in een depressie zit moet je deze film niet kijken.

Toch stem ik niet hoog. Het is absoluut geen liefdesverhaal tussen Effie en de jonge schilder. Het is meer de verfilming van een compleet huwelijksdrama. In een film verwacht ik toch als er wordt vermeld dat het om verboden liefde gaat toch wat meer passie en actie. Het moddert wat voort.

Als ik hiervoor in de bios zat had ik hier zeker van gebaald.

Wat een barre ellende dit. Zelden zijn 108 minuten, wat op zich al veel te lang is voor deze film, zo langzaam voorbij gegaan. Misschien werd er gedacht dat een stel leuke kostuums een mooie film maken, maar dat is dus zeker niet het geval.

Er wordt geacteerd alsof er een stel natte kranten teksten van een autocue aflezen. Alle personages blijven oppervlakkig, waardoor je totaal niet meeleeft met ze.

Het ergste aan de film is dat er gewoon helemaal niks gebeurd. Je wordt alleen meegesleurd in het, nergens interessante of logische, melancholische gezwets van de twee hoofdpersonen. Werkelijk verschrikkelijk.

1* omdat ze leuke pakjes droegen.

Mooi gespeeld drama, dat je de onmacht van hoofdpersonen laat meevoelen. Ook zijn de plaatjes mooi geschoten en is de muziek adequaat. Met een fraaie bijrol van scenarioschrijfster Emma Thompson en een piepklein rolletje van Claudia Cardinale. Maar mee eens, het had wat korter gemogen en dan had het zijn impact evenzeer of zelfs meer gehad. En ja, als je doorklikt naar wikipedia, dan verneem je dat Effie al na een beperkt aantal jaren (6) haar man Ruskin verlaat en vervolgens hertrouwt met Millais met wie ze vervolgens 8 kinderen krijgt en dat Effie een soort verkoopmanager van Millais' bekende schilderijen wordt.

Ja, daar kon ik me wel in vinden in de niet malse kritiek van Malse filmpies Het is een loodzwaar relaas, ook nog eens gefilmd in sombere tinten met loodgrijze luchten, in een traag tempo waarin eigenlijk weinig gebeurt. Dakota Fanning slaagt er niet in om enige compassie met haar personage te genereren en waarom Emma Thompson zich hier tegenaan bemoeid heeft is me een raadsel. Haar eigen rol stelt nauwelijks wat voor. Een lange zit. Alleen voor de (heel) geduldige liefhebbers van kostuumsdrama's.

Als het personeel het eten op tafel zet bij de ouders van John Ruskin, lijkt de film zich een moment te verheffen. Helaas is dit zinsbegoocheling. Deze teleurstelling kom je de rest van de film eigenlijk niet meer te boven.

Films met Dakota Fanning zijn ALTIJD goed!

Een film die tergend langzaam voorbij trekt, en die je als kijker "uit moet zitten," als ware het dat je zelf de onmacht van het verstikkende huwelijk door de strot geduwd krijgt. Toch blijf je als kijker een buitenstaander, die getuige is van een gruwelijke misstand. Het enige moment waarin de emotie aan het licht komt, is als Effie haar verhaal doet bij Lady Eastlake, die de impact van haar situatie geweldig weergeeft.

Enkel mooie plaatjes leveren nog geen goede film en zelfs aan het acteren mankeerde vrijwel niets, maar als de makers bij zo'n aangrijpend thema de kijker op afstand (in de kou) houdt dan is er ergens iets grondig mis gegaan.

Bizarre mismatch waarbij het voor het titelpersonage bepaald problematisch is dat dit allemaal plaatsvindt in het Victoriaanse tijdperk; wat dat betreft mag ze nog van geluk spreken dat Lady Eastlake, de arts en de advocaat allemaal háár kant kiezen. Een boeiend (zij het niet totáál meeslepend) plot, een onvoorstelbare cast in hoofd- en bijrollen, Greg Wise die ook sterk lijkt op Ruskin op afbeeldingen uit die tijd, en de bekende Engelse degelijkheid qua sets en kostuums – het zit allemaal piekfijn in elkaar, en de rare echtelijke situatie doet de rest.

        Klein schoonheidsfoutje vind ik dat Effie zo tegen het einde bij haar tête-à-tête met Lady Eastlake vertelt wat Ruskin haar allemaal heeft toegevoegd; dat zijn dus háár woorden, maar zelf krijgt de kijker die scènes en die gesprekken niet te zien, dus we moeten er maar op vertrouwen dat die ook werkelijk hebben plaatsgevonden. Uit Ruskins eerdere uitlatingen tegenover zowel Effie als Everett kunnen we concluderen dat dat ook wel het geval zal zijn, maar toch vind ik dat Thompson en Laxton de gewraakte woorden ook hadden moeten laten zien en horen.

        Mooi citaat uit Thompsons script: Ruskin over Effie, naar aanleiding van haar moeder, die net opnieuw een kind heeft verloren: "Her mother loses children with such ghastly regularity, I think she realizes it would hardly register with me. The woman is positively barnyard in her breeding habits, she can hardly expect them all to survive. – Look at that exquisite leafage!"