La Fille de Nulle Part (2012)

Juryvoorzitter Apichatpong Weerasethakul - Filmfestival Locarno - vond het 'gedurfd en vermakelijk' en bekroonde het daarom met de Gouden Luipaard.

Daar heeft de man dan gelijk in gehad. Genoten.

4,0*

Ja, dit is een film die sluit je in je armen, of je vind het eigenlijk niks. Voor mij geldt het laatste, al heb ik best geboeid zitten kijken. Maar die paranormale mikmak, spiritisme, telekinese en verschijningen, in combinatie met een flinke scheut filosofie en overgoten met een sausje van reïncarnatie, het is allemaal niet mijn ding.

En dan is daar nog de regisseur Jean-Claude Brisseau zelf, die ook nog de rol van Michel voor z'n rekening neemt. Dat doet hij overigens prima, maar wat hij nu eigenlijk met deze film beoogt, is mij niet duidelijk. Al denk ik dat er zeker wel wat autobiografische elementen in zitten; veel van wat hij Michel laat zeggen over z'n ontwikkeling van linkse radicaal tot spiritueel atheist geldt vooral voor hemzelf, denk ik.

Brisseau is een liefhebber van mooie jonge vrouwen, dat is bekend. Een voorliefde die hij in menig film heeft uitgebuit en die hem ook enkele keren in moeilijkheden heeft gebracht. Ook hier dus de oude man en het jonge meisje. Nou is het geen straf om een uurtje of wat naar Virginie Legeay te moeten kijken, maar dus ook naar een zwaarlijvige oude man, en dat vond ik minder. Feitelijk gebeurt er niet zo veel tussen die twee, ja waardering en affectie en een voorzichtig kusje, maar daar blijft het bij. Iets in mij zegt dat Brisseau wel veel verder had willen gaan, maar dat niet aandurfde, gezien het verleden.

Bovennatuurlijke verschijnselen zijn niet nieuw in deze film, in meer van zijn films komt dat terug. Het slot dat hij hier gekozen heeft is typisch zo'n slot van iemand die niet meer weet hoe er een punt aan te draaien: niet erg geloofwaardig en niet bevredigend.

De opnamen zijn naar het schijnt in zijn eigen appartement gemaakt. Naar verluidt heeft de hele productie 62.000 euro gekost en heeft hij deze film geheel uit eigen zak betaald. Noodgedwongen omdat de producenten het werken met Brisseau te veel risico vinden. Een controversieel filmer, daar ben ik dol op. Brisseau gaat z'n eigen weg en maakt films zoals hij ze maken wil. Die prijs uit Locarno zal hem grote voldoening hebben gegeven.

Gevonden door de Letterboxd lijst New French Extremity, en La Fille de Nulle Part (2012) is een totaal andere film dan de rest die ik zag die ik onder die noemer schaar, of ik gebruik de definitie niet breed genoeg, en dat lijkt inderdaad het geval: The New French Extremity, Explained: More Than Simply Horror.

Brisseau's film heeft weliswaar enkele horrorelementen, maar laat zich niet makkelijk in een hokje stoppen. Het is bovenal een film over geborgenheid, vriendschap en eenzaamheid. Brisseau speelt zelf de hoofdrol en nam de film voor een luttel bedrag op in zijn eigen appartement, en volgens mij ook op digitale video in plaats van film. Kort gezegd zien we hoe er plots een wending aan zijn oude dag wordt gegeven wanneer er voor zijn deur een jonge vrouw in elkaar geslagen wordt, waar hij zich over ontfermd.

De bovennatuurlijke elementen in de film vond ik zelf wat lastig te plaatsen, dan gingen de filosofische dialogen me nog beter af. Jaja, die zijn er. Dit is geen boerenkinkel horror, Brisseau won er zelfs een Gouden Luipaard mee op het festival van Locarno.

Kijk vooral eerst de trailer voor je je eraan waagt. Ik was wel gefascineerd, en blij dat ik de vrouwelijke componist Elinor Remick Warren heb leren kennen. Haar stuk Christmas Candle is een terugkerend thema in de film. Ja, wel een fijn filmpje voor JM.

3,7*

John Milton Waar heb je deze gezien? Ik heb m jaren geleden op het IFFR gezien en vond m fantastisch, zou m graag weer zien en laten zien!