C'est la Vie (2001)

Prachtige film over terminale man die vlak voor zijn dood Sandrine Bonnaire tegenkomt.

Ondanks het zware thema is het geen sentimentele draak. De dood wordt berustend aanvaard juist daardoor erg mooi en sfeervol. 4*

Mooie film. Jacques Dutronc (wat heeft die man een schitterende lach) speelt geweldig de stervende man waar nog volop leven in zit. De ontwikkeling van zijn relatie met Bonnaire wordt perfect weergegeven waardoor je je als kijker goed in kunt leven. Zoals Redlop eerder al zei wordt de film ook absoluut niet te sentimenteel. 3,5 ster.

Mooie film van de Franse Dylan bekend van Il est cinq heures (Paris s'eveille), met die rare dwarsfluit.

Goed gecast!

Zag net weer even de hoes van de film in de videotheek.

Half puntje erbij want eigenlijk deed de film me toch wel iets.

3 Punten zou te weinig zijn.

Vond Dutronc toch erg goed in deze rol.

'Je t'aime...'

Mooie, ingetogen film, met een mooi beeld. Onherroepelijk dacht ik aan mijn eigen situatie, zag alles weer voor me. Dat blijft natuurlijk, al ga je verder, je blijft met één been echt wel in het verleden staan. Die pijn, het verdriet, het zijn dingen die niet meer te helen zijn. Soms is er in mij ook het verlangen terug te gaan naar het verleden, al was ik toen echt beslist een stukkie minder aardig, zelfs heel egoistisch te noemen. Als iemand het over zijn moeder heeft, en ik zit erbij, denk ik dan ook: Kon ik dat ook maar even doen. Even mama opbellen, even vragen hoe het met haar is. Tijdens het zien van de eindscenes van Pay it Forward zien hoe de tranen over mijn vaders gezicht stromen.. Weten dat hij aan de vrouw denkt, waartegen ik mama zeg, en waarmee hij toch zeker minstens 35 jaar samen is geweest, het zijn dingen die mij totaal niet meer loslaten.

En ik weet dat ze rust heeft, dat ze verlost is van alle kwalen die haar kwelden in haar menselijke bestaan. En dat ze wacht op hetgeen waar ze haar hele leven in geloofde. Verlossing.

Ik kan alleen maar dankbaar zijn, dankbaar dat ik haar dochter was, en ergens zou ik de jongere versie van mijzelf een rotschop willen geven, als ik had geweten dat er maar zo weinig tijd was geweest en dat ik niet aardig was geweest, toentertijd. Ik ben nog steeds dezelfde, en toch kijk ik met andere ogen naar mezelf, en schieten de tranen in m'n ogen tijdens het zien van C'est La Vie. Het leven is schitterend, de liefde is mooi, en het hoort allemaal bij elkaar. Soms zou ik mijn hand willen uitstrekken, willen weten dat ze er echt niet meer is. Want soms, heel soms voor één naiëve minuut, geloof ik dat ze nog steeds op me wacht bij het thuiskomen, met koekjes en thee. En dan weer, sluit ik mijn ogen, wetend dat ik egoistisch was, te verwachten dat ze zou klaarstaan. Mama doet het wel, dat soort dingen. Ik moet het zelf doen, en het niet aan haar overlaten, dat begrijp ik, terugkijkend, eigenlijk best. Want aan het einde, moet je zelf je vuile was en je kamer opruimen, dat is niet haar taak. Ik kan weer eens bladzijden vol gaan schrijven, terwijl ik voor mijn gevoel niet meer dan één kantje verdien. Het schuldgevoel knaagt wanneer dan ook, aan me...

De film mengt voortdurend het optimisme dat van het leven kan uitgaan met de droefenis rond terminale patiënten.

Daardoor wordt de film nooit echt melig, maar eerder een ode aan betrokkenen en verplegers.

De vele franse chansons zijn best smaakvol geïntegreerd en het mooie "With a Song in my Heart" door Ella Fitzgerald is erg toepasselijk.

Jacques Dutronc is uitstekend in zijn niet zo eenvoudige rol.

Zoals ik hierboven al lees: niet te melig, geen overtrokken melo-drama.

Dutronc is heel goed; Sandrine Bonnaire daarentegen... ik zie haar hier niet zo graag bezig.

Ze lacht te vaak en te uitbundig, vooral in het eerste deel van de film, en haar bezorgde gezicht komt dan weer te veel en te lang in de kijker in de tweede helft. Misschien gebeurde dat in opdracht van de regisseur, misschien wou hij vooral in het begin de nadruk leggen op het feit dat in een palliatief centrum er ook nog een portie vrolijkheid en humor aanwezig is... Maar, 't is er een beetje over.

Desalniettemin: een fijne, warme en zeker niet te zware film over een toch wel heel zwaar onderwerp.

Mooie film over een hospice voor mensen met kanker in de laatste levensfase. Een film die goed het absurde contrast weergeeft dat er aan de ene kant nog tijd is om plezier te maken, maar dat aan de andere kant de droefenis van de naderende dood op de loer ligt. De film bouwt mooi op en er wordt erg knap geacteerd door met name de twee hoofdrolspelers. Het knapste aan de film is echter dat ondanks de voorspelbaarheid, de vele valkuilen en de clichés met een onderwerp als dit, dat de film desondanks aan de goede kant blijft van de balans om een sentimentele tranentrekker te zijn.

Gemengde gevoelens bij deze film. Het onderwerp -mensen in hun laatste levensfase- is niet erg opwekkend, maar wordt hier met de nodige vrolijkheid gepresenteerd en daar moet je wel tegen kunnen. Men danst, lacht, viert feest, trouwt en wordt verliefd, met in het achterhoofd dat de dood nabij is. Het ene moment vertelt de hoofdpersoon een mop, in de volgende scène zit hij aan het doodsbed van een rochelende medepatiënt en dat zien we dan minutenlang. Ook voor het eigen sterven van Dimitri wordt ruim de tijd genomen. Geen prettige ervaring en dat had ook wel wat korter gekund. Jacques Dutronc is geloofwaardig in deze rol; dat geldt niet voor zijn tegenspeelster, Sandrine Bonnaire. De eerste helft: louter verliefde blikken, op het eind betraande ogen en niks daartussenin. De afloop heeft men haar gelukkig netjes laten regelen; die zag ik niet aankomen en maakte voor het eerst een soort van ontroering bij me los.