Frankie and Johnny (1991)

Weer eens herzien en zoals altijd genoten van een weergaloze Michelle Pfeiffer. Mooie balans tussen ernst en humor. Te laag gemiddelde hier, zoals vaak binnen dit genre.

Geslaagde romantische komedie met Al Pacino en Michelle Pfeiffer. Vrij luchtig zoals het genre het voorschrijft, maar vooral in het tweede deel toch ook wat zwaarmoediger. Al Pacino speelt een sterke rol als de sympathieke doch nooit opgevende - om de woorden opdringerig of irritant niet te gebruiken - man die het hart van zijn collega Frankie wil veroveren. Pfeiffer daarentegen is de echte ster van de film met een fragiele authentieke rol zwevend als de immer twijfelende vrijgezel. Maar ook Kate Nelligan laat zich niet onbetuigd met een aantal rake oneliners. Ook dat homokoppel waren fijne personages om bezig te zien.

Hier en daar ook een aantal uitstekende (harde) scènes zoals het moment dat Frankie het ruziënde koppel aan de overkant observeert of de scène waarbij Johnny haar naakte lichaam nastaart.

Geen topfilm, maar wel zeer degelijk. Eenzaamheid wordt hier aangestipt vanuit een weemoedige hoek. Fijn om eens gezien te hebben!

Grappig, ik vond juist Pfeiffer verreweg het beste acteren. In eerste instantie lijkt ze niet meer dan iemand die teleurgesteld is in de liefde, tot je achter haar verbitterdheid en pijn komt. Geweldig neergezet door Pfeiffer en onbegrijpelijk dat hier geen Oscarnominatie voor volgde. Ik heb belabberde rollen en prestaties wél een nominatie zien krijgen. Maar ja, Michelle Pfeifer heeft sowieso heel onterecht nog geen gouden beeldje op haar naam staan. Maar dat is weer een heel andere discussie.

Kate Nelligan vind ik overigens ook, zoals altijd, geweldig.

Genre? Je noemt drie verschillende films!... Oeps, ik zag 15 jaar geleden.

Was weer goed om te zien, ook als tijdsbeeld van films negentiger jaren, de muziek, leefstijl.

Goede balans van humor en ernst.

Hoofdpersonen overtuigend, Al Pacino als verliefde: nooit opgevend, immer overtuigend. Dat is de intelligentere aanpak om een vrouw voor je te winnen, mits uitsluitend met haar toestemming, vinden wij...

Na een goed begin met beelden van het chaotische New York, met opgejaagde mensen, niet bepaald in de chicste buurt, volgt een heel luchtige periode met nogal wat grappige gezegden en scènes.

Wil de romantiek niet vlotten, het onvermijdelijke waarom komt er toch, al leek ze me niet zo echt overtuigend, en belanden we dan toch in iets warmhartiger. Dat de muziek een belangrijke rol kon spelen was ook wel te voorspellen en omdat ze zo mooi is en Pacino en Pfeiffer het er in dit romantisch filmpje best van afbrengen, toch een kleine 3,5.

Ik heb een zwak voor die typische early 90s-sfeer waar deze film in baadt. Warme fotografie, zwoele soundtrack: Frankie & Johnny is ideaal kijkvoer voor een luie zaterdagavond.

Voor de rest is dit natuurlijk de grote Al Pacino show. Nu ja, iedere film waarin Pacino speelt draait uit op de grote Al Pacino show, zo gaat dat nu eenmaal. En toch vond ik Pfeiffer ditmaal overtuigender. Haar personage is vooral minder karikaturaal en dat past beter bij dit verhaal. Pacino mist een beetje z'n kans om te bewijzen dat hij ook subtielere rollen aankan.

Maar goed, zeker het eerste anderhalf uur heb ik me prima vermaakt. Naar het einde toe werd de film helaas wat melig. En ook wel een tikje ongemakkelijk, eigenlijk. Hoe meer pogingen Johnny onderneemt om Frankies hart te veroveren, hoe verder de stalker-meter in het rood gaat. Ook daaraan merk je dat Frankie & Johnny al dertig jaar op de teller heeft: wat destijds nog als romantisch gezien werd, oogt vandaag enigszins creepy.

3*

Het mooiste nummer zit wat mij betreft in de aftiteling, Until You Let Go · Peter Beckett featuring Jeanette Clinger. Ik heb het even opgezocht, deze Peter Beckett zingt Baby Come Back van Player. Daar is die bekend van.

Over de film zelf, ik vond het zeker overtuigend geacteerd van Michelle hoe zij uiteindelijk toch breekt en haar zelfbescherming laat vallen. En zo de liefde vindt.