Shakespeare in Love (1998)

gelukkig compenseren andere films nog mijn uitschieter van deze stem....hahahaha...maar echt waar, ik vond hem echt heeel erg leuk.

Gisteravond voor de tweede keer gekeken. De eerste keer bleef ik een beetje met een onbestemd gevoel achter en ik vroeg me af of ik de film na herziening beter zou vinden.
Helaas, het onbestemde gevoel is gebleven, hoewel ik nu wel meer van de film weet te waarderen. Er doen echt onevenredig veel bekende acteurs mee in deze film en ik moet zeggen dat ze het eigenlijk allemaal prima doen. Zowel Viola als Shakespeare worden sterk neergezet en de bijrollen zijn ook van goede kwaliteit, vooral Judi Dench als de koningin. De kostuums zijn ook fantastisch, er is duidelijk te zien dat er veel tijd en geld in is gestoken en het ziet er dan ook fenomenaal uit. Daar moet ik overigens wel bij zeggen dat het mijns inziens een grote vergissing is geweest om Colin Firth een oorbel te laten dragen. Het ziet er niet uit.
Het grootste minpunt is eigenlijk het verhaal. Het is behoorlijk chaotisch, mijns inziens. Tot mijn eigen verbazing begon het voortdurende geciteer uit Shakespeares werk me nogal op de zenuwen te werken. Als je ergens aan het begin Viola Shall I compare thee to a summer's day hoort voorlezen vind ik zo'n vlaag van herkenning nog best amusant, maar vervolgens wordt er haast alleen nog met Shakespeare gesproken en dat irriteert. Wat er verder precies mis is aan het verhaal weet ik niet, er mist gewoon iets. Het beklijft niet. Positief vind ik dan weer wel dat het niet op een Hollywood-manier eindigt met Viola en Will die op één of andere manier toch lang en gelukkig samen kunnen blijven. Die scène met Viola op dat strand is ook een goede zet, het roept meer vragen op dan het antwoorden geeft, maar het is wel intrigerend.
Het is 'm dus net niet, deze film, maar ook na twee keer kijken kan er niet mijn vinger opleggen waarom.

Ik denk dat wanneer je de kleine 'tussendoor zinnen' ook herkent als citaten uit eigen werk, dat Shakespeariaans juist enorm grappig is. De film heeft ook terecht een Oscar gewonnen voor het beste script.

Waw! Net voor de eerste keer gekeken. Wat een film! Echt prachtig!

Ik vond hem alles behalve saai, hij kon me van begin tot eind boeien en naarmate de film vorderde, vond ik hem steeds mooier.

Zeer goede acteerprestaties van Gwyneth Paltrow en Joseph Fiennes, maar ik vond dat Imelda Staunton haar rol ook fantastisch vertolkte. Judi Dench had overigens ook een geestige rol.

Goede mix van humor en drama!

Super film, zijn prijzen zijn dubbel en dik verdiend!

5* en een hoge plaats in mijn top 10!

In principe vind ik het shakespear achtige sfeertje wel helemaal geslaagd maar toch vond ik de meeste karakters te overdreven en niet grappig neergezet. Hierdoor kon ik me ook niet zo inleven in het romantische aspect van het verhaal. Mooi is wel de scène waairn hij met een bootje naar haar huis gaat en haar raam inklimt. Maar verder kan ik niets opnoemen wat ik nu heel leuk of opzienbarend vond aan deze film.

Fijne sfeer, goed acteerwerk en een redelijk verhaal. Echter kakt de film geregeld in, waardoor het niet altijd even boeiend is. Hij had dus misschien wat ingekort gemogen, maar de chemie tussen Fiennes en Paltrow maakt veel goed. En de rol van Rush vond ik erg geslaagd.

Toch nog 3.5*

Na jaren herzien, en WAUW!

4,5*

Eén van de meest overschatte Oscarwinnaars allertijden (en dat in een jaar van o.m Saving Private Ryan: een schande!!!)

Best mooi in beeld gebracht, redelijk vermakelijk ook. Mooie lijn tussen echt en t toneelstuk. Had wad meer spektakel ingemogen.. Middenstuk is helaas wat suf. Vwb oscars, tsja, acteertechnisch is t prima., Maar beste film en beste setaankleding? Nee.. Script, leading en supporting vrouw en kleding. Terecht.

Deze eens geprobeerd en 'k vond het een leuke film. De film is gelukkig niet te romantisch en hij kijkt wel vlot weg.

De cast bestond uit heel wat bekend volk en speelden wel overtuigend.

Voor de rest was het verhaal wel goed gevonden, al zijn de 7 Oscars misschien een beetje te veel van het goede.

Tja, 'k had niet echt verwachtingen bij de film en zo viel hij eigenlijk niet tegen. 'k hoef de film niet direct nog eens terug te zien, maar 'k heb het me ook niet beklaagd. Goed.

Leuke en vlotte film, maar ook niet meer dan dat. Behoort naar mijn smaak - zoals (tegenwoordig) zoveel "grote" films, bijvoorbeeld The Kings Speech, A Single Man, The Artist, enz... tot een categorie die ik wat te "smooth", glad, voorspelbaar vind om echt boeiend te zijn.

En het einde was ronduit zwak.

Nogal slordig.

Hoe deze film aan 7 Oscars is gekomen is mij een raadsel. Uiteraard veel bekende mensen en een verhaal rond het bekendste werk van Shakespeare. Ook een best luchtige uitwerking, maar toch voelt het niet echt aan als een "groots Hollywoodwerk".

Fiennes en Paltrow kennen gelukkig wel wat chemie en bij momenten werkte de humor ook wel. Vooral in de bijrollen een paar erg leuke acteurs ook (The Fast Show regulars). Maar een echt geheel weet Madden er niet van te maken.

Door de luchtige sfeer komen het drama en de poëzie niet geheel tot z'n recht, de regie is ook niet weelderig genoeg voor een kostuumdrama als dit en de film duurt uiteindelijk toch ook een goeie 20 minuten te lang. Er zitten wat zijspoortjes in die vooral het tempo uit de film halen.

Had deze film heel lang geleden al eens gezien, herinnerde mij hem alleen net iets beter.

1.5*

Hoewel niet echt mijn genre is dit toch wel een mooie film.

Het kon me wel boeien, vooral door de goede vertolkingen van de ganse cast.

Ook de decors en kostumering zijn prima.

Heb er van kunnen genieten en dat is toch de bedoeling van een film, of niet ?

Inderdaad een redelijk kostuumdrama maar niet oscaarwaardig. Niet alleen zijn er tal betere kostuumfilms gemaakt, betere films in mijn mening waren: The Big Lebowski, Saving Private Ryan, American History X, Mulan, Blade, Pleasantville, The Thin Red Line, The Prince Of Egypt, Ronin, Ever After, Happiness...om er maar een paar te noemen!

Grappig, ontroerend, betoverend, charmant, inspirerend en vol met historische oneliners.

Philip Henslowe: The show must... you know...

William Shakespeare: [prompting him] Go on!

Shakespeare wordt van z'n sokkel gehaald als onaantastbaar genie en er terug op geplaatst als mens van vlees en bloed. Marc Norman en toneelschrijver Tom Stoppard hebben hem voorgesteld als iemand die op henzelf lijkt en worstelt met de beslommeringen van het theatermilieu: financiële perikelen, bemoeizuchtige mecenassen, nepotisme bij de rolverdeling, een narcistische acteur, een behaagziek publiek, gebrek aan waardering als scheppend kunstenaar, een strakke deadline in een inspiratieloze periode.

Het is een postmoderne benadering van de elizabethaanse tijd, heen en weer springend tussen getrouw en persiflerend. Het theater The Rose is met kennis van zaken nagebouwd. Historische personages als de op bloedige wraakscènes kickende John Webster zijn uitvergroot. In werkelijkheid liet koningin Elizabeth zich niet rechtstreeks in met de carrière en het liefdesleven van haar onderdanen. De kostuums zijn er soms net iets over, zoals dat hondje met de molensteenkraag. Er wordt vrij omgesprongen met jaartallen en historische feiten. Bewuste anachronismen zijn de psychotherapie en het souvenirkopje van Stratford-upon-Avon. De titel Graaf van Wessex bestond niet tussen 1066 en 1999. Na het zien van Shakespeare in Love heeft prins Edward er zelf om gevraagd.

Een centraal idee is dat Will inspiratie haalde uit toevallige gebeurtenissen in z'n dagelijkse leven. Een uitroep op straat ("A rose by any other name would smell as sweet") verwerkte hij in Romeo and Juliet. De doodskop heeft hij gebruikt in Hamlet. Een gunstige afloop van de overspelige liefdesgeschiedenis was historisch te afwijkend geweest, maar toch kent deze komedie een happy end doordat hij Viola vereeuwigt als personage in Twelfth Night - ook een vrouw die zich als man vermomt.

Gwyneth Paltrow weet als Amerikaanse feilloos Engelse personages tot leven te brengen. Je merkt dat de Britse acteurs veel theaterervaring hebben. Joseph Fiennes zet een kwetsbare Bard neer; in het begin zit hij z'n handtekening te oefenen. De leukste nevenrollen zijn voor Geoffrey Rush als gekwelde maar eeuwig optimische theatereigenaar en voor Colin Firth als overdreven zelfzekere fortuinjager.

Deze bonte mengeling van historische feiten en fantasie is gewiekst en origineel. Er hadden iets meer honden en piraten in gemogen, maar al bij al is het resultaat geslaagd te noemen.

Het was een mooi liefdesverhaal, vol passie en gedrevenheid. Soms ontbrak er wel wat spanning… Ook wel jammer dat de film niet ‘goed’ afloopt, maar dit maakt het verhaal natuurlijk heel erg realistisch! We keken met veel plezier naar deze film en kregen een zeer duidelijk beeld van hoe het er in die tijd aan toe ging.

Niet onaardig maar meer niet. Ik moet wel zeggen dat ik iets heb met tragische Romeo & Julliet-achtige liefdesverhalen, en het is wel aardig te zien hoe dat verhaal door het verhaal van Shakespeares eigen leven verweven wordt; hoe het toneelstuk een afspiegeling is van zijn eigen leven. Natuurlijk wel slechts een vrije invulling van de zogeheten lost years in de biografie van Shakespeare, waarin hij waarschijnlijk met name zijn dagen vulde met acteerwerk.

Het acteerwerk van de acteurs in deze film is prima, maar dat mag je ook wel verwachten gezien het aantal bekende namen. Zeker tussen de twee hoofdrolspelers is er de nodige chemie en dat is natuurlijk prettig voor de kijkervaring. Jammer is dat de muziek nogal prominent aanwezig is en erg weinig toevoegt. Integendeel, het voelt soms zelfs erg storend aan als de muziek weer eens aanzwelt. Ik ben vrij gevoelig voor dit soort zaken en als dit soort zaken niet in orde zijn, kost dit de film algauw een ster. Eindoordeel: 2,5*.

Vakkundig gemaakt kostuumdrama, dat echter ook niet echt weet te overtuigen. De cast is zeer behoorlijk en op het acteerwerk valt dan ook niet zoveel aan te merken. Wel is de film lang niet altijd even meeslepend, bij vlagen wordt het wat saai. Dat kan ook wel een beetje aan de setting liggen, maar toch. Uiteindelijk wel een aardige ontknoping, maar een hoogvlieger is dit niet.

Uitstekende film over toneelschrijver William Shakespeare die verliefd wordt op een acteur uit zijn stuk. Een romantische komedie die zich afspeelt eind 16de eeuw met zowel kluchtige en dramatische ontwikkelingen die hier hand in hand gaan. De vele verwijzingen naar de verschillende stukken van Shakespeare zijn mooi in het verhaal verweven. Mooie kostuums, mooie decors en een mooie rol van Gwyneth Paltrow.

Had hier toch veel meer van verwacht. Dat deze matige film zomaar even 7 Oscars wist te winnen is toch op z'n zachtst gezegd bizar, zeker in een boerenjaar zoals 1998. Eigenlijk weet de film ook zeer moeilijk de aandacht vast te houden, tot het laatste halfuur. Maar dat heeft meer te maken met Shakespeare zelf dan met de acteurs, regisseur of scenario.

Aardige film van een mij onbekende regisseur die een beetje aanvoelt als een luchtig niemendalletje, ondanks de zorg voor de aankleding en de sterrencast. Paltrow is fris en fruitig hier in een van haar eerste grote hoofdrollen, Fiennes maakt maar weinig indruk. Het zijn vooral de bijrollen die imponeren, Dench als monstrueuze koningin, Wilkinson en in mindere mate Firth. Affleck lijkt niet helemaal op zijn plek maar doet het ook best aardig in wat je als een zelf-parodiërende rol zou kunnen zien.

Het verhaal is aan de magere kant, en speelt met het gegeven dat vrouwen geen rol mochten spelen in het theater, alle vrouwenrollen moesten dus worden gespeeld door jongemannen die de baard nog niet in de keel hadden. Dat zorgt voor wat aardige situaties die nog wel wat scherper hadden gekund. Er is ook nog wat bij de haren gesleept drama na de dood van concurrent Marlowe wat niet paste. En het duurt ook net wat te lang, een minuut of 20 eruit geknipt had de film geen kwaad gedaan. Verder best vermakelijk maar toch een bewijs dat de Oscars ook 20 jaar geleden niet te serieus moesten worden genomen.

Kan er met mijn hoofd niet helemaal bij waarom deze film zoveel prijzen heeft gewonnen. Shakespeare in Love is geen slechte film, maar ook niet echt bijzonder te noemen. Het is niet slecht, omdat het verhaal prima is om te volgen en het goed wegkijkt. Best vermakelijk om sommige stukken te zien, voornamelijk wanneer ze aan het werk zijn aan het toneelstuk van Shakespeare.

Jammer alleen dat het toch vooral gaat over Shakespeare die in love is. Na een paar keer een zoenpartij van hem en zijn liefje gezien te hebben, kwam dit mijn neus wel uit. Ook heb ik persoonlijk niets met de tijdsgeest waarin het zich afspeelt en daarmee ook de kostuums en dergelijke.

*2.5

Ik sluit me aan bij de bovenburen. Dit was vooral een flauwe kostuumklucht met een mager verhaal. En zelfs de bekende cast kan de film maar half redden - Paltrow en Affleck bijvoorbeeld vond ik nog wel vermakelijk, Fiennes niet zo, en een paar van die bijrollen waren echt te flauw voor woorden (die theatereigenaar bijvoorbeeld, brr). Sowieso waren de grappen en de Shakespeare-referenties niet veel bijzonders. Het kijkt verder inderdaad nog wel redelijk weg en het ziet er nog wel oke uit qua kostuums en sfeerzetting, maar het is een niemendalletje van een film en zeven Oscars voor een niet bijster geslaagd luchtig tussendoortje als dit is een lachertje.

Vrij luchtige sfeer , dat was eigenlijk hetgene wat me het meeste opviel , onbewust had ik waarschijnlijk een veel serieuzere toon verwacht .

NU werd het bij momenten zelfs een beetje een klucht en ik wil niet zeggen dat het een super drama had moeten zijn maar een iets meer serieuzere insteek had de film naar mijn idee wat beter gemaakt .

Leeg.

Vooral op visueel niveau is het me een raadsel hoe deze film aan zoveel oscars is gekomen. Die oscars zijn ook de enige reden waarom ik deze film keek, want normaal heb ik helemaal niks met dit soort films. Ik keek dan ook behoorlijk op tegen een speelduur van 123 minuten.

En zo is ook deze film niet veel beter dan de andere films, alleen wel iets luchtiger. Zeker in het begin valt het op dat deze film een laagje humor bevat waardoor het luchtig begint. Gaandeweg beginnen de romantiek en drama meer de overhand te nemen waardoor het weer afzwakt, maar het begin was eigenlijk wel te doen.

Bijzonder acteerwerk zit hier niet in, vind ik. Fiennes en Paltrow zijn niet het sterkste duo samen en ik vond weinig scenes tussen die twee indrukwekkend. Een echte chemie kon ik niet ontdekken, waarschijnlijk omdat ik het me niet kan voorstellen, maar dat ligt blijkbaar bij een hoop andere gebruikers anders. Bijrollen zijn iets beter, maar ook te theatraal.

Visueel is het leeg. Normaal zitten dit soort films helemaal volgepropt met details en andere materie om het allemaal zo sfeervol mogelijk te brengen, maar dat is bij deze film niet zo. Lege settings, saai camerawerk en regelmatig een bijna droevige uitstraling. Het lijkt te veel op een film die gewoon op een willekeurige oude locatie is gefilmd.

Verder kon ik hier maar moeilijk doorheen komen, de 2 uur leken soms niet over te gaan. En dat zal er wel mee te maken hebben dat ik niks met dit soort films heb, maar 7 oscars scheppen toch wel verwachtingen. Helaas is dit een film die totaal niet in mijn straatje valt en daardoor kan ik er erg weinig mee. Wel nog punten voor het luchtige begin en enkele goede bijrollen. Verder vond ik dit maar niks.

Na twintig jaar (zo ongeveer) eindelijk eens herzien en ik mag met genoegen constateren dat de film nog net zo fris en fruitig oogt als de eerste keer. Naast het frivole verhaal over William Shakespeare en diens meesterwerk “Romeo and Juliet” vallen vooral het eerste klas acteerwerk van de kwalitatief sterke cast, de mooie settings en de fraaie kostuums op. Kortom, een genot om naar te kijken.

Voordat duidelijk werd wat een monster Weinstein is, was hij vooral bekend om hoe hij films die hij produceerde kon promoten en niet zelden tot prijswinnende commerciële successen maakte. Dit is een film die dan vaak genoemd wordt, won Oscar beste film en was een flinke commerciële hit. Een wat onwaarschijnlijke hit en een film die nog weleens voorkomt in lijstjes met onverdiende Oscarwinaars.

Het interessante aan deze film is dat hij het omgekeerde doet van wat films vaak doen. Veel films trachten een legende te maken van een gewoon mens. Shakespeare is echter geen gewoon mens. Voor zo'n beroemde figuur uit de geschiedenis weten we maar heel erg weinig van hem. Hier worden open plekken van de jonge Shakespeare met fictie ingevuld. Feitelijk maakt de film een mens van de legende.

De basis van deze film is een romantische komedie gemengd met een film over de creatie van een kunstwerk. De saus is dat de film geschreven moet zijn door een groot Shakespearefan en propvol verwijzingen zit naar zijn werk. Dat ziet zelfs iemand met een oppervlakkige Shakespearekennis als ik. Daarmee suggereert de film dat de gebeurtenissen in deze film een blijvende inspiratie voor hem was.

Ik vond de film wel aardig. Vooral regelmatig te veel komedie en te kluchtig en het het ingrijpen van de koningin op het einde flauw en ongeloofwaardig. Toch was het vrij aardig en bevatte het script nog best wel aardig wat speelsheid. De Oscars hebben vele betere films bekroond, maar ook een hoop slechtere.

Saai en taai, alleen de kostuums waren fraai.

Onbegrijpelijk waarom ik als liefhebber van zowel Shakespeare als cinema deze film zo lang links heb laten liggen. Misschien omdat ik bang was dat deze smeuïge titel een droog plot maskeerde? Hoe dan ook ben ik blij dat ik nu toch de moeite heb genomen en over mijn achterlijke vooroordeel heen ben gestapt, want dit is een lieve, leuke, snelle en bijzonder geestige komedie die op verantwoorde wijze een loopje neemt met wat we wel en niet weten over de Bard. Leuke rollen voor iedereen, en iedereen vult ze op een geweldige manier in, en dat de film wellicht nog leuker is wanneer je wat van Shakespeare weet verhindert niet dat ook de niet-ingewijde hier veel plezier aan kan beleven. Ik zal niet betwisten dat de Oscar voor beste film in dat jaar eigenlijk naar Saving Private Ryan had moeten gaan, maar met dat beeldje voor Shakespeare in love kan ik ook wel vrede hebben. Jammer dat de acteur die het titelpersonage speelt geen grotere carrière heeft gekregen (en altijd in de schaduw is blijven staan van zijn broer die veel bekender is, vooral zónder neus), want temidden van alle beroemde namen houdt hij zich meer dan uitstekend staande. Wàt een vermakelijke film.

Vermakelijk.

Niet erg serieuze kijk op William Shakespeare. Ik heb totaal geen idee in welke mate de film de waarheid eer aan doet. Ik gok: weinig. Dat gezegd zijnde is het wel dusdanig luchtig gebracht dat het niet eens een zo verkeerde tussendoor is. Soms een beetje leeg - visueel had ik ook meer opsmuk verwacht -, maar al bij al tof genoeg voor 'n keertje. Niemendalletje.

3

Ongemakkelijkste Oscar-speech ooit...

Gwyneth Paltrow Wins Best Actress | 71st Oscars (1999)