Luci del Varietà (1950)

Weet iemand of deze film op dvd verschenen is?

Ik heb hem ooit op TV gezien, en de sfeer sprak me erg aan herinner ik mij nog goed.

Op schandalige wijze maakt Fellini hier het beroep van variété artiest belachelijk.Geen wonder dat clowns en andere potsenmakers Criterion vervloekten toen ze deze film op DVD uitbrachten.Oh,wacht even....

Serieus nu:dit had gemakkelijk een soort tragedie kunnen worden als la strada of LNDC,maar Fellini en Lattuada slaan hier een meer komische weg in.Wat niet wegneemt dat de losers in deze film objectief gesproken een intens treurig bestaan in de marge leiden en duidelijk nooit het niveau van c- artiesten in de provincie zullen ontstijgen.De variéte scenes zijn van een intense treurigheid,qua uitvoering dan.

Hoewel we dus al overeenkomsten zien met de latere Fellini films omtrent clowns en circusfiguren,blijft dit werk nog tamelijk met beide benen op de grond en kan nog wel een soort commedia all'italiana worden genoemd,vooral dan in de verhouding De Filippo/ Del Poggio,die uiteindelijk het hoofdmotief van de film blijkt te zijn.

Masina is echter de uitblinker in een standaardrol,dus dat van de echtgenote die door haar man wordt besodemieterd en het allemaal als muurbloempje lijdzaam toeziet.Net als Cabiria is ze trouwens gedoemd dit ritueel te herhalen,zoals uit het slot blijkt.

Ik weet niet of Bergman deze film heeft gezien,maar er zijn toch wel imho duidelijke parallellen met S&T.Del Poggio is dan een soort Andersson met a-cup.Enfin,oordeelt u zelf.

p.s.:Fellini noemde dit een halve film van hem,vandaar Otto e mezzo.

Je hebt je nickname uitstekend gekozen pippo

Gezien op het Fellini Exhibition bij het Eye in Amsterdam. Behoort niet tot het betere werk van Fellini, een afgang is het echter ook niet.

Leuke debuutfilm van Fellini, waarin een komisch theatergezelschap wordt gevolgd, dat het echter niet zo geheel gemakkelijk heeft.

Het gezelschap bestaat uit zangers, dansers, iemand die lampen opeet en de aardige maar nogal naïeve eigenaar. De eigenaar heeft er alles voor over om van zijn groep een succes te maken, ook al zijn daar soms de verkeerde mensen voor nodig. Het gezelschap leeft in de marge van de samenleving en leidt in feite maar een treurig bestaan, al geeft Fellini er telkens een komische ondertoon aan en zorgt hij voor een luchtig sfeertje.

Giulietta Masina speelt erg sterk en leuk om haar weer eens te zien. Carla Del Poggio doet het ook aardig, maar is vooral een erg mooie verschijning. Ik vond het ondertoontje van de film erg fijn en hoewel het allemaal nog heel hoogstaand wordt, is dit toch zeker aangenaam kijkvoer te noemen. Hier had Fellini het film maken al behoorlijk in de vingers.

3,5*

Prima debuut van Fellini, ik vind het zelfs een van zijn leukste films. Er zitten al veel van die typisch Fellini-elementen in (alleen het thema al schreeuwt zijn naam) maar het is luchtiger dan zijn latere werk, de melancholie speelt nog maar een bijrol. Maar dat geldt ook voor de platheid en groteske figuren die je in latere films nogal eens tegen komt.

De Filippo en Masina doen het prima, ik vond del Poggio niet zo bijzonder. Haar dansjes en gezang, zonder al te veel talent maar met een hoop zelfvertrouwen uitgevoerd, zijn wel vermakelijk. Het zijn de bijrollen die echt schitteren in kleine rolletjes: de zangeres op leeftijd, de magiër, en de gladde advocaat niet te vergeten.

Zeker geen debuut waar Fellini zich voor moet schamen.

Helemaal mee eens, voor mij ook een van de leukste Fellini films.

Ik heb sowieso meer zijn eerdere werk dan het latere.

Prachtige tragikomedie. Een simpel verhaal maar het werkt op alle vlakken. Goeie acteerprestaties, dynamische regie van het duo Fellini-Lattuada, mooie fotografie van Otello Martelli.
Grote ster van de film is Carla Del Poggio (op dat moment al getrouwd met Lattuada) die het hoofd van theaterman Peppino de Filippo op hol brengt. De film speelt zich af in het tweede- of derderangs Italiaanse variété wereldje van de jaren veertig waardoor de kijker bij momenten in de positie van de theaterganger wordt geplaatst en zich kan vergapen aan de kunstjes en toch wel sensuele uitstraling van Carla Del Poggio. Te vermelden waard is ook de rol van de Amerikaan John Kitzmiller die in die tijd regelmatig opduikt in Italiaanse films.
De psychologie van de relaties binnen het theatergezelschap van de Filippo komt realistisch over, werkt tot op het einde. Hoe symbolisch dat Carla en Peppino in de finale een verschillende trein nemen. Voor mij is dit een erg entertainende film met een kwetsbaar kantje.

Heb de prachtige blu ray box van Criterion met 15 van zijn films aangeschaft. Meer dan de helft ken ik nog niet, dus ben maar vooraan begonnen met zijn eerste film.

Een levendige vertelling over een niet al te getalenteerd theatergezelschap met een born loser als manager. Veel van de typerende Felliniaanse elementen zijn hier al aanwezig. Vond het een leuke en charmante film.

3,5