Tous les Soleils (2011)

3,5*

Prachtige film maar niet bepaald een komedie. Wel een broer die niet helemaal spoort met zijn 'angst' en bijbehorende acties omtrent Berlusconi. Ook enige lachwekkende situaties die niet geheel in combinatie met een 'normaal' wereldbeeld stroken.
Toch in zijn geheel best een leuke film!

Berichten verplaatst naar De Site > Algemeen > Stemmen

Vertederend mooi. Zo ontroerend lief

Geweldige sfeer wordt hier neergezet. Heerlijk!

Mooie lichtvoetige en vrolijke familiekomedie, waarin de relaties van het gebroken en ongebruikelijke gezin goed worden uitgewerkt. De komedie wordt niet bepaald door dijenkletsers, maar door de inherente grappigheid van de personages - de revolutionaire broer, de vader die op zoek is naar een houvast in het leven, en de dochter die haar eigen weg begint te zoeken. Vooral de warmte die er uit de film komt maakt het tot iets speciaals.

Feelgoodkomedie.

In mijn beleving loopt Stefano Accorsi in alle films, die ik van hem gezien hebben, te tobben. Deze keer niet alleen met zichzelf, maar ook met zijn puberende dochter (mooie rol van Lisa Cipriani) en zijn recalcitrante (soms kolderieke) broer. Philippe Claudel heeft rondom dit drietal een eenvoudige, warme familiefilm geweven, die weliswaar niet het niveau haalt van Claudel’s debuut Il Y A Longtemps Que Je T'Aime (2008), maar zonder meer erg aangenaam en onderhoudend is om te zien. En Anouk Aimée ziet er ondanks haar gevorderde leeftijd nog steeds goed uit.

Kan me alleen maar aansluiten bij de reactie van blurp194.

Toevoeging.
De eindscene wordt imo ontsiert door de verschijning van de geesten van Agathe en Louise, past totaal niet in de film.

Ik sluit me aan bij Blurp194, maar wil nog toevoegen dat de kwaliteit van de film wordt verhoogd door de goddelijke muziek van Christina Pluhar. Onaards mooi!

Goede film met sterke acteurs die dankzij de sfeer naar een hoger niveau wordt getild.

Deze film werd afgelopen vrijdag uitgezonden op de televisiezender NPO 2 en omdat ik op dat moment de film "Creed (2015)" aan het bekijken was, heb ik deze film opgenomen en afgelopen nacht bekeken. De film staat betiteld hier als een pure komedie (wat ik dan ook eigenlijk verwacht had bij het kijken), maar het is zeker meer een Drama / Komedie en eerlijk gezegd vond ik het ook maar een flauwe bedoeling met ook nog eens weinig interessante acteurs en actrices (er zit zelfs geen echte schoonheid in deze film).

Het verhaal draait om de alleenstaande vader Alessandro die een professor is in de barokmuziek (de muziek vond ik overigens wel leuk) en die in Strasbourg woont samen met zijn 15 jarige tienerdochter Irina en zijn in de pyjama rondlopende luie broer Crampone (die het niet heeft op de overheid en vooral op Silvio Berlusconi) die hij beiden moet opvoeden. Buiten dat leest hij ook voor (o.a. erotische verhalen aan een oude man) in een ziekenhuis voor terminaal zieke patiënten die doodgaan en met één persoon daarvan, te weten de vrouw Agathe (gespeeld door Anouk Aimée), heeft hij een nieuwe band. Die vrouw heeft ook nog een dochter (Florence), waar ze door omstandigheden geen contact meer mee heeft. Doordat Alessandro een fulltime job heeft met het opvoeden van zijn tiener dochter Irina (die op een leeftijd is waar vriendjes komen kijken) en zijn luie broer Crampone (die wel kookt en het huishouden doet) en tevens veel tijd spendeert aan het voorlezen in een ziekenhuis, heeft hij eigenlijk geen tijd meer voor zichzelf en voor zijn liefdesleven en daar draait het dan om in dit verhaal.

Eerlijk gezegd kon het verhaal en de uitvoering van het verhaal me niet echt boeien en heb ik ook weinig moeten (glim)lachen, terwijl deze film juist bestempeld staat als een "Komedie". De scene met de nepkrant m.b.t. het aftreden van Silvio Berlusconi was wel geinig en hetzelfde geldt voor de post bezorgster die het postkantoor in de fik steekt onder invloed van Crampone, die namelijk zegt dat post tegenwoordig alleen nog maar bestaat uit ellende (namelijk rekeningen en ontslagbrieven). De sfeer is inderdaad misschien nog wel het sterkste punt van deze film en eigenlijk ook de visuele beelden m.b.t. de omgevingen van Strasbourg. Het einde vond ik overigens wel mooi en ontroerend, maar de twee overleden geesten (de overleden vrouw van Alessandro, te weten Louise, en de terminaal zieke Agathe) die kwamen kijken waren eigenlijk niet nodig geweest.

Van de cast konden me eigenlijk alleen hoofdrolspelers Stefano Accorsi (in de rol van Alessandro) en Neri Marcorè (in de rol van Crampone) een beetje bekoren en de laatste zorgt vooral voor de humor in het verhaal. Hoewel er geen echte schoonheden zitten in deze film, moest ik me tevreden stellen met Clotilde Courau (in de rol van Florence, waarop Alessandro uiteindelijk verliefd wordt) en een vrouwelijke collega (wiens naam ik niet weet en die ook niet genoemd werd) op de Universiteit, die denkt dat Alessandro met haar zit te flirten via een datingssite, terwijl Crampone dat juist doet met Alessandro's profiel en foto om Alessandro aan de vrouw te krijgen

Al met al heb ik me niet echt goed vermaakt met deze Drama / Komedie film, maar omdat de film niet al te lang duurt, de sfeer goed is en het er visueel wel allemaal aardig uitzag, krijgt deze film van mij maar een nipte onvoldoende.

Leuke sfeer, en een paar leuke scènes, maar als geheel toch weer een nogal flauwe, rommelige en onevenwichtige bedoening, zoals ik ook vond van de andere films die ik gezien heb van Claudel, nl. Il y a longtemps que je t'aime en Avant l'hiver.

Zeker geen slechte, maar ook niet een heel bijzondere film. Het is niet een film die me lang bij zal blijven.

Prima film met een heerlijke soundtrack. 4 sterren!