Carmen Jones (1954)

Geselecteerd voor het National_Film_Registry

Voor mij typeren Hollywood musicals rond deze periode zich vooral door extreme gayness en dan denk ik bijvoorbeeld aan On the Town (1949) of Seven Brides for Seven Brothers (1954). Het is luchtig vermaak en ik word er wel –een soort van- vrolijk van. Dit is een interessante tegenhanger waarbij de thema’s een stuk zwaarder zijn. Wat er vooral direct uitspringt is de all black cast, wat voor deze periode vrij uitzonderlijk was en zeker de eindscene met het compleet zwarte publiek is opvallend. Muzikaal blijft het verder typisch musical en ook de film oogt verder klassiek Hollywood (niet verwonderlijk met Preminger aan het roer). Zal nooit helemaal mijn ding worden, maar ik denk dat er voor de liefhebbers veel te genieten valt. Bonuspunten voor het gewaagde einde.

Verfilming van Bizet’s beroemde opera op basis van een totaal nieuw libretto van Oscar Hammerstein. Het verhaal is verplaatst naar een Amerikaanse legerbasis tijdens de Tweede Wereldoorlog én naar Chicago. Niet zo goed als ik mij meende te herinneren van mijn eerste kijkbeurt zo ongeveer een halve eeuw geleden. Ik was destijds een fan van Harry Belafonte, maar zijn optreden in deze film valt me nu erg tegen. Dat mag ik niet zeggen van de verleidelijke Dorothy Dandrige, die het stralende middelpunt vormt en elke scène waarin ze te zien is, moeiteloos naar zich toetrekt. Niettemin blijf je met een ietwat onbevredigend gevoel achter.

Gebaseerd op de opera van Bizet, op zijn beurt gesteund op een novelle van Prosper Mérimée, maakte Preminger deze film, waarbij er geen blanken in de cast voorkwamen en waarbij hij, zoals hijzelf zou beweerd hebben, niet de intentie had een muzikale film te maken, wel in de eerste plaats een drama waarin ook gezongen wordt.
Het resultaat stelt vooral een indrukwekkende Dorothy Dandridge in vedette maar erg meeslepend kon Preminger zijn film niet maken.
Harry Belafonte, behoorlijk populair in die tijd, doet enige keren flink aan overacting in spel en zang.
Had er iets overtuigender van verwacht.

Eens met Bbarbie dat Dandridge de show steelt (was ook hoog tijd dat ik eens een film van haar zag). Verder moet een film als deze je een beetje liggen denk ik, wellicht zelfs als musicalfan (wat ik al niet noodzakelijkerwijs ben), aangezien het een moderne Hammerstein bewerking van de Bizet opera Carmen betreft. Maar dan op een militaire basis in het Zuiden met een Afrikaans-Amerikaanse cast. Misschien niet ieders kopje thee.

Ik vond het een vreemd kopje dat tegelijkertijd nieuw en bekend smaakte, maar zeker niet vies.

Aparte film in het oeuvre van Preminger is wat mij betreft een mislukte poging de opera Carmen te resetten in een andere setting. Vond het muzikaal vaak niet om aan te horen en het acteerwerk was ook niet best. Dandridge is de positieve uitzondering en de film is alleen dankzij haar het bekijken waard (en historisch natuurlijk van belang gezien de Oscarnominatie die er uit voortvloeit). Belanfonte had ik nog niet eerder in een film gezien en dat lijkt me geen gemis. Ook van zijn zang was ik niet erg onder de indruk. De film heeft wel wat leuke momenten, zoals wanneer Belanfonte in een afgrijselijk liedje zijn liefje laat weten dat ze hem zo aan zijn moeder doet denken, een slimme poging in een vroeg stadium van zijn weinig sprankelende vriendin af te komen- en ik vond de boks-scènes niet slecht gedaan. Een enkel liedje werkt wel, als Dandridge of Pearl Bailey zich ermee bemoeien.