Lilies of the Field (1963)

Erg goede film. geweldige goede poitier. Een man met ontzettend veel talent en uitstraling. Dan te bedenken dat hij idd destijds meestal de enige zwarte persoon was die op de set rondliep. En dan ook nog voor de camera! lol

De man heeft het allemaal. Hij heeft integriteit. En hij komt als hij spreekt over als een van de nobelste der hollywood acteurs. Ook buiten de camera. Als je alleen al bedenkt hoe hij een kleine denzel washington, samual jackson iets jongere morgan freeman moet hebben geïnspireerd. Fantastisch!!! En de film natuurlijk ook!!

Sidney Poitier won voor deze film de Oscar voor Beste Acteur (zijn enige Oscar)

Sidney werd hiermee de eerste Oscarwinnende zwarte man in de Oscarhistorie in de categorie mannelijke hoofdrolspeler

Matige film waarin een zwarte bouwvakker, vanwege autopech, belandt bij een stel nonnen die hem allemaal klusjes laten doen. Een wel erg simpel verhaaltje, dat verder weinig om het lijf heeft. De interactie tussen de bouwvakker en de nonnen is wel leuk, maar wordt al snel eentonig. Sydney Poitier zet, zoals gebruikelijk, een goeie rol neer.

Zwartwit feel-good movie uit de 60-er jaren met de brave, edelmoedige Sidney Poitier, zoals hij door het grote publiek graag werd gesmaakt en trouwens om zijn acteerprestatie in deze film alom werd gelauwerd.

Best genietbaar maar de tand des tijds zit er wat in. Cinematografisch zeker in orde.

Filmpje waar ik wel nieuwsgierig naar was na het overlijden van Poitier en het feit dat deze film zijn eerste Oscar nominatie opleverde. Gelukkig boodt de BBC uitkomst en dus zette ik mijn aan een in eerste instantie opmerkelijk verhaal met een kleurling temidden van een Duitse nonnen gemeenschap.

Het verhaal moge bekend zijn over een gekleurde bouwvakker die per abuis bij een aantal nonnen terecht komt voor wat water in zijn radiateur. Eenmaal gearriveerd blijkt weer vertrekken lastiger dan gedacht want moeder overste zet Homer aan het werk en duld geen tegenspraak. Temidden van soms Spartaanse gewoonten en middelen probeert Homer er vervolgens maar het beste van te maken.

Het is uiteraard te merken dat de film uit 1963 dateert. Het is allemaal aan de brave kant, voordeel is wel weer dat het de humor lekker subtiel maakt. Het mondt uit in een kostelijke botsing tussen de arbeider Homer, extra lading is natuurlijk dat hij een kleurling is, versus een ontzettend uitgenaste moeder overste, een vrijgevochten, trotse en zelfstandige neger die nergens meer voor buigt versus Deutsche grundlichkeit die vooral geen nee accepteert. En warempel, en ondanks Homers constante dreigementen om weg te gaan voelt ie zich op een gegeven moment toch betrokken en gaat het als zijn kerk zien. Boodschap van het geheel, en de titel met de zogenaamde 'lilies of the field', is uiteraard onbaatzuchtigheid en geloof in de goedheid van de medemens.

Lilies of the field is daarmee een erg leuke en vermakelijke film te noemen waarvan ik me kan voorstellen dat hij in de jaren '60 goed scoorde, en persoonlijk doet hij dat nog steeds. Poitier is overtuigend als de charismatische en slimme Homer Schmi(d)t en begrijpelijk is de Oscar, leuk is vooral ook zijn aanstekelijke Engelse les en gemopper als hij zich ondanks zijn babbels toch weer voor de kar laat spannen. Niet de vergeten dat de muziek fraai is. Dit alles maakt Lillies of the field tot een erg leuke film om te zien met een een aangename speelduur. Wat een leuke film.

Cheesy, voorspelbaar en melig, maar ook sympathiek en, jawel, hartverwarmend. Poitier is een gruwelijk knappe verschijning met een stel tanden waarvoor ze vermoedelijk de lichtgevoeligheid van de camera wel een tandje (excuse the pun) lager hebben moeten instellen, en met die lach en dat ranke postuur is een sympathiek personage al gauw neergezet, maar de manier waarop hij zich steeds laat afschepen en de theatrale gebaren die hij daarbij maakt zorgen er toch voor dat ik deze film niet helemaal serieus kan nemen. (En als ik deze film als een realistisch verhaal zou moeten opvatten was ik in Homers plaats persoonlijk al na dag 2 vertrokken, want de eigenzinnigheid en onbeschoftheid van deze moeder-overste zou ik zelf niet kunnen verkroppen, hoezeer ze er dan ook van overtuigd is dat ze in dienst van het goede en hogere staat. Maar goed, met die bril moet ik deze film natuurlijk helemaal niet bekijken.) Hoe dan ook, de energie, het plezier en het algemene feel-good-gehalte maken hier toch een leuke kijkervaring van, en Poitier blijft een genot om naar te kijken.

        Overigens stelt één van de IMDb-trivia: "For this film, Sidney Poitier was the first black man to win the Academy Award for Best Actor. However, whatever satisfaction Poitier felt winning this award was undercut by his concern that he won not because Hollywood had shown enlightened thinking, but rather he was being treated as Hollywood's token African-American." Een rare redenering: natuurlijk wilde Poitier niet behandeld worden als "Hollywood's token African-American", maar ik neem toch aan dat hij die Oscar ook niet had willen krijgen "because Hollywood had shown enlightened thinking", maar gewoon enkel en alleen vanwege zijn acteerprestatie. (Die ik, zoals gezegd, dus niet helemaal vlekkeloos vind, hetgeen Poitiers bedenkingen nog extra begrijpelijk maken.)

        En nog een idee: George Orwell noemde de hoofdpersoon van zijn 1984 Winston Smith, een naam die individuele uitzonderlijkheid (van Winston Churchill die Engeland door de Tweede Wereldoorlog loodste) combineerde met de Everyman-kwaliteit van "Smith". Zou de scriptschrijver van Lilies of the field voor de naam van Homer Smith iets vergelijkbaars voor ogen hebben gestaan?

Sinds ik als zestien- tot achttienjarig filmliefhebbertje de Videojaarboeken van 1994 tot 1997 verslond, ben ik al benieuwd naar Lilies of the Field, dat repte over het filmhistorische aspect, want dit was de eerste Oscarwinst van een zwarte Amerikaan voor beste mannelijke hoofdrol. Sidney Poitier, wat een baas. Het is geen In the Heat of the Night, maar Poitier als klusjesman op doorreis en Lilia Skala (was ook genomineerd) als non die hem op alle mogelijke manieren daar probeert te houden om een kapel te bouwen, zijn ondanks het simpele verhaaltje ontzettend kijkbaar.

3,5*