Vénus Noire (2010)

Geselecteerd voor de competitie in Venetië. Klinkt bizar en kan me er moeilijk een filmstijl / uitwerking bij voorstellen die in de lijn ligt met Kechiche's vorige werk "La Graine et le Mulet'.

Laten we hopen dat Kechiche een wat strakkere montage weet te hanteren voor zijn nieuwste film want dat laatste uur van La Graine et le Mulet was slaapverwekkend...

Bij ons is hij al weer uit de bioscoop.

Toch vreemd die verschillende releasedata en wie dat beslist.

Best wel de moeite hoor, ook van de nevenacteurs, die zijn super.

Allerminst slaapverwekkend Verhoeven..

Een ontzettende pijnlijke en beklemmende film met veel vernedering en deprime. Zonder meer ontzettend interessant om te zien hoe iedereen aan zo'n excentriek persoon wil trekken en er of geld van wil maken, of oprechte interesse heeft, of puur uit eigen belang/vooruitgang interesse toont. Sterk geacteerd van Yahima Torres en grappig om zoveel Afrikaans (Nederlands) terug te horen.

net de trailer gezien, mijn interesse is gewekt

De vernedering van de vrouw gaat als een rode draad door de film en houdt zelfs na haar dood niet op. Bij tijd en wijle is dat heel aangrijpend, maar de lengte van de film en de continue herhaling kan ook wel wat tegenwerken. Er wordt erg goed gespeeld, door de gehele cast, verder is de film bijzonder verzorgd en goed gemaakt.

Aparte film. De film is erg indringend, door de eindeloos durende genante situaties, het is net of je erbij bent, en daardoor medeplichtig wordt. Af en toe is het echt een beetje too much. Een diep triest verhaal natuurlijk. Toch is het niet zo eenzijdig moralistisch als een Hollywood-film zou zijn geweest, je snapt ook een beetje de fascinatie van de 19e eeuwers voor deze vrouw. "Wetenschap" boven alles in de 19e eeuw.

Puik acteur- en danswerk (wauw ) van Yahima Torres. Goed acteurwerk van de rest. Pluspunt dat er Afrikaans in wordt gesproken naast Engels en Frans.

Blij toen de film afgelopen was, zodat we weer opgelucht konden ademhalen.

Ik heb het niet opkunnen brengen de film uit te kijken, verhaal pakte mij totaal niet. Misschien ben ik te weinig nieuwsgierig naar de afloop geweest. Het acteer werk is naar behoren daar zit niet de kruks.

Portret van een zwarte Afrikaanse vrouw die in de 19e eeuw overgebracht werd naar Londen en Parijs, om daar gebruikt/misbruikt te worden als wilde in een freakshow en als hoer. Saaie maar vooral gênant voyeuristische bedoening, terwijl je zou verwachten dat dat laatste net aangeklaagd wordt.

Je hebt liever dat je verteld wordt wat je ervan moet vinden, in plaats van zelf tot een oordeel te komen?

Het is toch knap gemaakt als het een gênant voyeuristische bedoening voor je was.

Ik heb genoeg aan feiten om zelf tot een oordeel te komen, daar heb ik geen films voor nodig (die zijn in dat opzicht zelfs niet wenselijk).



Op een wel zeer goedkope manier effect najagen is voor mij niet hetzelfde als knap gemaakt. Ik verklaar mij nader: ik heb niets tegen films die een neutraal standpunt pogen in te nemen, wel tegen films die die schijn wekken, maar in dit geval dat neutrale standpunt eigenlijk misbruiken om uiteindelijk nauwelijks meer te doen dan een ouderwetse freakshow naar een beeldscherm over te brengen. Er zal vast wel 1 of andere kunstzinnige arty-farty drogreden voor zijn, maar ik zag alvast geen gegronde reden om de vernederingen die de negerin in kwestie dagelijks moest ondergaan, tot in den treure in close-up op de kijker te blijven loslaten.

Hoezo goedkoop? Je wordt a.h.w. een 19e eeuwer die naar haar kijkt tot het punt dat het pijnlijk wordt en je wordt zo bijna medeplichtig als je de film kijkt. Ik denk dat dat die 1 of andere kunstzinnige arty-farty drogreden moet zijn zoals jij die benoemt. Het had voor mij ook wel een ietsje minder gemogen,Het is de bedoeling om de kijker een beetje te laten zweten, daar is niks arty-farty aan. De film is zo een aanklacht.

Een aanklacht of pervers voyeurisme, it's a thin line. Als het al een aanklacht is, ben ik het in elk geval niet eens met de manier waarop ze hier tot uiting gebracht wordt.

Laat ik maar besluiten met te stellen dat deze film geen spek voor mijn bek was.

Goedkoop omdat het o zo makkelijk is. Wat is er nu moeilijk of knap aan om op menselijk lijden of menselijke vernedering te blijven inzoomen tot op het punt dat het ziekelijk wordt? Easy as pie.

Wie is in deze film de primitieve barbaar....

Redelijk dramafilm...

Wel mooi historisch kleding...

Redelijk verhaal...

Lang verhaal (159 minuten)...

Redelijk acteerwerk...

Over haar leven, dikke bil, haar onderzoek...

Geen goede muziek (te hard geluid)...

Geen moeite waard...

Emotionele film of hoe het geldgewin van een ander de ondergang betekent van een onschuldige. Uitstekende acteerprestatie van Yahima Torres. De film komt soms vulgair over, maar dat hoort in de weergave van het levensverhaal. Goede illustratie van het decadent leven van de Engelse en Franse burgerij begin 19de eeuw. Zeer goede karakterweergave van de personages. 3,5*.

Langdradige vertoningen die steeds op hetzelfde neer komen, drama, te lang, veel te lang uitgerekt, ik vraag me af waarom.

beetje vulgair met al die viezerikken...niet dat ik vies ben van een goed potje sex natuurlijk

Ik hink op twee gedachten of ik 'Black Venus' sterk vind: aan de ene kant (denk ik) historisch verantwoord, ontluisterend, beklemmend en een beeld van racisme in de puurste vorm, aan de andere kant gecompliceerd, onoverzichtelijk, voyeuristisch en onsmakelijk. En ondanks de 159 minuten speelduur krijg je maar weinig mee van wie Saartjie Baartman nu werkelijk was en niet duidelijk wordt of ze gewillig aan haar eigen exploitatie heeft meegewerkt. Yahima Torrres belichaamt haar figuur in de meest ware zin van het woord en speelt de rol van "hottentot venus", zo op het oog, zonder emotie. Het verhaal zelf is te uitvoerig; voortdurend worden de ontberingen die de hoofdpersoon moet ondergaan, tot vervelens toe herhaald.

Visueel werkelijk schitterend want de decors en kostuums uit die tijd zijn werkelijk prachtig (inclusief het Nederlandstalig Afrikaanse taaltje werd). Ook het soms pikant getinte verhaal (regelmatig best obsceen maar ook vernederend) is best goed en boeiend en de cast doet het prima en dan vooral natuurlijk Yahima Torres als de ongelukkige, bedrogen en uitgebuite Saartjie met haar flinke borsten en vooral haar enorme kont (die kon je als salontafel gebruiken). Maar ook haar eigenaars/zakenpartners Andre Jacobs als Hendrick Caezar en Olivier Gourmet als Réaux deden het meer dan prima. Minpunt is echter de duur want 2,5 uur voor een film als deze eigenlijk veel te lang waardoor er hier en daar wat saaie momenten inzitten. De laatste drie kwartier zijn overigens wel goed (zeker de laatste paar minuten en de best wel indrukwekkende echte beelden, waar haar restanten eindelijk in 2002 worden overgevlogen naar Zuid-Afrika en daar begraven worden, tijdens de gehele aftiteling) en ook best pikant.

Aangrijpend verhaal over een Zuid-Afrikaanse vrouw van de Kaap (waar ze werkte en woonde bij de familie Cezar). Saartjie Baartman (1789-1815) was de beroemdste van ten minste twee Khoikhoivrouwen die tentoongesteld werden als attractie in Europa onder de naam Hottentot-Venus, in de 19e eeuw. Hendrick Cezar, de broer van haar eigenaar wilde haar tentoonstellen in Londen. Hij beloofde haar dat ze hierdoor als een rijke vrouw terug zou keren. Saartjie werd tentoongesteld omdat blanke Europeanen haar lichaamsbouw wilden zien. Saartjie was namelijk erg klein, had een zwarte huidskleur, een groot achterwerk, lange schaamlippen en dikke lippen, zoals vooral bij de Khoi wel meer voorkwam.

Tegenwoordig kunnen de meeste mensen zich dit niet meer voorstellen; een uurtje "mens kijken' in een z.g. theater maar uit deze periode van de geschiedenis kennen we wel meer voorbeelden, ook waar dankzij boeken en films, hedendaagse roem aan zijn gegeven, zoals o.a. de "Elephant man"

De film "Venus Noire" behandeld het leven dus van Saartjie (uitspraak = Saarkie) en is niet altijd even vrolijk als de blanken die in deze film spelen. Soms krijg je de neiging om door het beeld heen te reiken naar deze ongelukkige vrouw die een gevangene was in Europa, een gevangene zonder ketens en cel. Ze kon toch niet wegkomen, een hel voor iemand die "vrij" rond kan lopen.

In haar 27-ste levensjaar kon zij aan deze hel ontsnappen door waarschijnlijk aan een infectieziekte/longontsteking te overlijden. Later is haar stoffelijk overschot in 2002 wederom ter aarde besteld in haar geboorteland.

Hottentottententententoonstelling - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Het is opmerkelijk dat in zoveel reacties wordt verwezen naar de tijd waarin de film speelt, het begin van de 19e eeuw, terwijl Vénus Noire volgens mij een heel actueel thema heeft. Kechiche zoekt daar ook bewust naar wanneer hij steeds explicietere beelden gaat schieten tegen het einde van de film, in scènes die niet gebonden zijn aan een bepaalde tijd of plek, namelijk die waarin Saartjie geprostitueerd wordt. Hiermee overbrugt Vénus Noire de historische kloof die er aan het begin van de film nog is: in essentie verschillen de gebeurtenissen aan het einde niet van de mensenhandel en seksslavernij zoals die vandaag de dag op grote schaal plaatsvinden (was het toeval of leken sommige beelden op die uit Lilja 4-ever?).

Het tweede grote thema van de film is voyeurisme. Zoals in het gehele oeuvre van Kechiche gebeurt dat op een bijzondere manier, namelijk door de kijker er expliciet in te betrekken. De lange scènes, met de dynamische camera en de vele close-ups, in combinatie met wat er getoond wordt en de vele herhaling daarin, trekken de kijker de gebeurtenissen in, of je nu wilt of niet. Je wordt daardoor ook gedwongen om te reflecteren op je eigen gevoel bij wat je ziet: je bent immers voyeur met de voyeurs (hoewel er een verschil is, want de kijker begluurt niet alleen Saartjie maar ook het publiek).

Wat mij betreft zijn de lange scenes en ook de lengte van de film in z'n geheel dan ook zeer functioneel. In het begin, de voorstelling in Londen, is het allemaal nog wel draaglijk, maar met de herhaling en de radicalisering wordt Venus Noire een steeds intenser en pijnlijker schouwspel. Overigens deel ik de kritiek van gauke dat Saartjie Baartman zelf wat teveel een zwijgend slachtoffer blijft, hoewel dit vermoedelijk een bewuste keuze is van Kechiche met het oog op het voyeuristische karakter van de film.

De drie talen die er in Vénus Noire worden gesproken versterken de authenticiteit enorm (terwijl ik het universeel spreken van Engels normaal nauwelijks als een groot bezwaar zie), waarbij vooral het Afrikaans van meerwaarde is. De decors en kostuums zijn uitstekend verzorgd, en de film kent daardoor meer kleurgebruik dan de andere lange films van Kechiche, hoewel de helderheid van de beelden dezelfde is.

Een bijzondere film dus, met opnieuw de duidelijke handtekening van Kechiche. Tot mijn favorieten behoort Vénus Noire zeker niet, daarvoor zijn het verhaal en de karakteruitdieping te beperkt, maar ik heb veel waardering voor de visie waarmee Abdellatif Kechiche dit project heeft vormgegeven.

Mooi thema. En inderdaad nog steeds actueel.

Op voorhand was ik bang dat het al te moraliserend zou zijn, maar dat viel mee. Heel sterk was het gesprek tussen Hendrick en Saartjie vlak na de eerste freakshow. Daaruit blijkt dat Saartjie de rol van primitieve wilde acteert en dat ze intelligent is verdriet heeft om haar overleden kind. Hendrick krijgt even de allures van een sympathieke oplichter die met Saartjie op gelijke voet opereert. Later wordt ze echter steeds slechter behandeld, vooral door Réaux. De expliciet sexuele scènes leken mij enigszins twijfelachtig voor de jaren 1810, maar tenslotte hadden markies De Sade en Casanova hun boeken toen al geschreven, dus kan het.

De tijdstructuur zit goed ineen. In het begin zie je de wetenschapper met een beeld van Saartjie in Parijs in 1815. Dan springt het terug naar Londen 1810. Kort voor het einde zie je hoe het beeld gemaakt is; de cirkel is rond.

De actrice Yahima Torres is gekozen omdat ze het juiste uiterlijk heeft voor die rol, maar ik vond dat ze het heel goed deed voor iemand zonder professionele ervaring.

Het beeld van 19de-eeuwse wetenschap lijkt me correct. Het was de tijd van de frenologie (schedelkunde) en de rassenkunde, inmiddels beschouwd als grotendeels achterhaalde pseudowetenschap. De term Hottentot wordt tegenwoordig als beledigend beschouwd. Je moet zeggen Khoi.

Tijdens de eindaftiteling zie je echte beelden. De lichamelijke resten van Sarah Baartman werden in 2002 teruggebracht naar Zuid-Afrika.

De filmmaker maakt van de bioscoopbezoeker ook een voyeur........!!!

Het relaas van Saartjie Baartman [Yahima Torres], de uit Zuid-Afrika afkomstige zwarte vrouw die begin 19e eeuw het onderwerp van controverse werd door samen met de blanke Hendrick Caezar [André Jacobs] in Londen te verschijnen in een voorstelling waarbij ze zich voordoet als een primitieve Hottentot. Aan het eind van de show mogen betalende toeschouwers het achterwerk van deze 'Black Hottentot' betasten en dat leidt tot een sensationele rechtszaak waarin Hendrick wordt aangeklaagd wegens slavernij. Hoewel Saartjie een vernederende rol heeft in de show, zit de waarheid veel ingewikkelder in elkaar.

Historisch drama begint met een wetenschappelijke lezing in antropologie waarin een replica van Saartjie wordt gebruikt om haar ras te vergelijken met dat van de Europanen en de aapachtigen. Dat wekt wellicht de indruk dat racisme het belangrijkste thema is, maar Kechichke haalt veel meer thema's aan. Saartjie blijkt een intelligente vrouw te zijn die zich in ieder geval tot op zekere hoogte beseft wat ze doet, dus dat roept de vraag op wat haar eigenlijk rol is in het bevestigen van racistische stereotypes. De hypocrisie van de blanke welgestelden die haar willen 'redden', de medeplichtigheid van de vrouwen in Saartjies systematische vernedering en de kille manier waarop de wetenschappers haar onderwerpen aan onderzoeken roepen relevante vragen. Maar Kechiche dompelt je als kijker onnodig lang in de ellende dat je er onverschillig van wordt. Een ongelofelijk moedige en indrukwekkende tour-de-force van Torres, dat wel en Kechiche heeft veel oog voor historisch detail. De archiefbeelden tijdens de aftiteling maken duidelijk hoe belangrijk Saartjie is gebleken voor Zuid-Afrika.

Erg zwakke film van Kechiche om twee redenen. De eerste is inhoudelijk; het personage van Black Venus is totaal oninteressant en zwak uitgewerkt. Veel meer dan 2,5 uur droef voor zich uitstaren doet ze niet.

Daarnaast vind ik de film heel lelijk met veel te hard licht oogt de digitale fotografie volkomen sfeerloos en zien we de gezichten vaak lelijk glimmen.

2*