Wait until Spring, Bandini (1989)

Mooie kleine sfeervolle film over de crisisjaren.

De schrijver van het boek was John Fante - een naam om te onthouden. Heel goed.

Hmmm, vijf sterren voor Wait Until Spring, Bandini? Jaja, toch wel. Als je het echt iets doet, moet je dan ook niet zitten te vitten over details (wat ik soms wél doe - dom van mij). Er zit zo'n warmte in deze film (en in al het werk van John Fante - lees deze man & maak jezelf gelukkig!), je hoeft echt geen pilaarbijter te zijn om geraakt te worden door dit kleine maar o-zo verdomd effectief filmpje. Wat de film nog beter maakt, is het feit dat Fante de lotgevallen van "zijn" Arturo Bandini altijd beschrijft met het nodige (onderhuids) cynisme én met humor.

Grote schande... de grootste Fante-fan die ik ben, en de eerste en enige verfilming van een van zijn meesterwerkjes heb ik nog steeds niet gezien...

Voor andere liefhebbers van Fante:

Binnenkort wordt Ask the Dust verfilmd. Ik ben er heel erg benieuwd naar, en vooral of Robert Towne (regisseur) met Collin Farrell (Bandini) en Salma Hayek (Camilla Lopez) de magie en subtiele humor van Fante weten te bewaren. Ik HOOP zo dat ze er geen standaard liefdesverhaal van maken... Fante verdient beter.

Stuk van gezien , en was idd sfeervol klein maar boeiend filmpje.

inderdaad klein maar sfeervol.

ik heb het boek niet gelezen maar zonder is de film ook al heel pakkend. ben fan van faye dunaway en kwam zo dus bij deze film. het is een schande dat hij niet zo populair is.

Zeer sterk ondergewaardeerde Belgische film! (enfin... van Belgische regie)

Prima vertolkingen.....

Een aanrader!

Arturo Bandini vond ik goed gecast en gespeeld. Voor de rest was de film voor mij een totaal ongeloofwaardige sentimentele draak...

Er is een scene van deze film mij altijd bijgebleven en wel die scene waarin het zoontje van bandini vertwijfelt over een spoorbrug loopt met de angst zijn vader te verliezen. Waarbij op de achtergrond een schitterend ontroerend stuk muziek werd gespeeld. Alleen al die scene maakte de voor mij de film de moeite waard om gezien te worden.

Ik hoop dat er ooit nog eens iemand dit stukje muziek op youtube zet.

Sociaal melodrama die op een bepaald moment vrij deprimerend wordt; de film is een autobiografische verfilming van een wat vergeten auteur, Fante, die de ontberingen van de Italiaanse immigranten in de landelijke USA van de jaren '20 beschreef. De winter is hard, de vader is werkloos, het gezin zit met schulden. Gevoelens als schaamte, gekrenkte trots spannen de kroon, maar ook het gemis van de vaderfiguur en de gespannen relatie tussen Bandini en zijn vrouw zijn stuk voor stuk gevolgen van deze tijdelijke armoede.

Zeker leuk om deze wat vergeten productie te zien, met de beeldschone Ornella Muti en de italiaans-amerikaanse accenten. Toch weet de film niet echt een snaar te raken en lijkt het allemaal niet zo erg als het eruit ziet. Als het de bedoeling was om de armoede en de ontberingen te doen voelen, dan is dit niet bepaald gelukt, zeker wanneer Ornella Muti het geld van die rijke weduwe gaat verbranden en Mantegna er uiteindelijk voor kiest om even met een dikke sigaar in zijn mond bij de weduwe te logeren. . Weer zo'n film die vlot voorbij vliegt en waar weinig mis mee is, maar waarvan ik me afvraag welk punt dit hele verhaal wou maken. In handen van een Italiaanse regisseur zou dit veel sterker geweest zijn.

Lovenswaardige poging van Deruddere met deze film over armoede en de nare nasleep daarvan wat uitmondt in een enigszins melodramatisch werk.

Film weet evenwel niet volledig te raken, alsof belangrijke scènes er niet waren en er met andere alleen maar wat werd aangemodderd.

Joe Mantegna en Faye Dunaway zijn natuurlijk gevestigde waarden die ook nu goed acteren, maar ik vond weinig houvast aan de personages die ze uitbeelden en ook mooie Ornelia Muti zat niet altijd in een consequente rol.

Sfeervolle film die de moeite waard is.

Dominique Deruddere in het Engels

Het is eigenlijk vreemd hoe Dominique Deruddere precies wordt genegeerd in de Vlaamse media. Zijn laatste film, Flying Home, heeft amper promotie gekregen en dat terwijl het hier wel gaat om een Vlaamse regisseur die in zijn carrière al een Oscar nominatie heeft versierd (voor Iedereen Beroemd) en zowel een avontuurtje in Duitsland (Die Bluthochzeit) en een avontuurtje in Hollywood (deze Wait until Spring, Bandini) heeft gehad. Toegegeven, de echte klapper moet nog altijd komen als ik naar zijn oeuvre kijk, ik zat al aan 3x 3.5*, maar misschien ging dit het hem worden.

Helaas, ik kom dus voor de vierde keer aan 3.5*. Is dat erg? Op zich niet, want het is het bewijs dat Deruddere een degelijke regisseur is die een verscheidenheid aan genres en talen aankan. In Wait until Spring, Bandini gaat hij, net zoals in zijn debuut, de literaire toer op en kiest hij er deze keer voor om een boek van John Fante te verfilmen. Een roman die over een arm Italiaans migrantengezin eind jaren '20 gaat die het vooral van het sfeerbeeld moet hebben. De jonge Arturo die niets liever wilt dan honkbal spelen is genoodzaakt om dat te doen met sneeuwballen terwijl zijn moeder hem probeert te dwingen om op de poef bij de lokale winkelier eten te gaan kopen, de vader die schoorvoetend om meer geld bij zijn huisbaas gaat vragen en dat uiteraard niet krijgt, ... Dit alles gebeurt in de winter, zowat het meest depressieve seizoen in het jaar, en de film eindigt wanneer eindelijk de lente is gekomen. Mooi in al zijn eenvoud, maar toch ook niet beklijvend genoeg om een echt hoge score te rechtvaardigen, dan was Mario Puzo's The Fortunate Pilgrim toch beter om eens iets vergelijkbaars te noemen.

Ik heb altijd al een zwak gehad voor Joe Mantegna. Ik heb hem voor het eerst leren kennen in The Last Don (hoppakee, nog eens Mario Puzo in deze recensie) en hoewel het twee compleet verschillende rollen zijn, gaan beiden hem goed af. Al is hij natuurlijk precies altijd wel de excuusItaliaan wanneer ze er eentje nodig hebben. Soit, Faye Dunaway heeft ook nog een belangrijke rol in het geheel en hoewel ze het goed doet, wordt ze toch wat weggespeeld door Ornella Muti (Maria Bandini) en Michael -geen familie van Lauren- Bacall (Arturo). Let vooral ook nog op een kleine bijrol van een gedubte (?) Josse De Pauw als de winkelier. Blijft toch ook één van mijn favoriete acteurs en het was een fijne verrassing dat hij hierin meespeelde.

Ik begin wat in herhaling te vallen, maar ook deze worp van Deruddere is een fijn filmpje. Ik blijf benieuwd naar de rest van zijn oeuvre, maar ik vermoed dat ik de grote titels ondertussen wel heb gehad. Blijf het wel knap vinden hoe hij zich al in drie verschillende talen heeft weten rechthouden. Met Pour le Plaisir gaat hij verder in het Frans, vraag me af wat dat geeft.

3.5*

Aardige film over een arm immigrantengezin die moeite hebben met rondkomen. Het tijdsbeeld wordt mooi neergezet (zeker ook vanwege het donkere kleurgebruik). Het verhaal is wat mager, maar de film kijkt wel gemakkelijk weg. Ook wil het niet echt aangrijpend worden, ondanks dat er aardig wat leed voorbij komt.

Tergend langzaam.