Le Professionnel (1981)

Ik heb deze film naar aanleiding van de geweldige soundtrack maar eens bekeken. En heb ook van de film genoten. Eerlijk gezegd zag ik het merendeel van de actie voornamelijk als aankleding welke vooral erg gedateerd was (de geluidseffecten, de autorace die ook nog opeens om de hoek komt). Maar de no-nonsense-heid waarmee alle karakters (zelfs Joss' vrouw) zo allen hun eigen agenda hebben: heerlijk! En scherpe humor waar Belmondo natuurlijk tot zijn recht komt. En tot slot het plot als groter verhaal: Belmondo neemt ook achter elkaar (welliswaar vaak geplande) risicos omdat zijn karakter het allemaal ook weinig meer kan schelen de desillusie is compleet. Dit werkt interessant genoeg erg goed met het luchtig overacteren van Belmondo. De film neemt zichzelf vooral niet al te serieus en is dat tegelijkertijd toch juist. En zoekt hij zijn oude geliefdes (die, lekker cliche, gewillig in zijn armen vallen) nou op voor hen of om zijn oud collegas een hak te zetten? En dan dat sterke einde met haar commentaar op hoe in de politiek beslissingen worden genomen met dat fraaie shot vanuit de lucht erna. Ja het was zeker vermakelijk!

James Bond in de Roger Moore-uitvoering meets Rambo meets Bassie en Adriaan meets Candlelight. Ik heb het vermoeden dat deze film die toch een behoorlijk knulligheidsgehalte heeft vooral een redelijke beoordeling krijgt uit nostalgische overwegingen.

Aan de andere kant: ik heb 'm wel uitgekeken. Vooral vanwege JPB, die toch een bepaald soort flair over zich heeft.

Heel begrijpelijk dat dit vroeger een top-film was; ben er dan ook vol verwachting aan begonnen. Grappig, vooral om het verschil van filmen vroeger en nu te kunnen zien. Alles zo overdreven, zo overduidelijk, zo voorspelbaar! Zo ziet ge maar hoe wij op zo'n korte tijd geëvolueerd zijn op zo'n korte tijd...

Goede typering. Bovendien was de muziek van Morricone mooi, maar wel erg beperkt met steeds dat zelfde viooldeuntje. Voordeel van de twijfel vanwege het bouwjaar.

Het zijn toch echt drie verschillende thema's die Morricone hier gebruikt.

Kort samengevat:

*je krijgt eerst Le Vent, le Cri als begintitels en alle muziek, die daarop volgt

*dan krijg je dat langzame dreigende muziekstuk, volgens mij wordt dat op de plaat Bach genoemd

*tenslotte vanaf de shoot-out krijg je -incl. eind scene en aftiteling- Chi Mai.

Vermakelijke en een goede film.

Hierboven werd al de opmerking gemaakt van een James Bond in een Roger Moore uitvoering, en ik moest tijdens het kijken van de film ook wel geregeld aan James Bond denken. Jean-Paul Belmondo komt in de film erg cool over en heeft ook wel wat weg van James Bond.

Ik vond de film vooral erg vermakelijk. Joss Baumont haalt in de film geregeld een paar leuke trucs uit. Het leukste vond ik wel zijn truc met de journalisten. Enig sinds jammer dat het met Baumont aan het eind van de film niet goed afloopt. Het kwam wel als een verassing, maar ik had het toch liever anders gezien.

De film komt soms wat knullig over. Dan doel ik vooral op de geluiden tijdens de gevechten. Die geluiden kwamen soms wat nep over. Naast gevechten heeft de film trouwens nog een mooie autoachtervolging.

Mooie muziek van Morricone. Dat Chi Mai thema is eigenlijk door Morricone gecomponeerd voor de film Maddalena (1971)

Al met al een redelijke goede en vermakelijke film. Geen echte topper, maar wel het kijken waard.

3,5*

Le Professionnel is me erg meegevallen.

Op zich ben ik geen groot Belmondo liefhebber, maar ik ben er ook niet allergisch voor. Zijn betere films kan ik wel waarderen. Deze film valt gelukkig ook in die categorie.

Het is een erg vermakelijke film. Vlot verteld en het verveelt eigenlijk geen moment.

Het is allemaal met een knipoog gebracht, met name het personage dat Belmondo hier speelt. Hij waant zich onaantastbaar en kent de fijne kneepjes van het vak, zodat hij iedereen tegen elkaar uitspeelt. Het is wat over-the-top, maar serieus genoeg zodat het niet belachelijk wordt.

Anno 2016 nog steeds prima vermaak. Het is natuurlijk geen Melville en de jaren 80 zijn filmisch wat minder interessant dan de jaren 70.

Morricone muziek wel wat melancholisch. Dat zou je dan eigenlijk meer bij een drama verwachten, maar toch mooie muziek.

Stuk leukere kijkervaring dan ik vooraf had gedacht. Heb nog niet zo veel films met Belmondo in de hoofdrol gezien, maar afgaande op deze heeft de man toch veel charisma, hij draagt deze film vrijwel in zijn ééntje. En dat terwijl het script flinterdun is, de vertelstructuur hiaten heeft, en de actie naar de hedendaagse maatstaven behoorlijk gedateerd is en goedkoop oogt.

Zet je verstand op nul en je hebt echter best een goed filmpje te pakken. De prachtige muziek helpt natuurlijk ook mee(hiervoor half puntje extra), muziek die eigenlijk een nog veel betere film waardig is.

Hangend tussen mislukte humor en een niet uit de verf komende serieuze thriller.

Vreemd script daardoor. Hoe mooi het nummer Chi Mai ook mag zijn, het wordt hier vreemd wisselvallig ingezet en doet daardoor het nummer haar kracht voor de film verliezen.

Nee de regisseur had dit iets serieuzer aan moeten pakken en er een echte misdaadthriller van moeten maken. Nu vind ik het op alle vlakken een halfbakken gerecht. Belmondo is wel cool hier.

Kan hier ook niet zo lovend over zijn. Belmondo vind ik al ergerlijk in dergelijke rollen, waar hij zich met een glimlach door de moeilijkste situaties worstelt Dat maakt de film nogal spanningsloos want als kijker weet je toch dat hij nooit in de problemen zal raken. Hier speelt hij een door de geheime diensten opgeofferde huurling die terugkeert naar Frankrijk om wraak te nemen. Niet veel beter dan een doorsnee Chuck Norris of Charles Bronson film. De score van Ennio Morricone is overbekend maar past eerder bij een drama dan een actiefilm. Acteur Robert Hossein, die Belmondo's nemesis speelt lijkt sterk op Tommy Lee Jones... Filmkriebel zegt: leuk voor een keertje.

Ne bijna alle geweldige klassiekers met Alain Delon gezien te hebben werd het eens tijd om kennis te gaan maken met Jean Paul Belmondo en dit was mn eerste kennismaking en beviel mij goed!

Hele leuke film en Belmondo doet het erg goed! Ook leuk om te zien is dat de acteur Bernard-Pierre Donnadieu, die de psychopaat in de beste Nederlandse film ooit gemaakt (vind ik) speelt hierin mee speelt.

Moet wel zeggen vond het een hele goeie en vermakelijke film maar de film haalt het niveau van de Alain Delon films niet. De soundtrack van Ennio Morricone was ook erg mooi!

Einde van de film was ook heel erg goed! Had ik zeker niet verwacht.

Briljante acteur Paul Belmondo ,veel van genoten.

Matige film met een nogal bizar scenario combineert allerlei genres, van actiekomedie tot exploitatie, die geen van allen uit de verf komen, en heeft in Belmondo ook nog eens een van mijn minst favoriete actiehelden in de hoofdrol. Scenario vol gaten en nogal wat belachelijke scenes (die lesbische agente), het kwam vaak in de buurt van een bedenkelijk niveau. De score van Morricone wordt tot vervelens toe uitgemolken dus uit de muziek haalde ik ook maar weinig plezier.

Hooguit leuk als curiositeit. Van politieke correctheid had men trouwens ook geen last.

Ben toch wel benieuwd wie het rare idee heeft gehad om deze nogal boertige actiefilm op te leuken met Morricone´s Chi Mai. Uiterst merkwaardig.

Een film met een hoog pulpgehalte, maar het werkt wel. Actie wordt afgewisseld met momenten van cynisme en humor. Enkele scénes gaan er losjes over, zoals de seksueel getinte ondervraging van Elisabeth Margoni door de politie.
Belmondo is de ideale vertolker van het personage, of beter gezegd dit filmproject werd voor hem in het leven geroepen, en entertaint de volle duur. Respect ook voor de geweldige achtervolging met de wagens op de trappen, waarin Belmondo zelf zijn mannetje staat.

Het prachtige thema van Morricone (recyclage van werk uit een voorgaande film) heeft iets contemplatief, lijkt haaks te staan op de actie/komedie, maar lijkt de film daardoor net ook weer wat te verdiepen. Mooi. Zijn muziek staat ook centraal in het schietduel alluderend op Leone, prachtig ook hoe dat ventje met de roze bloemen als een olifant in de porseleinwinkel langskomt.
De muziek is belangrijk al zijn er ook wel genoeg momenten waar de cinema op zich centraal staat. De eindscene is daarvan een bewijs, met Franse grandeur.

Op de Franse wiki wordt gemeld dat JP Belmondo zelf die muziek gekozen heeft.

Le Professionnel — Wikipédia - fr.wikipedia.org

Frans filmicoon Jean-Paul Belmondo (88) overleden op 05-09-2021.

Frans filmicoon Jean-Paul Belmondo (88) overleden | AD.nl

Is voor een keertje te doen, maar echt geweldig vond ik dit allemaal niet.