Night Moves (1975)

Helaas alleen op dvd verschenen in de VS (regio 1), anders hadden ongetwijfeld al wat meer mensen kennis genomen van deze typische jaren '70 noir. Net als The Long Goodbye van Robert Altman is dit een ontmaskering van het imago van de alwetende en doortastende privé detective.

Het verpletterende einde waar je als kijker langzaam naartoe geleidt wordt zorgt er iedere keer weer voor dat ik de film zo snel mogelijk nog een keer wil zien.

Inderdaad overeenkomsten met Altman's geweldige detectivefilm, maar helaas pakt het ontbreken van een zekere plotgedrevenheid in deze film minder goed uit. Zeker niet vervelend, maar soms kabbelt het allemaal maar wat te doelloos rond. Gelukkig speelt Hackman erg sterk en is de ontknoping behoorlijk indrukwekkend.

Enigszins stuurloos.

Wel onderhoudend, maar niet echt spannend.

Hackman is sterk, al kan dat niet van het verhaaltje worden gezegd. Met name de moord op het meisje lijkt er bij de haren bij gesleept om vorm aan het voorgaande te geven. Ook het misbruik plot blijft in het luchtledige hangen. Het maakt het personage van Hackman er i.i.g. niet sympathieker op.

Het einde an sich is prima. Mooi gefilmd ook.

Goed.

Relatief onbekende jaren 70 noir die her en der al als geheimtip begint op te dagen.

Het kijken van deze film voelde alsof je een oude wijnfles hebt gevonden in de kelder en voorzichtig proeft of ie nog te drinken is.

Een mooi gerijpte wijn perfect op dronk? of azijn?

Heerlijk!! De eerste optie dus.

Typisch jaren zeventig sfeer met Hackman als cynische private eye die met simpel runaway-opdrachtje een hele mestvaalt omploegt.

Weinig actie, maar sfeer!! sfeer!! sfeer!!

Schitterend geacteerd en voor een groot deel afspelend in de Florida Keys.

Ook nog mooi citaatje als mevrouw Hackman vraagt of ie meewil naar Rohmer's Ma Nuit Chez Maud.

"I've seen a Rohmer movie once. It felt like watching paint dry."

Mooie neonoir

Zeer vermakelijk, zoals altijd met Gene.

*3

Inderdaad, erg gecompliceerd...

Beetje vergezocht verhaal vond ik, de clou heb ik niet begrepen.

Dankzij G. Hackman dan toch maar 2 sterretjes?

Zeer goed uitgewerkt verhaal met een diper plot dan je verwacht.

Aanrader!

Onderhoudend, knap geconstrueerd misdaadverhaal zoals Arthur Penn er wel meer gemaakt heeft. Film is al opnomen in 1973 en heeft twee jaar op de plank van de studio gelegen, omdat Melanie Griffith tijdens de opnames pas 16 jaar oud was. En dan je borsten laten zien, al is het maar een glimp? Dan kon natuurlijk niet in het hypocriete, preutse Amerika van veertig jaar geleden. Vandaar.

Het duurt een tijdje voor het verhaal op stoom komt, maar gaandeweg wordt de film steeds beter. Wel erg lelijk gemonteerd, zowel qua beeld als qua geluid.

Na een aantal zeer positieve recensie te hebben gelezen de film maar eens bekeken. De film viel erg tegen. Het begint allemaal erg traag en het verhaal is onsamenhangend, de montage is vreselijk. De spanning en actie komen pas aan het einde. Ik stoorde me enigszins aan het acteerwerk; met als uitzondering Hackman die zoals altijd heel behoorlijk speelt, vandaar nog 2 sterren.

Er had veel meer ingezeten naar mijn idee.

Voor de geduldige jaren '70 filmliefhebber..

Want dit wás me een pittige, lange zit. Heb de film in drie etappes kunnen uitkijken, terwijl 100 minuten toch echt niet zo lang is tegenwoordig. Veel gebeurt er namelijk niet en het tempo van de film ligt vreselijk laag. Pas tegen het einde vindt er wat actie plaats, al laat je dat vooral met vraagtekens achter.

Gene Hackman speelt detective Moseby, wiens carrière nooit echt van de grond gekomen is. Ook verder is het niet best: als voormalig American Football speler kwam hij net tekort, zijn vrouw gaat vreemd en met zijn vader is hij gebrouilleerd. Kortom: een man die teleurgesteld is in het leven. Als dan de dochter van een verlopen actrice verdwijnt, denkt hij eindelijk een grote zaak te hebben.

Wat echter simpel leek - spoor de dochter op en breng haar terug - blijkt toch een stuk gecompliceerder. Als ze nog maar net terug is wordt het meisje vermoord en Moseby voelt zich genoodzaakt zich in een decadent, vreemd wereldje van smokkelaars te storten. Moorden volgen elkaar nu in rap tempo op en het verhaal wordt steeds onduidelijker. Een slimme jongen die het na één kijkbeurt al begrijpt; ik snapte er geen jota van.

Toch intrigeert de film van begin tot eind. Het 70ties tijdsbeeld, het vreemde broeierige sfeertje van The Florida Keys, de acteurs: ergens beklijft het wel. De thema's verval/mislukking/doelloosheid blijven op subtiele wijze terugkomen, waardoor het onbegrijpelijke plot desondanks blijft boeien. De eindscène is symbolisch erg sterk en doet niet gauw vergeten.

Een tweede kijkbeurt is zeker nodig, maar voor nu houd ik het op 3,5*.

Wie hier komt voor die mystery thriller met een detective die het zaakje wel even zal oplossen, gaat hier onderweg struikelen. Moseby weet het zelf eigenlijk ook niet zo goed. Een volbloed karakterdrama als je het mij vraagt en dat over een gebutste vent, die nog een dreun van zijn vrouw krijgt en verstrikt raakt in een zaak waar hij de hele film lang min of meer achter de feiten aanloopt. Penn vertikt het ook om de zaken uit te leggen of te verhelderen, hij is vooral in de weer met het perspectief van zijn hoofdrol.

En die is nogal troebel. Hackman in een rol die hem op het lijf geschreven is. Zachtaardig, maar ook een ijzervreter, beetje ouwehoeren om het ijs te breken en dergelijke, maar vol venijn als het er op aankomt. Hij ziet het alleen niet, zoals de schaker, wiens potje hij naspeelt, het ook heeft gemist. Ik deel de kritiek op de montage, er zijn enkele slordige, abrupte cuts, maar verder een absoluut boeiend portret met een drastische finale en treffend laatste shot. Onder het laagje vernis gaat een donkere film schuil.

Een rustige, ongekunstelde, grauwe film noirachtige paronoïde misdaadthriller, waarbij de laatste twintig minuten het spannendst waren. De hoofdpersonage kreeg van de regisseur een gedetailleerde karakterbeschrijving en deze rol werd door Gene Hackman authentiek ingevuld. Trouwens ik vond de gehele cast goed spelen, waarbij een sarcastische Jennifer Warren me in positieve zin opviel.

Op zich redelijke thriller, die veelbelovend begint, met een sterke Gene Hackman, maar aan het eind uitgaat als de bekende nachtkaars. Het lijkt er op dat scenarioschrijver Alan Sharp geen inspiratie meer had om het verhaal op een redelijke manier af te ronden en veel vragen open laat. Is Dellilah (Melanie Griffith) nu vermoord, of was het echt een ongeluk? En wat was de rol van Quentin (James Woods) in het geheel?

Penn maakt er een beetje een rommeltje van, wil teveel dingen tegelijk en dat komt de film niet ten goede. Enerzijds focust de film veel op het personage Harry Moseby en zijn gekwelde leven. Hackman vervult zijn rol met glans, echter weet Penn er niet het maximale uit te halen.

Het plot springt van de hak op de tak en gooit personages heen en weer, verscheidene thema's komen aan bod maar niks wordt echt uitgediept. Ook de slordige editting die er enigszins wel de vaart in blijft houden helpt ook niet mee.

Gene Hackman redt de film hier, maar het nodigt mij niet echt uit om snel meer werk van Arthur Penn te zien.

Moet zijn: om de dochter van een al ouder wordende Hollywood-actrice terug te vinden

Eigenlijk best een aardige film, heb hem alleen de tweede keer wéér niet helemaal begrepen...

Neo-noir over een privédetective die de dochter van een wat oudere Hollywood-actrice moet opsporen. Hierbij wordt hij echter in nog andere zaken verwikkeld.

Het verhaal kon mij slechts op het einde wat boeien, voor het grootste deel was het saai. Veel verschillende elementen komen aan bod, maar het blijft allemaal aan de oppervlakte. De montage vond ik aan de slordige kant. Op de vertolking van Hackman valt uiteraard niets aan te merken, maar het blijft een middelmatige film die ik vlug zal vergeten.

Uit op Blu-ray in de States van Warner. Over de beeldkwaliteit was men hier uitermate positief maar die is mij persoonlijk toch niet zo opgevallen, hoewel ze niet slecht is.

Geen Long Goodbye of Chinatown, maar zeker een boeiend 70's detectiveverhaal / karakterstudie. Hackman zet een van zijn beste rollen neer als een man diens persoonlijke leven in duigen valt, terwijl hij tot op de bodem van een (voor mij iets té) ingewikkeld complot tracht te raken. Geweldige dialogen en een indrukwekkende climax. 3,5 sterretjes.

Arthur Penn's ‘Night Moves’ demands, and deserves, multiple viewings, and every single one of them is equally rewarding • Cinephilia & Beyond - cinephiliabeyond.org

Goeie film waarin een privé-detective door een actrice wordt gevraagd diens tienerdochter op te sporen. Het plot is hier enigszins ondergeschikt aan de personages. Vooral het hoofdpersonage is goed uitgewerkt en weet zeker te boeien (niet in de laatste plaats door de vertolking van Gene Hackman). Verder nog een gewaagde debuutrol van Melanie Griffith.

Ik geloof dat ik het begin te begrijpen, prima film, maar om een of andere reden raak ik telkens de draad kwijt.

Ik verhoog nog eens, ondanks het feit dat ik de clou wéér niet begrepen heb.

Misschien de vierde keer dan.

Stuurloos en rommelige detective.

Een sublieme noir met Gene Hackman in topvorm

Hackman op dreef in een nogal stuurloos dobberende film.

Als sfeerbeeld van de jaren '70 en '80 wel heel erg fijn kijken overigens, en dat het verhaal wat langzaam en ongericht van begin naar einde drijft is dan misschien wat minder belangrijk. Door het stuurloze dobberen komt er nogal wat aan details voorbij wat zo op het oog niet belangrijk lijkt - maar wel bijdraagt aan de sfeer. En wellicht dat er hier en daar toch nog wel een addertje onder het gras zit dat er bij herhaald kijken toch nog uit komt. Van Melanie Griffith was ik nooit zo onder de indruk overigens, en ook nu weer niet.

Als thriller is Night Moves niet heel indrukwekkend. Het thrilleraspect functioneert slechts optimaal in de laatste twintig minuten. Pas dan komt er enige beweging in het oppervlakkige plot. Toch is de film op bepaalde vlakken wel interessant. Als opzienbarend tijdsbeeld bijvoorbeeld. Of als psychologische raamwerk over menselijke motivatie.

Regisseur Arthur Penn laat de film zich deels afspelen in de kneuterige Hollywoodse filmscene. En dat is interessant, omdat Penn met eerdere films afstand nam van de Hollywoodse filmconventies door de geweldsgrenzen van de hollywoodfilm te verleggen. Zijn weergave van het volkje is een presentatie van een hoop ondoorzichtige, leugenachtige en achterbakse personen. Achter de glamoureuze bijna goddelijke façade gaat het enkel om aardse hebzucht en aardse afgunst.

Penn vraagt geduld van de kijker. Veel geduld. Rustig en doordacht passeert het verhaal, dat niet bol staat van de spanningsbogen. In plaats van zich te richten op spannende accenten, besteedt Penn veel tijd aan een gedetailleerde karaktertekening van zijn protagonist. Een privé detective die worstelt met een huwelijks- en een zingevingscrisis. Hij wordt gespeeld door een uitstekende Gene Hackman.

Ook interessant is de weerklank van de toenmalige actualiteiten die door het verhaal schemeren. Watergate, Vietnam. Gebeurtenissen die hun sporen nalieten en de samenleving op zijn kop zetten. Die sporen zijn in de film zichtbaar in de vorm van een natuurlijk wantrouwen dat de personages ten opzichte van elkaar manifesteren alsmede in de sliert leugens en intriges die de personages als vanzelfsprekend steeds maar weer omringen.

Night Moves is geen spectaculaire of hele spannende thriller en is op momenten zelfs saai te noemen. De psychologische subtekst, het boeiende tijdsbeeld en natuurlijk de spannende slotscènes maken dat de film het aanzien toch nog waard is.