Casque d'Or (1952)

Topfilm van Becker, ook regisseur van een andere Franse topper "Touchez Pas Au Grisbi". Simone Signoret spat van het scherm in een van haar beste rollen.

4,5*

De titel verwijst dus naar de blonde lokken van Simone,die net als in la ronde van Ophuls weer een koppeltje vormt met Reggiani,die van het doek spat in zijn beste rol.Wel een aardig geintje van de synopticus om practisch de hele intrige maar te verklappen,zodat de kijker zich volledig kan richten op de cinematografie en niet door het verhaal wordt gehinderd.Dood aan de spoiler tags!
Terzake:het verhaal stelt sowieso geen kloot voor en kunnen we omschrijven als een proletarische tragedie waarbij wat mannetjes vechten om een wijfje(al geef ik toe dat dat eigenlijk HET verhaal überhaupt is)en Reggiani een typisch Beckeriaanse working class hero vertolkt.
Spelend rond 1900,heeft Becker zo de kans om alles in beeld te brengen als een Auguste Renoir schilderij(Becker leerde het vak trouwens bij diens zoon Jean),het lijkt soms alsof je naar b.v. au moulin de la galette of les canotiers zit te kijken die in beweging zijn gebracht.Verder een aardig kijkje in het Parijs van de oude volkswijken,een Parijs dat ten tijde van de verfilming al niet meer bestond en waar Becker stiekem nostalgische gevoelens bij lijkt te hebben.

Krijgt re-release:
Vanaf 5 juli in de bioscoop (EYE film)!

Casque d'Or verteld eigenlijk een erg typisch film-noirverhaal, alleen nu is de setting het Parijs van 1898. Dus je weet wat je kan verwachten als een man verliefd wordt op het liefje van een gangster. De kwaliteit van de film zit hem dan ook vooral in de sfeer die geschapen wordt in plaats van in de vertelling. Het is echt heel Frans allemaal en de maffiatypes deden me allemaal wat denken aan de meer provinciaalse personages die je vaak in Franse films tegenkomt in plaats van aan meer stadse karakters. Dat geeft er toch wel wat eigens aan. Daarbij zou geen Amerikaanse film-noir er ooit zo licht uitzien. Casque d'Or ziet er mooi uit in zijn donkere scènes, maar vooral het zonlicht in kleine dorpjes of aan de kant van een riviertje krijgen de nadruk.

Verder ligt er veel nadruk op gevoel. Becker lijkt bijna te eisen dat je dezelfde liefde voor Marie voelt als Manda en tevens de vriendschap tussen Manda en Raymond krijgt de ruimte. Het is een erg romantische film, maar gelukkig worden de misdaadpraktijken niet verzacht. Al met al werkt het allemaal wel als een lyrische film en is het erg goed uitgevoerd, al werd ik ook niet weggeblazen door het geheel. Een echte reden daarvoor heb ik niet. Misschien zijn de personages toch wat te simpel voor een film die om gevoelens en verhoudingen draait.
3,5*

“…hoogtepunt uit de Franse naoorlogse filmjaren…hartverscheurend mooi liefdesverhaal…”, “…meeslepend melodrama van het hoogste niveau, dat de jaren goed heeft doorstaan…met impressionistische scènes om in te lijsten zo mooi…” (**** Volkskrant); “Heerlijke Franse gangsters, en hun verleidelijke liefjes” (Trouw); “Prachtig romantische tragedie…” (**** VPRO/Cinema.nl); “Signoret oogt als een uitdagende, hyperseksuele versie van Grace Kelly…De gerestaureerde versie oogt zelfs nog scherper en glorieuzer. Zie hier, een niet te missen combinatie, even imponerend als Signoret zelf: een gerestaureerd meesterwerk gekoppeld aan de moderne schwung van het bijzondere nieuwe EYE Filmmuseum in Amsterdam.” (**** Moviescene); “…een van de mooiste rollen van haar carrière…” (**** Veronica); “…klassieke romantiek…brutale regie en een directe vertelstijl, die ook zestig jaar later nog verrassend vlot aandoet.” (**** Filmtotaal); “Naast een lust voor het oog is Casque d'or een prachtige studie van karakters…” (**** 8Weekly); “Misschien wel de mooiste film uit mijn leven.” (Simone Signoret)

Gisteren in de bioscoop gezien. Ik vondt hem traag en statisch, zeker vergeleken bij Criss Cross (1949) van Siodmak of een film als White Heat (ook '49). Een paar scene's waren onbedoeld koddig, dat was jammer. Ik begrijp niet zo waarom dit de hemel ingeprezen wordt.

Charmante oldtimer met sterke acteurs en een sfeervolle aankleding maar eigenlijk gebeurde er niet zoveel en de actiescènes waren matig tot hilarisch verwerkt (ontsnapping voor de gevangenis bijvoorbeeld). Kijkt redelijk weg maar de overgangen tussen diverse scènes waren nogal lomp en de leegheid begon te jeuken.

Mooi romantisch drama van Jacques Becker, geïnspireerd door een geruchtmakende onderwereldaffaire rond de vorige eeuwwisseling. Het fraaie camerawerk levert prachtige plaatjes op. De film lijkt voornamelijk een ode aan de rubensachtige schoonheid van Simone Signoret, een boegbeeld in de naoorlogse Franse filmgeschiedenis, die werkelijk van het scherm spat. Vooral van haar close-ups is veel werk gemaakt. Erg kunstzinnig en mooi.
De alternatieve, Nederlandse titel “Golden Marie, de zondares van Parijs” is opmerkelijk te noemen, want dat van die zonden valt reuze mee.

Aardige klucht achtige film, maar een meesterwerk zie ik er niet in

Liefdesdrama uit het begin van de vijftigerjaren waarvoor het publiek destijds mogelijks storm liep, al was het maar om boegbeelden als Simonne Signoret (wat wordt ze veel netjes belicht en liefdevol kijkend in close-up gebracht) en een superjonge Serge Reggiani aan het werk te zien.
Te waarderen vooral om het mooie camerawerk en de sfeerschepping. Typisch ook voor vele Franse film uit de tijd het beeld van de kleine mens wiens lot toch weer gebonden is aan de macht van anderen en daardoor het geluk niet voor het grijpen krijgt.
Zag hem nu voor een tweede keer en echt fan ben ik nu ook niet.
Terloops, Signoret zag ik liever in haar latere rollen, waar ze niet zo meer geschikt was voor een rol van verleidelijke vrouw ("L'Aveu", "L'Armée des Ombres, "Le Chat".... ).

Simone Signoret in haar meest sensuele vertolking als het verleidelijk meisje Marie met de gouden haren, dat in de Parijse onderwereld van 1904 alle mannen die haar begeren de dood instuurt. Serge Reggiani is de assistent-timmerman die verliefd op haar wordt, haar minnaar in een duel doodt en met haar naar het platteland vlucht. Daar beleven ze een kortstondige "amour fou". Bandietenleider Claude Dauphin aast ook op Marie en stuurt erop aan dat Reggiani zijn schuld bekent.
Jacques Becker hult zijn elegante vertelling over passie, intrige en rivaliteit in een noodlottige sfeer. Weinig regisseurs weten echter hun tragische blik op hun personages met zoveel tedere en schalkse momenten te kruiden en de melancholie zo aantrekkelijk te maken.