The Glass Key (1942)

Aardige film-noir. Beetje ingewikkeld scenario, maar met wat vaker kijken vind ik de film steeds beter.

Acteerwerk van de toen nog 20-jarige Veronica Lake als femme-fatale Janet Henry en ook William Bendix als gestoorde body-guard is excellent. Beiden tonen hun acteertalent weer in die andere film-noir THE BLUE DAHLIA, uit 1946.

Vooral, wat de Amerikanen de "Lake-giving-Ladd-the-eye-scene" is uniek in de filmwereld en prachtig om te zien en terug te zien.

Ook de naar MGM overgestapte, en later aldaar bekend uit de Tarzan films, Frances Grifford, zet ondanks haar korte optreden als Ladd's nurse een krachtige rol neer in deze Paramount film.

Behoeft geen spoiler, maar al vrij snel blijkt de broer van Janet Henry dood te zijn; de gehele film gaat verder om het motief en vooral hoe en door wie. Dat blijkt pas in de laatste 5 minuten van deze film-noir thriller.

Ook in deze film werd Veronica Lake weer prachtig gekleed door Paramount's top-kleedster Edith Head, alhoewel wat dat betreft SAIGON nog steeds de kroon spant.

Terwijl Donlevy in I WANTED WINGS prima in zijn rol zat, is dat hier duidelijk minder en Ladd probeert dat geregeld te compenseren.

(Lake beschrijft dat ook in haar autobiografie.) Daardoor mist deze film-noir net die charme, die THE BLUE DAHLIA wel heeft. Toch een score van 4,5.

Cliché, maar deze film graag op DVD.

Verschijnt 5 February op DVD in Engeland!

Bronnen: Play.com en Amazon.co.uk.

Met The Blue Dahlia deze DVD (R-2/PAL) vandaag ontvangen!

Tov NTSC-VHS is er heel wat meer contrast-boostig; weinig grijs- waarden dus. Jammer. Wachten maar op de R-1 release.

DVD heeft Engelse subs.

Blijft verder een prima film; en Veronica Lake ziet er in PAL ook ge- weldig uit.

Daarnaast weer genoten van William Bendix. In The Dark Corner, The Big Steal en The Blue Dahlia al geweldig, maar ook in deze The Glass Key.

IMDB 9/10.

Eindelijk: DVDReview!

Werd richting het einde steeds lastiger om te volgen. Maar afgezien dan van het plot is dit een okeeje film met leuk neergezette karakters, stevige actie en een ontsnappingsscene die vele jaren later Clint Eastwood heeft geïnspireerd me dunkt .

Stelt niet zo veel voor helaas. Ik vind de film-noirs met het legendarische koppel Alan Ladd en Veronica Lake sowieso wat onder het gemiddelde liggen. Ladd doet het wel redelijk, maar Lake is matig. In ieder geval kun je binnen het genre betere acteurs vinden dan deze twee.

Verder is de regie niet zo speciaal. Het is niet bijzonder sfeervol en het ontbreekt aan spanning. Gelukkig is het verhaal wel erg sterk. Miller's Crossing lijkt er erg veel op, met name in de eerste helft. Het verhaal houdt het constant boeiend en zorgt ervoor dat het geen verspilde tijd is om de film te kijken, maar het film noir-genre heeft toch echt veel meer te bieden dan deze lopende-bandnoir.

3*

Inderdaad zeg! En paar andere plotwendingen, maar bijna alle karakters uit de The Glass Key zie je ook terug in Miller's Crossing. Zo ook bepaalde conflicten en situaties en zelfs kleine stukjes dialoog.

Zelfde bron (boek van Hammett)?

The Glass Key is een hele aardige film noir, maar ik miste vooral de typische noir camerahoeken en schaduwspel. Visueel valt de film wat tegen.

Een van mijn favoriete film-noirs.

Acteur William Bendix die de sadistische Jeff speelt,sloeg tijdens de opname's Alan Ladd perongeluk echt knock out.

Na de opname's werden zij beste vrienden en Bendix kocht zelfs het huis naast die van Ladd.

Bendix kon de dood van Ladd in 1964 moeilijk verwerken en overleed datzelfde jaar aan een hartaanval.

Corrupte politici,keiharde onderwereld figuren en mooie femme-fatales...en hele goede acteurs maken dit een top film-noir..!

Kan me goed vinden in het verhaal van TOR van vijf jaar geleden. Erg weinig opzienbarend, zeker niet slecht. Alleen die gitzwarte rol van Ladd viel me weer op en op het haar van Veronica Lake lijk je niet uitgekeken, maar als dat alles is...

Aan intriges geen gebrek in deze film, die (voor zover ik mij kan herinneren niet meer dan losjes) gebaseerd is op de gelijknamige, spannende misdaadroman van Dashiell Hammett. Alan Ladd en Veronica Lake vormen opnieuw een aantrekkelijk duo, al hebben zij niet zoveel scènes samen in deze film. Dat is eigenlijk een minpuntje. Maar voor de rest is het een prima film noir met een geinige rol van William Bendix als de lomperik, die namens zijn maffiabaas de nodige klappen uitdeelt.

Morele en etnische onderwerpen stonden centraal in deze vakkundig geschreven, donkere (klassieke) film noir misdaadthriller, over liefde, moord, lokale politieke corruptie, (blinde) trouw en verraad. Het verhaal was voorzien van de nodige humor, maar was soms aan de vlakke kant.

Het leek me toch iets te ingewikkeld worden naar het einde toe deze film met nog maar eens het duo Veronica Lake - Alan Ladd.

De ganse film wordt gezocht naar een moordenaar, maar eigenlijk wordt de spanning nooit echt opgedreven en zo boeiend is het allemaal niet. Het gegeven van een corrupte politicus die plots (waarom) breekt met crimelen en zijn tegenstrever tot vriend neemt, lijkt me al onwaarschijnlijk.

Ik vond de acteerprestaties van Alan Ladd en Veronica Lake enigszins overschaduw door de rest van de cast. Als lomperik (Brian Donlevy) of crimineel met losse handjes (William Bendix) is het misschien wel makkelijker om de show te stelen. Vooral Bendix vond ik geweldig spelen in zijn (dankbare) rol en de scenes met hem zullen me dan ook het meest bijblijven. Ik had voor geen enkel personage sympathie, wat waarschijnlijk ook wel de verdienste is van Dashiell Hammett op wiens werk deze film gebaseerd is. Genietbare noir.

Het beroemdste filmkoppel zal waarschijnlijk wel Humphrey Bogart/Lauren Bacall blijven met net daaronder Spencer Tracy/Katherine Hepburn maar ook hier hebben we zeker ook een knap duo nl Alan Ladd/Veronica Lake (dit was de tweede film in een totaal van vier films als koppel). The glass key is een onderhoudende gangster film (misschien een beetje soft want er wordt door de gangsters heel weinig vuurwapens gebruikt) dat nooit verveeld. Met een (gebruikelijk) complexe intrige van Dashiell Hammett kom je al een heel eind natuurlijk. Wie nu precies wie verraadt en wie nu precies de touwtjes in handen heeft, vergt wel een beetje puzzelen. Personages zijn ofwel naïef (de zus die verliefd is op de gokker) ofwel verraderlijk (bijna alle anderen) en dus zijn goed en slecht hier niet zo duidelijk. Ladd is dan nog het meest 'zuivere' personage. Het morele verderf komt des te meer op de voorgrond (die scene waar de vrouw van de uitgever voor zijn ogen Ladd verleidt bv) en het verhaal heeft als giftige ondertoon dat de media (een krant in dit geval) een persoon kan kruisigen zonder proces. Regisseur Heisler komt hier uit als een uitstekende vakman (de scenes zijn to the point, acteurs overtuigend en de combi Ladd – Lake werkt) maar tilt de film nooit boven de middelmaat uit.

Matige film waarin een corrupte politicus verdacht wordt van moord. Een behoorlijk ingewikkeld plot waarbij enige introductie toch wel een gemis is. Verder heeft deze film noir visueel ook niet al te veel te bieden vergeleken met soortgelijke films. De cast doet het wel aardig, vooral William Bendix in een bijrol.

Bij vergelijking met de originele versie van 1935 geef ik de voorkeur aan het origineel. George Raft vind ik daar als leading man veel straffer dan Alan Ladd. De rol van Ed Beaumont zit Raft als gegoten, bij Ladd krijg ik bij herziening vooral het gevoel dat hij in een te groot kostuum rondloopt.

Verder zijn er enkele inhoudelijke verschillen tussen beide versies waarbij bepaalde verhaalelementen ontbreken in de ene film en andere elementen dan weer meer in de verf worden gezet. Nodigt des te meer uit om de novelle van Hammett eens te gaan lezen.

De versie van 1935 komt me een tikje rauwer en authentieker over dan wat in 1942 werd gebracht.

De film begint aan een hoog tempo en had iets meer zijn tijd mogen nemen om de verhoudingen tussen de personages neer te zetten. Vond het ook jammer dat er niet wat meer werd ingezet op de politieke intriges en dat ze vooral blijven focussen op niet al te overtuigende romances. Donlevy en vooral Bendix doen het goed, was hier minder overtuigd door Lake en Ladd. Het zou een iconische noir-duo moeten zijn, maar het deed me niet zoveel. De scene waar ze elkaar zitten aan te staren, begon nog wel spannend, maar het bleef zo lang duren en was zo weinig subtiel dat het een beetje onnozel werd. Vond Ed Beaumont ook een beetje een wannabe, die niet zo bad-ass was als hij zich probeerde voor te doen.

Blijft het wel grappig vinden hoe personages in films uit dit genre (of misschien wel gewoon deze hele periode) het over de eeuwige liefde en trouwen hebben terwijl ze elkaar nauwelijks kennen. "Ik heb altijd van je gehouden, van de eerste keer dat ik je zag, je zit steeds in mijn dromen, je gaat nooit uit mijn gedachten, hier is een verlovingsring, etc.." en die hebben elkaar dan de dag ervoor voor het eerst ontmoet , waarbij ze hooguit 2 minuten samen hebben doorgebracht.

Net als de twee andere films met Alan Ladd die ik kortgeleden heb herzien (This gun for hire en The Blue Dahlia) vind ik zowel de film als de acteur bij die herziening beter, en de film dan vooral vanwege de sterke rol van Ladd – ik heb het nooit zo in hem gezien, maar ik vind hem eigenlijk heel overtuigend als onderkoelde tough guy (ondanks de fysieke beperking waarvan recensenten het blijkbaar dikwijls nodig vinden om er de aandacht op te vestigen), en wanneer hij een pokerface opzet is zijn gezicht vaak (doelbewust) moeilijk te lezen. Veronica Lake heb ik niet zo veel mee, maar daar staat hier tegenover dat de intrigerende relatie tussen Ladd en Donlevy (soms vol affectie, soms vol ergernis) een behoorlijke compensatie vormt. De plot is zó complex dat het eigenlijk onduidelijk blijft of Ed Beaumont nou "goed" of "slecht" is (hetgeen ook wel eigen is aan noirs), maar wat mij eigenlijk het meest opviel is het evidente genot dat het personage van William Bendix ontleent aan het aftuigen van Beaumont – dat sadisme, het kapotgeslagen gelaat van Ladd en diens drastische manier van ontsnappen (in de trailer hierboven al plompverloren verklapt) moeten in 1942 behoorlijk schokkend zijn geweest en zitten voor mij eigenlijk nog steeds tegen het onaangename aan. Verrassend dat dat indertijd door de filmkeuring kon.

Niet slecht, maar veel minder dan voorganger This Gun For Hire. Ook de personages van Lake en vooral ook Ladd zijn echt minder. En de film is veel plotgerichter. Deze film is een remake van zes jaar oude film van This Gun for Hire -regisseur Frank Tuttle. Hij werd door Universal georganiseerd toen insiders al voor die film uit was nogal onder de indruk waren van Lake en vooral Ladd.