The War at Home (1996)

Deze viel me nogal tegen; een beetje psychologisch en zo. Niet echt heel veel aan. Verder wel goed geacteerd.

De zoveelste film die de naweeën van de Vietnamoorlog aan de kaak wil stellen.

Nu zijn het de ouders, in dit geval oppervlakkig en niet zo begripvol, die het moeten ontgelden, maar wat hebben die met de oorlog te maken ?

Zelden zag ik zo een valse tragiek als op het einde van deze film.

Als een film iets kan bijbrengen tegen de gruwel van de oorlog dan hoeft dat niet met zo'n tranerig, kunstmatig gedoe.

Zeer mooi psychologisch drama.

De moeder vond ik juist wel begripvol, de vader dat is een ander verhaal maar Emilio Estevez zet goed zijn rol neer als vietnamveteraan en door de oorlogsverbeelding konden we een duidelijk beeld schetsen wat er in zijn hoofd omging.

The history of my family, like the history of civilization, is the history of war. The getting into it, and outta it, and over it... and Vietnam should have been no different. But it was.

Verrassend sterke film. De film begint nogal slap en denkt een tussen door filmpje te worden, gek genoeg deed het heel veel en kwam de boodschap echt over. We maken kennis met een gezin die symbool staat voor alle Vietnam veteranen gezinnen na de wereld. Mam en pap zijn de oude generatie, snel alles vergeten en vooral opstandig tegen de babyboomers: Jeremy en Karen. Jeremy als veteraan en Karen als protest generatie. De druk in de familie is veel te groot en bouwt op tot een grote emotionele uitbarsting, die haast niet te ontkomen viel. Er word meer dan redelijk geacteerd, vooral mam en pap vond ik erg sterk overkomen, Jeremy zelf wat minder, maar op het eind maakt hij dit dikwijls goed. Alsof hij zich niet echt lekker kan inleven. Ook naast het hele Vietnam gebeuren is er natuurlijk ook nog het verhaal van de genegeerde hardwerkende moeder en de ik-duld-geen-nee vader. Waar ik het het meest mee had te voortduren is Karen, die tussen beide instaat maar overal de dupe van is.

Al met al een meer dan redelijk film, biedt weinig nieuws, moois of originaliteit qua film, maar het verhaal maakte een diepe indruk en dat mag ook geloond worden: 3,5 ster

Film over een probleem, dat men in Amerika het liefst onder het vloerkleed schuift: het Vietnamsyndroom. De tegenstelling tussen de traumatische ervaringen van een frontsoldaat en de houding van zijn patriottische, oerconservatieve, religieuze omgeving wordt scherp getekend.

Hoewel het acteren af en toe best wat te wensen overliet, hield de dramatiek van het verhaal mij aan m’n stoel gekluisterd.

Mooie rollen van Kathy Bates en Kimberley Williams, maar vader Ramon (Martin Sheen) en zoon Emilio Estevez kunnen beter.

Film is zeker zo goed als Oliver Stone’s Born on the Fourth of July (1989).

Ik vond deze film toch aanzienlijk beter dan Born on the fourth of July. In die film kreeg ik meer het idee dat het een beetje zieligdoenerij was en in The war at home vond ik het allemaal veel realistischer. Misschien omdat het allemaal op kleinere (huiselijke) schaal was gebaseerd. Vooral ook het verschil tussen de WO II veteraan en de Vietnam veteraan was mooi weergegeven. Daardoor werd toch wel pijnlijk duidelijk wat een verschillende oorlogen het waren en hoe smerig de Vietnam oorlog was.

Goeie film over een getraumatiseerde vietnam-veteraan die terugkeert naar zijn familie. Goed geschreven dialogen die langzaam steeds heftiger worden met een vrij sterk einde. De film speelt zich grotendeels af in het familiehuis, en is mede hierdoor wat eentonig (de film is dan ook gebaseerd op een toneelstuk). Het acteerwerk is uitstekend.

Sfeervol en rustig filmpje die lekker wegkijkt.

Een voorbeeld van de impact die de Vietnamoorlog had op een Amerikaans gezin. Soms te prekerig, maar een bij tijden indrukwekkende, ontwrichtende en emotionele film over een Vietnamveteraan die voortdurend met zijn verleden geconfronteerd werd en aan de rand van de afgrond geraakte. De productie had wel een paar gebreken, maar mag desondanks gezien worden en de cast speelde uitstekend.

Vietnam veteranen met aanpassingsmoeilijkheden is een dankbare onderwerp voor films. Hal Ashby’s ‘Coming Home’ (1978) en Oliver Stones ‘Born on the fourth of july’(1989) zijn daar getuigen van, terwijl ook ‘The deer hunter’ (1978) van Michael Cimino dit thema aanstipt. Ook Emilio Estevez, die naast de regie ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt, dacht een duit in het zakje te doen, maar heeft daar helaas inhoudelijk weinig aan toe te voegen. Dat ligt voor het grootste deel aan het script van James Duff, die zijn eigen toneelstuk ‘Homefront’ bewerkte.

Een script met een aantal ongeloofwaardige momenten, zoals de scène waarin Karen (Kimberly Williams-Paisley) aam haar broer Jeremy (Estevez), die stijf van de Vietnam trauma’s rondloopt, “vraagt: “Ik begrijp niet wat er wat er met je gebeurd is, wat is er aan de hand?”, terwijl zij notabene psychologie studeert.

Het is jammer dat Estevez niet de moed heft gehad het script mer naar zijn eigen hand te zetten, want dat had deze uitmuntend spelende cast dubbel en dwars verdiend.

Slowstarter met een prima middenstuk die helaas weer te kort gedaan wordt door het matige einde.

Vietnam, een oorlog die in tegenstelling tot alle vorigen niet gewonnen werd, de slag in de media werd al net al zo verloren, soldaten niet binnen gehaald als helden, en daarmee een nationale blinde vlek en ontkenning die alleen maar groter werd met de onbegrepen veteranen als grootste slachtoffer. Een beeld van.dat toch redelijk wordt neergezet binnen de intieme sfeer van een kleine familie, om nog maar te zwijgen van de onkunde en onwetendheid met betrekking tot PTSS.

Erg vlot gaat The War At Home niet van start. Met de allure van een rustige tv film zien we Jeremy alweer thuis. Vervreemd van zichzelf en familie, afwezig en vooral stuurloos en een familie die vooral bezig is met zichzelf. Het is zoals de titel al zegt niet zozeer de oorlog waar hij was die speelt, als de conflicten in huiselijke sfeer. Ieder lijkt er op eigen manier mee om te gaan. Vader leeft in ontkenning, moeder denkt alleen maar aan bemoederen en commanderen en zuslief lijkt nog wel het meest oog te hebben maar verliest gaandeweg ook haar geduld. Alle drie hebben ze echter gemeen dat ze zich vol zelfbeklag bemoeien met Jeremy en geen van drieën vraagt wat hij wil om dat verzoek vervolgens te respecteren. Boeiend is zeker de machtsstrijd om controle over de situatie te krijgen en de krampachtige hunkering naar vroeger. Net zo interessant is er de clash met de familie waar uit blijkt dat het wellicht anders gekund had met en de confrontatie en dat een ander geluk gehad heeft.

De film lijkt na een uitstekend middenstuk op een onvoorspelbare en nare finale af te snellen om vervolgens totaal te ontsporen met een uitermate slecht bedachte flashback. Niet alleen slaat de ontknoping met de dreigementen met het pistool als kut op Dirk, daarnaast kan Estevez totaal de inhoud van de rol niet dragen die daar vereist is. Zeg maar gerust dat hij niet kan acteren. Het nader komen tot vader na zoveel verwijten haalt film praktisch onderuit.

Jammer eigenlijk, want een goede en degelijke film was het zeker tot aan de finale. Temidden al die mensen vol zelfbeklag zijn Kimberley Williams Paisley en Carla Gugino wel nog een fijn uitzicht. Nee, jammer maar helaas, beter is het niet.