Little Women (1933)

Little Women (van Louise May Alcott) is in de VS nog een veelgelezen boek. Vier maal verfilmd (eénmaal voor TV), en altijd weer succesvol.

Bij ons heette het boek 'Onder Moeders Vleugels'.

Het orgineel is de beste met een hele jonge ,

Katharine Hepburn.

Little Women (1917)

Little Women (1918)

Ik vind de remake uit 1949 qua sfeer beter.

Vermakelijker dan de '94 versie.

Zeker vermakelijker dan de 94 versie, en levendiger, uitgebreider, leuker enz. Jo vond ik in deze film ook veel leuker dan dat Winona Ryder hem heeft neergezet.

Katharine Hepburn zet deze rol gewoon veel beter neer. Qua emoties miste ik wel iets. De liefdesrelaties kwamen op mij wat minder over. Maar het gehele plaatje is absoluut goed !

Het bekende verhaal blijft een beetje jeugdsentiment, maar zoals Monsieur Psycho zei had de 1949 versie veel meer sfeer. Persoonlijk vond ik dat Katharine Hepburn de complete film vergalde met haar verschrikkelijk overdreven aanwezigheid en luidruchtigheid. Jo is inderdaad een beetje een tomboy, maar Hepburn speelde over the top. Het zal mij een raadsel zijn waarom zij ooit bekend is geworden, want van haar looks moest ze het ook niet hebben.

Daarnaast was er, op de ontzettend mooie Joan Bennett na, een lak aan herkenbare acteurs. Ook werd het later wat traagjes allemaal, maar ik zal altijd een zwak hebben voor het feelgood-verhaal.

Christopher Columbus!

Ik loop regelmatig de films van TCM na en zoek ik ze altijd op hier op MovieMeter. Ik zoek altijd achter bepaalde actrices en daar is Elizabeth Taylor er één van. De verrassing was dus vrij groot toen bleek dat de film een oudere versie was met Katharine Hepburn, gelukkig wel van hetzelfde kaliber. Gisteren opgezet omdat mijn moeder als kind het boek verscheidene keren had gelezen en ze wou de verfilming ook wel zien.

Little Woman is dan ook een degelijke film geworden. Hoe meer ik de ietwat onbekendere films op TCM begin te zien, hoe meer me opvalt dat het degelijke gemaakte films zijn. Ik heb de indruk dat het crap gehalte vroeger een stuk lager was dan vandaag de dag maar dat eventjes terzijde. Little Woman gaat, zoals de titel al doet vermoeden, over het leven van een aantal vrouwen in de oorlogsjaren. In dat opzicht is de film dan ook geslaagd. Volgens mijn moeder was het een getrouwe verfilming maar dat neemt niet weg dat Cukor hier een boeiend verhaal weergeeft over het wel en wee van een moeder met haar vier dochters. De vier dochters zijn redelijk stereotiep (de oudste en wijze dochter, de losbol, de brave en de jongste die eigenlijk iets te jong lijkt te zijn om met haar drie zussen om te gaan) maar het geeft in ieder geval wel genoeg stof voor een kleine twee uur. Het is dan ook jammer dat het niet altijd geheel even boeiend overkomt. Zo duurt de trip van Josephine naar New York iets te lang en wordt het einde hierdoor nogal afgeraffeld. Vraag me trouwens af wat ze indertijd gedacht moeten hebben wanneer de jonge Josephine met de veel oudere Professor trouwt. Om nog maar te zwijgen over de schijnbaar dubbele grootvader die Beth haar piano geeft. Ach, misschien dachten ze er vroeger gewoon nog allemaal nog niet zo slecht over maar mij deed het toch de wenkbrauwen fronsen maar dat kan dus evengoed aan mij liggen.

Het is eigenlijk puur toevallig dat ik deze versie heb gezien maar ik ben er wel blij om want het geeft een mooie kans om eens kennis te maken met een jonge Katharine Hepburn. Ik ben nooit echt zo'n enorme fan van haar geweest doordat mijn kennismaking met haar (Suddenly, Last Summer) dik tegenviel maar via Rooster Cogburn steeg ze terug in achting. Hier is ze dan ook lekker op dreef als de interessantste van de vier zussen, Josephine. Hoewel ze naar het einde iets te overdreven begon te acteren, speelt ze gedurende het merendeel van de film echt de sterren van de hemel. De drie andere dames worden dan ook een tikkeltje weggespeeld door Hepburn, vooral Joan Bennett als Amy weet zich precies geen houding te geven. Het bizarre is dan ook dat ze naar het einde van de film (wanneer ze een stuk ouder zijn geworden) opeens een stuk beter overkomt. Jean Parker en Frances Dee zijn niet slecht maar laten geen echte indruk na. Er is hier sprake van veel vrouwvolk waardoor de venten bijna vergeten worden en dat zou jammer zijn want Henry Stephenson, Douglass Montgomery en Paul Lukas zijn sterk als respectievelijk Laurence, Laurie en Bhaer.

Little Women is een film die degelijk in elkaar steekt maar over het algemeen niet echt de indruk nalaat die je zou verwachten. Het wel en wee van de 5 vrouwen, hoewel de nadruk meer op de 4 dochters liggen ipv de moeder, is vrij boeiend maar wordt soms te lang uitgesponnen waardoor andere stukken erg versneld aanvoelen. Toch is het de moeite waard om hier voor te zitten, al is het maar voor Hepburn.

Dikke 3.5*

Vreselijk zoetssappige film en een tenenkrommende rol van Katherine Hepburn. Veruit de minste film van George Cukor die ik tot nu toe gezien heb. Ik laat de versie uit 1949 maar lekker aan me voorbijgaan.

Alcott’s semi-autobiografische verhaal over de dagelijkse beslommeringen van vier zussen ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog is al menigmaal verfilmd. Niet zo verwonderlijk, want ondanks zijn vergevorderde leeftijd is het verhaal onverslijtbaar. Een beetje moraliserend wellicht en af en toe wat al te sentimenteel, maar toch. Het is en blijft een ijzersterke vertelling met een charmant tijdsbeeld van het leven en de gedragingen van mensen in het midden van 19e eeuw, hier en daar "opgeleukt" met de nodige emoties. Allicht hoort dat ook bij die tijd, toen mensen -veel meer dan nu- tevreden waren met weinig en plezier konden beleven aan kleine dingen.

Ik heb in het verleden niet alleen het boek gelezen, maar ook alle verfilmingen ervan gezien met uitzondering van deze originele versie uit 1933. Hoewel ik het verhaal dus haast van buiten ken, wist ook deze film mij toch weer te boeien. Hij is zonder meer gelijkwaardig aan de versie uit 1949 en beter dan de latere verfilmingen. Dat is vooral een verdienste van Katharine Hepburn, die zichzelf destijds met deze vertolking op de kaart zette. Knap werk ook van regisseur George Cukor, een man die in mijn beleving garant staat voor onderhoudende films

Heb hier één woord voor: ONZIN

Het bekende verhaal naar het semi-autobiografische boek van Louisa May Alcott. Niet de eerste verfilming en zeker niet de laatste. Katherine Hepburn leeft zich duidelijk uit als Jo March. De vier zussen zitten vol leven en groeien op met hun moeder rond de Amerikaanse burgeroorlog waardoor het familiegeld zo goed als verdwenen is en vader lang niet thuis. Ze groeien op met enkel de liefde voor elkaar.

Een coming of age verhaal waarin de vier zussen kinderen lijk, maar al snel 'little women' geworden zijn. De drama is typisch Hollywood, maar met een goeie cast is dit best leuk. Het verhaal is sterk genoeg en vooral Hepburn trekt het geheel omhoog. Er is al snel het vergelijk gemaakt met andere versies natuurlijk die ook al konden rekenen op grote namen en vele filmprijzen binnen haalden. Ik blijf vooral fan van de Greta Gerwig versie, maar deze film uit 1933 mag er ook gerust zijn.