The Messenger (2009)

een film die ik samen met me broer heb gekeken. Als je dan ziet hoe iemand komt vertellen dat je zoon van 20 is omgekomen en dat bedenken dat m'n eigen broer ook 20 is, moest ik toch wel even slikken. goede film met hevtige en aangrijpende momenten. goed geacteerd van beide.

Indrukwekkend verhaal met heel heftige scène's qua menselijke emoties. Af en toe ging het wel een beetje door merg en been dus dat kwam heel realistisch op me over. Ook de karakters van de twee "messengers" zijn erg sterk neergezet door Harrelson en Foster.

Het gedeelte dat ze op een trip gaan had van mij wast korter gemogen. Ik vond dat een beetje langdradig. Verder vind ik het wat minder uitgewerkt waarom hij zich zo aangetrokken voelde tot die ene weduwe. Eenzaamheid snap ik. Maar er moet toch iets meer mee hebben gespeeld .... dat kwam niet zo duidelijk op mij over.

Maar al met al echt een behoorlijk sterke en emotionele fim die je geen moment loslaat.

Het zal aan mij liggen maar deze film vond ik erg tegenvallen. Heel erg langdradig en een verhaal had het niet. Wat is er zo bijzonder aan eht einde??? Het zal dan wel top geacteerd zijn maar deze beoordeling vind ik niet geheel terecht

Eerder teleurstellend drama rond twee militairen met oorlogservaring die de weinig benijdenswaardige taak hebben om ouders te melden dat hun kind in de oorlog gesneuveld is. De vertolkingen zijn knap en je krijgt een idee van wat de oorlogsgruwel (achteraf) met mensen doet, maar dit onderwerp had een (veel) beter scenario verdiend.

Uitmuntende acteerprestaties van Harrelson en Foster verhinderen niet dat dit toch een lichte teleurstelling is geworden. Met name het verhaal begint op de langen duur wat te slepen en lijkt alsof men niet goed weet welke richting uit te gaan.

De opzet is nochtans erg interessant. De familie van gesneuvelde soldaten inlichten is one hell of a job, dat blijkt. Vaak hartverscheurend en soms ook wat bevreemdend. En logischerwijs ziet niemand hen natuurlijk graag komen.

Wat ik dus onthou van deze film zijn voornamelijk de uitstekende performances van de hoofdacteurs.

IJzersterke prent in mijn ogen. Ondanks de beperktheid van het thema en de voorspelbaarheid van een aantal gebeurtenissen heb ik er zeer van genoten! Veel is weliswaar te danken aan de - zoals al meermaals vermeld - uitstekende acteerprestaties van Foster en de onnavolgbare Harrelson.

Naar het einde toe moet ik wel zeggen dat de film snel afgehaspeld wordt. Dat is eigenlijk het enige minpuntje dat ik erover kan neerpennen. Voorts: aanrader!

In de verder gemakkelijk te vergeten film We Were Soldiers zit een gedenkwaardig stuk waarin we het moment waarop ouders verteld worden dat hun soldatenzoon omgekomen is vanuit het perspectief van de berichtgevers te zien krijgen. Heel veel wordt er daar niet mee gedaan, maar ik dacht toen nog dat er een film in zat. Die is er uiteindelijk dan ook gekomen met The Messengers. Het is misschien gemakkelijk, maar het zijn de notificatiescènes die hier de meeste indruk maakte. Ze ontroerde me allemaal en geen een kwam nep over, ondanks dat ze ook weer allemaal anders zijn.

Uiteraard kun je niet alleen een film maken met alleen dat soort scènes (tenzij het misschien een documentaire was, maar wie durft er een camera te zetten op ouders die te horen krijgen dat hun kind gestorven is een oorlog?), dus is er ook nog een verhaallijn omheen gewoven. Helaas met iets minder succes. Ben Fosters worsteling met zijn traumatische ervaringen in de oorlog, zijn woede en de onvermijdelijke onthulling van wat er gebeurt is zijn allemaal goed uitgevoerd, maar volgens het boekje, tot op het cliché af. Zijn relatie met Morton vond ik nog wat zwakker. Eigenlijk gewoon helemaal niet overtuigend, ondanks het goede acteerwerk. Fosters relatie met Harrelson vond ik sterker en boeiender. Harrelson heeft ook de mooiste rol en krijgt veel van de beste dialogen, vooral aan het begin als hij uitlegt hoe de nabestaanden benadert moeten worden en waarom. Het grootste probleem is echter een wat stuurloos script dat niet echt ergens naartoe lijkt te werken en daardoor soms in totaal overbodige en misplaatste scènes belandt, zoals die waarin Foster en Harrelson op de bruiloft van Fosters ex belanden. Een erg ongeloofwaardige en geforceerde scène.

Deze zwaktes ten spijt zullen de notificatiescènes me bijblijven.
3*

Grauwe film (zie poster), die, net als zoveel films, de trauma na een oorlog aan probeert te duiden. Ditmaal in messenger-verpakking.

Woody Harrelson is geweldig als kale relhetero, en ook Foster doet het bij vlagen goed (met scherpe blikken, ook al is zijn ene oog half invalide). Spijtig genoeg heeft hij forceringsneigingen tijdens het gesprek tussen zijn personage en die van Harrelson, tegen het einde.

Het verhaal gaat welbeschouwd nergens heen. Gelukkig is er nog het vakantiehuisje om de film wat luchtigheid aan te reiken.

Zeker geen slechte film, maar wel eentje die steeds verder in de put der vergetelheid zal zinken.

3*

Drie sterren. Aan de acteerprestaties heeft het niet gelegen, die waren meer dan prima. Helaas mist de film wel een verhaal. Het algehele gebrek aan een verhaal doet me vermoeden dat de makers eigenlijk een documentaire over deze messengers had willen maken.

Deze film moet je zien als sfeerscchets, dat is op zich al uniek voor een Amerikaanse film. Het acteerwerk van de twee hoofdrolspelers is overtuigend. De spanningen tussen die twee worden fraai uitgewerkt op het moment dat Will zijn eigen draai geeft aan het brengen van de jobstijding. Wie een sterk plot van deze film verwacht komt bedrogen uit, maar daar was het mij ook niet om begonnen.

Uitstekende film over twee militairen die de nabestaanden inlichten over de dood van hun geliefden. Een rauwe sfeertekening van de gevolgen van oorlog op meerdere niveaus. Realistisch in beeld gebracht met weinig opsmuk. Goed geschreven dialogen en een aantal sterke scenes (vooral de scenes waarin ze het slechte nieuws doorgeven). Ook het acteerwerk is uitstekend.

Uitstekende film met zeer goed acteerwerk.

4 sterren

De film begon heel hoopvol, echt heel goed! Maar helaas waren de laatste 45 minuten van een mindere kwaliteit...
De tweede helft van de film, waarin de 2 militairen 'vriendjes' worden met elkaar voegt wat mij betreft werkelijk niks toe en staat los van het eerste uur van de film.

Erg jammer, had een heel mooi filmpje kunnen zijn..!

Door de het hoge aantal sterren dat deze film heeft, had ik er wel hoge verwachtingen van. Dit viel toch wel tegen.

Ik heb verder niets met het leger, dus misschien dat je er daardoor minder verbonden mee voelt.

Het was verder een goed verhaal, alleen kon ik er niet helemaal inkomen.

In de laatste minuut kam ik erachter dat Will (Ben Foster) ook in een andere film heeft gespeeld die ik gister heb gezien. Dus dat was wel grappig, als je bedenkt dat je er 106 minuten naar zit te kijken en hem pas herkent in de laatste minuut.

Kwam de film toevallig tegen en het verhaal sprak me wel aan, het werk wat deze mannen/vrouwen doen is natuurlijk op z;n minst uitzonderlijk moeilijk te noemen.

Goed dat er aan deze kant ook aandacht aan besteed werd, film zat goed in elkaar, word zo nu en dan wat langdradig, maar met name Harrelson speelt erg goed.

3.5*

Deze film over de onderbelichte achterkant van de oorlog begint heel sterk, maar zakt van lieverlee wat in. Ik heb me voortdurend zitten afvragen waarom Will (een uitstekende rol van Ben Foster trouwens) zich uitgerekend aangetrokken voelde tot Mrs. Pitterson, die het meest atypisch reageerde op het slechte nieuws. De jonge vrouw, die zonder dat haar vader het wist, stiekem getrouwd was met het slachtoffer leek mij een veel meer voor de hand liggend persoon.
Over de hele breedte uitstekend geacteerd, al was het superstrakke gezicht van Harrelson tijdens zijn schermutseling met Foster een beetje té. En jammer dat naar het einde toe het venijn langzaam uit het verhaal vloeit.

Pakkende emo-film met overtuigende vertolkingen van Woody Harrelson en Ben Foster over het Casualty Notification Bureau. Met slechts een handvol personages wordt men nog eens herinnert aan de waanzin van de oorlog. Jammer genoeg vond ik de liefdesperikelen van Sergeant Montgomery, eerst met de op trouwen staande Kelly en daarna met de (natuurlijk) weduwe van een omgekomen soldaat, een beetje vaag uitgewerkt waardoor de film een beetje op 2 benen hinkt ....

Emotioneel portret over twee soldaten dat mede dankzij de belichting en de heerlijke rustige (hand-held-) manier van filmen zeer realistisch aandoet. Beide hoofdrolspelers zetten geweldige rollen neer waar de tekstschrijvers ongetwijfeld een groot aandeel in hebben gehad. Op Harrelson's rol is werkelijk niets aan te merken, perfect uitgevoerd.

Het eerste uur wordt de kijker overstelpt met een emotionele lading die vooral door de huisbezoeken wordt gecreëerd. Veel van de scènes spreken voor zich en Moverman laat het ook 'gewoon' gebeuren zo lijkt het, zonder extra dramatische geluidseffecten of vluchtig camerawerk.

In het tweede gedeelte van de film wordt dit losgelaten en ik denk dat Moverman hier goed aan heeft gedaan. De mogelijke fout die dan kan ontstaan (namelijk dat de film te veel gaat leunen op de dramatische berichtgevingen) wordt zo vermeden. Daarentegen kiest hij voor een verdere uitwerking van de band tussen de twee hoofdrolspelers en die tussen Foster en Morton. Een prima keuze die de film helaas aan het einde wel iets te langdradig maakt.

Maar dat is dan ook het enige minpuntje aan deze verder prachtige film. Een klein pareltje. 4,5*

Een juweeltje van een film, aangrijpend .

Bijzondere film over twee mannen met een haast onmogelijke en vaak ondankbare job.

Hoe iedereen weer totaal verschillend reageert. Ze komen steeds weer in hachelijke situaties maar moeten vooral vasthouden aan hun 'script'. Dat blijkt vaak niet mee te vallen.

Dankzij de doorgewinterde Harrelson als zijn leermeester leert Foster zeer snel de fijne kneepjes van het vak. Mooi die kameraadschap en strijd tussen de twee mannen, die allebei hun eigen issues hebben.

Erg goed geacteerd door zowel de hoofdrolspelers als de acteurs die het rouwende thuisfront spelen (o.a. sterk optreden van Steve Buscemi).

Je zou misschien veel herhaling verwachten, maar het verhaal is erg afwisselend en boeit van begin tot eind.

Deze film is eigenlijk een herhaling van hetzelfde, waarvan het laatste kwartier uiteindelijk anders is. Moeilijk om door te komen.

Een kijk op een deel van het leven, waar meestal in andere films vlug aan voorbij wordt gegaan. Ik vondt het zeer confronterend.

Een indrukwekkend portret van twee gebroken mensen en de moeilijke taak die ze hadden en tevens een aangrijpend en sterk drama over de gevolgen van de oorlog in Irak en de verwoesting die oorlog in de levens van mensen aanricht. Een verhaal over rouw, liefde en verlies in rustige nuchtere beelden. De film was het sterks in de scènes die de beide hoofdpersonen met hun eigen angsten en problematiek confronteerden. De cast acteerde uitstekend.

Ben Foster en Woody Harrelson, beiden in dienst van het leger, krijgen de taak om naaste familie te informeren als hun zoon of dochter omgekomen is in de Irak-oorlog. Bij Harrelson vreesde ik dat hoe die zijn karakter neerzette een flauw typetje ging worden, maar dat viel alleszins. Het is een goede en ingrijpende film, waarbij de gesprekken met het slechte nieuws het sterkst zijn. Ergens ben je benieuwd hoe zulke zaken verlopen. De relatie die Foster aangaat met een van de nabestaanden voelde wat overbodig en gemakkelijk gekozen om de film wat meer inhoud te geven. Had niet gehoeven van mij, maar zo erg stoorde het ook weer niet.

Goede film, vooral bij de meer observerende beelden rond het werk van de twee soldaten die langsgaan bij nabestaanden. Steeds weer een andere reactie, vaak ook lichtjes overdreven voor m'n gevoel, waardoor dit juist een heel wrange humor werd. Maar dat waardeer ik wel. Ook goed gespeeld door beide acteurs met een goede onderlinge chemie . Maar ook Samantha Morton heeft een fijne en ingetogen rol. Het eind met dat uitje naar dat vakantiehuis en langs de bruiloft vond ik het wat minder interessant, en dat Foster uiteraard nog even zijn trauma moet vertellen (hoezeer ook goed en overtuigend geacteerd) had eigenlijk niet gehoeven van mij. 3,5*.

Bescheiden maar goed film over een zwaar en donker gebeuren, de berichtgeving over de gesneuvelden richting de familie, en de trauma's die oorlogsvoering mee brengen. Geen toeters of bellen, geen spektakel, een bescheiden drama over twee militairen die beide met hun eigen demonen kampen en daarin proberen de taak die ze hebben te volbrengen. Eerst is de samenwerking moeizaam, maar met de nodige hobbels groeien ze toch naar elkaar toe. De ontlading op het einde waarin ze beide hun ervaringen vertellen Stone(Harelson) in dit geval helemaal niets is in die zin de anticlimax, en het punt waarop alles begrijpelijk word naar mijn mening.

Sterk in deze film zijn in de beginne de correcte maar zakelijke mededelingen aan de meest betrokken persoon van een oorlogsslachtoffer en later in de film het sterke relaas van de wreedheid van de oorlogsstrijd.
Minder vind ik die quick-romance tussen de sergeant en de weduwe en een paar overdreven scènes die niet zo geweldig hadden moeten worden uitgevoerd.
Zekerlijk goed bedoelde film, maar zeker geen hoogvlieger. Kent zoals gezegd ups and downs. Woody Harrelson is beter in zijn rol dan Ben Foster.

We begrijpen het....

Op zich is dit geen verkeerde film. En soms best indrukwekkend. Woody speelt weer zo'n karakter waar veel frustratie en boosheid onder de ijsberg zit. Toch wordt de film soms bij vlagen wat saai en lijkt het niet ergens heen te gaan. Goed om eens een keer te zien, maar zal hem niet gauw nog eens kijken.

Fenomenale anti-oorlogsfilm, die ik de eerste keer niet doorkwam. Zoveel verdriet dat aan de voordeur afgeleverd wordt, daar ben ik niet altijd tegen bestand. Deze keer heb ik de rit helemaal uitgezeten, ik wist immers wel zo'n beetje wat er komen zou. Maar de manier waarop het verhaal uit de doeken wordt gedaan maakt een diepe indruk op me.
Zo op het eerste oog gebeurt er feitelijk niet al te veel, en de film staat haaks op de hoofdwet van de cinema: don't tell, but show. De aanloop naar de scene waar alles omdraait (die de essentie van de misere weergeeft) is even verrassend als hartverwarmend. Als Tony en Will "thuiskomen" van hun bacchanalen staan ze plots oog in oog met een vader van een van de oorlogsslachtoffers, gespeeld door Steve Buscemi. In 99 van de 100 gevallen schiet zo'n door verdriet verscheurde vader de twee militairen linea recta naar het hiernamaals, maar deze keer komt de man zijn excuses aanbieden voor de woede die hij op de twee had botgevierd toen zij het slechte nieuws kwamen brengen. Behalve excuses kwam er ook een oprechte biecht; hij had zijn zoon tekortgedaan met een kort en kil "Ja" tijdens hun laatste telefoongesprek, waar hij eigenlijk had moeten (willen?) zeggen dat hij uitkijkt naar het moment van de terugkeer van zijn zoon en dat hij van hem houdt. De uitgestoken hand wordt welgemeend ontvangen.
De twee gaan het huis binnen, waarna Will zijn biecht, zijn diepst verborgen trauma openhartig en tot in het kleinste detail met heel veel verdriet en emotie vertelt. Zelfs zijn voornemen om een eind aan zijn leven te maken deelt hij met Tony. Hij vraagt, wat niet veel mensen zouden (durven) vragen: "Why didn't ye?" Will's antwoord is van een verpletterende en niet minder raadselachtige eenvoud: "The sun came up." Dan lijkt het de beurt aan Tony om zijn verhaal te doen. Dit doe-mij-maar-Pepsi moment is subliem in scene gezet. Will loopt naar de keuken, naar de koelkast, twijfelt, wacht, en wacht op het onvermijdelijke breekmoment van Tony. Hij kijkt om 't hoekje, ziet de tranen en ... wacht. Maar het verdriet van Tony is te groot, zit te diep en hij krijgt er geen woord uit.
Lara (een geweldige Samantha Morton) vertelt de waarheid achter het shirt van haar overleden man. Over de geur van angst en woede die zij uit het shirt wilde wassen precies op de dag waarop zij niet veel later het fatale nieuws te horen zou krijgen. De man op wie zij ooit verliefd werd rook zij al lang niet meer, die was verdwenen door en in de oorlog in Irak.

Tony besluit om nog een keer polshoogte te gaan namen bij Lara op wie hij zijn "zinnen" (hart en ziel) heeft gezet. Met engelengeduld nadert hij als ware hij een egel bang om de ander onnodig te verwonden. Uiteindelijk en mooier afgerond kon het niet worden, krijgt Tony haar nieuwe adres én de belofte dat zij hem een brief zal schrijven.

Acteerwerk van de allerbovenste plank in een hartverscheurende verhaal dat dwarsdoor de ziel snijdt.