Toch wel interessanter dan de andere commentaren hier deden vermoeden.
Het is goed gewaarschuwd te zijn dat Keatons eerste optreden in een feature geen typische Keaton film is. En juist daarom is-ie al interessant: Van de 47 films (dit was de 40e die ik zag) die Keaton in de periode van de zwijgende film maakte is dit dus de enige meer traditionele drama-film. Ik vond het wel verfrissend om 'm in een andere rol te zien. Hoewel anders: hij is wel duidelijk specifiek voor de rol gecast en hij doet ook gewoon zijn eigen Stone Face dingetje, maar alles eromheen is anders dan anders.
Maar goed, interessant op basis van uniciteit is geen garantie voor een goede film. Het was pas echt bijzonder geweest als Keaton wat losser was geweest. Zelfs de geboorte van zijn kind tovert geen lach op zijn gezicht, maar het einde werkte in dramatische zin toch wel, vond ik- al is het wat te weinig voor een goede drama-film. Er zijn wel meer elementen waarom de film het toch wel verdient om gezien te worden door anderen dan alleen Keaton-completisten. Bijvoorbeeld omdat het inhoudelijk zo'n beetje The Wolf of Wall Street is, maar dan in 1920. Facinerend om te zien dat Wall Street buiten (een van de eerste shots) gewoon stampensvol met mensen was én de hebzucht van alle tijden.
Als de filmliefhebbers de geschiedenis van de cinema afgrazen komt het genrewerk uit de periode 1915-1925/1927 altijd eerst aan de beurt. Bij mij was dat ook niet anders. De bekendere werken zijn toch wel meest de genrewerkjes, zoals komedies, horror, epische / historische stukken. Het zijn denk ik de eerste films waarbij de standaard filmgrazer terecht komt: Griffith (de epische), Murnau (de horror), Chaplin, Keaton, etc. En in die zin is zo'n drama als dus ook wel uniek. Het is ook voor mij de eerste Amerikaanse drama film van speelfilmlengte die ik zie denk ik.
Ik ben me pas recentelijk verder gaan zoeken en verdiepen in deze periode. De eerste keer dat ik langere dramafilms tegenkwam was denk ik bij de films van Yevgeniy Bauer. Vond ik wel een verademing. Bij de shorts (15-30 minuten) blijken wel meer van dit soort films te zijn, zo vind ik DW Griffith van pre Birth of a Nation ook best interessant. Die was echt wel bezig met het vertellen van dramatische verhalen (met wisselend artistiek succes wat mij betreft).
Al zijn het misschien allemaal wat theoretische redenen om deze film te waarderen, ik vond 'm dus beter dan ik op basis van de meeste (hier en elders) verhalen verwachtte. Wat overblijft is wat mij betreft een unieke Keaton film, een (tamelijk) unieke drama film, die - toegegeven - een beetje suffig en stoffig is, maar toch wel gezien mag worden.