Le Château de Ma Mère (1990)

Er is iets aan de hand met mij op filmgebied - ben de laatste maanden in een soort van filmdip terecht gekomen (heb dat wel meer gehad).

Maar deze film (samen met "Lost In Translation" natuurlijk ) haalt me langzaam maar zeker uit mijn dipje.

Deze film lijkt wel een heuse queeste op zoek naar "een verloren jeugd" (bombastisch uitgedrukt weliswaar )

Verschijnt 1 juli op dvd in Nederland (A-film).

Is dit toevallig die film waarin dat gezin te voet langs een soort afwateringskanaal loopt, waaraan allerlei landhuizen en oude gebouwen zijn gelegen? Die film maakte ook onderdeel uit van een tweeluik. Zag er erg "Jean de Florette-achtig" uit...

Beetje late reactie, maar ja dat is 'm. De andere film van het tweeluik is Le Gloire de Mon Pere.

Beetje late reactie, maar dat had ik inmiddels al begrepen ja. Alsnog bedankt

Ik vind hem wat tegenvallen. De film ziet er erg mooi uit, maar er gebeurt wel erg weinigs echt boeiends. Het is best aardig om naar te kijken en er zitten grappige momenten tussen, vooral als de kasteeleigenaren en hun bewakers ze in de smiezen krijgen. Ook is de kanaalvoogd grappig

Verder is het echter wel een beetje kinderlijk en heeft Marcel wel erg veel make up op zijn gezicht. Het einde is daarbij wel erg abrupt en wat te kort uitgewerkt

2,5 sterren

Een ietsje minder dan Le Gloire de Mon Père, maar zeer zeker het bekijken waard.

Haalt het voor mij niet bij deel 1. Kan ook goed aan mijn eigen stemming hebben gelegen, maar deze film vond ik niet veel bijzonders.

Ik vond hem wel beter dan Le Gloire de Mon Père.

De personages zijn nog kleurrijker [menselijke rariteitenkabinet] en de gebeurtenissen amusanter. Het verhaal sprak me meer aan, ongetwijfeld omdat ik meer een moederskindje ben.

En dat slot he, wat een prachtige finale. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die vochtige ogen kregen, op mijn gelaat stond een brede glimlach.

Niet alleen op zoek naar Pagnols geschriften, ook op zoek naar de twee films op dvd. "Feel good" films...en plots breken de zonnestralen door de laag wolken.

Er gebeurd helemaal NIKS in deze film! In posetive zin.

Geen problemen, alleen kijken naar het leven van een begin 20ste eeuwer. Heerlijk. Natuurlijk niet een topfilm, want er zit niet een strak verhaal in, maar voor een keer is dat wel geweldig ontspannent als je dag in dag uit de meest zwarte Thrillers hebt gekeken!

4 sterren!

De eerste film was het nog waard te bekijken, maar dit 2-de deel viel mij toch vies tegen, er gebeurt heel weinig in.

Net weer beide delen herzien en hij blijft prachtig.

La Gloirde Mon Pere geeft echt een soort melancholiek vakantie-gevoel en in Le Chateau De Ma Mere wordt een klein gegeven: Het gezin gaat illegaal over andermans terrein om sneller op hun vakantieadres te zijn, uitgewerkt tot weer zo'n prachtige melancholische film.

Aktie zit er niet in, maar je zou bijna willen in de periode rond 1900 te hebben geleefd.

Ik moest huilen bij de allerlaatste scène. Wat mooi.

Ik wil de boeken waarop deze film (en zijn voorganger) is gebaseerd, zeker lezen. Heb ze verdikkeme vroeger in huis gehad maar weggedaan omdat ik het toen nog te moeilijk lezen vond (er is geen Nederlandse vertaling, wel Engels)

Hoe bepaalde gewoonten het geluk van je leven kunnen overschaduwen.

Prachtige film!

Ik deel je mening. Het is alsof de herinneringen van Marcel Pagnol mijn herinneringen zijn geworden.

Heerlijk vervolg op La Gloire de Mon Père (1990) . De liefdevolle familie is hartverwarmend, de mensen om hun heen ook. Je kunt deze film niet apart zien lijkt mij, dat lijkt me jezelf in ieder geval te kort doen. Ben blij deze films te zijn tegengekomen, heb er van genoten. Laat ze beiden nog even bezinken, voor nu al beide 4 sterren.

Die privé route, zo mooi, zo voelbaar ...

Met je eens AC1, maar toch vond ik deel 2 meer een toegift op het meesterlijke La Gloire de Mon Père. Deel 1 was echt helemaal raak, waar deel 2 twee hoofdlijnen kende, het meisje, toch echt minder en lichtelijk overdreven, ook als je vanuit de beleving van de jongen uitgaat en niet echt verrassend ook en dan die privéroute.

De kracht van de omgeving (zowel de natuurlijke als de menselijke) was minder, de natuurlijke vriendschap tussen beide jongens ook. Er bleef genoeg te genieten over, maar waar deel 1 zich echt genesteld heeft, is deel 2 als gezegd niet meer dan een charmante toegift. Ik ga deel 1 een ster meer geven.

Ik vind toch dat beide films het beeld van z'n ouders en de liefde die hij voor hen voelde (wat pas echt duidelijk wordt met de respectievelijke eindscènes) fantastisch goed wordt weergegeven. Ik vond de sfeer, het levend maken van de omgeving, in beide films zeker even sterk. Ik miste ook de vriendschap tussen de twee jongens van het eerste deel maar vond het meisje (ik denk echt niet dat het was overdreven maar dat het daadwerkelijk is gebeurd - het zijn dan ook de memoires van Pagnol) uiteindelijk ook wel wat hebben. Het zorgt natuurlijk ook voor een goede afwisseling.

Beide films hebben ook een prachtige score. Je hoeft maar de CD op te zetten en je bevindt je meteen in Marcel's Provence.

....

Een 4 is nog steeds goed AC1, het blijft genieten. De liefde speelde zeker weer een rol, ik word er jaloers van, mijn jeugd was niet ongelukkig, maar zo liefdevol en warm toch niet. De ontmoeting met de oud militair, zeg maar gekrabd door een poes om het dochtertje gerust te stellen, was ook zo verrukkelijk. En alle lekkernijen...Zal ze vast nog vaker gaan kijken

Na een jaartje haal ik deze film nog zo voor me en denk er nog steeds met veel genoegen aan terug. Ga m verhogen

Prima avonturenfilm die ik keek met soms een lach op mijn gezicht, net als de vorige, maar deze is wel net iets minder.

Heerlijk, wou dat mijn leven er zo uitzag, lekker buiten eten en genieten met fam. En lieve vrienden

Net als het eerste deel zit dit vervolg op La Gloire de mon Père vol Provencaalse joie de vivre. Het gezin Pagnol keert meermaals per jaar terug naar de plaats waar ze hun hart verloren en hun gelukkigste momenten beleefden. Zelfs de oude kasteelheer, over wiens gronden ze ongemerkt willen sluipen om een lange omweg te vermijden, is een echte gentleman. Net wanneer de feelgood te ver wilt gaan, krijgt het gezin het aan de stok met een kasteelbewaker . Dit waren de hoogtepunten van Pagnols jeugd, en dit zijn de herinneringen die men moet koesteren in het leven. Van tragedies en drama's blijft ook niemand gespaard en zijn biografie leert het : niet alleen overleed zijn moeder vijf jaar na de gebeurtenissen in deze films, ook schijnt hij geen goede band meer met zijn vader te hebben gehad nadat de man hertrouwde. Wederom een sublieme film dus.

Let maar op, deze films blijven hangen en blijven verrukkelijk bij meerdere kijkbeurten

Kan ik gerust geloven Leo. Iedere zomer eens opleggen Zeker niet in de winter om niet depressief te worden.

Bijzonder behaaglijk vervolg op La Gloire de Mon Père. Deze sequel bevalt mij net iets beter dan het eerste deel. Samen daarmee vormt het een heel aangename feel good-ervaring. En als Marcel Pagnol daadwerkelijk zo’n moeder gehad heeft als Nathalie Roussel, dan ben ik toch wel een beetje jaloers op hem.

A. La France,du Provence,zwijmel zwijmel prachtige sfeerbeelden,ik wil er zo weer naar toe !

Deze film wordt gered door het einde.

Zonder dat einde zou het bijna een sentimentele draak geweest zijn.

Het vervolg op La Gloire de mon Père, verder in het verhaal van de "intieme en nostalgische kijk op de jeugd van de schrijver Marcel Pagnol". Ook wel wat sentimenteel hier en daar, moet ik zeggen, en de op wat gezapige toon vertellende voice-over ligt me niet heel goed. Dan vond ik de niet-autobiografische verhalen van Pagnol stiekem toch een heel stuk sterker verteld, en ook van inhoud.

Meer nog dan het eerste deel een eerbetoon aan zijn vader, is dit deel dan een eerbetoon aan de moeder van Pagnol. En dat heeft dan wel weer iets vertederends. Dat dan weer wel.

Vervolg op "La Gloire de mon Père" en op hetzelfde niveau, ook al gaat het exact om dezelfde personages, wat het verrassingselement wat vermindert, en is er toch wel te veel en te langdurig uitwijding over éénzelfde aspect, namelijk de perikelen rond de weg naar het verblijf, en wordt het ook wat karikaturaal.

Ik begrijp echter dat het hier om jeugdherinneringen gaat en het zal bij éénieder wel zo zijn dat bepaalde gebeurtenissen sterk zijn blijven hangen, in feite details, maar in het gemoed van de betrokkene de nodige emoties hebben uitgelokt. Emoties die, zoals hier, toelaten achteraf een beeld te vormen van wat er toen gaande was en ouders naar karakter en waarde in te schatten.

Mooie film.

En beter dan het populaire Jean De Florette en Manon Des Sources, die na meerdere kijkbeurten toch een tikkeltje minder goed zijn vanwege hun uitvergrote theatrale aspect.