The Thomas Crown Affair (1968)

Niet helemaal overtuigend, al blijft McQueen natuurlijk altijd fijn.

Ik vond het een hele goede film, ik heb hem gekeken met wat vrienden en die vonden het tempo waarin deze film vooruit gaat, allesbehalve.

Maar ik vond dat net geweldig, McQueen zet een heel erg sterke rol neer, wat nog maar eens bewijst wat voor een goede acteur hij was. (wellicht laat ik me hier een beetje gaan, wegens mijn fascinatie voor de man)

Ik vond het voorts een heel stijlvolle film ook, en de soundtrack vond ik al helemaal geweldig.

De re-make heb ik nog niet gezien, en dat wil ik ook gewoon zo houden.

De overvalscène's waren heel simplistisch, maar toch leek het op hetzelfde moment heel erg doordacht.

Faye Dunaway & McQueen vormen een heel sterk 'stel' in deze film, ze spelen heel goed op elkaar in en zijn op alle vlakken aan elkaar gewaagd.

Wat een heel boeiende mix vormt.

Ik vond het zoals ik al zei, een goeie film & heb er erg van genoten.

Heb hem ondertussen ook l meerdere keren gezien.

3*

10 juni te zien in EYE.

Een oke film. Het eerste deel had echter mijn verwachtingen dusdanig hoog gekregen dat het tweede nogal saai was. Over het algemeen vond ik de film zeker 'cool', maar ook oppervlakkig. Ergens miste je een klik met de personages. Bovendien vond ik het opsporen van Thomas Crown nogal snel en ongeloofwaardig. Wat dat betreft leek het verhaal, althans de uitwerking daarvan, de focus op de verkeerde punten te hebben. Ik had uiteindelijk een spannendere film verwacht.

Deze film had net wat beter uitgewerkt moeten worden. Aan het verhaal en de acteurs ligt het niet, echter wordt het nu wat te makkelijk gebracht.

Meer stijl dan inhoud, dat beaamt regisseur Norman Jewison op het audiocommentaar, maar de stijl is wel zeer fraai. De plot is oké en Steve McQueen en Faye Dunaway zijn een genot om naar te kijken, maar is vooral het inventieve camerawerk, ondersteund door een zeer prominent aanwezige score, dat deze luchtige misdaadfilm memorabel maakt. De film bevat een aantal nog steeds zeer coole camerashots en het plagerige romantische sfeertje is tevens goed getroffen. De remake uit 1999 met Pierce Brosnan is ook de moeite waard, maar die is wel meer traditioneel en vooral conventioneel.

De remake vond ik geweldig, dit vond ik echt slaapverwekkend. Nul spanning, nul actie, vervelende muziek... Halverwege stop gezet.

Stijlvolle film. Natuurlijk na de bankroof wat trager, maar de essentie is natuurlijk de uitwerking van het geraffineerde kat-en-muisspel tussen McQueen en Dunaway, die vrij vlot, puur op intuïtie, bij hem uitkwam. Van begin tot einde boeiend en sfeervol met een passende soundtrack.

Mijzelf kennende zal ik de remake maar overslaan...

Leuk. Al is dat grotendeels te danken aan McQueen, die weer erg goed voor de dag komt. Dunaway vond ik minder overtuigend. Oké, al met al een prima vermakelijke en stijlvolle film, maar volgens mij vond ik de remake met Brosnan (ook best een coole vent natuurlijk) nét iets leuker. Hoogtepunten zijn toch de opening (de overval) en de ritjes over het strand, waar vooral de scene tussen de vogels door erg mooi geschoten is.

Heerrrrlijke 60's film. Leuk om de 37 jarige, coole McQueen te zien, die dit jaar 80 zou zijn geworden als ie niet aan asbestlongen zou zijn gestorven. Duidelijk dat McQueen en Dunaway iets moeten hebben gehad tijdens de film shoot. Vooral tijdens het partijtje schaak. Wat een chemie. Qua verhaal is de 1999 versie met Brosnan beter. De Ferrari die Dunaway had in de film, is nu 1 van de kostbaarste op auctions. De Manx dune buggy had een Chevy motor in plaats van de gebruikelijke VW Kevermotor.

Tja, voor mij net het omgekeerde. De remake vond ik helemaal niks. Vooral het einde van ‘we hebben elkaar, …tralala…”

Dit einde vond ik nou net wat afwijken en veel meer de inhoud van het verhaal weergeven. De Duitsers hadden niet voor niets als titel ‘Thomas Crown ist nicht zu fassen”.

Te slim voor iedereen, ook voor zijn ‘geliefde’. Dat is voor mij ook een belangrijke kern van het verhaal.

De muziek is subliem. Michel Legrand is een grootheid op het gebied van filmmuziek. Het nummer ‘Windmills of your Mind’ is een klassieker vooral in de versie van Noel Harrison die in deze film ook te horen is.

De film weerspiegelt het typische (en destijds) jaren ’60 sfeertje. Heerlijke film. De remake heb ik 1 keer gezien, maar dat was tevens de laatste keer. Smaken verschillen (gelukkig), maar deze originele versie blijft voor mij een topper.

Het verhaal is nogal dun en blinkt niet uit in geloofwaardigheid . Bijvoorbeeld hoe Dunaway en de agent Mcqueen op het spoor komen is wel heel makkelijk. Het lijkt erop dat Jewison als regisseur (ik heb het gevoel dat hij na het succes van In The Heat of the Night iets luchtigs wilde doen) dat ook wel wist want hij doet zijn best om dat te compenseren met coolness. Om te beginnen de casting van Steve Mcqueen en in mindere mate Faye Dunaway. Mcqueen is mr. cool mede dankzij een groot acteertalent. Verder hebben we een zeer toffe soudtrack, leuke speelse splitscreens en een prachtige titelsong die een klassieker werd die door velen is opgenomen. En er zit zelfs nog een soort psychedelische scene in. Al die diingen maken dit tot een lekkere film. Kan me niet voorstellen dat de remake in de buurt komt. Zowel Brosnan als Russo vind ik stukken minder goede acteurs vergeleken bij Mcqueen en Dunaway en ze zijn lang zo cool niet.

Style over substance, geeft zelfs regisseur Norman Jewison in zijn uiterst onderhoudende audiocommentaar op mijn DVD toe, maar als de stijl nog altijd zo fris is, en wanneer de film je "dwingt" om te kijken naar zulke mooie mensen in zulke fraaie kleren (en naar zo'n leuk uitgevoerde bankroof) is dat wat mij betreft geen enkel probleem, zeker niet wanneer de betekenis van de titel halverwege de film verandert van "de zaak Thomas Crown" in "de affaire die Vicki Anderson met Thomas Crown heeft", want dat wordt-het-wat-of-wordt-het-niets-spel is op zich ook al intrigerend. Merkwaardig genoeg had ik hiervan alleen de remake gezien, en ik herinner me daarvan alleen dat ik niet erg onder de indruk was, maar van dit origineel daarentegen des te meer. En wat is McQueen toch cool – hij ziet er zelfs in een oranje overhemd nog goed uit.

The 60's prachtig vormgegeven in deze thriller, waarbij Dunaway een modeshow loopt en in haar intelligentie bezig is McQueen te snel af te zijn, totdat zij geschaakt wordt in het spel van intrige, gekoppeld aan liefde, waarin keuzes maken steeds lastiger wordt. Wat wint er? Het gevoel of het mentale... McQueen scheurt er ook nog even vrolijk op los in een buggy. Muziek van Michel Le Grand sluit naadloos aan in deze film en bij het tijdsbeeld. Zo maken ze de films tegenwoordig niet meer. Veel beter dan de latere remake. Opvallende bijrol: Astrid Heeren.

Grijze middelmaat.

Al zal de regie anno 1968 wel hip geweest zijn. Althans, in de montagekamer lijkt men alle trucjes die toen voorhanden waren wel gebruikt te hebben. Ondertussen oogt dat gedateerd, maar dat ik de remake met Pierce Brosnan al (lang geleden) gezien heb lijkt mij een groter euvel geweest te zijn. Steve McQueen is best saai. Faye Dunaway is wel oké, maar het is niet dat ik ergens door verrast ben. Dan had Thomas Crown een toffer figuur moeten zijn - of ik had de remake nog niet mogen gezien hebben.

2,5