The Big Chill (1983)

Diner, St. Elmo's Fire, Breakfast Club... er zijn niet zoveel geslaagde films waarin een groep(je) mensen de hoofdrol speelt. Dit is er eén van, en een hele goeie. Gaat niet echt diep, maar blijft tot het eind leuk.

Overbekend is het feit dat Kevin Costner vier seconden in beeld is onder de begintitels. Hij zou (in flashbacks) een rol van enig belang spelen, maar daar is van afgezien. Hij ligt nu in de kist als de vriend die zelfmoord heeft gepleegd.

wat een ondertitel ook: "in a cold world you need your friends to keep you warm"

Niet helemaal gezien vanwege tussendoor-gezap met een andere film (waarin Close trouwens ook speelde) maar wel kunnen zien dat het vol geweldige dialogen is met scherpe observaties.

Hurt en Goldblum schitteren in deze prachtige film van Kasdan. Pijnlijke momenten, fascinerende persoonlijkheden, goede dialogen... gewoon een erg mooie film.

4*.

Gelukkig net iets beter dan 'The Breakfast Club' (verschrikkelijk !), maar wel een slechte film. Weinig diepgang en een typisch 80's-gevoel, het is genoeg voor een film om "slecht" te zijn. Belachelijke danspasjes, doorsnee karaktertekeningen, beetje gesnuif en matige dialogen; bestaat er eigenlijk wel een goede film uit de jaren 80?

2*

Typisch eighties filmpje met de naar mijn mening silly mindstate die daarbij hoort.

Goed geregisseerd en Close doet 't goed maar 't verhaaltje was totaal m'n ding niet.
Al waren wel leuke dialogen te bespeuren die de film voor mij redden.

Ik leen even m'n man aan je zodat je je kindje kan hebben, oh God wat een vriendschap!

Om één of ander reden had ik een ultra flauwe 80's komedie verwacht a la Better Off Dead... (wellicht omdat de posters wat gelijken); 80's en komedie is het vast te noemen (alhoewel allebei niet direct typisch), flauw wordt het echter niet. Een vrienden get together na de zelfmoord van één van hen wordt tot een weekend vol remembrance en veel gehang. Juppy's onder elkaar, waar de meningen net dat beetje verschillen om een fijne film te maken. Nergens wordt die juiste snaar geraakt om het geheel van een emotionele laag te voorzien, wat toch bijna een soort van must is bij dit soort onderwerpen, me dunkt.

Ik snap niets van al die goede beoordelingen. Er gebeurt het eerste half uur helemaal niks. Toen ben ik gestopt.

Deze of Chasing Amy?

Enerzijds een film met soms treffende dialogen, een prima cast (met onder andere goede rollen voor Close en Kline) en een soundtrack met vlotte jaren '60 nummers die hoogstwaarschijnlijk nog bekender zijn dan de castleden. Maar aan de andere kant is het niet bepaald een eitje om door te komen, zeker als de personages je niet al vanaf het begin aanspreken en boeien. De film is volledig gedreven en gebouwd op deze karakters, maar echt veel boeiends rondom deze jeugdvrienden wil er eigenlijk niet gebeuren. Bepaalde acteerprestaties in combinatie met de dialogen zorgen zo nu en dan voor een sterke scène, maar het geheel voelt toch wat leeg en onbevredigend aan.

3 sterren.

Hoe komt het dat de idealisten van vroeger de bankdirecteuren van nu zijn geworden? Deze vraag spookt vaak door mijn hoofd rond en deze film gaat daar min of meer over. Ik hou van de sfeer - ondanks die afrijselijke jaren '80 stijl, waar je lekker kunt genieten van hun vriendschappen. De leuke cast zorgt voor goede chemie wat essentieel is voor een film als deze. De film behandelt op een rustig tempo de vragen waarmee ze nu worstelen, het verlies van hun vriend en het herleven van 'de goede oude tijd'. Dit creëert gemengde gevoelens; aan de ene kant zijn ze er nu zo van vervreemd, aan de andere kant blijft hun vriendschap voortduren. Gek dat de dood daar eerst voor nodig was om weer bij elkaar te komen. Het leukste was misschien wel de sixties muziek, waardoor het universiteitsgevoel versterkt. Sterke en humoristische dialogen en goed acteerwerk zorgen voor een uitsekende reüniefilm.

3,5*

Mwah, niet heel bijzonder vond ik dit, eerder opperlvakkig. Opvallend is de vreemde mix tussen eerst een zwaarmoedige begrafenis en dan 7 vrienden die elkaar na zoveel jaren weer zien en alles te vertellen hebben. De dialogen waren soms maar matig geschreven met grappen die bij mij nauwelijks aan wilden slaan. De karakterisering van het zevental was wel aardig gedaan, maar ook wat stereotiep. De een is geslaagd in het leven, de ander weer in de goot en ga zo maar door. The Big Chill is een niemendalletje dat nooit compleet boeit, maar gelukkig ook niet verveelt.

Goede, fijne film om te kijken met fantastische cast en geweldige muziek. Kline, Close, Berenger en Goldblum zijn stuk voor stuk geweldig, maar de beste is ongetwijfeld Hurt.

ik heb meer dan een uur gekeken, maar werd er toen wel wat zat van dat er nog helemaal niets gebeurde. Toen er maar mee gestopt omdat ik geen vertrouwen er nog in had dat iets in deze film dat nog goed kon maken

Als een ansichtkaart uit de jaren '80. Alle clichés bij elkaar geworpen en er gebeurt inderdaad maar weinig. Maar ja, 't is ook geen actiefilm, maar een in de kern ongewilde samenkomst van (relatief) oude vrienden die elkaar harder gemist hebben dan ze eigenlijk door hadden. De (geweldige) muziek komt dan weer uit de jaren '70 en was de soundtrack van hun jeugd, waardoor je als kijker begrijpt dat de film zich niet enkel in '80s afspeelt. Bij het checken van wat songs blijkt dat ze zo goed als allemaal echter uit de (late) '60s komen en slechts een enkele uit de '70s - ik ben duidelijk geen kenner, al herkende ik bijna alle nummers.

Een soort ansichtkaart dus, een plaatje; erg mooi gevangen door Kasdan. Wel met bewegende acteurs natuurlijk, en hoe. Stuk voor stuk worden de personages naturel neergezet, die anno nu dan wel weer een bepaalde geforceerdheid uitstralen, maar dat hoort bij die tijd en deze personages. De 'dansscene' in de keuken doet de tenen krommen, maar toch op een bijzondere manier, zoals dit in z'n geheel ook een bijzonder filmpje is.

Heerlijk voor de luie zondagmiddag: 4,0*.

Zo'n koelkast moet je voortdurend in de gaten houden.

Redelijke film over een aantal oude schoolvrienden die elkaar weer zien nadat één van hen zelfmoord heeft gepleegd. De personages op zich zijn wat clichématig, maar als groep worden ze wel goed neergezet. Aardige dialogen, maar er wordt te weinig echt gezegd. De film heeft een nostalgisch tintje, voornamelijk door de heerlijke soundtrack. De cast bestaat louter uit bekende namen.

Ik snap niet zo goed waarom je een film 'n cijfer geeft als je het niet helemaal af hebt gezien.

The Big Chill is een Amerikaanse film uit 1983 van regisseur Lawrence Kasdan. De acteurs in de film waren al beroemd of stonden op het punt door te breken. De film werd goed ontvangen en was een succes in de bioscopen.

Tijdens de begrafenis van jeugdvriend Alex (Kevin Costner, slechts een seconde of vijf in beeld tijdens de begintitels) ziet een groep voormalige studenten elkaar weer terug na vijftien jaar. Tijdens het weekend volgend op de uitvaart komen herinneringen, oud zeer en oude verliefdheden naar boven.

The Big Chill is, ondanks de zware onderwerpen die in de film een rol spelen, niet echt een sombere film. Wel hangt er een element van triestheid over het gezelschap. De zelfmoord van Alex maakt doet ze beseffen dat er een periode is afgesloten. In eerste instantie wordt er nauwelijks over de zelfmoord van hun vriend gesproken; de vrienden praten voornamelijk over koetjes en kalfjes. Naarmate de film vordert gaan de gesprekken echter wat meer de diepte in.

In de film zit geweldige muziek uit de jaren '60, en dat maakt een muziekliefhebber als ik erg blij. Daardoor krijgt de film een fijn nostalgisch tintje. 3,5*

Een groep dertigers komt na jaren weer samen en blikt terug op de idealen die ze vroeger hadden en hoe ze geworden zijn wie ze nu zijn. Er is gemis, oude wonden worden opengereten en weer geheeld, oude verlangens vervuld. Geen idee of The Big Chill nu zo origineel was in dat straatje, maar het staat vast dat dit idee sindsdien nog honderden malen gepasseerd is, van de Britse versie Peter's Friends tot de briljante Vlaamse reeks De Parelvissers. Daarom doet het begin van The Big Chill wat vervelend aan: het lijkt alsof je deze film al honderd keer gezien hebt. En er valt al zo weinig te winnen met scènes van begrafenissen.

Maar kijk, wanneer ze hun intrek nemen in het vakantiehuis en voor het eerst in jaren een weekend met elkaar doorbrengen, komt de film echt op gang. De acteurs zijn goed op elkaar ingespeeld, er is humor en melancholie, en natuurlijk de platen die de personages opzetten om aan hun studententijd in de jaren zestig herinnerd te worden. Baanbrekend of levensveranderend wordt het nergens en de moraal ligt er in sommige dialogen wat te dik bovenop, maar toch is dit een film waar ik altijd met een glimlach aan terugdenk.

Er bestaan zoveel goede films uit de jaren 80 dat ze in de jaren 00 en 10 diezelfde films remaken met 9 van de 10 keer een waardeloos resultaat. Dat gehaat op de 80's snap ik sowieso niet.

Back to the Future, Terminator, Alien(s), Stand by Me, Die Hard, Robocop, Blade Runner....de ene iconische film na de ander. Dus ja....er bestaan legio goede, zeer goede tot geweldige films uit dat tijdperk.

Uiteraard, vandaag zou ik mijn 14 jaar jongere zelf ook tegenspreken. Hoewel ik helemaal niets heb met alle films die jaar opsomt. Tijd om een aloude boutade op te diepen: de gustibus et coloribus...en de rest is geschiedenis.

Ondanks de indrukwekkende cast vond ik dit maar een duffe relatie-praatfilm. Een groep vrienden van aan de unief komen na een 15-tal jaar terug samen na het overlijden door zelfmoord van Alex, één van hun vrienden; Ze staan in die paar dagen dat ze samen logeren stil bij waar ze staan (en niet staan) in hun leven, de verkeerde keuzes die ze gemaakt hebben, de nieuwe wendingen die ze zouden willen geven aan hun bestaan enz. Dieptepunt was die Meg met haar kinderwens, die zomaar 's met het idee zit om één van haar vrienden te gaan vragen om haar zwanger te maken. Het is hier net hetzelfde probleem als bij St Elmo's Fire (2*). Het zijn allemaal succesvolle hoogopgeleide mensen met oninteressante luxeproblemen. Ik herken me niet in dit soort volkje.