A Man for All Seasons (1966)

Yup, was een erg mooie geschiedenisles, waarvan ik me niet kan voorstellen dat ie beter gebracht kan worden.

Dat is precies wat ik dacht. Soms vroeg ik me echt af waar die More zich nou zo druk om maakte. Ik was het niet helemaal met zijn gedachtes eens en ik denk dat er weinige zijn op MovieMeter die dat wel zullen zijn. Echter doet dit vreemd genoeg totaal geen afbreuk aan de film. Ik stond namelijk gedurende de hele speelduur lijnrecht achter More.

Dit is de tweede film die ik van Zinneman zie. De film heeft met High Noon gemeen dat het ook hier gaat over een man die bijna bovenmenselijk koppig is en zijn standpunt liefst tot in de dood zou verdedigen. Ik vond het zeer boeiend, al moet ik toegeven dat het non-filmische en vrij theatrale karakter mij soms ook tegenstond. Geen idee waarom dit een Oscar voor camerawerk won in ieder geval, maar het script en de acteurs verdienen alle lof die ze kregen. Scofield speelt een erg menselijke rol en valt nergens in makkelijke overdrijving. Robert Shaw overdrijft wel, maar dat past bij zijn personage. Ik kan moeilijk uitleggen waarom, maar ik vond het erg grappig dat hij in die scène waarin hij met More sprak in de tuin telkens van het bankje afging en weer ging zitten. Er zat bijna een ritme in. Verder zitten er prima vertolkingen in van Orson Welles, Wendy Hiller en die vent die Cromwell speelt. Het scheelt ook dat ze van die sterke dialogen kregen.

Nog een overeenkomst met High Noon: beide films hebben als opvallendste shot een shot waarbij de eenzaamheid van de hoofdpersoon sterk benadrukt wordt. Bij High Noon is dat een shot met de sherrif alleen op de straat, waarna de camera uitzoomt op de leegte van de straat. Hier is het een shot waar More langzaam de rumoerige, overvolle rechtzaal in loopt terwijl de camera achter hem aan loopt. Mooi in beeld gebracht hoe buitengesloten More nog was zelfs in zo'n volle zaal.

3,5*

Het was alweer een tijd terug dat ik een wat oudere film had gezien. Hij zat in een boxje van Orson Welles, en met zes Oscars trek je toch wel de aandacht. En het is geen verkeerde film, het is behoorlijk interessant en aardig geschoten. Af en toe vond ik het een beetje saai, maar gelukkig zaten er veel sterke dialogen in. Maar het thema is ook niet echt één van mijn favoriete film onderwerpen. En het acteerwerk was ook erg goed, met name Robert Shaw vond ik leuk. En Welles natuurlijk.

3.5*

Ik had wat moeite om in de film te komen, maar daarna was het absoluut een prettige film om te volgen. De visie van Thomas More is best apart en niet hetgene wat ik zou nastreven. Paul Scofield speelt de rol echter zo vol overtuiging, dat ik naarmate de film vorderde steeds meer bewondering kreeg voor zijn standpunten. Ondanks alle tegenstand blijft hij vasthouden aan zijn punten en daarbij kun je duidelijk zien dat het een man is met doorzettingsvermogen. Dat kan ik op zich altijd wel waarderen.

De film is soms lichtelijk theatraal, iets wat mij soms tegenstaat, maar hier wordt het nooit storend. Naast goed acteerwerk van de hoofdrolspeler, zijn ook de bijrollen in orde. Voor Orson Welles speelt erg sterk, al is zijn rol dan wat aan de kleine kant. Verder bevat de film een hoop sterke dialogen en vooral dat is ook het punt dat ervoor zorgt, dat de film ondanks wat mindere momenten, toch de gehele speelduur boeiend blijft.

Een zeer degelijke film, met een sterk script en een zeer overtuigende hoofdrolspeler.

3,5*

De film moet het vooral hebben van zijn scherpe dialogen en het prima werk van een aantal puike acteurs. Paul Scofield, Orson Welles (bescheiden rol) en Leo Mckern zijn allemaal buitengewoon op dreef.

Bepaald geen lichte kost, maar alleszins het aanzien waard.

Sterke historische film met minstens even sterke dialogen.

Herinner mij dat de titel van de film destijds, en misschien nog, gebruikt werd om iemand terecht, of ironisch, als uitzonderlijk aan te wijzen.

Prachtige film waarin een nieuwe kanselier een geschil krijgt met de koning over diens huwelijk. De film komt wat traag op gang, maar wordt wel steeds beter. Hetzelfde geldt voor de sterk geschreven dialogen waar je echt even in moet komen, maar de film wel sterker maken. Verder een mooie aankleding en een uitmuntende cast.

Ik geloof dat ik weinig aan jouw maar even uit het stof gehaalde post heb toe te voegen.

Een reputatie als liefhebber van historische films of kostuumdrama's heb ik niet, en daar verandert A Man For All Seasons niets aan. Hoewel ik een groot liefhebber kan zijn van dialogen, viel dat toneelmatige karakter dat Kappeuter noemt, bij mij ook niet helemaal positief. Ik ben nooit goed in de film gekomen, al was het acteerwerk heel behoorlijk. Zonde.

Het is het laatste half uur dat de film naar een nipte 6,5+ haalt, en dus 3,5*

Ik ken het verhaal rond Henry VIII en Thomas More eigenlijk vooral dankzij de tv-reeks The Tudors. Een serie die wel de geschiedenislijnen volgt, maar verder zeer geromantiseerd opgemaakt is. Maar toch boeiend als kijker. Het is dan ook altijd wennen als je daarna Henry VIII door een andere acteur gespeeld ziet. Ook al is dat dan eerder gedaan en/of meer waarheidsgetrouw. Maar de film draait vooral rond Thomas More en daarin is Paul Scofield de geknipte man.

Scofield is goed in de rol van More, maar verder is het niet echt zo speciaal. Het komt nogal houterig over soms en ik mis een sterke tegenspeler voor Scofield. Robert Shaw is minder aan beeld bij het hoogtepunt van de film 'de rechtzaak'. En Orson Welles die ook mee op de affiche staat is niet meer dan een bijrol. Bovendien is iedereen nogal stijf in het kostuum en komt het verhaal op die manier nogal verveeld over. De Oscar voor Scofield is dan wel te begrijpen, maar hoe deze prent in hemelsnaam Who's afraid of Virginia Woolf geklopt heeft, is mij een raadsel.

A man for all seasons is vooral een afstandelijke film geworden waar ik nooit ben in geraakt. Dankzij het acteerwerk van Scoffield en de duidelijke weergave van de feiten, is het nog wel de moeite om te kijken. Maar een topfilm is het voor mij zeker niet.

Dit is niet mijn film. Ik begrijp wel waarom dit is verfilmd, het is een klassiek, boeiend verhaal. Dat ik me niet zo kan verplaatsen in zijn denkbeelden, doet voor mij niet zo ter zake. In feite is dat inwisselbaar en is zijn integriteit bewonderenswaardig. Zwaar aangezet taalgebruik bekoort mij daarentegen minder, dan vind ik een vergelijkbaar drama als Inherit the Wind vele malen beter. De combinatie van de felle belichting, het fletse kleurgebruik, de kostuums, pruiken, etc. maken het geheel bovendien erg kitsch en dat maakt de film erg lelijk om naar te kijken; de mooie openingsscene ten spijt.

Op zich is het geen oninteressant verhaal dat in deze film wordt verteld. De manier waarop is echter nogal langdradig. Van de personages komt alleen Thomas More echt goed uit de verf, de overige personages zijn nogal kleurloos en worden veelal vrij houterig vertolkt. Het is een vrij saaie geschiedenisles geworden, in plaats van een boeiende film. Wel zijn er nog enkele bekende acteurs te zien, waaronder Orson Welles (die een kleinere rol heeft dan de filmposter doet vermoeden) en John Hurt.

Persoonlijk heb ik mij nooit zo verdiept in de geschiedenis. Zodoende wist ik eveneens weinig van de relatie tussen Thomas More en koning Henry VIII. Deze film was een prima excuus om hierin verandering te brengen!

Dit is misschien de meest bekendste en beste versie ooit gemaakt. Acteur Charlton Heston deed zijn uiterste best om in aanmerking te komen voor de rol van Thomas More. Hoewel de producenten hem ongeschikt vonden, kreeg Heston de hoofdrol toegewezen in de TV-film uit 1988. Richard Burton sloeg het aanbod voor de rol van Thomas More af. Ook Frank Finlay, Bill Travers, Richard Harris, David Warner en diverse andere acteurs/actrices lieten de film aan zich voorbij gaan. Tevens hadden de producenten acteurs Laurence Olivier en Alec Guinness op het oog, maar regisseur Fred Zinnemann stond erop dat deze rollen vertolkt werden door Paul Scofield en Orson Welles. Volgens Welles liet hij Zinnemann verwijderen van de set, en regisseerde hij z'n eigen scènes zelf. De rest van de cast is eveneens sterk. Het was de éérste grote film voor John Hurt. De acteur kreeg naar verluidt 3,000 Pond voor zijn rol. Om binnen het budget te blijven, kregen sommige acteurs minder betaald. Vanessa Redgrave weigerde zelfs om voor haar cameo betaald te worden.

De film werd binnen 12 weken tijd opgenomen. Om een sneeuwwit landschap te creëren, werden ladingen schuimplastic geleverd. Dit bleek achteraf onnodig te zijn, omdat het plotseling begon te sneeuwen. De film won 6 Oscars. Voor John Wayne groeide deze klassieker zelfs uit tot één van zijn grote favorieten. Daarnaast was de film nog goed genoeg voor 27 andere prijzen en 8 nominaties. Ik zal de andere versies ongetwijfeld gaan bekijken.

Voorlopig 3,5 *

A Man for All Seasons verteld het verhaal van de christelijke Humanist, jurist en staatsman Sint Thomas More. Wanneer Hendrik VIII tegen de autoriteit van de Paus ingaat en zijn huwelijk met Catharina van Aragon wil laten ontbinden neemt More afstand van zijn functies. Tot op het allerlaatste moment weigert More om de autoriteit de vorst over de Engelse kerk te erkennen en blijft hij een verdediger van het Katholicisme.

Het acteerwerk is bijzonder goed. Niet alleen vertolkt Paul Scofield de rol meesterlijk, we zien ook John Hurt in zijn eerste grote rol, Orson Welles als Kardinaal Wolsey, Nigel Davenport, Leo McKern en Robert Shaw. Cinematografisch zit de film ook goed in elkaar. Op een erg sterke manier gebruik gemaakt van historische locaties en op een monumentale manier vastgelegd.

Een ingetogen historische vertelling van een bewonderenswaardige man die voor principes blijft staan.

Men zou het niet meteen verwachten maar dit is Kevin Smiths favoriete film.

Toneel.

Niet zo héél verrassend om achteraf ook te zien dat het wel degelijk een toneelverfilming was. Volgens mij heeft men ook niet veel meer gedaan dan het podium vervangen door enkele live locaties, hoe een film als deze een Oscar voor cinematografie heeft gewonnen is mij een compleet raadsel.

Het is een film die het verder van de personages, de dialogen en het centrale morele vraagstuk moet hebben. Allemaal zaken die ik hier echt niet boeiend vond. Het eeuwige gejengel over geloof, de dik aangezette personages en gewichtige dialogen vond ik eerder vervelend en inhoudsloos dan dat het daadwerkelijk wist te intrigeren.

En verder rest en niet veel. Audiovisueel een graf, twee uur is ook best lang voor de beperkte inhoud en het acteerwerk vond ik ook weinig subtiel. De bewondering voor More's personage begrijp ik ook niet zo. Zijn standvastigheid lijkt toch vooral te steunen op het geloof en heeft verder weinig basis, dus wat dan vooral rest is één of andere platte filmromantiek voor personages die zichzelf nutteloos ten gronde richten.

1.0*

Eerste jaren op MM zwaar overrated. Een begint met superlatieven over deze film en de ander doet nog stapje erboven op.

Vond het okee, maar zwaar gedateerd ogend.

Soms zijn er films waar je om onverklaarbare redenen nog nooit van gehoord hebt. Onverklaarbaar in dit geval omdat de film blijkbaar 6 oscars won, waarvan 4 van de 5 belangrijkste. Deze kwam ik enkel tegen doordat die in het lijstje van te verwijnen films van Netflix stond.

Enfin, deels kan ik al die oscars wel begrijpen, als je meeneemt dat de film uit 1966 komt. Nu echter zie ik vooral heel toneelmatig en houterig acteerwerk, met uitzondering van Scofield die een soort centraal punt van rust uitstraalt. Maar het helpt allemaal niet mee om me in te leven in de film. Ook de psyche van Thomas More moet je maar voor lief nemen, waarom hij zo standvastig is wordt nergens invoelbaar gemaakt en voelt gemaakt aan (terwijl het dus waargebeurd is).

De aankleding is prima verder, de geschiedenisles boeiend en af en toe zitten er mooie shots in, maar veelal kijk je dus echt naar een toneelverfilming waar de camera niks extra's brengt. Statische shots en overacterende personen in beeld. 2,5*.

Eén van de laatste grote Oscarwinnende films die ik nog moest zien. En heeft hij mij teleurgesteld? Ik had eigenlijk een veel taaiere (en langere) film verwacht, en de vlotte dialogen, de kleurrijke personages en de spitsvondige one-liners van de hoofdpersoon hebben mij in ieder geval aangenaam verrast. Toch heb ik me niet helemaal door de film kunnen laten meeslepen, want de toneelmatigheid van zowel de enscenering als de ál te spitse dialogen (en dus More's one-liners) vielen me af en toe toch zwaar, en de laatste scène lijkt wel afgeraffeld. Ironisch genoeg kaapte deze film dus de belangrijkste Oscars weg voor de neus van die andere beroemde toneelverfilming uit 1966, Who's afraid of Virginia Woolf, maar op de één of andere manier heeft de toneelmatigheid dáárvan me nooit gestoord.

        Maar goed, los daarvan is dit toch een boeiende film met een sterke rol van Paul Scofield en ook lekkere vertolkingen van de enorme verzameling grote acteurs en actrices in de bijrollen, Leo McKern (als verre voorvader van Oliver Cromwell) voorop.

        Overigens kun je in ieder geval niet stellen dat More zich onttrok aan het lot dat hij anderen zo gul toebedeelde. Van de IMDb-trivia-pagina: "While he was Chancellor of England, More had multiple persons with whom he disagreed on religion declared heretics, and burned at the stake." Hetgeen toch een iets ander licht op de man werpt, maar vijf eeuwen geleden was men wat minder kleinzerig (zéker waar het anderen betrof), dus we zullen het hem maar vergeven (evenals het feit dat het mij altijd nog aangenamer lijkt om door de bijl van de beul in één seconde te sterven dan gedurende vele minuten levend te verbranden).