L'Argent de Poche (1976)

Te lang geleden gezien; maar ik vond deze film erg mooi....

Ja idd een erg mooie film. "Jonge" ontwikkelingen zeer nauw op de voet gevolgd. Het werd soms moralistisch zonder dat dit storend begon te werken. Mooie tijdsschildering van het leven in een klein frans stadje.

Nostalgie, met die kinderkleding die ik vroeger ook droeg.

De scene in de bioscoop met die twee jongens en die twee meisjes is meesterlijk gefilmd.

Die scene blijft maar in mijn hoofd zitten.

Briljante film en van wat ik van Truffaut gezien heb is deze mijn favoriet.

De film is min of meer een besluit van zijn films over de jeugd die begon met ‘Les Mistons’ en vooral met ‘Les 400 Coups’. De sfeer van de film is relaxter dan voorheen en ontvouwt het gekruiste levenslot van een twaalftal meer of minder gelukkige kinderen, waarvan Patrick en Julien er twee zijn. Een massa gebeurtenissen aan het einde van het schooljaar luiden de vakantie in en geven een doorkijk in de wereld van het kind. Onvermijdelijk dat je met je eigen kinderjaren geconfronteerd wordt maar dat is ook een flink deel van de aantrekkingskracht van deze meesterlijke film. Met deze film heeft Truffaut mijn hart veroverd.

Over zijn pretenties: Truffaut verklaarde ooit in een interview dat kinderen die er in slagen de grote moeilijkheden in hun jeugd te boven te komen, beter gewapend zijn om de strijd met het volwassen leven aan te gaan.

Het heeft zo'n geweldige vrolijkheid die kinderen hebben, en juist die, eigenlijk zeldzame sfeer!, weet Truffaut vast te leggen. Een briljante film, wat dat betreft, alhoewel ik denk dat de jongeren dat minder zullen vinden.

Kijkt erg lekker weg, deze film! Luchtig, herkenbaar en grappig. Het acteren van de kids is af en toe wel matig, maar daar kijken we maar even doorheen, want soms kent de film ook sterke momenten. Zoals wanneer de 2 jongetjes zondag's voor zichzelf ontbijt klaar maken. Bij het openen van de melkdop spat de melk rond. Ik kan me niet voorstellen dat dit van tevoren door Truffaut is gepland! Het gebeurde gewoon per ongeluk (je ziet één van de jochies een fractie van een seconde in de camera kijken met een blik van: 'o, jee! De take verknalt!') en Truffaut heeft besloten dit er niet uit te knippen. Dit doet Truffaut meer in deze film en deze aanpak geven de film een ongekende frisheid!

Truffaut's dochter lijkt trouwens wel op haar vader, zeg! Hij maakt zelf (volgens mij) ook nog tweemaal een cameo.

Ik heb naar verluid ook ooit eens uit een raam gehangen, maar nu zag ik ook echt hoe mijn buurvrouw moet gevoeld hebben.

Ja jezus, ongelooflijk grappige en bizarre scene was dat. Dat is helemaal niet mogelijk toch?

saaie film, heb maar naar de eerste helft gekeken........

Dat is jammer, want alle doelpunten vallen in de tweede helft...

Misschien wel Truffaut’s meest persoonlijke film.

De echtheid van de vaak grappige en soms dramatische observaties van de kinderen en hun ouders voert de kijker regelmatig terug naar zijn of haar eigen schooljeugd.

Deze nostalgische en knap gemaakte film sluit af met een oorverdovende boodschap over het onrecht dat kinderen vaak wordt aangedaan.

Geen Nederlandse DVD release gehad? Dan gaat ie er ook nooooooolit meer komen in dit leven....

Truffaut zet een realistisch portret neer van hoe de sociale contacten waren tussen kinderen en kinderen, volwassenen en kinderen. Kon hij toen raden dat zijn werk 40 jaar later bijna een soort documentaire zou zijn over de dagelijkse menselijke omgang in de jaren '70. De rol van sociale controle speelde toen een grotere rol dan nu, want we leven in een veel individualistischer maatschappij. De tijden zijn veranderd kan je zeggen, maar dankzij de film kunnen we vergelijken. De jaren '70 waren duidelijk een heel andere tijd met andere waarden en zedenen

Het is vooral de manier waarop iedereen met elkaar omgaat die boeiend, ontroerend, grappig is. Dat het toen ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was, wil Truffaut niet verdoezelen: de mishandelde jongen Duclou en het onverantwoordelijke gedrag van de moeder met de baby die van een balkon valt zijn van alle tijden helaas. Veel in deze film lijkt geïmproviseerd. Ik las dat de dorpelingen van Thiers in veel gevallen hun eigen rol als burger speelden. En dat loont zich in een film vol spontaneïteit.

Net iets te anekdotisch voor een slice of life. De film gaat van een gebeurtenis naar de andere en wisselt ook nog weleens van perspectief. Maar de film is vaak grappig, soms magisch en constant innemend. Aan het einde wordt duidelijk dat de leraar in het verhaal gewoon Truffaut is die zichzelf in het verhaal schreef net zijn passionele pleidooi voor kinderrechten naar aanleiding van de mshandeling van Julien, een onderwerp dat Truffaut heel nauw aan het hart ging. Vooral een warme kijk op opgroeien en kinderen.

En doordat er nu weer dik 40 jaar voorbij zijn is deze film ook behoorlijk nostalgisch geworden. Ik ben van een jaar of tien later dan de meeste kinderen in deze film, maar ook ik herken nog wel aardig wat dingen uit mijn jeugd.

Truffaut heeft betere films over opgroeien en kinderen gemaakt, maar ik heb hier behoorlijk van genoten.

3.5*

François Truffaut was zeker begaan met het lot van de jeugd waarbij hij niet naliet ouders, maatschappij en overheid de schuld te geven als het mis ging.

In deze "L'Argent de Poche" voert hij een aantal jongeren, uitstekend gecast, ontwapenend, fris en echt ten tonele en het maakt indruk.

Meerdere keurige wijsheden en toestandjes zijn bovenal herkenbaar en ook wel grappig. Het tilt de film een stuk boven het gemiddelde.

Na jaren baldadigheid en radicalisme is niet langer Rohmer, maar wel Truffaut mijn favoriete nouvelle vague filmer geworden. Daar heeft de cinefiele goegemeente het vast niet van terug! Zijn films hebben een wat bescheidener poëzie van deze van zijn confraters, springen minder in het oog, maar hebben een rijke textuur die lagen aan diepgang verhult. Werkelijk een must voor de liefhebbers van de Franse cultuur en de Franse taal. In retrospect heeft L'Argent de Poche een tastbaar gevoel voor nostalgie en kan de film in de nabije toekomst fungeren als pedagogisch instrument, om de onthechte wereldburgers van het Frankrijk van Macron eraan te herinneren wat voor een mooi land hun veredelde consultancy firm-dochtervennootschap vroeger wel niet was. Ja, dit is werkelijk een treffende evocatie van die 'certaine idée de la France' waar Charles de Gaulle het over had. Bovendien heb ik door deze film een nieuwe catchphrase: "Madame, je vous remercie de ce frugal repas" zoals het dikkig ventje verkondigt na het verorberen van twee borden boeuf bourguignon, enkele glazen wijn, een kaasdegustatiebord, een perzik en een tros druiven en een stuk taart.