Moulin Rouge (1952)

Een meesterlijke biopic over de schilder-graficus Toulouse-Lautrec. Regisseur John Huston weet de sfeer van Montmartre, de bonte personages, alsmede Lautrec's vertekende visie op het bestaan briljant te treffen. Uitmuntende acteurs en een prachtige titelsong. Goed voor twee Oscars en vier nominaties

Mooie, interessante film over Henri de Toulouse-Lautrec van John Huston.

Interessant uitgevoerd, met aandacht voor de fameuze Moulin Rouge, de club waarvoor Toulouse-Lautrec posters zou tekenen waarmee hij wereldfaam verwierf.

Verder maken we kennis met zijn overdadige alcoholconsumptie, zijn overbekende fysieke problemen en zijn pathetische liefde voor een jonge, uit de onderbuik van de stad komende Parisienne.

Toulouse-Lautrec was zelf oorspronkelijk van hoge afkomst, maar had al snel veel meer interesse voor het leven, zoals dat zich in de lagere regionen van Parijs afspeelde. Dit kwam tot uiting in zijn schilderijen en tekeningen, waarin veel plaats was weggelegd voor mensen die rechtstreeks uit de diepere regionen vandaan leken te zijn gekropen.

De film is een meer dan waardige biopic die de man recht doet. Het kleurgebruik in de film, met felle groen-, blauw- en roodtinten, is bij vlagen schitterend en passen bij de kleurige beelden waarmee Toulouse-Lautrec zo beroemd werd.

De shots van donkere, nachtelijke, nauwe Parijse steegjes, waarop de regen voor fabelachtige schitteringen zorgt, zullen mij nog wel even bij blijven staan...

De film uit 2001 is trouwens geen (letterlijke) remake van deze film. Deze film is een echte biopic waarin de Moulin Rouge slechts een rol speelt als verschaffer van werk voor Toulouse-Lautrec. Wat dat betreft had de film ook best anders kunnen heten.

Al met al een waardige, goed uitgevoerde en beklijvende biopic!

Deze film gekoppeld met Black Narcissus ligt voor twee euro bij Bart Smit.

Ik probeer al een tijdje de oscarwinnars te verzamelen op DVD. En vandaar dus ook deze Moulin Rouge.

Ik had eerder al de gelijknamige film gezien uit 2001. Ik verwachte mij dus aan een 'origineel'.

Beide films hebben echter totaal geen overeenkomsten, behalve dan de tijd en plaats van setting.

Deze film geeft het levensverhaal van de schilder Toulouse-Lautrec. En ik vond dit toch wel een tegenvaller. De moderne film, met gelijkaardige titel, kon mij uitzonderlijk bekoren door zijn art-setting en zijn humor. In deze film is de humor totaal afwezig. Dit is drama tout court, maar dan van het saaie soort.

Bij de naam van John Huston had ik mij echt wel meer voorgesteld. Het acteerwerk is bij momenten echt abominabel slecht. Het verhaal heeft helemaal geen vaart en weet nooit echt te begeesteren.

ik vond deze niet geweldig, maar de 2e zeg maar, die met nicole kidman, vond ik ook niet spetterend, ookal was die totaal anders.

Marriage is like a dull meal with the dessert at the beginning

Ik ben een grote fan van de Moulin Rouge versie uit 2001. Luhrmann levert daar een visueel pareltje af dat ook nog eens een geweldige sfeer schept waardoor ik benieuwd werd naar de eerdere verfilmingen. Ik vond de '52 versie samen met Black Narcissus op 1 disc voor een spotprijs maar het duurde weer lang eer ik er zin in had om dit op te zetten, gebeurt me wel meer maar dat terzijde. Ik verwachtte dan ook eenzelfde opzet als de versie met Nicole Kidman maar dan kom je hier toch bedrogen uit.

Omdat dat dus eigenlijk twee compleet verschillende films zijn. Moulin Rouge uit 2001 gaat effectief over het reilen en zeilen van het theater terwijl deze versie de biografische kant opgaat. Klinkt op zich niet slecht maar de uitwerking vind ik toch niet zo denderend. Geen idee trouwens of de film trouw blijft aan het echte leven van Toulouse-Lautrec maar als dat zo is, dan moet dat indertijd toch maar een redelijk saai mannetje zijn geweest. Ik denk dat het probleem hem dan ook zit in het feit dat ik een tweede kleurrijke en visuele film verwachtte maar in de plaats een dwerg met een drankprobleem kreeg die met zichzelf geen blijf wist. De relatie met Marie wordt me veel te lang uitgesponnen en wanneer Myriamme op de proppen komt is het kwaad eigenlijk al geschied. Zonde eigenlijk want ik blijf het gevoel hebben dat hier meer had kunnen inzitten. Misschien later nog eens een keer opnieuw proberen maar dan met de juiste ingesteldheid. Dat kan soms veel doen heb ik gemerkt met The Last Picture Show.

Toulouse-Lautrec is dus niet zo een enorm interessant personage maar José Ferrer brengt hem eigenlijk nog wel degelijk in beeld. De acteur was 1,76 meter groot en dat verschilt natuurlijk een serieus stuk met Toulouse-Lautrec. De oplossing om hem zo klein te maken was een mengeling van camera standpunten, doubles, verborgen putten in de grond, ... maar ook het gebruik van een door Ferrer zelf ontwikkelt systeem waarmee hij zijn benen aan de bovenkant van zijn lichaam bond en op zijn knieën voort wandelde. Naar het schijnt geen pijnloze procedure en dat maakt zijn performance nog net iets interessanter. Het is dan ook jammer dat de bijrollen niet goed uit de verf komen. Nu heb ik al erg veel over Zsa Zsa Gabor gehoord maar ik was ze nog niet eerder tegen gekomen in een film. Ik keek er wel naar uit toen ik haar naam op de openingscredits zag verschijnen maar het is maar wat een teleurstelling geworden. Waar zij haar naam en roem vandaan haalde is mij in ieder geval een raadsel. Wel erg leuk om nog een relatief jonge Peter Cushing in een kleine bijrol te zien verschijnen.

De scènes in de Moulin Rouge zelf zijn leuk (de openingsscène beloofde dan ook erg veel) maar hierna wordt er overgeschakeld naar een biografie en verliest de film zijn kracht. Ferrer is wel goed op dreef als Toulouse-Lautrec en ook de mooie decors en vormgeving zorgen ervoor dat ik hier nog nipt een voldoende aan kwijt kan.

2.5*

Zag de film bij verschijning. Stel je voor.

Na dit werk nu opnieuw te hebben bekeken, moet ik besluiten dat "Moulin Rouge" voor zijn tijd een heel knappe film was en nog altijd als gedegen overkomt.

Appreciatie voor de hele opzet op en rond de figuur van de gehandicapte en verbitterde Toulouse-Lautrec, uitmuntend vertolkt door José Ferrer.

De openingsscènes van de film zitten vol sfeer en de weergave van de extrentieke figuren uit de show is karikaturaal, kleurrijk en pittoresk.

Daarna gaat de film wat tanen, ietwat te veel beelden van het werk van de schilder, wat in herhaling vallend om ten slotte toch te eindigen met een mooie, gevoelige slotsekwentie.

Prettig de jonge Suzanne Flon eens te zien, die ik eigenlijk pas goed leerde kennen als de oudere, pientere tante uit "L'Eté Meurtrier". Nu als mooie, jonge vrouw, haar rol puik vertolkend

Prachtfilm. Wat een tragische levensloop heeft Henri De Toulouse-Lautrec gekend. Een complex man met complexe relaties. Ik voelde me helemaal meegezogen in het verhaal en aangegrepen door het wedervaren van de schilder. Goeie acteerprestaties, mooi gefilmd scenario waarin je zicht krijgt op leven en werk van een begaafd kunstenaar, Parijs in technicolor, wat wil je nog meer?

omdat ik wou zien wat Huston na het meesterlijke The Asphalt jungle deed. Op het eerste zich kan het niet verder afwijken van elkaar. Extravagante kleurenfotografie, dans en spektakel op een min of meer exotische bestemming maar toch vinden we hier ook de donkere zwarte kant van het bestaan. Na een uitmuntende klassevolle introductie (lange tracking shots en complexe camera bewegingen rond het podium van de Moulin rouge en zijn toeschouwers om dan het hoofdpersonage te introduceren via over the shoulder naar zijn schetsen. Om te eindigen in een lang totaal shot om zijn kleine gestalte (zijn trauma) weer te geven. Het eerste deel is de gedoemde liefdesverhaal van Toulouse en een prostitué terwijl het tweede deel meer over zijn werk en leven gaat. Huston maakt een paar schitterende scenes (zoals de poging tot zelfmoord) en creëert drama in de keuze tussen passie en ratio. Hij graaft in de gekwelde ziel van Lautrec maar in het tweede deel heb je typische biografie kwaaltjes nl anekdotisch en minder focus op drama. Het blijft natuurlijk een Hollywoodversie van het leven van Lautrec ( dat vooral in het tweede deel stoort, geen losse eindjes met zelfs op het sterfbed de verzoening en erkenning). Een knappe film, inhoudelijk verder tastend naar de ziel, meer uitbundig Hollywood (glamour en exotisme vooral in zijn jaren '50) maar springt er niet uit.

Met José Ferrer's acteerprestatie is niet veel mis, maar het personage is nogal een anti-held. Zijn levensverhaal wordt vrij plichtmatig verteld en Huston heeft aangegeven dat hij bij deze film nogal last had van de Hays code.

Beetje een rare snuiter, die Toulouse-Lautrec. Hij ziet eerst nog wel de ironie in situaties, maar later wordt hij nogal cynisch.

Vooral Suzanne Flon viel me in positieve in op. Mooie rol. Colette Marchand als Marie Charlet is ook goed.

De Moulin Rouge scènes vormen de rode draad, en een ongelijkwaardige liefdesrelatie met een prostituee.

Toulouse-Lautrec's liefde voor de drank brengt hem echter ten onder. Hij blijft wel onverzettelijk doorgaan met zijn schilderwerk, ondanks zijn drankzucht. Zijn posters zien er iconisch uit. Niet zo mooi als bijv. het werk van A.M. Cassandre, maar zeker aansprekend. Zijn schilderwerken ogen vrij simpel maar hebben een mooie compositie.

Wat je bij rockzangers had de club van 27 is er dus ook geweest bij schilders uit die tijd; schilders die aan drank en syfilis uiteindelijk ten onder gingen rond hun 40e.

Het einde is een beetje afgeraffeld en plotsklaps. Je verwacht dan eigenlijk bij de aftiteling nog een verhaaltje met een korte toelichting, maar helaas. Daarvoor hebben we tegenwoordig gelukkig Wikipedia.

Ik heb deze film een jaar of 20 geleden op televisie gezien, en ik herinnerde me er vrijwel niets meer van behalve dat hij me onverwacht goed beviel. Toch heeft de herziening na al die jaren me alsnog verrast, want ik was na afloop zo mogelijk nog méér onder de indruk dan me van die eerste kijkbeurt bijstaat. Natuurlijk vallen allereerst de prachtige kleuren, de uitbundige kostuums en de swingende scènes (met als hoogtepunt de opening en de ontroerende sterfscène) op, maar wat mij ook trof was hoe overtuigend-Frans niet alleen de lokaties maar ook de acteurs allemaal oogden, met dank aan het feit dat er maar weinig echt bekende koppen voorkwamen (en dankzij het feit dat ik me er nooit aan stoor als anderstaligen in een Amerikaanse film Engels spreken). José Ferrer vind ik altijd een enigszins "bestudeerd" acteur, maar hij zette hier toch wel een overtuigende Toulouse-Lautrec neer (inclusief diverse pinnige one-liners waarbij zijn stem me regelmatig aan George Sanders deed denken: "Marriage is like a dull meal with the dessert at the beginning"), en het bruisende nachtleven van Montmartre komt op exquise wijze tot leven.
        Het probleem is natuurlijk dat ik nooit in die tijd op Montmartre ben geweest en dus ook niet kan oordelen in hoeverre die wijk ook echt realistisch tot leven komt: ironisch genoeg is mijn beeld van Montmartre veelal gevormd door de schilderijen van Toulouse-Lautrec, zodat ik eigenlijk voornamelijk zit te kijken naar de herschepping van schilderijen èn van een wijk die door die schilderijen vorm krijgt. Maar ja, er zullen ook wel diverse technische adviseurs aan deze film hebben meegewerkt om een zekere historische accuratesse te garanderen.
        Het enige minpunt vind ik de rol van Colette Marchand. Sowieso lijkt de tragische liefdesgeschiedenis uit een keukenmeidenroman weg te zijn gelopen (of uit een laat-19de-eeuwse roman van Frans Coenen of Marcellus Emants), maar ja, als het zo gebeurd is dan is dat zo (hoewel ik niet weet in hoeverre deze plotlijn een loopje neemt met de werkelijkheid van Toulouse-Lautrecs biografie), maar het spel van Marchand vind ik totaal niet overtuigend, zodat ik al bij hun eerste ontmoeting naar het televisiescherm wil schreeuwen: "Nee! Niet mee naar huis nemen! Foute vrouw!" Enfin, ze heeft er een Oscarnominatie voor gekregen, het zal wel aan mijn overgevoeligheid voor onsexy femmes fatales liggen.
        Los van die bedenking is dit een prachtige film waarbij ik geen moment het idee had dat hij toch al weer 70 jaar oud is. En nog een grappig detail: als Marie voor het eerst bij Toulouse-Lautrec is weggelopen en even later op zijn deur staat te bonzen roept ze iets in de trant: "ik wil op elke manier die je wil voor je poseren!" Maar de term die ze daarbij in het Engels gebruikt is "pose in the altogether", en de ondertiteling van die eerdere televisie-uitzending was wat concreter: daarmee bood Marie aan om naakt te poseren. Voor 1952 misschien redelijk op het randje, net zoals de korte shots waarin Toulouse-Lautrec in een duidelijk als zodanig te herkennen bordeel een aantal gastvrouwen staat te schetsen (maar ja, dat heeft natuurlijk Kunst opgeleverd, dus dan mocht dat toen kennelijk).

Huston vertrok uit Hollywood vanwege Mcarthyisme en collega's die anderen verraden met hun getuigenissen. Hij trok naar Europa en maakte in Engeland een film over een Franse kunstenaar die toch wel opvallend netjes is. Te net en te veel volgens het boekje. Ferrer is vooral ook dat in de hoofdrol. De film was erbij gebaat geweest als het wat viezer was. Zoals het leven van Toulouse-Lautrec maar je ziet de ingehouden versie waarin Huston met name in de scenes in de moulin rouge wel zijn ei kwijtkan. Mooie kleuren ook. Maar niet een van Hustons beste films.