When a Stranger Calls (1979)

Vond er echt geen reet aan, einde was leuk.

GEWELDIG 5*

Inderdaad is het middenstuk niet het sterkste deel van deze film. When a Stranger Calls begint werkelijk ijzersterk, al leent Fred Walton wel voor even het uitgangspunt van Black Christmas wat betreft de locatie van de beller. Helaas kiest hij er vervolgens voor om de film een andere weg in te laten slaan, wat niet helemaal in het voordeel ervan werkt. De identiteit van de killer, de switch in focus, deze zaken hadden beter anders aangepakt kunnen worden, maar gelukkig eindigt When a Stranger Calls minstens even sterk als dat die begint.
Bovengemiddeld.
3,5*

Tja, wat zal ik zeggen.. voor een doorgewinterde horrorliefhebber is dit niets. Maar dat is mijn mening.

Een vlekkeloze proloog en een aardige finale, voor de rest verschrikkelijk saai. Waar zijn de clichés als je ze nodig hebt?!

2,0*

Eentje die lijdt onder z'n eigen structuur. De eerste ca. 25 minuten zitten dusdanig goed in elkaar dat je het verplichte kost zou kunnen noemen voor hen die nog wat kunnen met de spannende en griezelige filmpjes van toen. Walton weet het daar in beeld en geluid vakkundig naar een kookpunt te brengen, al doet de muziek af en toe wel heel erg z'n best.

Wat volgt is een volbloed drama van een sociaal onhandige, eenzame en geesteszieke man die worstelt, terwijl ondertussen een verbeten detective op hem jaagt. Het is niet zozeer van een lager niveau, het is meer van een andere orde en dat vormt hoe dan ook een ongelukkige combinatie met het voorgaande. Toch werkt die structuur nog wel een keertje.

Wanneer de moordenaar tot een broze prooi wordt gedegradeerd. Er is ergens een moment dat de film al dan niet bewust speelt met de gezindheid van de kijker. Dat geeft het toch een apart en eigenzinnig smaakje. De finale is niet opgewassen tegen de ijzersterke opening, maar het kan er wel mee door. Blijft gaaf, de schimmige nachten in zo'n grootstad.

De eerste 20 min waren werkelijk geweldig. Super sfeervol, creepy en retespannend.

Maar dan zakt de film compleet in. Wat begon als een heerlijke thriller eindigde in een soort vreselijk saaie misdaad film die mij echt totaal niet heeft weten te vermaken.

Echt onwijs jammer dit. De remake uit 2006 was voor mij vele malen leuker.

Ik kan er niet meer dan een 1,0* van maken.

Gelukkig keek ik deze met de Engelse ondertitels, want Carol Kane is toch wel een van de meest onverstaanbare actrices die ik ooit gehoord hebt. Ze slist best veel, waardoor ze moeilijk te volgen is. De arme jongedame kan er waarschijnlijk niet veel aan doen, maar het is zo.
De film begint met een spannend eerste half uur. Het acteerwerk van Kane is niet slecht en de telefoontjes zijn best creepy en komen dreigend over. Ik had alleen niet verwacht dat men zo snel de dader zou onthullen. Daardoor slaat de film namelijk na iets minder dan een half uur een heel andere richting in. De Britse acteur Tony Beckley (hij overleed 19 april 1980) speelde hierin zijn allerlaatste rol als de labiele Curt Duncan.
Duncan ontsnapt uit een asylum, waardoor John Clifford (gespeeld door Charles Durning) de taak krijgt om hem op te sporen. Dit veranderd door de keuze van Clifford in de opdracht: hem doden.
Dit gedeelte van de film is iets saaier, maar blijft toch nog wel redelijk overeind staan door de dreigende uitstraling van Beckley en wat vermakelijk geouwehoer met een dronken zwerver.
Tegen het einde slaagt Beckley's personage er toch weer in om Kane's personage te traceren. Zijn kat- en muisspel begint hierdoor opnieuw en eindigt best creepy wanneer Beckley ineens naast Kane in bed ligt.
Deze film word regelmatig in verband gebracht met de slasherfilm, maar het is eigenlijk gewoon een soort misdaadthriller. Het gedoe met de telefoontjes was al eens eerder gebruikt in Black Christmas. Het is dus moeilijk te zeggen waar latere filmmakers hun inspiratie vandaan haalden. Al zou je misschien wel kunnen zeggen dat Wes Craven naar deze film had gekeken voordat hij begon met het maken van de Scream films.
Leuk om eens gezien te hebben en geen slechte film, maar de invloed op het latere slasher genre lijkte me toch niet heel groot.

Matige film waarin een babysitter telefonisch wordt lastig gevallen door een vreemdeling. Sommige scenes zijn zeker wel goed opgebouwd en ook de muziek draagt hier aan bij, maar het geheel is wel wat eentonig en het verhaal zelf weet niet bepaald te boeien. Bovenal is de moordenaar simpelweg niet eng genoeg.

Een nogal vreemd gebeuren is deze film? De jonge Carol Kane past op de kids en ze treft het niet. Haar avond babysitten verandert in een nachtmerrie, als een halve gare haar treitert met een stormvloed aan telefoontjes. Duidelijk geleend uit de in 1974 verschenen Black Christmas. Positief was het einde van deze, laten we het houden op; inleiding. Zelf voor mij als doorgewinterde horror-fan een leuk schrikmomentje. Daarna gaat de film ineens zeven jaar verder en richt het verhaal zich op het kat-en-muis-spel tussen de gevaarlijke gek (Tony Beckley) en privé-detective John Clifford (Charles Durning) die hem dan ook steeds op de hielen zit. Dit is soms best spannend maar de beoogde angst die moordenaar Curt Duncan met dit middengedeelte moest opwekken blijft uit. Daardoor blijft ook de ontknoping, als we weer bij de inmiddels moeder geworden Carol Kane zijn belandt, er erg braaf uit. Al zijn er wel enige momenten van spanning. Uiteindelijk is het iets te middelmatig en valt de beoordeling voor deze Thriller / Horror door vooral acteur Charles Durning nog net op het randje van het positieve.

Wat een fantastische proloog! 'Scream' zal hier zeker de mosterd gehaald hebben....

...maar dan...de 'stranger' is plots geen 'stranger' meer.Weg spanning, weg de mystiek. Hoe kan je de fun zo verknallen?

Wel nog een fijn einde, maar dat lang doorsnee middenstuk maakt de film stuk...Jammer!

Ik vraag me toch af wat nu juist de bedoeling was van de regisseur? Je begint met een proloog die een sterke kortfilm had kunnen opleveren. Vervolgens nemen we een sprong van 7 jaar in de tijd en krijgen we een poging tot karakterschets van de dader die een kat-en muisspel speelt met een slome detective. De laatste 20 minuten krijgen we dan weer terug de babysitter ondertussen getrouwd en 2 kinderen. Wow ze is geen spat verouderd, want ze hebben gewoon dezelfde actrice gebruikt (vandaar dat ik vond dat ze er toch iets te oud uitzag om voor een studente door te gaan die moest babysitten om een centje bij te verdienen). Geen afbreuk aan Carol Kane, ze is een goede actrice en zowat de enige reden die deze film van een minimum redt. Neem de eerste 20 minuten en brei er vervolgens nog eens 20 aan en je hebt een dijk van een kortfilm. Nu wilde de regisseur iets te ambitieus zijn en hielp hiermee de film aardig om zeep. De remake heb ik ook ooit gezien, ook niet zo bijzonder tenzij je van de clichés houdt. Ik zou in de plaats Fright (1971) aanraden. Deze combineert de dingen die Walton poogde (stalken, karakterschets van een dader, angst voor de kinderen) wel op een goede manier.

“You really scared me, if that's what you wanted. Is that what you wanted?”

“No.”

“What do you want?”

“Your blood all over me.”

Prima horrorklassieker. When a Stranger Calls begint geweldig en ook het laatst gedeelte (ondanks een wat gemakkelijk einde met een grote plot hole) is spannend met een aantal ingenieuze schrikmomenten. Het middengedeelte mist die ijzingwekkende spanning, en het kabbelt allemaal iets te rustig voort. De acteurs, met Durning, Beckley en Kane voorop, doen het wel goed, en regisseur Fred Walton verdient de complimenten voor de manier waarop hij de spanning soms tot het uiterste weet op te bouwen.

De film is zeker niet slecht en in het begin ( vooral) word de spanning goed opgebouwd al word de ontknoping van deze scene nogal afgeraffeld .

De film veranderd daarna van toon en word een soort achtervolgingsscene tussen ex cop en weirdo .

Het is op zich niet echt slecht maar lijkt niet echt bij de toon van het begin en de framing van de moordenaar te passen .

Het eind is wel weer aardig en de soundtrack is een sterke ondersteuning van de sfeer die de film beoogd .

Ik mis echter wel een stukje motivering voor de dader zijn extreme acties , dat ontbreekt volledig en doet de film qua diepgang geen goed .

De eerste twintig minuten behoren volgens mij tot een van de sfeervolste, meest effectieve en beangstigende scènes in een griezelfilm. Het concept alleen al geeft me de kriebels. Tel daarbij de superbe acteerprestatie van een jonge Carol Kane en een uitmuntende score en je hebt een praktisch perfecte opening.

Jammer dat de film daarna in een vingerknip de dieperik in duikt. De film werd oorspronkelijk als kortfilm gemaakt, maar men wilde er een feature film van maken. Dit merk je doordat de tweede akte nogal onnodig voelt. Toch wordt het geen fiasco door de soms erg benauwde scènes en mooie cinematografie.

Het is echter pas aan het einde dat de film de draad terug oppikt en het allemaal weer van behoorlijk niveau is.

Een welverdiende 3.5*. Ik wist niet dat een telefoon me zo hard de stuipen op het lijf zou kunnen jagen...

Oude legende.

Ik denk ondertussen dat we allemaal wel een keer het bronmateriaal hebben gevolgd waar deze film op is gebaseerd. Met de remake in het achterhoofd dacht ik dat deze film een zelfde soort lijn zou volgen, maar waar de remake er een hele film over deed rondt deze film het in principe al af na zowat 20 minuten.

Wel kent de film, zeker voor die tijd, een aardig onheilspellend schouwspel. Vooral omdat er best knap wordt gespeeld met belichting en andere technieken, waardoor het huis een nogal onaangename sfeer krijgt. Het acteerwerk is ouderwets overdreven maar zelden hinderlijk. Waar deze film vooral problemen mee heeft zijn de personages en het aantrekkelijker maken van deze figuren.

Maar dat is niet eens het voornaamste kritiekpunt, dat is namelijk het middenstuk. Een nogal lang uitgesponnen en dramatisch oninteressant detectiveverhaaltje geacteerd door zielloze figuren. Ze trekken je nooit echt in het verhaal, het kon me dan ook totaal niet bommen wanneer er een nieuwe clue werd gevonden of wanneer ze iemand anders op het spoor waren. Wat mij betreft was het een stuk interessanter om alvast te visualiseren welke boodschappen ik opkomende zaterdag in de winkelkar wilde leggen.

Finale weet het niveau dan wel weer op te tillen met best effectieve horror. Een beetje jammer van de nogal harde muziek die te bombastisch is om de subtiele spanning naar behoren verder te dirigeren, maar de opbouw is goed evenals de uitkomst. Het wordt weliswaar nog even spannend binnen deze film, maar helaas moesten er ook wat agenten langslopen die het leven zowat letterlijk uit het verhaal zogen.

Mooie mix van drama, horror, detective en ook een flinke streep noir. Visueel ziet het er geweldig uit met de stad die vooral ‘s nachts in beeld wordt gebracht. Het spel van (neon) licht en schaduw is belangrijk voor de wat naargeestige sfeer die over de film hangt, maar zonder dat het daarom door je strot wordt geduwd. Mooie fotografie dus en ook zeer effectieve regie met gebruik van close-ups op de juiste (spannende) momenten. Ook de muziek van Dana Kaproff is de moeite waard, om niet te zeggen magistraal en nog steeds eigentijds overkomend. Met de omkadering zit het dus zeer goed. Het script is zeker en vast ook intrigerend en wordt gedragen door degelijke performances. De moeilijkste rol is ongetwijfeld weggelegd voor Tony Beckly als psychopaat. Het is opmerkelijk dat het middenstuk van de film een menselijk gelaat bezorgd aan de psychopathische moordenaar. Vanuit zijn standpunt bekeken is het ook maar een contactgestoorde geesteszieke waar geen afdoende behandeling voor bestaat.. Ook Charles Durning als detective zie ik graag bezig. Met zijn fysiek nu ook wel niet ideaal om kans te maken in achtervolgingen.

Door de combinatie van visuele elementen, de muziek en de aandacht voor de psychologie van de personages zat ik toch op het puntje van mijn stoel. Spannender dan heel wat slashers waar men al eens graag bloed in het rond spuit. Zeer goeie film dus maar toch geen regelrechte topper. Daarvoor vind ik het script en ontwikkeling van de verhaallijn uiteindelijk te fragmentarisch. Het ontbreekt een beetje aan een echte hoofdrol die het van begin tot eind trekt. Maar de positieve punten trekken de score zeker op voor mij.